Pod koniec stycznia 2016 r. w amerykańskich standardach okołoporodowych znalazł się nowy zapis. Mówi on: Każda świadoma decyzja mamy co do sposobu karmienia dziecka zasługuje na wsparcie lekarza – bez względu na to, czy jest to decyzja o karmieniu piersią, o karmieniu mieszanym czy o karmieniu mieszanką modyfikowaną.
W Polsce butelkowe mamy na taki zapis w standardach okołoporodowych nadal muszą poczekać. A póki go nie ma, to wciąż w szpitalach czy przychodniach są traktowane jako „matki gorszego sortu”: niedouczone, samolubne i niedojrzałe do macierzyństwa.
Mówi Ala, mama dwóch córek:
"Dla mnie to było oczywiste, że będę Kasię karmiła piersią , no i karmiłam przez pierwsze tygodnie na okrągło, dzień i noc. Wiedziałam, że na początku może być trudno, że dziecko musi nauczyć się ssania, i że noworodki mają prawo "wisieć" non stop na piersi.
Tylko, że kiedy poszłam z nią na pierwsze szczepienie i ważenie, to okazało się, że Kasia po 6 tygodniach życia waży dokładnie tyle samo, co w dniu urodzin… Lekarka kazała mi ją dokarmiać łyżeczką, ale to była dla nas obu mordęga, więc w końcu złamałam się, kupiłam mieszankę i podałam jej butelkę. I nagle okazało się, że moje dziecko jest w stanie przespać spokojnie 3 godziny.
Kiedy 1,5 roku później urodziłam drugą córkę i leżałam z nią w szpitalu, lekarka podczas obchodu zapytała mnie – tak, jak się zwykle pyta młode mamy – czy to mój pierwszy poród, czy moje pierwsze dziecko karmiłam piersią itd. Odpowiedziałam, że karmiłam, ale tylko przez 6 tygodni, bo potem straciłam pokarm i już nie mogłam. Ona na to odpowiedziała: "Zawsze można, tylko nie zawsze się chce". Pewnie nawet nie wiedziała, że tym jednym bezmyślnym i nieprawdziwym zdaniem przekreśliła moje półtora roku macierzyństwa.
Nawet nie miałam siły, żeby przekonywać ją, że chciałam i to bardzo, ale po prostu nie wyszło. I nie ma w tym mojej winy, bo chcieć to nie zawsze móc."
Kiedy z kolei ja urodziłam pierwszą córkę, podczas mojego pierwszego karmienia piersią towarzyszyła mi położna. Jeden jedyny raz.
Nikt ze mną nie porozmawiał, dlaczego warto karmić piersią. Nikt nie przestrzegł mnie przed nawałem pokarmu, a kiedy trzeciego dnia po porodzie moje piersi przepełniły się mlekiem aż tak, że nie mogłam do nich przystawić dziecka, położna bez pytania – i bez szacunku do mnie – zaczęła wyciskać z moich piersi pokarm dotąd, aż się nie rozpłakałam z bólu.
Dokładnie takie samo bolesne uciskanie moich piersi przez położną przeszłam 3 tygodnie później, w przychodni, podczas zapalenia piersi. Dla mnie to był dowód na to, że to brak laktacyjnej wiedzy to nie jest kwestia pojedynczej położnej czy lekarza, tylko szerszy problem i to tutaj jest pole do działania! Zamiast oceniać matki, które przeszły na butelkę, i powtarzać im, że „Zawsze można karmić piersią” – położne i lekarze powinni dzielić się wiedzą na temat laktacji. A żeby się nią dzielić, najpierw powinni ją zdobyć sami.
Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że owszem, karmiłam piersią, ale nie dzięki edukacji i wsparciu, ale właśnie pomimo braku wsparcia i jakiejkolwiek edukacji. I to nie jest dobrze. Jestem dumna, że mi się udało, ale jednocześnie dobrze rozumiem te mamy, które z różnych powodów, tych bardziej osobistych i tych mniej, rezygnują w końcu z naturalnego karmienia.
