Moment krytyczny w opiece nad niemowlęciem to zupełnie coś innego niż skoki rozwojowe, przez które przechodzi dziecko. To moment, w którym rodzic musi nauczyć się, jak sobie radzić w nowej sytuacji. W 1. roku życia dziecka są 2 takie momenty: narodziny i pierwsze tygodnie opieki oraz moment około 8. miesiąca życia, kiedy dotąd mało mobilne dziecko zaczyna się przemieszczać. Wtedy opieka nad nim gwałtownie nabiera tempa.
Mało która matka od razu wie, jak zajmować się noworodkiem. Mało która mama przyjmuje ze spokojem wszystko, co wiąże się z karmieniem piersią, przewijaniem, odbijaniem, kolką itd. Do tego rodziców wykańcza brak snu i płacz dziecka.
Niektóre matki trudno przyzwyczajają się do faktu, że przez najbliższe miesiące będą musiały skupić się głównie na zaspokajaniu potrzeb dziecka. Ten etap nie trwa wiecznie. Naprawdę da się go przetrwać i nauczyć się czerpać przyjemność z nowej sytuacji.
W pierwszych tygodniach życia dziecka przede wszystkim potrzeba czasu i spokoju. A może inaczej: spokój przyjdzie z czasem. Kiedy mama (i tata też!) przyzwyczai się do faktu, że ma dziecko i zacznie rozpoznawać sygnały, które ono daje, wypracuje swoją rutynę. Zajmuje to zazwyczaj kilka tygodni. Potem jest łatwiej.
Stały rytm dnia jest bardzo korzystny w opiece nad niemowlęciem. Małe dzieci lubią powtarzalność i są spokojniejsze, kiedy kolejne elementy dnia następują w znanym porządku. Rodzicom też jest łatwiej się zorganizować, gdy mniej więcej wiedzą, kiedy dziecko będzie spało, kiedy jadło, a kiedy bawiło się.
Gdy dziecko zaczyna się przemieszczać po mieszkaniu, cały misternie wypracowany plan się sypie. Mama, która nauczyła się radzić sobie z noworodkiem, musi nauczyć się tego od nowa, bo dziecko wypracowało zupełnie nowe umiejętności. To bardzo dobra wiadomość! Teraz rodzic musi się dostosować do faktu, że dziecko mniej śpi, a więcej czasu spędza na poznawaniu świata.
Ten moment wiąże się z tym, że dziecko wszystko chce obejrzeć, włożyć do buzi, wysypać, porwać, sprawdzić. To oznacza, że robi bałagan i samo stanowi dla siebie zagrożenie. Dlatego rodzice naprawdę muszą pilnować niemowlaka, który raczkuje i uczy się chodzić.
Żeby ułatwić sobie zadanie, zabezpiecz dom na tyle, na ile to możliwe. Wszelkie zamknięcia i ochraniacze np. do kontaktów czy zabezpieczające rogi mebli i ostre krawędzie to naprawdę nie jest zbędny wydatek. Usuń też wszelkie drobne przedmioty z podłogi, szafek i półek, do których dziecko może sięgnąć. Zabezpiecz piekarnik, zmywarkę i szafki, w których trzymasz drobne lub ostre przedmioty oraz chemię domową – niech dziecko nie ma do nich dostępu i kropka.
Raczkujące niemowlęta mają to do siebie, że uczą się nowych rzeczy błyskawicznie. Dla rodziców oznacza to konieczność przewidywania 3 kroki do przodu. Dziecko jeszcze wczoraj nie umiało stanąć przy półce i zrzucić sobie na głowę doniczki? Właśnie się nauczyło!
Ten okres nieokiełznanej ciekawości też minie. Zazwyczaj ok. 12. miesiąca życia dziecko pochłania nauka chodzenia, później wspinania się, biegania. Rodzic stopniowo przyzwyczaja się do coraz większej aktywności dziecka.
Czytaj też: Dom bezpieczny dla dziecka
Kiedy zostajemy mamami, często zachłystujemy się nową rzeczywistością do tego stopnia, że zapominamy o sobie. Czasami nowe emocje i obowiązki sprawiają, że spychamy siebie i swoje potrzeby na boczny tor, tymczasem macierzyństwo to doskonała okazja, by postawić na własny rozwój osobisty . Czym właściwie jest rozwój osobisty w przypadku matki i kiedy znaleźć na niego czas? Pytamy o to Dominikę Wrońską , psycholożkę, współzałożycielkę bloga o psychologii, coachingu i rozwoju osobistym - Trickymind.pl . Nowa lepsza ja, czyli rozwój osobisty - Każdy będzie miał inną definicję rozwoju osobistego, dla mnie to stawanie się każdego dnia lepszą wersją siebie, dlatego spełnienie można osiągnąć również realizując się w nowej roli – jako matka – przekonuje Dominika Wrońska. W jaki sposób stając się matkami możemy stawać się "lepszą wersją siebie"? Na to pytanie każda z nas ma na pewno kilka gotowych odpowiedzi. Mnie bycie matką nauczyło empatii i wrażliwości, sprawiło, że spojrzałam inaczej na to, jak się odżywiamy , jak spędzamy wolny czas. Odkąd mam dzieci nie używam w kuchni półproduktów, unikam żywności przetworzonej, codziennie ćwiczę cierpliwość (z różnym efektem), staram się być otwarta na potrzeby innych. Brzmi znajomo? Tak, macierzyństwo jest idealną okazją do rozwoju osobistego. Nie zapominać o swoich pasjach Pojawienie się dziecka przynajmniej na jakiś czas sprawia, że w odstawkę idą nasze wcześniejsze pasje i zainteresowania. Nic dziwnego, przecież dziecko i nasza nowa rola są w tym momencie po prostu najciekawsze. Po jakimś czasie jednak znowu sięgamy po ulubione rozrywki, pogłębiamy swoją wiedzę, poszerzamy kompetencje zawodowe. To naturalne , trzeba tylko pamiętać, by nie zmuszać się do niczego i nie przyspieszać naturalnego biegu spraw - pozwólmy wybrzmieć pierwszym zachwytom, pozwólmy sobie w...
