Chwila dla ciebie: włącz muzykę, którą lubisz, usiądź wygodnie, weź 3 głębokie oddechy (wydech powinien być dwukrotnie dłuższy niż wdech) i zacznij czytać tekst.
Otwierasz oczy i widzisz las. Wielki ogromy, nieznany ci las. Czy wejść do niego?
Nawet gdybyś chciała się cofnąć, czujesz, że nie dasz rady, że ciągnie cię do niego jakaś niewidzialna, niezwykła siła. Musisz wejść, nie ma odwrotu.
Boisz się, bo nie wiesz, czy jest on gęstym, ciemnym lasem, gdzie za każdym drzewem czyha coś groźnego, czy może bajkowo zielonym terenem pełnym przepięknych saren, intensywnie granatowych jagód i ciepłego mchu, po którym wspaniale stąpa się bosymi stopami. Patrzysz na drzewa i z jednej strony ogarnia cię radość związana z nową przygodą, wyzwaniem, a z drugiej czujesz lęk przed nieznanym. Czujesz jednak, że musisz już iść, że nie możesz dłużnej czekać. Wszystkie twoje zmysły wołają "Wejdź!", więc robisz pierwszy krok i...
Drzewa są blisko siebie, ale na tyle, że dajesz radę iść dalej. Stąpasz powoli, ostrożnie, choć nie da się uniknąć nadepnięć na szyszki czy zadrapań gałęziami. Czujesz jednak, że te przeszkody nie są w stanie powstrzymać cię przed stawianiem kolejnych kroków. Idziesz dalej, dalej... Chcesz biec, bo czujesz, że na końcu czeka na ciebie coś wspaniałego, niepowtarzalnego, niesamowitego. Drzewa jednak robią się coraz gęstsze. Nie możesz iść tak szybko, jak na początku. Początkowe podekscytowanie mija wraz z kolejną przeszkodą. Twoje ciało zaczyna odczuwać zmęczenie. Nie wiesz, ile już kilometrów przeszłaś, ani jak długa droga cię jeszcze czeka. Słyszysz jednak, jak twój wewnętrzny głos woła "Idź dalej!". Teraz musisz być coraz bardziej skupiona na sobie i na pracy z własnym ciałem, by dać radę przecisnąć się między niezwykle ciasno znajdującymi się drzewami. W dodatku teren z nizinnego zaczyna się wznosić i wiesz, że najgorsze jeszcze przed tobą, bo musisz pokonać górę. Czujesz zmęczenie. Zaczyna ogarniać cię lęk, że nie dasz rady dojść do końca drogi. Masz wiele wątpliwości, czy podróż zakończy się sukcesem. Niestety nie możesz już wrócić. W miejscu, w którym jesteś, zaczyna być zimno. Las jest na tyle gęsty, że słońce pawie nie jest w stanie przedrzeć się przez drzewa, robi się więc coraz ciemniej.
- Po co ja tu szłam? - myślisz.
Zobacz też: Podzielcie się mamuśki wrażeniami z porodu
Zaczynasz wątpić we własne siły. Nie wiesz, jak udaje ci się stawiać kolejne kroki. Ogarnia cię zniechęcenie, zagubienie, rezygnacja. Czujesz, że to dla ciebie zbyt wiele. Gdy już masz się zatrzymać, poddać się, zza wzgórza wyłania się promień światła, blask, który dodaje ci siła i pozwala pokonać własne słabości. Wznosisz się na wyżyny własnych słabości i pokonujesz je, bo wiesz, że koniec twej drogi jest bliski. Zaczynasz iść coraz szybciej w stronę światła. Las staje się coraz rzadszy. Łatwiej ci przechodzić między drzewami. Czujesz niezwykły przypływ energii i gotowość do działania. Biegniesz! Nie czujesz już uderzających cię gałęzi, nie przeszkadzają ci żołędzie, szyki, po których stąpasz. Słyszysz głos, który wzywa cię do siebie. Nie rozumiesz słów, ale jego ciepło i spokój, który z niego płynie dodaje ci sił. Biegniesz ile sił w nogach. Światło staje się coraz jaśniejsze, piękniejsze, coraz bliższe. Zatrzymujesz się na sekundę przed wejściem w nie, gdy nagle wyłania się z niego pomocna dłoń i wciąga cię w najpiękniejsze miejsce na ziemi. Całe zmęczenie znika. Czujesz wszechogarniająca radość, spokój. Wiesz, że ten moment nie potrwa wiecznie, więc cieszysz się każdą jego sekundą. Nie da się opisać słowami euforii, którą czujesz.
