Lato to bardzo przyjemna pora roku. Nawet matki to przyznają. Nie żeby jakoś szczególnie doceniały kwiaty, miękki wiatr albo zachody słońca nad Wisłą, ale już takie walory pogody, jak to, że dzie
cku wystarczy tylko jedna warstwa ubrań zamiast siedmiu i że spodenki letnie są tańsze od zimowych – owszem, tak.
No więc jest lato, wszyscy pojechali na urlopy, a my z koleżanką siedzimy w pracowniczej stołówce. Jest tak cicho, że słychać każde skrobnięcie łyżki. Apetyt jakoś nam nie dopisuje. Obie prawie zanurzyłyśmy nosy w zimnej zupie i wspominamy. Nie, nie wakacje, bo jeszcze nawet nie zdążyłyśmy wyjechać z miasta. Wspominamy wszystkie śmieszne rzeczy, które ostatnio zrobiły nasze dzieci – a to, że Jasio próbował się przejechać na jamniku sąsiadów, a że Wioletka wrzuciła garść jagód do świeżego prania, a Michaś nie wyjął kanapki ze szkolnego tornistra i wszystko spleśniało. No, bardzo śmieszne – zwłaszcza nam było wesoło, kiedy to wszystko się działo i próbowałyśmy dopierać jagodowe plamy z letnich sukienek.
Teraz nic nie dopieramy i jest nam z tego powodu smutno. Bo my jesteśmy Matki Polki. Matki zatroskane, że dzieci pojechały do dziadków i być może tęsknią za domem albo – co gorsza – świetnie się bawią bez nas. W teorii też mogłybyśmy się tak bawić, bez nich. W końcu tyle miesięcy na to czekałyśmy, ale chyba nam się to czekanie nazbyt przeciągnęło, bo już nie wiemy co i jak.
Człowiek bezdzietny nie ma takich dylematów, po prostu wychodzi z pracy i idzie sobie zagrać w siatkówkę albo wypić piwo z kumplem. Ale nie my. Matka-Polka–Chwilowo-Bezdzietna jest jak w letargu, czas jej się rozmywa. Za dużo go jest po prostu. Przecież dotąd po pracy biegłyśmy na złamanie karku zmienić opiekunkę, odebrać dziatwę z przedszkola, ze szkoły, potem na judo, na angielski, na plac zabaw. Szybko: zakupy, kolacja, kąpiel, książeczki, zamówić pieluchy przez internet, spakować plecak na jutro, paść jak ścięta kłoda. A teraz nic. Dzieci na wakacjach, nie wiadomo, co robić.
My się z koleżanką – Matką Polką dobrze rozumiemy. My już odwykłyśmy od ludzkich odruchów, znamy tylko matczyne. No więc siedzimy we dwie i myślimy, co by tu. I nagle pojawia się znakomity pomysł, żeby pojechać do dzieci, trochę je odwiedzić. Tylko na chwilkę, zerknąć choć przez dziurkę od klucza, czy dobrze się mają, przytulić odrobinę, powdychać zapach małych plecków. To chyba nie zaszkodzi? Zgadzamy się, że to bardzo dobry pomysł. Postanowione, w piątek jedziemy! Apetyt od razu nam wraca.
Po pracy szybciutko wsiadam w pociąg, podróż dłuży się niemiłosiernie, jeszcze 100 tys. kilometrów do miasta B. Piszę do koleżanki dojechałaś?. Wciąż nie dojechała, ale wzajemnie zapewniamy się, jak bardzo nam się spieszy do naszych dzieci. Mam książkę, ale poczytać nie mogę, bo co chwila sprawdzam, czy na pewno wzięłam ze sobą bardzo kosztowne upominki dla syna i córki. No przecież wzięłam, zajmują tyle miejsca w torbie, że nie starczyło mi już na tusz do rzęs. Tusz jedzie w kieszeni kurtki, ale to nic nie szkodzi, bo zaraz zobaczę moich milusińskich. Czego się nie robi dla dzieci, prawda?
Jak się okazuje, spokojnie można nie robić wielu rzeczy, ale o tym zaraz. Najpierw muszę wejść do domu dziadków. Dzwonię, otwiera syn i z miejsca informuje mnie, że jego siostra rano zrobiła śmierdzącą kupę i że on sobie tego nie życzy, a poza tym czy mu coś przywiozłam? No pewnie, że przywiozłam, daj całusa synku! Daje takiego na szybko i zaraz domaga się prezentu. Nie tak to sobie wyobrażałam.
Może z córką pójdzie lepiej. Znajduję ją w piaskownicy – jak zawsze półgołą. Córka jest młodsza, więc bardzo cieszy się na mój widok i z tej radości wsypuje mi 2 garści piachu za sukienkę. Nic nie szkodzi, i tak jest już podniszczona ze względu na plamy z jagód. Próbuję postawić dziecko na ziemi, ale się nie daje, więc krążę po ogrodzie z córką na rękach, podskakując to na jednej to na drugiej nodze w nadziei, że część piasku wyleci sama.
