Każdy chce być szczęśliwy. Co jest do tego potrzebne? Jedni mówią: pieniądze. Drudzy twierdzą: wysoki poziom wykształcenia. Jeszcze inni: sprzyjające okoliczności. Nikt z nich nie ma racji. Aby dobrze radzić sobie w życiu, trzeba nauczyć się kilku rzeczy. Najlepiej w dzieciństwie, bo potem trudno zmieniać swoje przyzwyczajenia, nastawienie, a czasem jest to nawet po prostu niemożliwe. Czego zatem powinnaś nauczyć swoje dziecko? Sześciu wartości, które pozwalają na rozwój inteligencji emocjonalnej. Bo to właśnie ona odpowiada za osiągnięcie w życiu sukcesu. Potwierdzają to badania!
Każdy z nas ulega emocjom: przeżywa radość, smutek, błogość czy gniew. Dlatego pierwszym krokiem do rozwoju inteligencji emocjonalnej jest nauczenie dziecka rozpoznawania własnych emocji i ich nazywania. Jak to zrobić? W codziennych sytuacjach pomóż dziecku nazywać emocje, np. powiedz, gdy płacze i tupie, bo nie chcesz mu kupić batonika: „Widzę, że się gniewasz".
Wszyscy lubimy się cieszyć, gdy jednak doświadczamy smutku czy gniewu, uważamy je za złe. Tymczasem nie ma złych emocji, istnieją tylko niewłaściwe sposoby ich wyrażania. Tak tępiona przez rodziców dziecięca złość, wcale nie jest negatywna i dopiero, gdy dziecko przekształca ją w agresję, staje się problemem. Dlatego w momencie, gdy już dziecko nauczy się nazywać radość radością, a gniew gniewem, musi przejść do kolejnego etapu i poznać sposoby radzenia sobie z uczuciami. Wyjaśnij, że złość najlepiej przeczekać. Jak pomóc w tym czekaniu dziecku? Możesz wprowadzić „metodę czerwonego światła". Powiedz dziecku, że gdy jest bardzo złe, powinno skupić się na wyobrażaniu sobie czerwonego światła na drodze. Gdy złość zaczyna przechodzić, dziecko może wyobrazić sobie światło żółte, a gdy emocje opadną – zielone.
Czytaj też: Bunt trzylatka – jak sobie z nim radzić
Samomotywacja pozwala dziecku – pomimo porażek – próbować kolejny raz zawiązać buty czy nauczyć się wierszyka. Jest motorem do rozwoju i działania. To ona pozwala osiągać ambitne cele i zmieniać nierealne plany na te bardziej przystępne. Jak jej uczyć? Dopinguj dziecko do działania, wierz w nie, ale stawiaj też przed nim wyzwania i ucz cierpliwości w osiąganiu celu (nie od razu da się nauczyć liczyć, trzeba wielu ćwiczeń i powtórzeń, by zacząć czytać itp.).
Dzięki niej dziecko jest w stanie wyczuwać twój nastrój, zrozumieć, dlaczego nie wolno deptać biedronki i wybaczyć koledze jego gorszy humor. Bez niej życie w prawdziwej bliskości z innymi byłoby niemożliwe. Dlatego pomagaj dziecku wczuć się w skórę innych, mówiąc np. „Zobacz, Kasi jest teraz smutno, bo zabrałaś jej książeczkę".
Zobacz też: Pomaganie – jak go nauczyć, by dziecko było wrażliwe?
Dziecko potrafiące porozmawiać z kolegą w piaskownicy czy poprosić o cukierki w sklepie to prawdziwy skarb. Dzięki takiej umiejętności czuje się pewniej i nabiera przekonania, że da sobie radę. Dlatego zachęcaj dziecko do zabaw z rówieśnikami i wciągaj je do rozmów także z dorosłymi.
Pozwala na odnalezienie swojego miejsca w świecie, daje poczucie bezpieczeństwa, bo można zawsze na kogoś liczyć i poczucia przynależności do konkretnej grupy. Twoje dziecko, zdobywając nowych przyjaciół, uczy się od nich wielu rzeczy i ma możliwość wymiany z nimi swoich uczuć.
Czytaj też: Dziecko nielubione w przedszkolu – jak możesz mu pomóc?
Małe dziecko głęboko przeżywa każdą emocję, nie tylko psychicznie, ale fizycznie. Jeśli odczuwa radość, klaszcze w dłonie, potrząsa główką – masz wrażenie, że całe promienieje. W chwili smutku jego płacz staje się niezwykle przejmujący, oddech przyspiesza, a ciało zaczyna drżeć. Z czasem przybywa sytuacji, w której dziecko przeżywa i okazuje rozmaite emocje. Jak je zrozumieć i jak pomóc maluchowi radzić sobie z tym, co czuje w najtrudniejszych momentach? Spis treści: 1. Emocje dziecka: jak je zrozumieć? Smutek Gniew Nieśmiałość Złość Wstyd Zazdrość 2. Zabawy, które pomagają poznawać emocje 3. Co robić, gdy emocje biorą górę? 4. Jak rozmawiać z dzieckiem o śmierci? Emocje dziecka: jak je zrozumieć? Pierwszym objawem emocjonalnego zachowania u dziecka, z jakim już pewnie miałaś do czynienia, jest stan ogólnego podniecenia noworodka. Z czasem maluszek zaczyna okazywać zmieniające się w niezwykle szybkim tempie reakcje zadowolenie–niezadowolenie. Niemal natychmiast przechodzi z jednego stanu w drugi. Jego uczucia są skrajne, nie potrafi nad nimi zapanować. Nie rozumie, co się z nim dzieje. Równie silnie reaguje na błahe zdarzenia, jak na poważne sytuacje. Jego uwaga jest krótkotrwała i łatwo ją rozproszyć. Każdy maluch przeżywa właściwe dla swojego wieku problemy, napięcia i stresy. Aby się ich pozbyć: krzyczy, płacze, rzuca zabawkami czy ssie palec. Przyjrzyj się opisanym przez nas sytuacjom i zobacz, jak reagować, kiedy dziecko nie radzi sobie z emocjami. Smutek Piotruś ma 18 miesięcy. Po południu staje się nagle smutny. Nie chce dłużej się bawić i reaguje krzykiem na próby wyjścia na spacer – opowiada Ania. Małe dzieci są na ogół radośnie nastawione do życia. Jeśli popadają w smutek lub przygnębienie, mają swoje...
