Koledzy, którym prace wykonują rodzice – dostają piątki lub szóstki. Podczas gdy mój syn za samodzielnie wykonaną pracę od dawna nie dostał wyższej oceny niż trzy plus. Podobnie jak pozostali mniej utalentowani uczniowie, których rodzice postawili na uczciwość.
Nie trzeba kończyć studiów pedagogicznych, by odróżnić pracę, której autorem jest dziecko od tej, której autorem jest dorosły. Uważam, że osoby, które mają przygotowanie pedagogiczne – tym bardziej takie prace powinny odróżniać. Niestety w szkole mojego syna pracują osoby, które albo tego nie potrafią, albo… świadomie uczą dzieci, że opłaca się kłamać i być niesamodzielnym. I że tak łatwo można mieć satysfakcję z naiwności nauczyciela.
Prace plastyczne w klasie Szymka to bardzo popularna praca domowa. Również z języka polskiego czy historii. Dość często ogłaszane są też konkursy na prace plastyczne. Niestety, mój syn – w przeciwieństwie do wielu swoich rówieśników – nie ma szans na bardzo dobre oceny i pochwały za udział w konkursach. Dlaczego? Powody są dwa: nie ma talentu plastycznego i ani ja, ani mąż nie wykonujemy za niego tych prac. Niestety, wielu rodziców podchodzi do tego dużo bardziej „ambitnie” i ich dzieci przynoszą naprawdę piękne prace. Tylko jaki to ma sens?
Uważam, że to niesprawiedliwe. I piszę to nie tylko jako mama ucznia, który uwielbia matematykę i piłkę nożną, ale nawet proste rysunki przychodzą mu z dużym trudem (i wiem, że są często wyśmiewane przez kolegów). To niesprawiedliwe również wobec uczniów, którzy mają talent plastyczny, ale ich prace – w porównaniu z pracami rodziców ich rówieśników – często wypadają blado.
Dlaczego nie liczy się trud włożony w samodzielne wykonanie zadania? Dlaczego liczy się kłamstwo, wyręczanie się dorosłymi, lenistwo, cwaniactwo?
Można powiedzieć, że to tylko rysunki… Tylko że w naszym domu powoli dochodzi do coraz smutniejszych rozmów. Szymek za każdym razem, gdy musi coś narysować lub namalować, jest sfrustrowany i mówi wprost, że to NASZA wina. Że moglibyśmy odpuścić, choć raz narysować coś za niego, że jesteśmy „dziwni”…
Piszę ten list, by mamy, które tworzą szóstkowe rysunki dla swych dzieci, logicznie wyjaśniły: dlaczego? Naprawdę uważacie, że pomagacie swoim dzieciom? Z góry dziękuję też za opinie nauczycieli – może nie powinniście stawiać tyle szóstek rodzicom za prace plastyczne?
Kasia
Piszemy też o:
Samoocena ucznia pozwala mu świadomie dostrzec swoje mocne i słabe strony, a w konsekwencji – umożliwia pracę nad nimi w przyszłości. Tłumaczymy, czym dokładnie jest samoocena ucznia oraz jakie informacje należy w niej zawrzeć. Co to jest samoocena ucznia? Samoocena ucznia jest jego subiektywną oceną, uwzględniającą zachowanie i osiągnięcia szkolne, świadomość swoich wad i zalet. Nauczyciele często nawiązują do samooceny uczniów, np. podczas wystawiania ocen z zachowania. Pozwala to lepiej poznać uczniów, a także ich sposób postrzegania siebie oraz własnej pracy. Samoocena ucznia zajmuje ważne miejsce w procesie nauczania – ćwiczenie tej umiejętności poprawia między innymi motywację uczniów. Dzięki niej uczeń może wykorzystać swoje możliwości i korygować swoje zachowanie. Na kształtowanie się samooceny ucznia wpływa wiele czynników. Są to między innymi: czynniki anatomiczno-społeczne, czynniki psychospołeczne (związane z doświadczeniami dziecka). Ważną rolę w kształtowaniu się samooceny ucznia mają opinie i oceny, jakie słyszy on o sobie, ale także odnoszone sukcesy i doznawane niepowodzenia. Co napisać w samoocenie ucznia? Samoocena musi zawierać elementy charakterystyki opisywanej osoby. Dodatkowo tekst powinien być prosty i zwięzły. Samoocena ucznia powinna zawierać następujące informacje: W jakim miejscu jestem aktualnie? Co chcę osiągnąć? Jakie są moje mocne strony? Jakie są moje słabe strony? Jakie są moje kompetencje? Czy jestem z siebie zadowolony? Co mogę poprawić/ zmienić? Samoocena ucznia dotycząca zachowania Podczas pisania samooceny z zachowania uczeń musi wziąć pod uwagę także akceptację społeczną – czy uczeń czuje się popularny wśród rówieśników, czy jest lubiany, a także to, jak zachowuje się w...