Była to najcięższa podróż, jaką w życiu odbyłaś, ale było warto.
Zobacz też: Wiemy, co wpływa na to, jak urodzimy!
Kobiety są dziś samodzielne, przebojowe i świetnie sobie ze wszystkim radzą. Ale ciąża to szczególny okres i nawet jeśli twoja partnerka trzęsie całą firmą, gdy spodziewa się dziecka, może czasem czuć się bezradna jak dziecko. Kobieta w ciąży pragnie miłości , bezpieczeństwa, akceptacji, zrozumienia, a przede wszystkim pewności, że mającego się narodzić maleństwa mężczyzna także oczekuje z radością. Pomożemy ci wyobrazić sobie, jakie odczucia towarzyszą przyszłej mamie. Dowiesz się, skąd biorą się zmienne nastroje w ciąży . Co czuje kobieta w ciąży w pierwszym trymestrze? Wyobraź sobie, że twój węch stał się nagle niezwykle czuły. Drażni cię nawet zapach chleba, o papierosowym dymie czy aromacie schabowego na patelni lepiej nie wspominać. Do tego dołóż mdłości, czasem wymioty i ... nieustanne ziewanie. Najchętniej schowałbyś się pod kołdrą i spał cały dzień. Przeszkadza ci w tym jeden drobiazg: bolą cię piersi (je także sobie wyobraź) i ciągle chce ci się siusiu... To jeszcze nie wszystko. Wiesz jak to jest, gdy nie można się uporać się ze swoimi emocjami? Czujesz się jak na huśtawce: przygnębienie znienacka zmienia się w euforię (i odwrotnie), równocześnie czujesz dumę i strach, radość i smutek, siłę i bezradność. Z byle powodu wybuchasz płaczem, sam nie wiesz, czego chcesz, bywasz rozdrażniony. A do tego słynne, ciążowe zachcianki : ni stąd ni zowąd zaczynasz serdecznie nienawidzić fasolki, za to dałbyś się poszatkować za kaszę kukurydzianą, której wcześniej nie tknąłbyś nawet mopem. I co, miałbyś ochotę zmagać się z tym wszystkim w pojedynkę? Jak możesz pomóc swojej partnerce? Dowiedz się jak najwięcej o fizjologii ciąży . Nawet najbardziej irracjonalne zachowania partnerki (szlochanie na widok niemowlęcych kapciuszków, roztargnienie czy nagły zwrot w rodzaju „O Boże, po...