Nikt z nas nie lubi złości. Jednak jest to emocja taka sama, jak każda inna i zarówno dorosły, jak i dziecko ma prawo do jej przeżywania . Złość jest trudna i nieprzyjemna, dlatego zwykle u dziecka traktujemy ją jako problem. Nie da się jednak sprawić, by zniknęła. Zamiast tłumić emocje, warto pomoc dziecku je zrozumieć i nauczyć skutecznych sposobów ich regulacji. Złość wcale nie jest zła Pawie wszystkim dzieci miewają napady złości. Warto wiedzieć, że wiele z tych sytuacji ma związek ze zmęczeniem czy głodem. Inne są wynikiem sytuacji, która dla dziecka jest zupełnie niezrozumiała, a towarzyszące jej emocje są zbyt silne, by maluch był w stanie sam sobie z nimi poradzić. Dla rodzica takie zachowanie dziecka jest frustrujące. Ale to, że powstrzymasz malucha przed jej wyrażaniem, nie oznacza, że emocje znikną. Zaburzony obraz świata Rodzice pewnej dziewczyny nigdy się przy niej nie kłócili, nie obrażali sie na siebie i nigdy nie okazywali niezadowolenia, czy złości. Gdy sama weszła w dorosłe życie z partnerem, przeżyła szok, jak wiele emocji się pojawia w tak bliskiej relacji. Zaczęła mieć poczucie winy, że robi coś nie tak, tymczasem to obraz rodziny, w jakim się wychowała, nie był rzeczywisty. Niestety gdzieś w naszym wychowaniu zakorzenione jest, że okazywanie złości jest czymś niestosownym, to coś, czego należy się wstydzić. Jest oznaka braku kontroli nad emocjami i słabości. Rodzice ukrywają złość przed dziećmi, tłuamcząc, że nic się nie stało, dają maluchowi błędny komunikat co do swojego stanu emocjonalnego. To sprawia to, że relacja z dzieckiem nie jest autentyczna. By nauczyć pociechę radzenia sobie z trudnymi emocjami, musimy najpierw sami zejść z piedestału i pozwolić sobie na okazywanie oraz nazywanie emocji nawet tych trudnych. Te dobre i złe emocje Bardzo często kategoryzujemy emocje, dzieląc na te, które są fajne, miłe oraz...
(_gdeaq = window._gdeaq || []).push(['nc', 'false']); (_gdeaq = window._gdeaq || []).push(['hit', 'edipresse', 'B3CbwG_DiEXcWcnpVcwWWKQ_XoXuFWM_RSMWQi_uxx...7', 'viplbsnnpx', 'itcobcrgqqziwegunkpiwxyilbmj']); Uważa się, że właściwy poziom inteligencji emocjonalnej i empatii pozwala osiągnąć sukces zarówno w szkole, jak i w dorosłym życiu. Dzieci, które wiedzą, czym są emocje i jak sobie z nimi radzić, mają lepsze relacje z rówieśnikami i lepiej radzą sobie w życiu. Dlatego zdolności empatyczne warto rozwijać już od najmłodszych lat. Oto wskazówki, dzięki którym będziesz mogła nauczyć swoją pociechę wczuwania się w sytuacje i emocje innych ludzi. Jak wyglądają dziecięce emocje? Zdaniem psychologów empatia to pewnego rodzaju etap rozwoju, w trakcie którego dzieci poznają emocje. Przez pierwsze dwa życia maluszki są skoncentrowane głównie na sobie i trudno im pojąć, że inne osoby także mają swoje uczucia oraz potrzeby. Brzdąc nie rozumie jeszcze, że piesek odczuwa ból, gdy ciągniemy go za ogon, a starszy brat złości się, gdy jego wieża z klocków zostanie zepsuta. Jednak już w okolicach 2. roku życia u dziecka mogą pojawić się pierwsze przejawy empatii, wynikające z obserwacji i naśladowania mamy czy taty (np. karmienie lalki czy usypianie misia). 3-latek potrafi już wyciągać wnioski z obserwowanych sytuacji i zachowań empatycznych innych osób i powtarzać je, np. dzieląc się z bratem czekoladą czy przykrywając mamę kołdrą. Maluch w wieku 4-6 lat coraz lepiej rozumie już zależność między uczuciami innych osób a ich zachowaniami, dlatego łatwiej przychodzi mu podzielenie się swoimi zabawkami czy zrozumienie powodu, dla którego ktoś jest smutny. Ten wczesnodziecięcy okres jest więc najlepszym momentem na to, by wspierać rozwój empatii u malucha. Nauka ta, z pewnością zaowocuje w przyszłości. Jak rozwinąć empatię u dziecka?...
