Zgodnie z definicją afrodyzjaki to substancje (roślinne, zwierzęce lub mineralne), które powodują wzrost libido (pożądania). Swą nazwę zawdzięczają Afrodycie – greckiej bogini miłości, pożądania, płodności i piękna.
Pierwsze zapiski na temat zastosowania afrodyzjaków pochodzą ze starożytnej Babilonii i starożytnego Egiptu. Trzeba przyznać, że wiele z nich działało na zasadzie placebo. Choć dziś trudno w to uwierzyć, nasi przodkowie wierzyli w moc takich afrodyzjaków jak: sproszkowany ogon krokodyla, suszone i zalane winem pijawki czy sproszkowany krzemień (ten ostatni, jako że daje iskry, miał zapewniać ogień również w alkowie). W dawnych Chinach wierzono nawet w to, że za pomocą afrodyzjaków można kontrolować wielkość narządów płciowych – w tym celu przyrządzano m.in. miksturę mającą zmniejszać pochwę (mistrzowie, którzy sporządzali specyfik, zalecali szczególną ostrożność, gdyż w innym wypadku pochwa mogłaby się „zamknąć na zawsze”).
Dziś z uśmiechem czytamy informacje o miksturze, którą z afrodyzjaków przyrządził pewien dominikanin dla Leszka Czarnego, który w XIII wieku władał ziemią sieradzką. Według autora receptury substancje leczące oziębłość znaleźć można było wszędzie: nawet w „łaziebnych brudach” czy „łajnie ludzkim”, nie mówiąc o sproszkowanych wężach czy wilczym pomiocie... Jako że Leszek Czarny uważał miksturę za skuteczną, na jej spożycie decydowało się sporo jego znajomych.
Czy to znaczy, że działanie afrodyzjaków nie ma nic wspólnego z rzeczywistością? Współczesne badania pokazują, że wręcz przeciwnie. Pod warunkiem że sięgamy po afrodyzjak, który faktycznie działa. Aktualnie zalicza się do nich m.in.:
Współczesna nauka, choć nie odkryła jeszcze wszystkich tajemnic afrodyzjaków, pokazuje, że wiele z nich odznacza się całym wachlarzem oddziaływania na organizm. Naturalne afrodyzjaki:
Dowiedziono m.in., że niektóre wyciągi roślinne powodują większą syntezę azotu w organizmie, wskutek czego rozszerzają się naczynia krwionośne, co z kolei prowadzi do sprawniejszego dopływu krwi do męskich narządów płciowych (tym samym ułatwiając erekcję).
Źródła:
I. Matlawska: Afrodyzjaki roślinne, „Herbalisme”, 2019, nr 1(5),
M. Możdżan, A. Klimczak, K. Malinowska: Przeszłość afrodyzjaków? „Journal of Health Study and Medicine”, 2016, nr 2
Zobacz także:
Za odczuwany przez nas ostry smak odpowiedzialna jest kapsaicyna. Ten naturalny związek chemiczny z grupy alkaloidów znajduje się np. w papryczkach chili, kurkumie, czarnym pieprzu, pieprzu syczuańskim, curry, imbirze, chrzanie czy czosnku . Kapsaicyna pobudza znajdujące się w jamie ustnej receptory smakowych, wywołując uczucie bólu i pieczenia. Czy ten sygnał alarmowy wysyłany przez nasz organizm oznacza, że ostre jedzenie nie jest zdrowe? Ostre jedzenie: czy szkodzi? Ostre jedzenie nie szkodzi, jeśli… nie ma medycznych wskazań do ograniczenia spożywania pikantnych dań i produktów zawierających kapsaicynę. Najczęstszym przeciwskazaniem są wrzody żołądka lub inne problemy ze strony układu pokarmowego, a także moczowego. W takich przypadkach najlepiej zasięgnąć konsultacji medycznej. Ostre, pikantne jedzenie może również wypłynąć na pojawienie się problemów z cerą. W przypadku osób ciężarnych nie ma zasadniczo przeciwwskazań do jedzenia pikantnych potraw ( pikantna dieta nie zwiększa ryzyka przedwczesnego porodu ), szczególnie jeśli wcześniejsza dieta obfitowała w produkty zawierające kapsaicynę. Najczęściej jednak jest zalecana zasada złotego środka: ciężarne mogą jeść ostre jedzenie, lecz w umiarze. Okazjonalne spożywanie ostrych potraw, kiedy układ trawienny nie jest przyzwyczajony do większej ilości kapsaicyny, może zakończyć się zgagą, bólem brzucha lub wzdęciem. Kto nie powinien jeść ostrego jedzenia? Z pikantnego jedzenia powinny zrezygnować: osoby z problemami z układem pokarmowym; osoby ze stanami zapalnymi błony śluzowej przewodu pokarmowego; osoby cierpiące z powodu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy; osoby chore na zespół jelita drażliwego; osoby cierpiące na refluks; osoby z ostrymi stanami zapalnymi skóry; matki karmiące piersią. Ostre jedzenie: jaki...
