Chcesz, by tegoroczne święta były jak z bajki: z choinką po sufit, wspaniałymi prezentami, kolędami oraz zachwyconym tym wszystkim dzieckiem? Ale czy można zorganizować wymarzone Boże Narodzenie, gdy w domu jest niemowlak? – Tak, jeśli tylko nie będziemy oczekiwać Świąt idealnych, takich jak w reklamie kawy czy na zdjęciach w kolorowych magazynach, weźmiemy pod uwagę możliwości maluszka, przymkniemy oko na drobiazgi i skupimy się na tym, co nam i naszym bliskim sprawia radość – mówi Beata Płażewska, psycholożka. Podpowiadamy, o czym musisz pamiętać!
Wszyscy mamy jakieś wyobrażenia o świętach. Wynieśliśmy je z dzieciństwa, z książek, filmów, niektórzy z nas zbudowali je z marzeń o tym, czego im brakowało.
– Czasem tak bardzo chcemy, by rzeczywistość sprostała tym pięknym wizjom, że zbyt dużo od siebie wymagamy: lepimy po nocach pierogi, sprzątamy wszystko włącznie z piwnicą, wydajemy fortunę na jedzenie i prezenty. W efekcie jesteśmy podminowani i tak zmęczeni, że gdy te wyczekane święta wreszcie nadchodzą, nie mamy siły się nimi cieszyć – mówi psycholożka.
Czy w takim razie zwiększymy szanse na udane Święta, jeśli podamy byle co i zostawimy pod kanapą koty kurzu? – Nie w tym rzecz – mówi Beata Płażewska. – Po prostu warto uświadomić sobie, że nic nie musimy. Nie musimy gotować jak babcia Zosia, wygrać konkursu na najbardziej czyste okna w okolicy ani piec pierniczków w kształcie reniferów, tylko dlatego, że przepis na nie wydrukowało nasze ulubione czasopismo. Jeśli cieszy nas wypucowane na błysk mieszkanie, świetnie, pucujmy. Jeżeli lubimy samodzielnie sklejać łańcuchy na choinkę, róbmy. Ale nie biegajmy ze ścierką i nie róbmy ozdób tylko dlatego, że tak trzeba.
Na upartego można oskrobywać karpia o czwartej nad ranem nawet wówczas, jeśli od porodu nie przespało się ani jednej nocy. Tylko czy warto? – Przekonałam się, że nie – mówi Agnieszka, mama Szymka. – Przed pierwszym Bożym Narodzeniem dziecka rzuciłam się wir pracy: mieliłam, gotowałam, smażyłam, piekłam. Po dwóch dniach byłam kompletnie wykończona. Dotarło do mnie, że jeśli nie wyhamuję, zasnę z nosem w barszczu z samodzielnie ulepionymi uszkami. Albo, co gorsza, będę tak rozdrażniona, że moje kulinarne dzieła utkną wszystkim w gardle. Odpuściłam. Dokończyłam to, co zaczęłam, a po resztę wysłałam męża do garmażerii. A potem poszłam spać. – I bardzo dobrze! – komentuje psycholożka.
Zobacz też: Jak kolędy wpływają na rozwój dziecka?
Skoro nie da się zrobić wszystkiego, warto skupić się na tym, co najważniejsze. Tylko – no właśnie! – co jest najważniejsze? – Na pewno dobra atmosfera, bycie razem, rodzinne ciepło i to, co tak trudno opisać: nieuchwytna magia świąt – mówi psycholożka. Problem w tym, że dla każdego z nas te słowa mogą oznaczać coś innego. Każde z nas wychowało się w innym domu (np. takim, w którym przywiązywało się ogromną wagę do tradycji, albo przeciwnie, w takim, w którym ceniło się luz i poczucie humoru). Każde chce być lojalne wobec własnej rodziny. Każde ma jakieś wyobrażenie o tym, co czyni święta świętami. – Dlatego warto usiąść i spokojnie o tym wszystkim porozmawiać. Czego oczekujemy od wspólnie spędzonego Bożego Narodzenia? Co możemy zrobić, by nasze pragnienia się spełniły? Z czego możemy zrezygnować? – radzi Beata Płażewska.
Przy okazji warto porozmawiać o bardziej przyziemnych sprawach. Ustalanie tuż przed Wigilią, czy spędzicie święta u tej czy innej babci, do czyich rodziców jedziecie najpierw, a do czyich później, co trzeba przygotować, zapakować i jakim cudem zmieścić to wszystko do samochodu, jest bardzo stresujące, zwłaszcza gdy zabiera się dziecko wraz z jego butelkami, pieluchami, ubrankami itd. Żeby uniknąć zamieszania i kłótni, ustalcie wszystkie szczegóły wcześniej. To, co trudno zapamiętać (np. listę rzeczy do zabrania), zapiszcie na kartce.