Uczę w klasach 1-3 i naprawdę kocham tę pracę. Mam poczucie misji, świadomie poszłam do tego zawodu. Nie potrzebuję prezentów, żeby lepiej zająć się Waszymi dziećmi. A na drogi zegarek samą mnie stać. Zależy mi na dzieciach, nie na prezentach Przez całe moje zawodowe życie napatrzyłam się na różne szaleństwa, ale w ostatnich latach rodzice naprawdę przechodzą samych siebie. Chcę więc Wam uświadomić, drodzy rodzice, że po pierwsze nauczyciele pracują tak jak wszyscy inni – za pieniądze, a nie za gifty, a po drugie wasze możliwości finansowe ani trochę mnie nie interesują. Piszę to, bo niejednokrotnie miałam wrażenie, że w obdarowywaniu nauczycieli w Dniu Edukacji Narodowej nie chodzi wcale o świętowanie i cieszenie się z tejże właśnie edukacji, a o coś zupełnie innego. Np. o pokazanie, na jakie bajeczne prezenty mogą sobie pozwolić rodzice. Albo o zaspokojenie jakiejś wymyślonej żądzy upominków, która trawi tych biednych nauczycieli, i zadbanie o to, żeby mocniej się przykładali do pracy i nie odgrywali się potem na uczniach. Drodzy Państwo, takie podejście obraża mnie bardziej niż brak jakiegokolwiek prezentu. Wiecie Państwo, co mnie najbardziej cieszy? Uśmiech moich dzieci, postępy, jakie robią, szczera radość z nauki, jaką udaje mi się u nich wypracować. Kiedyś na Dzień Nauczyciela dostałam od uczennicy czekoladę, taką zwykłą z marketu. Powiedziała mi, że kupiła za własne kieszonkowe, sama to wymyśliła, a miała 7 lat. Zjadłyśmy tę czekoladę razem i to był najpiękniejszy Dzień Nauczyciela. Mam w domu wielkie pudło z laurkami od wszystkich moich uczniów, zbieram je od 30 lat. To są najlepsze prezenty. A Państwo chcecie mi zaimponować złotym zegarkiem albo kolczykami? Jak będę potrzebowała, to sobie kupię. Też mnie na coś czasem stać. Chciałabym też od razu przeprosić wszystkich tych rodziców, którzy...
Walczyłam, żeby moją Wiktorię przyjęto do klasy A, bo przecież każdy rodzic chce dla dziecka jak najlepiej. Szczególnie gdy widać gołym okiem, że dziecko jest zdolne. Kto i na jakiej podstawie miesza te dzieci, nie patrząc w ogóle na ich predyspozycje? Dobrze, że chociaż nie trafiła do E Droga Redakcjo, może nie wszyscy o tym wiedzą, ale dzieci w pierwszych klasach już na starcie mają lepiej lub gorzej. Niestety, choć to niesprawiedliwe, to uczniowie klas z literką A w nazwie częściej osiągają lepsze wyniki w nauce i zdobywają w przyszłości lepiej płatne zawody. Tak mówi nauka, a konkretniej statystyka. Jak patrzę po rodzinie i znajomych – wszystko się potwierdza. Chodziłam, tłumaczyłam, prosiłam. Dyrekcja miała tylko jedną odpowiedź – że nie będą robić zamieszania, a rodzice nie powinni ingerować. A niby dlaczego nie? Przecież to moje dziecko, wiem najlepiej, gdzie jest jej miejsce. Na pewno nie w tej miernej klasie C. Proszę mnie źle nie zrozumieć, ja nic nie mam do tych dzieci, każdy ma inne predyspozycje, z tym się po prostu rodzimy. Ale dyrekcja powinna bardziej świadomie dzielić dzieci na klasy. To do A najczęściej chodzą przyszli lekarze i prawnicy. Z tym nie da się dyskutować, na to są badania. Będę walczyła o przeniesienie Wikusi. Proszę o publikację tego listu, rodzice powinni wiedzieć, że takie rzeczy mają znaczenie. Agnieszka Od Redakcji: Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Moja matka robiła gorsze rzeczy niż zostawianie mnie samej w łóżeczku, a wyszłam na ludzi" "Majka nie płakała po śmierci mamy. W piątą noc po pogrzebie zrozumiałem, dlaczego. I poczułem, że tracę rozum" Śmiertelnie chory chłopczyk pożegnał się z...