Mała buzia z błyszczącymi oczkami – czy może być coś piękniejszego? Dla rodziców noworodka z pewnością nie. Dziecko tworzy rodzinę. Ale stres i zmęczenie związane z opieką nad niemowlęciem często wywołują pierwszy małżeński kryzys, nawet jeśli przed narodzinami dziecka byliście najszczęśliwszą parą pod słońcem. Do tego poczucie odpowiedzialności za drugiego człowieka może przerastać wasze siły, szczególnie kiedy owym drugim człowiekiem jest bezbronne dziecko. Kochankowie stają się rodzicami Mama, która spędziła z noworodkiem w szpitalu więcej czasu, czuje się pewniej niż mężczyzna w roli rodzica. Poucza męża: "Nie poradzisz sobie z kąpielą, lepiej zrobię to sama", "Źle zakładasz pieluszkę, ja ściskam troszkę mocniej", "Idź do kuchni, bo ono się ciebie boi". Zauroczona maleństwem nie zauważa, że jej partner czuje się odtrącony i zlekceważony. Nieporozumienia pojawiają się także w sypialni. Burza hormonów, jaką odczuwa mama po porodzie, może sprawić, że jej popęd seksualny będzie większy niż dotychczas, zaś niepewny w nowej roli ojciec, w obawie, że sprawi swojej partnerce ból, może czuć skrępowanie przed pieszczotami. Młoda mama, z obolałym po porodzie ciałem, czuje się nieatrakcyjna dla swojego partnera, któremu jej piersi, zamiast z miłosnymi porywami, kojarzą się teraz z karmieniem noworodka. Oczywiście zdarza się też odwrotna sytuacja: przejęta macierzyńskimi obowiązkami kobieta może całkowicie zlekceważyć sferę seksualną związku. Czułość, jaką wcześniej oferowali sobie nawzajem, teraz niemal w całości zostaje przelana na dziecko. Młodzi rodzice czują się niekochani przez drugiego z partnerów i mogą obwiniać o kryzys dziecko. Zmęczenie i stres Młodzi rodzice, którzy wcześniej zajmowali się jedynie wspólnym spędzaniem czasu, teraz zaczynają zmagać się z nieznanymi wcześniej...
Mały człowiek prędzej czy później puszcza się matczynej spódnicy i – nie zważając na nic – rusza na spotkanie z tym, co nieznane. Pokazuj mu, że świat to przyjazne miejsce. To pomoże mu szybciej się w nim odnaleźć. Nie jestem sam Dokonując tego odkrycia, dziecko nieustannie czuje na zmianę lęk i ciekawość. Noworodek nie jest jeszcze zbyt towarzyski. W pierwszych dniach życia śpi nawet przez 20 godzin na dobę, a w przerwach interesuje go głównie jedzenie. Z twarzy pochylonych nad kołyską rozpoznaje zwykle jedną – mamy. I tylko na jej towarzystwie mu zależy. Ale to się szybko zmienia. Już u dwumiesięcznego niemowlęcia można zaobserwować pierwsze „treningi interpersonalne”: na widok zbliżającej się osoby z radości macha nóżkami i rączkami. Między szóstym a ósmym miesiącem zaczyna pojawiać się nieufność w stosunku do obcych. Pod koniec ósmego miesiąca towarzyszy jej tzw. lęk separacyjny. Maluch odkrywa, że mama nie stanowi z nim jedności i zaczyna się panicznie bać, że ona zniknie. Obawa przed zrezygnowaniem z tej symbiozy to naturalny etap społecznego rozwoju dziecka. Jej nasilenie zwykle przypada na dziewiąty czy dziesiąty miesiąc, ale strach przed odłączeniem się od bliskich utrzymuje się aż do drugich urodzin. Zobacz też: Jak nauczyć dziecko samodzielności? Idziemy na spacerek Zwykły spacer to dla dziecka wielka wyprawa w nieznane. Na dwór możesz wychodzić już z noworodkiem. Gdy jest bezwietrznie i ciepło, wyjdź na kwadrans. Następnie codziennie wydłużaj ten czas o dziesięć minut. W zimie zacznij od werandowania (ubierz malucha jak na spacer i otwórz w pokoju okno), a na dwór idź dopiero po dwóch tygodniach. Młodsze niemowlę zwykle na powietrzu natychmiast zasypia (chociaż bywają dzieci, które robią to dopiero po kilku minutach głośnych protestów, bo w wózku nie mogą swobodnie się rozglądać). Ale dla...
