"I nawet kiedy się gniewamy, ja kocham ją, a ona mnie" – napisała moja córka w zadaniu domowym. Miała opisać swoją mamę. Pomyślałam, że to zdanie, jak żadne inne, najtrafniej określa istotę relacji matka-córka, matka-dziecko i to zarówno w czasie dzieciństwa, jak i później, w dorosłości. Nasze relacje z matkami zmieniają się wraz z upływem czasu, wraz ze zmianami, które zachodzą w nas, w nich i w otaczającej nas rzeczywistości. I tak samo będą się zmieniać relacje z naszymi dziećmi. Czego możemy się spodziewać i co już się wydarzyło?
Kiedy jesteśmy dorosłe i kiedy same zostajemy matkami, spływa na nas olśnienie: nasze matki też są ludźmi. Normalnymi, z wadami i zaletami, ze swoimi radościami, smutkami, lękami i nadziejami. Nie są już magicznymi istotami, jakimi widziałyśmy je we wczesnym dzieciństwie, ani irytującymi zrzędami, stojącymi na przeszkodzie do szczęścia, jak postrzegałyśmy je jako nastolatki. Matki to ludzie z krwi i kości.
Kiedy same zostajemy matkami, odnalezienie we własnej mamie przyjaciółki jest jednym z najcenniejszych darów od życia. Pomyślcie o własnym dziecku: czy zawsze będziecie chciały dla niego najlepiej? Tak samo jest z naszymi matkami! One wyciągną do nas dłoń w najtrudniejszych momentach naszej dorosłości, a potem my zrobimy to samo dla naszych dorosłych dzieci. I tak samo, jak nasze mamy, zawsze będziemy się bać o dzieci.
Nie grozi nam już szlaban, przyznajemy się więc do wagarów w liceum, pocałunku z Kazikiem i wypitego wina w Dniu Wagarowicza. Po czym okazuje się, że one i tak o tym wiedziały! Może jednak nie są ludźmi, tylko istotami magicznymi?
Zobacz, jak niezwykle podobne mogą być córki i matki!
Kiedy jesteśmy małymi dziewczynkami, chcemy być dokładnie takie jak nasze mamy. Są idealne! Kiedy wchodzimy w okres dojrzewania, robimy wszystko, żeby ich nie przypominać. Negujemy i kwestionujemy wszystko, co robią i mówią. Szukamy własnej drogi, przekonane, że nasza będzie lepsza. W okolicy 30 urodzin coraz częściej zaczynamy zauważać, że jednak przypominamy nasze mamy: w zachowaniu, powiedzonkach, podejściu do własnych dzieci i w wyglądzie!
Pamiętacie, jak bardzo nie lubiłyśmy, kiedy mamy nieproszone udzielały nam rad? Uważałyśmy, że się wtrącają i "trują". Jako dorosłe kobiety same prosimy nasze mamy o rady, począwszy od sposobu na spranie plam z marchewki ze śpioszków, po rozwiązanie konfliktu z teściową.
Nie tylko o nie prosimy, ale same też doradzamy własnym mamom. Wyjaśniamy zawiłości prawne i technologiczne, zdrowotne i kulinarne. Jesteśmy ich stylistkami, fryzjerkami i psychoterapeutkami. I czujemy się dobrze w tej roli!
Kiedy same zostajemy matkami, zaczynamy rozumieć, że nasze mamy nie miały gotowej instrukcji wychowywania dziecka i jesteśmy bardziej wyrozumiałe wobec błędów, które zdarzało im się popełniać. One też musiały się wszystkiego nauczyć, dokładnie tak jak my!
Dopiero w dorosłości, z własnymi domami, pracą i dziećmi, zaczynamy rozumieć, ilu macierzyńskim wyzwaniom musiały stawiać czoła nasze mamy. W dzieciństwie nawet się nie zastanawiałyśmy nad tym, ile one robią dla nas, często kosztem siebie. Teraz widzimy więcej.
Zobacz też:
Jak bardzo pojawienie się pierwszego dziecka zmienia dotychczasowe relacje w związku? Pojawienie się dziecka jest, oczywiście, bardzo dużą zmianą, do której para musi się przystosować. Przede wszystkim przestajemy być dziećmi, a stajemy się rodzicami. A już samo to może wywoływać w nas obawy. Wystarczy, że mamy negatywny obraz dorosłości wyniesiony np. z domu rodzinnego. Sama słyszałam, jak pewna babcia, składając wnuczce życzenia z okazji 18. urodzin, powiedziała: "to, co najlepsze się skończyło, teraz sam trud przed tobą." Poza tym narodziny dziecka powodują, że nie jesteśmy już "w dwójce", a "w trójce". Jak sobie z tym poradzimy, zależy od tego, jakie mamy doświadczenia bycia "w trójce". Znam dziewczynkę, która miała dwoje rodzeństwa. I w tej konfiguracji czuła się najlepiej. Dlatego często zapraszała do siebie dwie koleżanki. Dla niej bycie "w trójce" było czymś naturalnym. Ona będzie musiała w przyszłości nauczyć się być "w dwójce", a nie "w trójce". I odwrotnie – jeśli jedynak był przez lata w koalicji z jednym z rodziców przeciwko drugiemu, to nie umie być "w trójce". Pojawienie się dziecka powoduje, że uczucia, które temu towarzyszyły, w nas odżywają? Właśnie. Choć, oczywiście, zazwyczaj nie jesteśmy tego świadomi... Na szczęście, wielu z nas ma dobre doświadczenia z bycia "w trójce". A jeśli nie, czy to musi oznaczać kryzys w związku? Wbrew temu, co często słyszę, pojawienie się dziecka nie musi wcale oznaczać kryzysu. Przecież mnóstwo par na świecie przeżywa taką zmianę i duża część przeżywa ją w dobrostanie. To, czy pojawienie się dziecka będzie kryzysem, zależy od wielu czynników. Jednym z nich jest kontekst społeczny. Doskonałym przykładem na to, jak wpływa on na przeżywanie takiej zmiany, jest późne...