Nie na wszystko mamy wpływ. Nie możemy na przykład sprawić, by ludzie, z którymi dzielimy się opłatkiem, zawsze zachowywali się tak, jakbyśmy sobie tego życzyli. Ale możemy zmienić do tego swój stosunek. – Odkąd zostałam mamą, jestem zasypywana nieproszonymi radami. Drażnią mnie, zwłaszcza jeśli są wypowiadane niecierpiącym sprzeciwu tonem i zakończone kwestią: „Wychowałam trójkę dzieci, więc chyba wiem, co mówię!” – mówi Ewa, mama malutkiej Ninki. Jednak choć ich nie lubi, nie zamierza przez nie psuć sobie humoru w czasie Świąt. – Najczęściej kiwam głową, mówię: „Musimy o tym kiedyś pogadać” i szybko zmieniam temat („A co tam u Alinki?”). – Takie rady rzeczywiście bywają trudne do zniesienia, warto jednak uświadomić sobie, że doradcy nie mają na ogół złych intencji. Chcą podzielić się swoją wiedzą, okazać nam troskę. A że robią to w irytujący sposób? No cóż, przy świątecznym stole nie zasiadają anioły – mówi psycholożka.
Nasz debiutant miał w niemym zachwycie wpatrywać się w bombki? Pewnie już wiesz, że dzieci niekoniecznie robią to, czego od nich oczekujemy.
– Zmęczone, podekscytowane niemowlę może zachowywać się w czasie Świąt o wiele gorzej niż zwykle – uprzedza Beata Płażewska. I dodaje, że my, dorośli, nie możemy oczekiwać, by dziecko dostosowało się do nas i naszych planów, bo ono z pewnością tego nie zrobi. Jest za małe. Lepiej będzie jeśli to my, na ile się da, dostosujemy się do niego, na przykład nie zaplanujemy Wigilii na godzinę, o której miewa zwykle atak kolki albo idzie spać… Albo po prostu pogodzimy się z faktem, że zacznie płakać i trzeba będzie sobie z tym poradzić.
Zobacz też: Wzór na Święta według Superniani
Byłoby świetnie, gdyby wszyscy rozumieli się w pół słowa i mieli sobie do powiedzenia wyłącznie miłe rzeczy. Nic z tego. Dzieci kłócą się o zabawki, o słodycze. Dorośli o teściową, która jak zwykle wiedziała lepiej. O pieniądze (że znowu ich brakuje). Rodzice kłócą się o wychowanie dziecka... Ta lista mogłaby być bardzo długa. Czasem trzeba się pokłócić Czy kłótni da się w ogóle uniknąć? Właściwie tak – jesteśmy dorośli, wiec możemy udawać, że wszystko jest OK. Tylko że to nie jest dobry pomysł. – Zamiatanie emocji pod dywan nie przynosi nic dobrego. Złość na partnera rośnie tak długo, aż w końcu przestaje się w nas mieścić, a wtedy może wybuchnąć z ogromną siłą. Lepiej więc sprzeczać się na bieżąco – ostrzega psycholożka Beata Płażewska. To lepsze także dla dzieci, które niczym czułe urządzenia wyczuwają napięcie między rodzicami. A więc zdrowo się czasem pokłócić. Ale czy koniecznie przy dziecku? – Lepiej nie, bo kłótnia rodziców jest dla malca jak trzęsienie ziemi. Mama i tata są dla niego najważniejsi. Jeśli się kłócą, malec traci grunt pod nogami – mówi psycholożka. Oczywiście kłótnia kłótni nierówna. Sprzeczka zakończona przeprosinami i pogodzeniem się to nie tragedia, trzeba wystrzegać się awantur. Oto na co absolutnie nie wolno sobie pozwalać przy malcu. Krzyki. Dziecko się ich po prostu boi. Gdy dorośli się kłócą, dzieci na ogół milkną. Właśnie dlatego, że są przerażone. Trzaskanie drzwiami, rzucanie talerzami. Dzieci potwornie boją się gwałtownych ruchów, głośnych dźwięków i wszelkich przejawów agresji. Obrażanie, szydzenie, przyklejanie etykietek. To także forma agresji. Groźby. W czasie kłótni ludzie mówią rzeczy, których wcale nie myślą. Dziecko rozumie je dosłownie. Jeśli powiesz partnerowi: „Wyrzucę ci te klamoty przez okno!”, ono...
