Agata Komorowska: To miłe, ale do anioła mi daleko. Chociaż z drugiej strony… Myślę, że każdy z nas może być dla kogoś aniołem. Być może, jeśli komuś moje doświadczenia dodały otuchy albo pomogły podjąć jakąś życiową decyzję, to dla niego byłam właśnie aniołem.
– Mam na myśli np. tę moją czytelniczkę, która napisała, że dzięki mnie zaczęła się starać o adopcję dziecka. Albo inną, która odważyła się założyć rodzinę zastępczą, bo stwierdziła, że skoro ja, po depresji i rozwodzie, jakoś sobie radzę z czwórką dzieci, z których w dodatku jedno ma zespół Downa, a dwojga innych nie urodziłam sama – to ona też sobie jakoś poradzi.
– Głęboko wierzę, że poprzez każde z moich dzieci Bóg chciał mi coś pokazać. Tak było np. z Krystianem, który urodził się z zespołem Downa. Pamiętam, jak kilkanaście lat temu na basenie często spotykałam rodzinę z dzieckiem z zespołem Downa. Zastanawiałam się, po co oni je tam ciągną: i jemu to nie pomoże, i oni się umęczą. Miałam stereotypowe wyobrażenie życia z niepełnosprawnym dzieckiem – po czym bum! Po paru latach sama urodziłam takie dziecko i przekonałam się, że życie z nim może być wspaniałe.
– Ktoś, kto sam nie ma niepełnosprawnego dziecka, nie wie i się nie dowie, co przechodzą rodzice od chwili, gdy dowiadują się o niepełnosprawności dziecka, do momentu, aż ją zaakceptują. A u wielu rodziców ten moment akceptacji nigdy nie nadchodzi. Kiedy niedawno w Polsce toczyła się dyskusja
o aborcji, jakiś wyjątkowo mądry polityk powiedział, że zawsze przecież można urodzić i oddać do adopcji, ale ja w takim razie zapytam ciebie: zaadoptowałabyś niepełnosprawne dziecko?
– No właśnie. Bardzo łatwo jest powiedzieć: „Niech urodzi i odda, a ktoś przecież przygarnie”. Tylko ten ktoś to znaczy kto?
– Dzięki temu, że kilka lat temu przeszłam depresję, zmieniłam podejście do życia. Rozwód był wynikiem tej zmiany. To depresji zawdzięczam, że teraz, zamiast udawać perfekcjonistkę, czasem świętuję Dni Nieradzenia Sobie. I wiesz co? Okazuje się, że mój wpis o tym, że mam takie dni, kiedy sobie z niczym nie radzę, jest jednym z moich najpopularniejszych tekstów na blogu.
Książka „Anioły mówią szeptem” Agaty Komorowskiej to poetyckie, pełne czułości bajki pisane przez nią dla jej dzieci. Poruszają tematy tabu, m.in. adopcji, niepełnosprawności czy trudnych relacji między dzieckiem a rodzicem. Dla dzieci i dla dorosłych. Polecamy!
Do naszego plebiscytu na Supermamę 2019 wytypowałyśmy 8 wspaniałych mam, a to wy waszymi głosami wybraliście zwyciężczynię. Jesteśmy pod ogromnym wrażeniem waszego zaangażowania i dziękujemy za wszystkie oddane głosy. Zdecydowaliście, że wygrać powinna Katarzyna Błędowska. Serdecznie gratulujemy! Wybór Supermamy 2019 Wybranie jednej z ośmiu kandydatek nie było łatwą sprawą. Przecież tak naprawdę każda z nich zasługuje na miano Supermamy. Wśród mam wytypowanych do tytułu znalazły się np. Danuta Wałęsa (żona byłego prezydenta) czy aktorka Olga Frycz. Nie wszystkie kandydatki to osoby powszechnie znane, ale wszystkie łączy jedno – pasja do macierzyństwa . Np. nominowana Agata Komorowska to autorka bloga, na którym nie boi się mówić o swoich błędach i słabościach związanych z wychowywaniem czwórki dzieci. Patrycja Krzymińska, mama dwójki dzieci, to inicjatorka zbiórki do ostatniej puszki prezydenta Adamowicza, dzięki której uzbierano dla WOŚP dodatkowe 16 mln złotych. Anna Ojer, również poczwórna mama, od 3 lat pomaga rodzicom chorych dzieci przebywających w Centrum Zdrowia Dziecka, pokazując tym samym, że pomaganie wcale nie musi być trudne. A Patrycja Piekutowska, podwójna mama, wybitna skrzypaczka i pedagog, stworzyła cykl siedmiu koncertów „Otwarte Serca – Mistrzowie Muzyki, Biznesu i Kardiochirurgii Dzieciom”, z których dochód został przeznaczony na zakup sprzętu medycznego. Kto stanął na podium w plebiscycie na Supermamę 2019? Oto jak głosowaliście: 1 miejsce Największą liczbę głosów oddaliście na Katarzynę Błędowską , mamę nastoletniej córki, z którą wspólnie prowadzi vloga OMatkoiCórko!, a także jest autorką książki o tym samym tytule. Takich relacji, jak pani Katarzyna ma z własną córką, można tylko pozazdrościć! Jej vlog jest ogromnym wsparciem i inspiracją dla wszystkich rodziców. Uświadamia, że...