Mamo, podskocz jeszcze raz tak śmiesznie – syn nagle wyłania się zza krzaka, a w ręku dzierży iPada, którego musiał zwędzić dziadkowi – bo ja cię filmuję.
Tak być nie może! Jedno dziecko stawiam na trawie, drugiemu zabieram iPada, na co oboje wybuchają płaczem. Żeby rozwiązać sytuację, wyjmuję z torby drugi prezent i daję córce. Plan odwrócenia ich uwagi powiódł się połowicznie, bo córka faktycznie zajęła się nową zabawką, ale syn dalej płacze i też domaga się prezentu.
Ale jak to? Przecież ty już swój dostałeś – dziwię się, tak jakbym dopiero teraz zetknęła się z dziecięcą logiką. No tak, pamięć złotej rybki...
Pośród tych lamentów i piachu po raz pierwszy pojawia się myśl, że może lepiej było zostać w domu i się nie denerwować. Na razie nie wypowiadam jej głośno, bo przecież dopiero przyjechałam, przecież jeszcze będzie cudownie. Niestety, dzieci mają inne plany i sprowadzają się one do tego, żeby nie dać mi spokoju ani przez sekundę.
W sobotę leje, więc głównie próbuję ubrać córkę i nie dać się sfilmować znudzonemu synowi, a w niedzielę na odwrót: próbuję nie dać się sfilmować synowi i ubrać córkę. Ganiamy się tak po całym domu, a dziadkowie patrzą na to zniesmaczeni. Kiedy wykończona siadam do obiadu, babcia stanowczo oświadcza, że tak dalej być nie może, że świetnie sobie radzili beze mnie i że mam wsiąść do najbliższego pociągu i wracać do siebie. Jest mi trochę przykro, ale zaraz dzwoni moja koleżanka. Brzmi jakoś dziwnie, ledwo dyszy, ale pyta, czy w poniedziałek pójdziemy na siatkówkę i piwo. Pójdziemy. I ani słowa o dzieciach.
Na wypadek, gdybyście też zapomniały, co i jak:
Twoje ulubione produkty w wyjątkowych cenach. Rabat do -40% na wybrany asortyment dostępny na cocolita.pl. Szczegóły na stronie.
Skorzystaj z promocji -30% na nową kolekcję przy zakupie minimum 2 sztuk w salonach i na www.esotiq.com. Promocja nie dotyczy produktów bazowych i kosmetyków. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Rabat 20% dla wszystkich klientów przy zakupach za min. 499 zł. Oferta obowiązuje w sklepach stacjonarnych oraz na www.falconeri.com, nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły w sklepach i na stronie.
Rabat 20% na produkty do pielęgnacji twarzy skłonnej do niedoskonałości. Oferta obejmuje wybrane produkty z linii Calendula, Clearly Corrective oraz Anti-Blemish. Rabat dostępny w sklepach stacjonarnych i na kiehls.pl. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
-10% na zakupy za min. 99 zł lub -20% na zakupy za min. 199 zł. Rabaty nie łączą się z innymi promocjami oraz nie dotyczą produktów Hebe Partner. Oferta i szczegóły w aplikacji Hebe i na hebe.pl.
Rabat 50% na drugi produkt w niższej cenie. Obejmuje wybrany asortyment dostępny w sklepach stacjonarnych, outletach, wybranych sklepach partnerskich i na pl.triumph.com. Oferta nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Odkąd mój syn zorientował się, o co chodzi w Dniu Dziecka , mam przechlapane. Całkowicie i równo przechlapane. Mniej więcej od stycznia raz na jakiś czas zaskakuje mnie pytaniem: „Mamo, kupisz mi kajak na Dzień Dziecka?”. W styczniu odpowiadam, że oczywiście. Niestety, zapominam uwzględnić jeden szczegół – mój syn ma słoniową pamięć. Co prawda, nie używa jej po to, żeby nauczyć się w końcu, w jakiej kolejności idą miesiące („mamo, a kiedy jest Dzień Dziecka?”). Za to listę wszystkich obiecanych prezentów ma w małym paluszku. Lista prezentów od A do Z Mniej więcej w połowie maja sytuacja robi się naprawdę groźna. Syn orientuje się w końcu, że dzień dziecka tuż-tuż i wytacza najcięższe działa. Przychodzi raniutko do mojej sypialni i bez zbędnych wstępów (np.: „Dzień dobry, kochana mamo, jak ci się spało?”) strzela: „A pamiętasz, że mi obiecałaś kajak na dzień dziecka?”. Nic nie pamiętam! Nic takiego nie miało miejsca! Zanim zdążę usiąść, on przedstawia kompletną listę żądań. Okazuje się, że od stycznia do maja zgodziłam się kupić mu na dzień dziecka nie tylko kajak, ale także bardzo wiele zestawów klocków lego, rolki , konsolę, nowy tornister (bardziej kwadratowy – czy ktoś wie, o co chodzi?), a także zabrać go do Legolandu, dokąd pojechał kiedyś kolega Julian i równocześnie na południe Niemiec, gdzie wyemigrowała sąsiadka Majka . Matka vs. dzień dziecka Czy ja jestem głupia? Albo lepiej nie mówcie… Muszę się z tego wszystkiego jakoś wyplątać i mam dwa wyjścia z sytuacji – albo w tym roku odwołają Dzień Dziecka, na co bardzo liczę, albo muszę negocjować darowanie części żądań. Przede wszystkim muszę się wykręcić z tych wyjazdów. Dla mojego syna nie jest problemem taka zależność, że Legoland jest w Danii, a południe Niemiec na południu Niemiec. No, przecież powiedziałam, że na...
