Już nawet nie pamiętam, kiedy ostatni raz byłam w Zakopanem. W tym roku stwierdziliśmy z partnerem, że najwyższy czas to nadrobić! Ominęliśmy największe i wybraliśmy się na południe Polski pod koniec wakacji. Choć mam mnóstwo dobrych wspomnień z tego wyjazdu, nie wiem, czy i kiedy będę miała ochotę tam wracać.
Ale po kolei. Tak dawno nie byłam w Zakopanem, że musiałam zaliczyć te najważniejsze i najbardziej popularne atrakcje miasta i okolic. Przyznaję, że ani ja, ani mój partner nie mamy wielkiego doświadczenia w górach. Mamy też dość słabą kondycję, więc wyprawy na wyższe szczyty postanowiliśmy sobie darować. Na swoje usprawiedliwienie dodam jeszcze, że jestem w ciąży, więc nie chcę się specjalnie forsować.
Zwiedziliśmy za to kilka polan. Wjechaliśmy kolejką na Kasprowy Wierch i zeszliśmy z góry o własnych nogach. Byliśmy na Gubałówce i nad Morskim Okiem. Ta ostatnia wycieczka zostanie ze mną na dłużej.
Tak, słyszałam te wszystkie historie o góralach, którzy (myśląc o łatwych zarobku) nie zważają na wykończone zwierzęta. Słyszałam o ludziach, którzy mają siłę, ale nie chce im się pokonać trasy. Wolą wjechać na Morskie Oko bryczką, nie zastanawiając się, jak katują konie. Chyba nie do końca wierzyłam w te wszystkie opowieści, teraz już wierzę.
Ludzie, skoro nie chce wam się chodzić, dlaczego jedziecie w góry? Dlaczego nie wybierzecie się nad morze czy nad jezioro? Dlaczego jedni ludzie (z małymi dziećmi, starsi, a nawet schorowani – sama widziałam jedną panią z niepełnosprawnością) są w stanie przejść te kilka kilometrów (dodajmy: bardzo łatwej, przyjemnej trasy; żeby ją pokonać, nie trzeba mieć żadnego przygotowania), a inni młodzi, pełni sił idą na łatwiznę?
Czy naprawdę nie wiecie, że te konie harują ponad własne siły? Codziennie, przez kilka godzin pokonują trasę nad Morskie Oko z wielkim obciążeniem. Czy naprawdę nie widzicie, jak cierpią? Że często brakuje im już siły? Ja widziałam i zapytałam nawet jednego górala, jaki jest sens męczyć te biedne zwierzęta. Odpowiedział, że nie muszę się martwić, bo wszystko jest w porządku. Że konie pracują zmianowo i mają przerwy na odpoczynek.
Moim zdaniem nie do tego zostały stworzone. A gdyby nie ludzie, którym nie chce się wysilać, nie byłoby tematu. Żeby była jasność. Rozumiem, że są osoby, które chcą zobaczyć Morskie Oko, a bryczka to dla nich jedyna możliwość. Nie rozumiem i potępiam zachowanie ludzi leniwych. A właśnie takich widziałam.
Oburza was malowanie koni, a to nic w porównaniu ze znęcaniem się nad końmi na Podhalu. Mam nadzieję, że ludzie kiedyś się opamiętają.
Małgosia
Zobacz też:
Oczywiście w każdych polskich górach jest mnóstwo szlaków nadających się dla rodzin z dziećmi, więc nasz wybór jest bardzo subiektywny. Większość tu polecanych tras przeszłam z własnymi dziećmi w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym – więc wiem, że da się to zrobić. Wiem też, że dzieciaki często marudzą, idąc pod górę, na szczycie są dumne i szczęśliwe (chwalcie je, ile wlezie!), w drodze powrotnej nie widać po nich wielkiego zmęczenia i sporo potrafią z takich górskich wypraw zapamiętać. Mogą to być jedne z ich najlepszych wakacyjnych wspomnień. Wszystko w waszych, rodziców, rękach! Gdzie w góry z dziećmi: Pieniny Tatry Bieszczady Góry Świętokrzyskie Gdzie w góry z dziećmi – Pieniny dla każdego Trzy Korony. fot. Ewa Janczak-Cwil Wąwóz Homole – wieś Jaworki koło Szczawnicy. Na dnie wąwozu płynie potok, który tworzy malownicze kaskady. Zielony szlak prowadzi turystów łatwą ścieżką, która czasem przekracza potok – idzie się wtedy zbudowanymi tu metalowymi mostkami. Ściany wąwozu tworzą biały i czerwony wapień, a nad nimi górują fantazyjne turnie. Warto zwrócić uwagę dzieci na kolorowe różnorodne porosty, których w wąwozie jest mnóstwo. Czas wycieczki z dziećmi: 2-2,5 h wraz z odpoczynkami. Dolina Białej Wody. Także położona w okolicy wsi Jaworki. Doliną wiedzie żółty szlak z Jaworek do Litmanowej. Ścieżki są łagodne i dość szerokie, a nad potokami zawieszono kładki z barierkami. Droga jest łatwa i przyjemna. Idąc nią, można podziwiać liczne formacje skalne – Czubatą, Bazaltową Skałę, Czerwoną Skałę, zwaną też Sfinksem i mnóstwo innych. Na trasie są ławeczki i miejsca odpoczynku. Czas wycieczki z dziećmi: ok. 2 h z odpoczynkami. Zobacz także: Wakacje z dzieckiem pod namiotem – gdzie jechać, co zabrać? Spływ Dunajcem. Start trasy jest w...
