Bycie mamą nie jest łatwe! Przekonał się o tym Brad, tata dwóch uroczych chłopców, którego żona musiała pojechać do szpitala... Po jednym dniu z maluchami młody tata opublikował na Facebooku post, w którym mówi wprost: cieszy się, że jest tatą, bo tatusiowie mają łatwiej...
Dzisiaj musiałem być mamą.
Wiesz jak to jest, kiedy żona mówi “chciałabym być tatą", a ty... No właśnie, to dokładnie tak samo. Wszystko zaczęło się wczoraj, kiedy musiałem urwać się z pracy. Sarah napisała, że "nawaliła jej wątroba". Dlatego zostałem mamą. Jak na razie minęły 24 godziny...
O 17 byłem w domu. O 17.01 dom wyglądał tak:
Włączyłem DVD i Knoxa miałem z głowy. Finn wciąż prosił o to samo, a ja nie byłem ani trochę bliżej. Butelka zmieniła płacz w pisk. Dam radę. Kojarzycie program, w którym z kilku puszek żarcia można wyczarować 3-daniowy obiad dla króla? Cóż, Knox dostał makaron instant!
Zbliżała się noc i traciłem cierpliwość, więc uciszyłem Knoxa pozwalając mu przykleić naklejki do moich (bardzo owłosionych) nóg. Było cicho, pomyślałem, że zdejmę je rano. Ważne, że Finn zasnął.
Sposób, w jaki dzieci zasypiają, jest niesamowity. Wiecie o czym mówię. Kiedy skończysz przebierać i karmić malucha, delikatnie go podnosisz, żeby mu się ulało i ulewa, więc głaszczesz go po pleckach, żeby było mu miło i wygodnie. Jego powieki stają się ciężkie, ciężko oddycha, to miłe ciepło sprawia, że nie może otworzyć oczu. To naprawdę piękne... Ostrożnie go podnosisz i całujesz w czółko, kołyszesz się, kiedy wchodzisz do pokoju, tak, jakbyś tańczył samotnie walca. Poruszasz biodrami, jesteś zwycięzcą, bo dziecko śpi. Delikatnie kładziesz je do łóżka, przykrywasz i otulasz, i dajesz mu smoczek, z jakiegoś niezrozumiałego powodu. To piękne. Wspólnie dzielicie się tą miłą i spokojną chwila... Aż do momentu, gdy zaczyna wydzierać się wniebogłosy, jakbym rzucił nim o ścianę!
Ale to tylko raz w nocy, prawda? Bo niby dlaczego nie miałby się drzeć o 22.30, o północy, o 1.45, o 3.30... Byłem całkiem podekscytowany regularnością i myślą, że kolejny raz będzie o 5. Z tym, że to był już początek nowego dnia. Wiedzieliście, że brak snu jest formą tortur?
I tak sobie siedziałem. O 5.30 rano, siedziałem w salonie, słuchając wycia Finna, które przypominało 18-latkę bawiącą się na koncercie rockowym. Po prostu siedziałem... Wtedy do pokoju wszedł Knox mówiąc "cześć". Zrozumiałem, że wolałbym być tatą.
Kiedy już zająłem się dziećmi i były gotowe na kolejny dzień, zacząłem planować atak na domowe obowiązki. Mam na myśli spędzenie 2 godzin w salonie, z Finnem na rękach, w spirali bezsenności i halucynacji, pozwalając Knoxowi pomóc w wyborze przekąsek, dopóki ewentualnie nie zdezerteruje i nie zechce bawić się kolejką. Pisząc przy tym Sarze, że jest świetnie.
Wtedy usłyszałem pukanie do drzwi... Byłeś kiedyś w sytuacji, gdy ktoś wchodzi do pokoju, w którym robisz coś, czego nie powinieneś? Tak się czułem, gdy zobaczyłem w drzwiach teściową.
Nieogolony, włosy w nieładzie, w spodniach i skarpetkach z poprzedniego dnia, w bluzie, żeby ukryć, że nie mam koszulki. Niewykąpany, nawet bez umytych zębów, a tu Knox przybiega w swoim śpiworze prosząc o batonika. Otworzyłem jej drzwi, żeby pokazać, że makaron Knoxa wciąż leży w misce na stole, że w całym salonie są jakieś naklejki, a dom jest w kompletnym chaosie.
To był moment, kiedy poczułem, że jestem pokonany. To był także moment, w którym ona zauważyła, że ja wiem, że jestem pokonany. To była słabość, którą staramy się chować do kieszeni przy naszych dzieciach. To było jedynie 16 godzin bycia mamą. I poległem.
Nigdy nie opanowałem umiejętności dbania o własną higienę w stopniu, w którym mama dba o dom, uczy dzieci, przygotowuje posiłki i nawet ma trochę czasu na dodatkowe aktywności. Sarah wciąż jest w szpitalu. Trzymaj się, kochanie. Nadchodzi dzień 2...