Policzmy sobie: od rana nosisz swoje dziecko, karmisz, myjesz, przebierasz, bawisz się z nim, zabierasz na spacer, usypiasz, przewijasz, nosisz, karmisz i tak w kółko. Potem trochę śpisz, ale nie za wiele, bo przecież jesteś rodzicem. W nocy też masz dyżur, zawsze. Trwa to kilka lat, a jeśli masz więcej niż jedno dziecko, przemnóż to wszystko przez 2, 3 lub 4... Najgorszy jest brak snu. Moje dzieci mają teraz 6 i prawie 2 latka. Mogę policzyć na palcach jednej ręki noce, które przespałam od początku do końca w tym roku. Reszta – sami wiecie. Na początku, gdy dzieci są małe, można to sobie wytłumaczyć. Ale nocne pobudki wcale nie ustają, gdy dziecko kończy 6 miesięcy ani nawet 12 miesięcy . To prawda, są rzadsze, ale są. No, chyba, że akurat przechodzimy (tak, tak, całą rodziną) ząbkowanie albo katarek – wtedy mama i tata mają całą noc z głowy! Gdy dziecko jest nieco starsze, powodem nagłej pobudki może być zły sen, zbyt obfita kolacja, siku, tęsknota za rodzicem oraz wiele, wiele innych ważnych przyczyn. Ale to, oczywiście, nie wszystko. Rodzic nie ma czegoś takiego, jak wolne. Pocieszenie zmęczonego rodzica "w weekend sobie odpoczniesz" brzmi jak kpina. Przecież wiadomo, że w weekend też sobie nie pośpi. Dzieci będą wchodzić rodzicom na głowę od rana do wieczora. Polazą za nimi do łazienki, nie dadzą w spokoju zjeść, będą się domagać iPada albo spotkania z kolegą, który wyzwala w tobie najgorsze instynkty. Może są gdzieś rodzice, których dzieci zachowują się w cywilizowany sposób: w nocy pozwalają się wyspać, a w dzień zajmują się sobą. Jeżeli tak, to im zazdroszczę. Moje dzieci najczęściej są zaprzeczeniem cywilizowanego zachowania i wymagają ciągłej animacji. Ale przecież nie tylko ciało rodzica się męczy – głowa także. Ciągłe gadanie i setki pytań, na które nie wiadomo, jak odpowiedzieć: "mamo, kto to jest burmistrz?" albo...
Zróbmy czasem coś dobrego dla siebie, bo w życiu nie jesteśmy tylko czyimiś mamami i babciami. Mamy prawo do własnego życia i szczęścia. Mamo, nie rób nam tego! Chcieliśmy spędzić ten weekend tylko we dwoje, proszę zajmij się Jaśkiem – moja córka nie dawała za wygraną. – Kochanie, wiesz przecież, że prawie zawsze chętnie wam pomagam, ale ten weekend mam już zaplanowany – próbowałam się bronić. – Dlaczego nie chcesz być jak inne babcie?! – Ewa aż poczerwieniała na twarzy ze złości. – Nie chcesz spędzać ze swoim wnukiem więcej czasu? Przecież jesteś na emeryturze i się nudzisz! – O, wypraszam sobie! – teraz to ja byłam wściekła. – Moja droga, wychowałam ciebie i dałam ci całą moją miłość, ale nikt nie powiedział, że muszę się zajmować twoimi dziećmi! – powiedziałam chłodno i odłożyłam słuchawkę. Czułam się upokorzona. – Żeby własna córka tak do mnie mówiła?! – postanowiłam uspokoić się herbatą. Wsypałam do kubka łyżeczkę mojej ulubionej mieszanki, zalałam wodą i czekałam aż się zaparzy. Ogarnęły mnie wyrzuty sumienia. – A może powinnam odpuścić? – pomyślałam. – Ewa i Marcin są tak zapracowani, wieczory poświęcają dziecku. A czterolatek może dać w kość. Z drugiej strony, co miałam powiedzieć Halinie? Obiecałam przecież, że jej pomogę. Niedługo otwarcie klubu, a trzeba w nim jeszcze tyle zrobić! Pomalować ściany, stoły, krzesła. Sama nie da sobie rady. Rozdarta między dziećmi, a przyjaciółką dopiłam herbatę. Sięgnęłam po ulubioną książkę, ale za nic nie mogłam się skupić na jej treści. W końcu dałam za wygraną. Odłożyłam lekturę i wykręciłam numer telefonu. – Ewa? – Przepraszam, Jasiek właśnie wylał na siebie zupę i muszę się nim zająć! Ewa trzasnęła słuchawką, ale nie zrażona wykręciłam...