Atrakcji dla dzieci w Bieszczadach nie brakuje. Jeśli zastanawiasz się, czy bieszczadzkie wakacje z maluchami to dobry pomysł – odpowiedź może być tylko jedna: to bardzo dobry pomysł. Sprawdź jakie atrakcje w Bieszczadach czekają na dzieci w różnym wieku i zaplanuj fantastyczny urlop. Z uwzględnieniem dziecinnie prostych szlaków bieszczadzkich, malowniczych wodospadów, pięknych zabytków i sportowych wyzwań. Spis treści: Bieszczady – szlaki dla dzieci Polańczyk i Solina – atrakcje dla dzieci Tarnica z dzieckiem Połonina Wetlińska z dzieckiem Atrakcje przyrodnicze w Bieszczadach Wodospady w Bieszczadach Bieszczady – sportowe atrakcje dla dzieci Bieszczady – atrakcje dla dzieci – muzea i zabytki Bieszczady – szlaki dla dzieci Poniżej nasze propozycje łatwych wycieczek bieszczadzkimi szlakami. Pamiętajcie, że kolor szlaku nie oznacza stopnia trudności tak, jak ma to miejsce w przypadku tras narciarskich. Dlatego nie zniechęcajcie się, gdy zobaczycie szlak np. czerwony. O trudności decyduje w Bieszczadach długość trasy, gdyż nie ma tu bardzo stromych podejść i ścieżek nad przepaścią. Poza sprawdzonymi trasami, które tu proponujemy, możecie śmiało wybierać szlaki i planować wycieczki samodzielnie, kierując się czasami przejść , które są podawane w przewodnikach i na znakach turystycznych. Trzeba jedynie pamiętać, że są to czasy orientacyjne podane dla przeciętnej osoby dorosłej. Pokonanie tej samej drogi z małym dzieckiem może wam zająć więcej czasu. Dla bezpieczeństwa, aby oszacować, ile będziecie wędrować z maluchem, proponujemy dodawać na wszelki wypadek minimum 50 proc. czasu do czasu podawanego oficjalnie. Spa - Akademia Młodych Rodziców Poniżej znajdziesz propozycje na wycieczki piesze, z którymi poradzą sobie nawet najmłodsze dzieci. Nie zapomnij wyposażyć malca w...
Prawda jest taka, że oddałam własne dziecko. To był mój wybór. Nikt mnie nie zmuszał – sama podjęłam tę decyzję. Wtedy myślałam, że jedyną możliwą. Zawsze marzyłam, żeby mieć taką córeczkę – z czarnymi jak smoła loczkami i figlarnymi oczkami. Nieustannie uśmiechnięta, szybko zaczęła siadać, a teraz próbuje już stawiać pierwsze kroczki – nic dziwnego, że cała rodzina nie może powstrzymać się od zachwytów. Nawet Sebastian, starszy o siedem lat, po pierwszym szoku spowodowanym pojawieniem się siostrzyczki nie tylko ją zaakceptował, ale pokochał nad życie. Teraz z rozczuleniem przysłuchujemy się, jak uczy "swoje słoneczko" mówić pierwsze słowa. Tylko moja mama jakoś nie piszczy z zachwytu nad wnusią . I najgorsze, że wszyscy wiemy dlaczego... choć bardzo chcielibyśmy o tym zapomnieć. Tylko czy matka może zapomnieć? Moje początki z Tomkiem Bardzo wcześnie się zakochałam, pod koniec podstawówki. Ja i Tomek mieszkaliśmy na jednym osiedlu, znaliśmy się z widzenia, a kiedy Tomka karnie przenieśli do naszej szkoły (w poprzedniej wdawał się w bójki) zostaliśmy parą. Na początku, jak to dzieciaki, trzymaliśmy się za ręce i tańczyliśmy "wolne" na szkolnych dyskotekach. Nic złego nie robiliśmy, a mimo to moja mama nie lubiła Tomka . – Skrzywdzi cię, zobaczysz – mówiła często. – On jest nic dobrego i jego matka nic dobrego też nie jest. Z jakiej kto rodziny pochodzi taki wcześniej czy później się stanie. Słuchaj matki, a nie będziesz płakała. Ale ty chyba głupia jakaś jesteś, skoro tego nie widzisz – kończyła swoje wywody i wracała do pracy. Mama prowadziła niewielki warzywniak na naszym osiedlu. Ojciec zostawił ją , kiedy ja i siostra byłyśmy małe. Nie pamiętam nawet jego twarzy. Podobno żyje gdzieś na Pomorzu z inną kobietą, ale czy to tylko plotki czy prawda? Pewnie dlatego mama zawsze była zgorzkniała i...
