Jedna banalnie prosta rzecz, która uszczęśliwi każdą matkę

Czujesz się fatalnie, bo siedzisz w domu, bo z powodu dzieci wielokrotnie budzisz się w nocy, bo musisz być na każde żądanie, bo macierzyństwo przerwało zawodową karierę, bo czujesz się służącą we własnym domu, bo nie masz czasu dla siebie ani dla męża... Taki myśli mogą nagle pojawić się w głowie każdej młodej mamie. Warto wiedzieć, jak sobie wtedy pomóc, aby nie stać się ofiarą depresji .   Miej odwagę mówić Gdy matki wychowujące dzieci przyznają się do chwili zwątpienia , gniewu czy załamania, robią to wyjątkowo szczerze. Nierzadko w desperackim odruchu „ na skraju załamania nerwowego”, jakby chciały wszystko z siebie wyrzucić, zanim stracą wiarę w sens takiego działania. Ale chwile szczerości, by zostały dobrze przyjęte, wymagają właściwego słuchacza. Pewnie dlatego kobietom brakuje otwartości w opowiadaniu o trudach macierzyństwa . Bezpieczniej czują się w gronie innych matek i podczas rozmów telefonicznych. Kiedy jednak mówią, jak bardzo mają dość, że czują się zapędzone w kozi róg, padają z wyczerpania fizycznego i emocjonalnego, nie zawsze mogą liczyć na zrozumienie. Dlaczego? Bo „dobra matka nie narzeka”, bo „jak się chciało mieć dzieci, to trzeba mieć cierpliwość”. Takie stereotypy tkwią w wielu ludziach. Polecamy: Zalety macierzyństwa Rozmowa daje siłę Nie będzie chyba przesady w stwierdzeniu, że wiele osób nie potrafi rozmawiać o trudnych przeżyciach (czego bardzo zazdrości się bohaterom amerykańskich filmów). Nie umieją też oddzielać spraw ważnych od niewartych uwagi, przez co marnują szansę na szczerą rozmowę. Dwa przeciwstawne typy kobiet, które nie radzą sobie z mówieniem, to milczące słuchaczki nastawione na odbieranie i gaduły na bieżąco relacjonujące wydarzenia każdej chwili. Oczywiście, samo mówienie nie rozwiązuje problemu, ale bez tego nie sposób przekonać się, o...

Do mojej córki Czekałam na ciebie. Ćwiczyłam bycie mamą, odkąd byłam małą dziewczynką bawiącą się lalkami . Marzyłam o tym, by czytać ci bajki i przykrywać cię na dobranoc. Twoje idealne oczy i ciepły uśmiech malowałam w wyobraźni miliony razy. Mam nadzieję, że więź, która nas łączy jest niewzruszona, że znalazłyśmy idealną równowagę między relacją przyjacielską a rodzicielską. Chcę być osobą, która zna twoje tajemnice, marzenia i lęki. Martwię się o trudny czas, w którym przekonasz się, że nie każdy jest twoim przyjacielem, a niektórzy ludzie bywają okrutni. Chcę cię chronić przed całym złem tego świata, ale także przygotować cię na nie. Mam nadzieję, że potrafię być matką, która uczy dobroci, cierpliwości i przebaczenia. Ale przede wszystkim mam nadzieję, że nie będziesz taka jak ja. Nie chcę, żebyś borykała się z odnalezieniem samej siebie, jak ja. Chcę, żebyś była pewna tego, kim jesteś, pewna miłości i wsparcia, jakie masz ze strony rodziny. Mam nadzieję, że nigdy nie będziesz czuła uszczypliwości, że jesteś inna, gdyż będziesz rozumiała, że różnice między ludźmi czynią nas wyjątkowymi (…) Mam nadzieję, że będziesz silną kobietą broniącą swoich racji. Jeśli trzeba wyłamać się z tłumu, by pozostać wiernym swoimi wartościom, mam nadzieję, że będziesz na tyle odważna, aby to zrobić. Mam nadzieję, że twoje serce jest otwarte, a ty jesteś w stanie ufać. Proszę, nie pozwól, by twoja niepewność nie utrudniła ci trzymania się własnej drogi, jak to się u mnie stało. Nie przywykaj do wygody, którą znasz. Bądź odważna i odkrywaj swoją osobowość. Przyjmuj porażki, jako coś nieodzownie towarzyszącego rozwojowi. Nie bój się ich. One nauczą cię w życiu najwięcej. Wiem, że znajdziesz swoją drogę tak, jak ja znalazłam własną. Chciałabym, żeby było możliwe uniknięcie...

Na portalu parent.co Kamsin Kaneko, mama 2-letniego chłopca, opublikowała apel skierowany do każdej mamy: "Mamo, czy jesteś szczęśliwa?" "Szczęśliwa?" – mój syn patrzy na mnie, jego pulchna buźka jest wciśnięta w niebieską pościel przykrywającą materac. Duże brązowe oczy chcą, żebym odpowiedziała na to niewinne pytanie. Jego twarz wykrzywia się w najbardziej rozbrajającym uśmiechu. Siedzę na brzegu dziecięcego łóżka , trzymam pieluchę i parę krótkich spodenek. Tysiące razy prosiłam go, żeby się nie wiercił, kiedy próbuję go ubrać. Słonce świeci za oknem, dni są wciąż gorące, ale powietrze jest bardziej rześkie, odkąd nastała jesień. Chcę zabrać go do parku i do sklepu, żeby kupić coś na obiad. Nie odpowiadam na jego pytanie. Zamiast tego mówię "Chodź tu i wyprostuj się". Mam taki ton, że wie, że kończy mi się cierpliwość, więć przestaje skakać po łóżku. Patrzy na mnie, już ubrany. Mówi " Kocham cię, mamo ". Jest najsłodszym, najprzystojniejszym małym chłopcem na świecie. Biegnie znaleźć buty. Ja biorę torebkę i powoli wychodzimy z mieszkania. Ostatnio często zadaje to pytanie. Kiedy jeszcze nie śpi, leży w łóżku, przytula mnie i pyta, czy jestem szczęśliwa. Kiedy robię obiad, pyta, czy już jest gotowy i czy jestem szczęśliwa. Chodzimy po sklepie, zrzuca rzeczy z półek i pyta: "Szczęśliwa?". Czy jestem szczęśliwa? Jeśli pójdziesz spać. Jeśli pozwolisz mi skończyć obiad. Jeśli przestaniesz demolować sklep. Wtedy będę szczęśliwa. Chyba. Projekt: Szczęście W dalszej części Kaneko wspomina o swoim planie na 2016 roku: być szczęśliwą. Szybko przekonała się, że zbyt wiele mama myli szczęście z... wdzięcznością. Każda mama jest wdzięczna: Bogu, losowi, rodzicom, lekarzom. Mimo tej wdzięczności, często pojawia się uczucie, że czegoś brakuje. Być...