Chcemy by nasze dzieci były grzeczne i mądre. Wymagamy od nich, by zachowywały się przyzwoicie i odpowiednio do sytuacji. I bardzo dobrze, bo od kogo się tego wszystkiego nauczą, jeśli nie od nas? Wychowując je, ucząc nowych rzeczy i rozmawiając z nimi, musimy jednak pamiętać, że dzieci nie są małymi dorosłymi. Dziecko w wieku przedszkolnym to nie mały dorosły, dlatego ma prawo się guzdrać... – 3-4 latek nie ma takiej koordynacji jak my, dorośli. Ma prawo nie radzić sobie z ubieraniem i strącać łokciem kubek, bo dopiero się uczy planować ruchy – tłumaczy B eata Płażewska, psycholożka. ... może inaczej odbierać bodźce Na niektóre z nich (np. głośne albo niespodziewane dźwięki) może reagować nadmiernie, a inne – ignorować (np. nie przeszkadza mu, że ma buzię upapraną dżemem i okruszkami). ... nie zawsze wszystko zapamiętuje Nie możemy wymagać od dziecka, by zapamiętywało tak szybko jak my, bo zwyczajnie nie jest w stanie tego zrobić. Jego pamięć dopiero się rozwija. Dziecko ma swoje sposoby na to, by się z czymś dobrze zapoznać, właśnie dlatego prosi, by czytać mu wciąż tę samą bajkę. ... jest egocentryczne Nawet 5-6-latek uważa jeszcze, że wiele rzeczy dzieje się specjalnie dla niego lub jemu na złość. – Uważa na przykład, ż słońce świeci po to, żeby mógł wyjść na plac zabaw, a deszcz pada, by zepsuć mu humor – tłumaczy psycholog. – Trudno mu zrozumieć cudzy punkt widzenia oraz to, że inni ludzie mogą widzieć lub czuć inaczej lub nie wiedzieć tego, co on. Jeśli posadzisz naprzeciw 3-4 latka misia i zapytasz, co ten miś widzi, maluch opowie o tym, co sam może dostrzec! Kilkulatkowi trudno zrozumieć, że ktoś lubi to, czego on nie cierpi i odwrotnie. Uważa też, że coś się wydarzyło dlatego, że ono tego chciało. – To może rodzić kłopoty,...
Nie czarujmy się: nasze słodkie słoneczka dają nam czasem popalić. Marudzą , krzyczą, a czasem nawet urządzają publiczny show z wianuszkiem widzów (to specjalność zbuntowanych dwulatków ). To, jak się zachowuje małe dziecko , zależy od wielu rzeczy, m.in. od jego temperamentu . Zdarza się jednak, że sami (oczywiście niechcący) prowokujemy je do rozrabiania . W jaki sposób? Nie bierzemy pod uwagę możliwości dziecka… …i na przykład zabieramy je do galerii handlowej albo marketu budowlanego, gdzie odwiedzamy kilkanaście działów i w każdym oglądamy po kilkanaście rzeczy. Albo wybieramy się z Wrocławia nad morze i chcemy pokonać trasę z jedną jedyną krótką przerwą na siusiu w okolicach Piły. Takie przykłady można mnożyć bez końca. – Widzę czasem takich poukładanych, świetnie radzących sobie w życiu dorosłych, którzy oczekują, że dziecko będzie ich kopią: zachowa się jak należy w samochodzie czy restauracji, spokojnie wysiedzi trzy godziny na imieninach u cioci itd. Nic z tego. Małe dziecko nie może spełnić tych oczekiwań, nawet jeśli będzie się bardzo starało. Dlaczego? Bo jest dzieckiem. Nie jest w stanie usiedzieć długo w jednym miejscu, jest niecierpliwe, szybciej się męczy, potrzebuje więcej ruchu – mówi Beata Płażewska, psycholożka dziecięca. …ani jego potrzeb Zabieranie gdzieś zmęczonego , niewyspanego, niewybieganego dziecka to jak strzał w stopę: nie zachowa się tak, jak sobie tego życzymy, bo będzie domagało się zaspokojenia swoich potrzeb. Nie będzie wiedziało, o co dokładnie mu chodzi, nie powie np.: „Tato, chcę się przespać”. Po prostu zacznie szaleć. Ulegamy dla świętego spokoju 2-, 3- dziecko błyskawicznie się uczy. Jeśli zauważy, że by osiągnąć swój cel (np. dostać upragnioną zabawkę), wystarczy rzucić się na podłogę, z pewnością...