Dziecko - kochasz je nad życie, ale czasami doprowadza cię do wściekłości. Podnosisz głos, a za chwilę masz wyrzuty sumienia widząc jego wykrzywioną w podkówkę buzię. Obiecujesz sobie, że już nigdy nie nakrzyczysz na dziecko , nie stracisz panowania nad sobą. Do następnego razu. Dzieci marudzą, płaczą, zachowują się irracjonalnie. Odmawiają współpracy, kiedy trzeba się spieszyć. W takich sytuacjach czujesz złość na dziecko. Znowu to robi – myślisz sobie. Robi mi na złość. Już nie mogę. Nie wytrzymam, mam dość. I wybuchasz. Krzyczysz, twoje dziecko się boi, a ty czujesz się podle. Chcesz nauczyć dziecko panowania nad emocjami, ale czujesz, że sama nie jesteś dobrym przykładem. Skąd bierze się ta złość, którą odczuwasz w stosunku do dziecka? Złość nie jest zła Wyobraźmy sobie taką sytuację: codziennie rano budzisz dziecko, żeby iść z nim do przedszkola. Potem biegniesz do pracy. I każdego ranka powtarza się ten sam scenariusz : najpierw dziecko nie chce wstać, potem nie chce się ubrać, potem rozlewa na siebie mleko, potem płacze, bo nie chce wyjść z domu albo zaczyna się czymś bawić i nie chce tej zabawy przerwać. A minuty nieubłaganie mijają. Wiesz już, że znowu wyjdziecie za późno i znowu spóźnisz się do pracy. Boisz się reakcji szefa. Do tego jesteś niewyspana. Co robisz? W którymś momencie pękasz: może już przy ubieraniu, może dopiero przy rozlanym mleku: zaczynasz krzyczeć . Jesteś zła, sfrustrowana i zestresowana. Złość bierze górę. Złość sama w sobie, jako uczucie, nie jest zła. Zły może być sposób, w jaki ją wyrażamy - i to tutaj jest pole do pracy nad sobą. Odczuwamy całe spektrum różnych emocji – niektóre są przyjemne, inne nie. Każda ma jakiś cel, czemuś służy. Złość jest sygnałem ostrzegawczym : coś mi nie pasuje, czuję się zagrożona, moje potrzeby są zaniedbywane. Złość motywuje do zmiany...
Dzisiaj młodzi rodzice są bardzo zajęci. Ojcowie pracują nieraz całymi dniami, a matki nie zawsze mogą sobie pozwolić na trzyletni urlop wychowawczy. Babcie są więc często niezastąpione w opiece nad dzieckiem. Babcia w roli niani Jeśli dziadkowie mieszkają razem z młodymi, zwykle pomagają w obowiązkach domowych. Zostają z maluchem, kiedy mama musi coś załatwić, a czasem dają wychodne obojgu rodzicom. Babcia jest też najczęściej „nianią z wyboru”, gdy trzeba wrócić do pracy . Jeśli mieszka osobno, można jej podrzucić wnuka na parę godzin, a dziadkom na wsi nawet na całe wakacje. Ale babcia nie tylko wyręcza rodziców w opiece nad dziećmi. Śpiewa kołysanki, opowiada, co robiła mama, jak była mała i jak to było, kiedy ona sama była dzieckiem. W ten sposób przekazuje wnukom obyczaje i tradycje rodzinne. Dziadek dorzuci słówko o tym, jak to nie mógł zawieść ojczyzny w potrzebie i w rezultacie najmłodsze pokolenie zaczyna czuć łączność ze swymi przodkami, kulturą i historią własnego narodu. Czytaj też: Gdy babcia staje się nianią. Ja kocham, Ty kochasz Matka kocha dziecko, babcia wnuka. Ale ich miłość nie jest jednakowa. Młoda mama prócz czułości przeżywa często niepokój, niewiarę w siebie. Bywa przytłoczona nadmiarem obowiązków, zirytowana nieustannym płaczem maleństwa, znużona codzienną krzątaniną. Miłość babci jest odświętna. Mówi się, że matka kocha dziecko miłością bezwarunkową - za to (czy raczej dlatego), że jest, a nie za to, jakie jest. Ale nie do końca tak jest. Oboje rodzice czegoś od swego potomka oczekują: że szybko zacznie siadać, chodzić i mówić, że będzie „miłym grzecznym dzieckiem”, a kiedyś zostanie lekarzem albo architektem. Stawiają mu pewne wymagania i próbują je egzekwować; starają się je wychowywać. To zupełnie naturalne. Mają przecież świadomość, że są za dziecko odpowiedzialni....