W swoich nowych zapisach Amerykański Kongres Ginekologii i Położnictwa zaleca, by lekarze uznali, że każda matka ma pełne kompetencje, by sama zadecydować, co jest najlepsze dla niej i dla jej dziecka: karmienie piersią, karmienie mieszane czy karmienie mieszanką. Najlepsze dla niej i dziecka: właśnie to sformułowanie jest tutaj najważniejsze!
Każda mama to matka karmiąca – bez względu na to, czy karmi swoje dziecko piersią, czy butelką. Każda ma prawo do własnych świadomych wyborów i póki te wybory nie zahaczają o przemoc wobec dziecka (a karmienie butelką z pewnością przemocą nie jest!), nikt nie powinien ich oceniać: ani inna mama (której doświadczenie życiowe jest zupełnie inne), ani tym bardziej lekarz czy położna. Warto, by w końcu i u nas zrozumieli, że karmienie butelką jest w gruncie rzeczy takim samym, jak karmienie piersią, aktem opieki i miłości.
Czytaj także:
Moja przyjaciółka – Ola – i ja mamy dzieci w tym samym wieku. Początkowo Ola karmiła piersią swoją córkę, ale po miesiącu zachorowała na tyle poważnie, że musiała małą odstawić od piersi i przejść na karmienie mlekiem modyfikowanym. Bardzo to przeżywała, ale nie miała wyboru. Mnie na szczęście los oszczędził takich przeżyć. Mogłam karmić syna piersią do 18. miesiąca życia. Bardzo dużo czasu spędzałyśmy z Olą , gdy nasze dzieci były małe. Chodziłyśmy na spacery, do kina, na warsztaty dla mam. Było mi łatwiej, bo gdy synek chciał jeść czy pić, wyciągałam pierś i karmiłam go. Oli było znacznie trudniej. Wszędzie musiała jeździć z butelką, podgrzewaczem. Ale nie narzekała. Siadała obok mnie, przytulała swoją córeczkę do piersi i z wielką czułością karmiła ją butelką . Widać było, że chce dać małej wszystko to, co dostają inne dzieci od swoich mam. Różnił nas tylko sposób karmienia . W pozostałych kwestiach – miłości, bliskości, czułości – dawałyśmy z siebie tyle samo. Może nawet Ola trochę więcej. Warto wiedzieć: Karmienie piersią – co się zmienia pomiędzy pierwszym a kolejnym dzieckiem? Zjednoczone w karmieniu (United We Feed) Podobne spostrzeżenia ma amerykańska fotografka Caitlin Domanico . Jej najnowszy projekt – "Zjednoczone w karmieniu" (United We Feed) – pokazuje, że każda mama, bez względu na sposób karmienia, jest w swoim macierzyństwie wyjątkowa. "Uwielbiam patrzeć na silną więź matki z dzieckiem , gdy karmi swoje dziecko. Bez względu na sposób, w jaki to robi" – tłumaczy Caitlin Domanico. I dodaje: "Jedne mamy karmią dziecko piersią, inne ściągają pokarm z piersi i karmią dziecko butelką, jeszcze inne dają dziecku mleko modyfikowane . Musimy szanować wzajemnie swój wybór. Możemy karmić dziecko na różne sposoby, ale jedno pozostaje...