Dziewczynka! Ma pani córkę! – usłyszałam słowa położnej, potem płacz niemowlęcia i w jednej chwili zapomniałam, że właściwie czekaliśmy na synka. To musi być pomyłka Nasza jedynaczka, Ola miała już 13 lat i bardzo chcieliśmy, żeby drugim dzieckiem był chłopczyk. Skończyłam właśnie 34 lata i uznaliśmy z Pawłem, że to dobra chwila na powtórne macierzyństwo. Wcześniej zawsze było jakieś „ale”… Przede wszystkim bardzo doskwierała nam ciasnota. Pokoik z ciemną miniaturową kuchenką to raczej nie jest idealne mieszkanie dla rozwojowej rodziny. W końcu wzięliśmy kredyt i kupiliśmy dwa pokoje z kuchnią – jasne i z balkonem. Pewnie, że nie będzie łatwe do spłacenia z mojej pensji bibliotekarki i urzędniczych zarobków Pawła, ale co tam… Najważniejsze, że mogliśmy wreszcie spełnić marzenia o drugim dziecku. Jednak już dwa dni później, na porannym obchodzie usłyszałam słowa, które przewróciły moje życie do góry nogami: – Pani dziecko ma zespół Downa – powiedział lekarz bez ogródek. – To niemożliwe… To musi być pomyłka... – powtarzałam w szoku. A jednak to była prawda. Żal, rozpacz, złość – to były pierwsze uczucia, które mną owładnęły. I jeszcze poczucie winy. Co ze mną jest nie tak? Dlaczego spotyka to właśnie mnie? Prawie nic nie wiedziałam o tej chorobie. I na początku nie chciałam wiedzieć. Nie przyjmowałam do wiadomości, że moje dziecko jest inne. – Pawełku, spójrz na Anię – ciągnęłam męża do łóżeczka malucha – czy tak wygląda dziecko z zespołem Downa? Rzeczywiście, Ania wyglądała „normalnie”. Początkowo rozwijała się też jak każde zdrowe dziecko. Był to dla mnie dowód, że miałam rację. Zamęczałam rodzinę i przyjaciół, oczekując potwierdzenia, wbrew opiniom lekarzy, że wszystko jest w najlepszym...
Droga Matko mojej córki! Nie znam Cię, ale każdego dnia poznając moją córkę, poznaję Ciebie. A że Ty nie możesz cieszyć się nią na co dzień, to Ci o niej opowiem. Jest piękna, pewnie po Tobie, mądra, i bardzo odważna, to też po Tobie – pisze Agata Komorowska , blogerka, mama 5-letniej Ady (to właśnie do jej biologicznej mamy adresowała swój list), 8 -letniego Krystiana i 14-letniego Aleksa. List opublikowała w Dzień Matki na swoim blogu (www.agatakomorowska.pl). Przeczytaj także: Pokochać, nie pokonać - wywiad z blogerką, Agatą Komorowską, mamą dziecka z zespołem Downa "Myślę o Tobie" Dlaczego zabiegana mama trójki dzieci, w tym wymagającego szczególnej opieki chłopczyka z zespołem Downa , napisała do kobiety, której nigdy nie poznała i pewnie nie pozna? Z wielu powodów. Bo patrząc na swoją śliczną córeczkę często o niej myśli. Bo jej współczuje. Bo ją szanuje i podziwia jej odwagę . Bo chciałaby, by adresatka przeczytała ten list i była choć trochę spokojniejsza. By przeczytali go inni, zwłaszcza ci, którym z taką łatwością przychodzi potępianie cudzych, także tych niewyobrażalnie trudnych decyzji - takich jak oddanie własnego dziecka do adopcji. "Wyobrażam sobie spojrzenia pielęgniarek, lekarzy i współlokatorek na oddziale położniczym " W liście Agaty nie ma pretensji ani pytań w rodzaju "jak mogłaś zostawić swoje dziecko?" Nie ma oceniania. Jest zrozumienie i zwyczajne, ludzkie współczucie. Wyobrażam sobie jak poszłaś do szpitala urodzić dziecko i musiałaś zebrać w sobie wszystkie siły, całą odwagę, by powiedzieć, że się go zrzekasz, że oddajesz, nie możesz się nim opiekować… Wyobrażam sobie spojrzenia pielęgniarek, lekarzy i współlokatorek na oddziale położniczym. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić co...