W ciążę zaszłam po 2,5 miesiąca pobytu za granicą. Mieliśmy tam pracować, mieszkać, zacząć inne życie… Niestety opieka służby zdrowia była kiepska, krwawienia w ciąży ignorowano i zalecano brać na wszystko paracetamol, nawet lekarz zignorował mnie, mówiąc, że to naturalna selekcja i jak chcę, to mogę nawet usunąć ciążę! Dwa razy wracałam do Polski na badania To polski lekarz przepisał mi leki rozkurczowe, luteinę i magnez. Pamiętam, gdy pierwszy raz zobaczyłam bijące serduszko, gdy później patrzyłam na machające nóżki i rączki. Cudowne uczucie… w szczególności ruchy bobaska w brzuchu. Nagrałam mnóstwo filmików. Dwa miesiące przed porodem poszłam na urlop wypoczynkowy i od razu na macierzyński. Wróciliśmy do Polski. Chciałam rodzić w szpitalu, w którym kiedyś pracowałam. Zapisaliśmy się z narzeczonym do szkoły rodzenia. Poczułam się pewniej, choć strach przed porodem nasilał się wieczorami. Okazało się, że łożysko ma masywne złogi , ale lekarz orzekł, że można poczekać do terminu. Bałam się, choć zaufałam tej decyzji. Zaczęłam krwawić Krwawienie pojawiło się dwa dni po terminie o czwartej rano. Pojechaliśmy na KTG – zero skurczów (miałam tak na każdym badaniu KTG , mimo że w domu zwijałam się z bólu już drugi tydzień), zero rozwarcia. Odesłano mnie do domu. Pojechaliśmy w odwiedziny do znajomej, tam leżałam na kanapie, dziwnie zmęczona, poddenerwowana. Wróciliśmy do domu, na podwórku mnóstwo gości – imieniny mojej mamy. Mimo, że byłam głodna, odruchowo nic nie jadłam, tylko piłam wodę. Od osiemnastej rozbolał mnie brzuch. Nie mogłam znaleźć sobie miejsca, robiłam zdjęcia gościom, patrzyłam jak jedzą, jak się bawią, pogoda była piękna. O dwudziestej skurcze pojawiały się co pięć minut i gdyby nie dziwny niepokój, wytrzymałabym kolejną noc. Chcę jechać do...
Dziecko - kochasz je nad życie, ale czasami doprowadza cię do wściekłości. Podnosisz głos, a za chwilę masz wyrzuty sumienia widząc jego wykrzywioną w podkówkę buzię. Obiecujesz sobie, że już nigdy nie nakrzyczysz na dziecko , nie stracisz panowania nad sobą. Do następnego razu. Dzieci marudzą, płaczą, zachowują się irracjonalnie. Odmawiają współpracy, kiedy trzeba się spieszyć. W takich sytuacjach czujesz złość na dziecko. Znowu to robi – myślisz sobie. Robi mi na złość. Już nie mogę. Nie wytrzymam, mam dość. I wybuchasz. Krzyczysz, twoje dziecko się boi, a ty czujesz się podle. Chcesz nauczyć dziecko panowania nad emocjami, ale czujesz, że sama nie jesteś dobrym przykładem. Skąd bierze się ta złość, którą odczuwasz w stosunku do dziecka? Złość nie jest zła Wyobraźmy sobie taką sytuację: codziennie rano budzisz dziecko, żeby iść z nim do przedszkola. Potem biegniesz do pracy. I każdego ranka powtarza się ten sam scenariusz : najpierw dziecko nie chce wstać, potem nie chce się ubrać, potem rozlewa na siebie mleko, potem płacze, bo nie chce wyjść z domu albo zaczyna się czymś bawić i nie chce tej zabawy przerwać. A minuty nieubłaganie mijają. Wiesz już, że znowu wyjdziecie za późno i znowu spóźnisz się do pracy. Boisz się reakcji szefa. Do tego jesteś niewyspana. Co robisz? W którymś momencie pękasz: może już przy ubieraniu, może dopiero przy rozlanym mleku: zaczynasz krzyczeć . Jesteś zła, sfrustrowana i zestresowana. Złość bierze górę. Złość sama w sobie, jako uczucie, nie jest zła. Zły może być sposób, w jaki ją wyrażamy - i to tutaj jest pole do pracy nad sobą. Odczuwamy całe spektrum różnych emocji – niektóre są przyjemne, inne nie. Każda ma jakiś cel, czemuś służy. Złość jest sygnałem ostrzegawczym : coś mi nie pasuje, czuję się zagrożona, moje potrzeby są zaniedbywane. Złość motywuje do zmiany...
