Prawdziwe historie - strona 5

„Widziałam w życiu wiele pokrzywdzonych przez los dzieci, ale przypadek Borysa zabolał mnie szczególnie. Czułam z nim szczególną więź. Wiedziałam, że poza mną nie ma nikogo. Może i nie zbawię świata, ale uratuję jedno niechciane dziecko. To on uczynił mnie mamą, jak się okazało nawet podwójną”

„Gdyby poszedł inną drogą, chłopiec nie przeżyłby tego upadku. To, że jeden z nich wbiegł na klatkę schodową, a drugi został pod oknem, świadczyło o ich niewiarygodnej trzeźwości umysłu i rozsądku. Nie wiem, ilu ludzi na ich miejscu potrafiłoby tak się zachować”.

– Słyszałem, jak mówiłeś wczoraj do mamy, że będziesz jutro w pracy 5 godzin i chciałem ci zapłacić za nie, żebyś mógł iść ze mną do szkoły – wyciągnął w stronę ojca woreczek pełen monet. – Wyjąłem ze skarbonki, mam tylko tyle…

„Patrzyłem na moją córeczkę, która bawiła się, udając, że miś jest jej tatą, i było mi potwornie wstyd. Dzięki temu zrozumiałem, że złamałem najważniejszą przysięgę daną dziecku. Że nawet nie próbowałem być najlepszym ojcem na świecie”.

„Moja żona jest nienormalna! Robi ogromną krzywdę naszemu dziecku i nie docierają do niej żadne argumenty. Nie rozumie, że Adaś wcale nie chce chodzić na basen, piłkę nożną, boks, judo i Bóg wie, co jeszcze. Przez nią syn jest nieszczęśliwy i przemęczony!”

„Renatka to bardzo wrażliwe dziecko. Na widok nieżyjącego ptaka, wybuchła płaczem i nie przestawała przez tydzień. Nie chce myśleć, co by było, gdyby, wiedziała o naszych przekrętach”.

„Wychowawczyni aż do wieczora nie zauważyła, że brakuje jej jednej obozowiczki. Mojej córki nie było podczas kolacji, a ona nadal nie zareagowała. Gdyby nie mój telefon, to moje biedne dziecko spędziłoby noc w przydrożnej toalecie”.

„Myśleliśmy, że Zosia chwilę nas pomęczy i przestanie, ale ona nie odpuszczała. Wybrała imię i wypaliła przy naszych znajomych, że żona jest w ciąży. Nie było już odwrotu”.

„Adaś wszedł do pokoju z zafrasowaną miną i pytaniem: >>Babciu, a co to jest?<<, zamarzyłam, żeby ziemia się pode mną rozstąpiła i pochłonęła mnie, mojego mężczyznę oraz ów srebrny przedmiot w rączce Adasia”.

„Ciąża była wpadką, ale nie oznaczała dla nas końca świata. Prawie nie odczuwaliśmy, że mamy córkę, że coś nam umyka, że już nie możemy się bawić, że obowiązki nas przytłaczają. Dziecko to nie kula u nogi i wieczne siedzenie w domu”.

– Prawda jest taka, że gdybyś nie krzyczał, gdybyś podszedł do nas jak człowiek, nic by się nie stało. – Ale przecież ja nie chciałem… Jak mogłem przewidzieć? – Trzeba myśleć!

„Jak mogłem nie zauważyć, że z Renatą jest coraz gorzej? Byłem głuchy i ślepy, pozwalałem krzywdzić swoje dziecko. Obiecałem sobie, że już nigdy do tego nie dopuszczę. Choćby miało to oznaczać ograniczenie jego kontaktów z mamą…”.

„Moja była partnerka powiedziała, że chce zabrać naszą córkę na zagraniczne wakacje. Jaki ja byłem głupi, że uwierzyłem tej podstępnej kobiecie. Miały polecieć do Londynu, ale tam ślad po nich się urwał. Wydałem wszystkie oszczędności, żeby odzyskać dziecko”.

„Mój mąż dwa razy do roku uparcie wysyłał naszych synów do swojej matki. Nie wiem, co sobie myślał, ale chyba nie chciał dopuścić do świadomości, że ta kobieta nie nadaje się do opieki nad dziećmi!”.

„Być może jestem nadopiekuńcza, ale ja chciałam pomóc. Od początku czułam, że ten obóz to nie jest najlepszy pomysł. Ten telefon wcale mnie nie zdziwił, bardziej byłam w szoku, gdy dotarłam na miejsce...”