Co wy na to? Tak wygląda dzień taty z dziećmi gdy mamy nie ma w domu?
Czytaj także: Zobacz, jak tata karmi córeczkę... piersią!
Źródło: facebook.com/braddleskearns
Gdybyś wtedy wiedział, jakie skutki przyniesie twoja nieobecność w życiu Kajtka, postąpiłbyś podobnie? – zapytała mnie Iwona. Zorientowałem się, że czeka w napięciu na to, co powiem. Siedziała wyprostowana jak struna, nie patrzyła na mnie. Nie rozumiałem, o co jej chodzi. Było, minęło, po co rozdrapywać rany? Aż takie to było dla niej ważne? Teraz jesteśmy starsi, mądrzejsi, oboje mamy więcej życiowego doświadczenia. Zdobyliśmy je nie bez bólu, przyznaję. Wykorzystajmy je! Dla dobra Kajtka, bo on jest najważniejszy. Właściwie trudno się było dziwić, że Iwona drążyła temat naszego rozstania. Była psychologiem, chociaż dziesięć lat temu się na to nie zanosiło. Nie z mojej winy, jak chcieliby to widzieć wszyscy wokół, każdy jest kowalem swojego losu. Życie Iwony skomplikowało się z powodu ciąży, ale przecież wyszła na prostą. Byliśmy młodzi i naiwni Całkiem dobrze się urządziła, ma dobrą pracę, prywatną praktykę, ładne mieszkanie i synka. Naszego synka, dziesięcioletniego Kajtka. Bardzo się wtedy kochaliśmy, pierwszą miłość pamięta się do końca życia. Byliśmy parą szczeniaków, które bawiły się w dojrzałe uczucie, biorąc z niego to, co najlepsze, i nie zwracając uwagi na skutki podjętych decyzji. Pamiętam, że w ogóle nie zawracałem sobie głowy ostrożnością, liczyłem w tej materii na Iwonę. Miałem mgliste pojęcie o antykoncepcji, ale nie obwiniam się o to. Wszystkie moje wiadomości pochodziły z drugiej ręki, od bardziej doświadczonych kolegów. Na efekt naszych radosnych poczynań nie trzeba było długo czekać. Mimo to bardzo się zdziwiłem, kiedy Iwona powiedziała, że chyba jest w ciąży. Chlipała przy tym i rozmazywała tusz po policzkach. Byłem równie przerażony jak ona, ale w przeciwieństwie do załamanej dziewczyny miałem sporo idiotycznej nadziei, że to pomyłka. Kajtek pojawił się na świecie...
Pamiętam, jak miałem pretensje do swoich rodziców, że nadal traktują mnie jak dziecko, a ja przecież jestem już pełnoletni. Miałem wtedy 19 lat. – Dorosły to ty dopiero będziesz – odpowiadał ze spokojem mój tata. – Do tego trzeba nabrać życiowego doświadczenia. Nie wiem, jak długo jego zdaniem miałem go nabierać, pewnie przez lata. Żaden z nas wtedy nawet nie przypuszczał, że już wkrótce los da mi przyspieszoną lekcję dorastania. Dwa miesiące przed moimi dwudziestymi urodzinami moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym . Nagle ja, rozpieszczony jedynak, zostałem zupełnie sam, ze swoim bólem i problemami. Musiałem naprawdę zacząć żyć jak dorosły człowiek Ale najpierw jakoś się pozbierać i zorganizować pogrzeb, chociaż nie miałem na to sił. Pomagali mi przyjaciele rodziców, bo dziadkowie już też nie żyli. Pochowałem rodziców w tym samym grobie, w którym leżeli rodzice mamy. Dziadkowie zmarli, kiedy byłem kilkuletnim dzieckiem, mimo to doskonale ich pamiętam. Byłem ich ukochanym, jedynym wnukiem, poświęcali mi mnóstwo czasu. Dziadków ze strony taty nie znałem, powiedział mi, że odeszli na długo przed moim urodzeniem. Czy nie dziwiło mnie, że nigdy nie jeździmy do nich na cmentarz? Ani trochę. W ogóle o tym nie myślałem, bo nie byłem z nimi w żaden sposób związany uczuciowo. Nawet nie wiedziałem, gdzie są pochowani. Dwa miesiące po śmierci rodziców przyjaciel taty, prawnik, zwrócił mi delikatnie uwagę, że powinienem wystąpić do sądu o nabycie spadku. – Wiem, że to dla ciebie trudne, ale te kwestie trzeba uregulować, mimo że jesteś jedynym ustawowym spadkobiercą – powiedział. Nie chciałem nawet chodzić do sądu, bo nadal w sercu nie mogłem pogodzić się z odejściem rodziców, dałem więc panu Witoldowi swoje pełnomocnictwo, żeby załatwił wszystko za mnie. Zapewnił mnie, że odbędzie się tylko...