Karmienie piersią może uratować dziecku życie? Tak, to żadna przesada! – przekonała się o tym Agata Krawiec, mama trzyletniego Kacpra, urodzonego w 30. tygodniu ciąży. Posłuchajcie co mówi o swoim doświadczeniu karmienia piersią: Przed moim porodem wcale nie byłam taka pewna, że będę karmić piersią. Oczywiście wiedziałam, że karmienie naturalne to najlepsze, co można dać dziecku, ale kiedy myślałam o praktyce, a nie o teorii – to planowałam, że mniej więcej po pierwszym miesiącu wprowadzę karmienie mieszane: raz piersią, raz butelką. Układałam sobie, że nocami wprowadzę jedną butelkę, w ciągu dnia też jedną, dzięki czemu uda mi się zachować laktację, tak długo, jak będę chciała, a jednocześnie nie będę musiała spędzać całej doby na karmieniu. Bardzo mi zależało na tym, żeby po porodzie zachować odrobinę swobody. Wydawało mi się, że o karmieniu wiem wszystko, tymczasem (jak się potem okazało) nie wiedziałam nic. Przede wszystkim nie wiedziałam tego, że zamiast urodzić swojego synka po 9 miesiącach ciąży – urodzę go o 3 miesiące za wcześnie. Nie wiedziałam, że pierwsze tygodnie mojego macierzyństwa spędzę, wyjąc nad inkubatorem mojego dziecka. Że na początku nie będę mogła go nawet dotknąć, a kiedy już lekarze mi pozwolą go trzymać za nóżkę a potem nosić skóra do skóry – to będę się bała to zrobić. Bo będę wolała nie dotykać i nie tulić swojego dziecka, niż ryzykować, że się wychłodzi poza inkubatorem. Kto nie przeżył takich chwil, nigdy ich sobie nie wyobrazi, bo ludzka wyobraźnia ma bardzo ciasne granice. Umiecie sobie wyobrazić, że patrzycie na swoje dziecko podłączone do respiratora, bo nie umie samo oddychać? Kiedy urodziłam, nie umiałam uwierzyć, że w ciąży godzinami rozmyślałam o tym, kiedy będę mogła podać butelkę i co...
Kiedy czytam w internecie o "laktacyjnym terroryzmie", to uderza mnie, że słowo "terrorystka" określa mamę, która mówi, że karmienie piersią to najlepszy sposób karmienia dziecka. Skąd to się wzięło??? Ja w jej stwierdzeniu naprawdę nie widzę żadnego terroryzowania. Karmienie piersią jest najlepszym wyborem – to fakt. Tak samo faktem jest, że nie zawsze mama może karmić piersią i wtedy pozostaje jej coraz lepszej jakości mleko modyfikowane. Jeszcze innym faktem jest to, że każda mama ma prawo wybrać sposób karmienia swojego dziecka i bez względu na to, co wybierze, zasługuje na taki sam szacunek i wsparcie. Kolejnym faktem, o którym nieczęsto się mówi, jest to, że karmienie piersią, choć naturalne, to nie zawsze jest łatwe i przyjemne. Moje początki karmienia wyglądały koszmarnie i przez pierwsze tygodnie każdego dnia mówiłam sobie: "Dzisiaj z tym kończę". Szukałam wsparcia – ale u tych, u których szukałam, spotkałam się z czymś zupełnie przeciwnym. Z prawdziwym terroryzmem laktacyjnym. Według mnie laktacyjny terroryzm to zupełnie coś odwrotnego niż propagowanie karmienia naturalnego. Dla mnie terroryzm laktacyjny to taka działalność, która karmiące mamy od karmienia odstrasza i zniechęca je, a jedynymi znanymi mi terrorystkami laktacyjnymi były dwie szpitalne położne laktacyjne, które kiedyś, w chwili bezradności (a także optymistycznej naiwności!), zdarzyło mi się poprosić o pomoc: Położna nr 1: "Pani nie kombinuje, tylko przystawi dziecko" Nie wiem jak wy, ale ja po moim pierwszym porodzie zupełnie nie wiedziałam, jak się do tego całego karmienia zabrać. Być może dlatego, że byłam wyrodną matką. A być może dlatego, że po cesarskim cięciu nie mogłam nie tylko wstać i usiąść, ale nawet się przekręcić na łóżku i przygarnąć do piersi mojego...