„Zaglądałam do Piotrusia na przerwach, noszę jego ciężki plecak, odbieram go po szkole, dbam o bezpieczeństwo. Tak się zachowuje prawdziwa matka”.

„Podarowałaś mi życie, siostrzyczko, a na pewno szansę na nie. Chciałabym powiedzieć ci głośno, jak bardzo jestem ci wdzięczna, jak bardzo cię kocham, ale jeszcze nie potrafię. Wstydzę się tego, jaka byłam. Przepraszam cię za to. Na razie w myślach, ale jak tylko się pozbieram, powiem ci to, Marysiu”.

„Nie umiałem wybaczyć mojej mamie, że okazała się tak skrajnie nieodpowiedzialna. Najgorsze w tym jest to, że ani ona, ani ojciec nie poczuwają się do winy”.

„Przyjaciół zdobywa się tylko życzliwością i sympatią. Czy mój syn to kiedyś zrozumie? On czuje się mądrzejszy od swoich szkolnych kolegów, bo wiedzę pochłania z ogromną łatwością. Ale to nie powód do tego, żeby wyzywać innych od głupców i nimi pomiatać”.

„– Pan bez problemów może zostać ojcem. Ale pani nigdy nie zajdzie w ciążę – usłyszałam wyrok z ust lekarza.  Te słowa były dla mnie ogromnym ciosem, a jednak mogło być gorzej. Kilka miesięcy później mąż odszedł do innej. Straciłam już wszelka nadzieję na bycie matką. Aż los zesłał mi Anię”

„Taka patchworkowa rodzina nie jest może najprostsza w obsłudze, ale przecież w życiu nie zawsze musi być z górki, prawda? Dla Marcina i dla mnie najważniejsze jest, że możemy bez przeszkód spędzać czas razem z naszymi dziećmi. A kiedy ktoś pyta, ile mamy dzieci, zgodnie odpowiadamy, że troje”.

Eliza miała dziesiątki pomysłów na zajęcie dzieci, do tego sama angażowała się w gry i zabawy. Przez cały dzień była w ruchu. Potem jednak nagle opuściła ją cała wola życia...

„Gdy zobaczyłam minę Małgosi, wiedziałam, że coś jest na rzeczy. Nagle wybiegła z płaczem, bo widziała jak jej miłość, trzyma inną dziewczynkę za rękę. Nie wiedziałam, jak mam pomóc zdruzgotanej córeczce. Wszyscy mówili, że 6-letnie dziecko nie wie co to miłość, ale to bzdura. Musiałam ją wspierać”.

„Gdybym trzydzieści lat temu miał w głowie to samo, co dzisiaj, moje życie mogłoby wyglądać inaczej. Niestety, zawiodłem na całej linii. Wyparłem się dziecka, a po 30 latach mnie spotkało to samo. Czuję się odrzucony, ale w końcu sam sobie na to zasłużyłem. Gdyby tylko Bartek dał mi szansę...”.

„Nawet nie zdawałam sobie wcześniej sprawy z tego, jak bardzo krygowałam się na co dzień, oceniałam i ograniczałam, byle sprostać wymaganiom obcych ludzi. To budowało we mnie przez lata frustrację – powoli i niemal niezauważalnie. Dzięki jodze wypuściłam ją z siebie, razem z resztą innych toksycznych emocji”.

„Bardzo się ucieszyłem, kiedy okazało się, że zostanę ojcem. Dbałem o moją Magdę, jak umiałem, chuchałem na nią i dmuchałem, spełniałem każdą jej ciążową zachciankę. Jednak na samą myśl, że mam być przy porodzie zbierało mi się na wymioty”.

„Gdy w nocy dostałam telefon ze szpitala, byłam pewna, że mi się to śni. Kinga zginęła na miejscu, a syn odszedł dopiero po kilku godzinach męczarni. Tę tragedię przeżyła tylko moja wnusia. Byłam jej jedyną rodziną. To serce podjęło tę decyzję, a rozum poszedł w odstawkę”.

„Nie mogłam w to uwierzyć! Spojrzałam przerażona na nauczycielkę. Gdybym miała je napisać, musiałabym użyć samych kropek! W dodatku obrażał tego chłopca. Gdzie on się tego nauczył?”

„Nauczyciele to klika, która myśli, że wszystko wie najlepiej i lubuje się w gnębieniu biednych dzieci. Nie pozwolę im na to! Wiem, że mają mnie za matkę furiatkę, ale co z tego skoro moje dziecko cierpi? Kasia to mądra dziewczynka i nie zasługuje na takie traktowanie”.