Moją historię zacznę od tego, iż 7 lat temu poznałam najcudowniejszego człowieka na świecie: mojego przyszłego męża, a obecnego narzeczonego Rafała. Nie wiedzieć kiedy minęły cudowne pierwsze dwa lata naszego związku pełne miłości, szczęścia i różowych barw.
Rafał z racji tego, iż jest starszy ode mnie o 4 lata dość szybko zaczął poruszać temat dziecka. Ja szalona 20 - latka sama czująca się jak dziecko, ciągle zbywałam go rzuconym na wiatr: „Nie jestem jeszcze gotowa”. I tak minął kolejny rok, dwa a temat dziecka wracał z różną częstotliwością. W między czasie znalazłam pracę, dostałam dobrą umowę i ciągle mieszkaliśmy z rodzicami, z którymi po prostu wygodnie nam było mieszkać. Mama robiła obiadki, tata pracował, dokładaliśmy się do domowego budżetu i nie musieliśmy się o nic martwić. Ciągle chodziłam i mówiłam, że musimy mieć własne mieszkanie i pewną przyszłość dopiero zdecydujemy się na dziecko.
Polecamy: 8 sygnałów, że jesteś gotowa na dziecko
Pewnego dnia dotarło do mnie że właściwie: „na co ja czekam”? Jeżeli nie będę miała motywacji do działania będę tkwiła w tym martwym punkcie po wsze czasy! I powiedziałam Rafałowi: tak! Jestem gotowa na dziecko. I zaczęliśmy nasze „starania”. Myślałam, że odstawimy antykoncepcję i „rach ciach będę w ciąży”. Mijał kolejny miesiąc, kolejne pół roku, rok a testy jak zaklęte pokazywały jedną kreskę. Z napięciem co miesiąc czekałam najdłuższe 5 minut wgapiając się w test ciążowy. I ciągle nic. Niestety, nie mogliśmy z narzeczonym pozwolić sobie na testy na płodność, czy próbę in vitro. Mieszkamy w małym mieście, a poza tym, nie byliśmy na to gotowi finansowo. A liczyć mogliśmy tylko na siebie. Postanowiliśmy odpuścić trochę „parcie na dziecko” i zdać się na wolę Bożą.
Czytaj też: 8 dziwnych czynników, które mogą wpływać na płodność
Niedługo potem udaliśmy się na urlop nad morze. Tylko my we dwoje bez grona znajomych. Wyluzowaliśmy się, zapomnieliśmy o pracy, stresie, małych i większych konfliktach z rodzicami i namiętnie spędzaliśmy czas we dwoje. Miesiąc później spóźniał mi się okres. Zniechęcona poprzednimi porażkami nie myślałam poważnie nad tym że mogę być w ciąży, zwłaszcza że po powrocie z urlopu w pracy miałam urwanie głowy, a stres był taki że nie mogłam spać po nocach. A okresu jak nie było, tak nie ma. Pewnego dnia w pracy cały dzień było mi niedobrze. Gdy wracałam do domu, wjechałam do apteki i kupiłam test ciążowy. Wróciłam do domu i go zrobiłam. Po chwili ukazały mi się bardzo wyraźne dwie kreski. I wiecie co? Wpadłam w panikę! Zaczęłam płakać, sama nie wiem czy z radości czy ze strachu i o dziwo nie zadzwoniłam od razu do Rafała tylko poczekałam spokojnie, aż wróci do domu. Byłam jak w amoku. Rafał oczywiście ucieszył się niesamowicie i od razu zaczął snuć plany, co no naszej przyszłości. Następnego dnia umówiłam się na wizytę u lekarza, żeby potwierdzić ciążę. Wracałam od lekarza jakby oderwana od rzeczywistości. Przez kolejny tydzień bolała mnie głowa, od myślenia co teraz będzie... Dziś jestem w 8. miesiącu ciąży i nie wyobrażam sobie, że mogłoby być inaczej! Spodziewamy się córeczki, której damy na imię Wiktoria. Ciążę znoszę bardzo dobrze. Niebawem przeprowadzamy się do naszego nowego wspólnego mieszkania. Całą wyprawkę mamy skompletowaną. Jestem najszczęśliwsza na świecie. Będę starała się ze wszystkich sił, by moja córeczka wiedziała od dnia narodzin że jest dla nas najważniejsza na świecie i każdego dnia będziemy dziękować za cud, który był nam dany z nieba.
W oczekiwaniu na Wiktorię...
Praca nadesłana przez Olgę Ruszkowską na konkurs: Udało się!Jesteśmy rodzicami!
Moją historię zacznę od tego, że o mojej ciąży nie wiedział nikt, oprócz "współwinnego", czyli mojego narzeczonego - Rafała. Brzuszka praktycznie w ogóle nie było widać. Być może rodzice i przyszli teściowie snuli jakieś domysły, ale się z nami nimi nie dzielili. Czy to już poród? Pewnego dnia, miesiąc przed wyznaczonym terminem porodu , znalazłam się w szpitalu. Byłam zaskoczona i przerażona. Było zdecydowanie za wcześnie na poród , więc kazałam narzeczonemu jechać do pracy. Później przyznał, że nie pamięta, jak tam dojechał, bo przez całą drogę zastanawiał się, czy to możliwe, że urodzę miesiąc przed czasem . Po paru godzinach i wielu badaniach okazało się, że to jednak poród , że nasz dzidziuś chce już być z nami. Zadzwoniłam więc po narzeczonego, prosząc by przyjechał. Powiadomiłam też moich rodziców o niespodziance, jaką im szykujemy. Możecie sobie wyobrazić ich reakcję, gdy usłyszeli, że rodzi się ich wnuk , że zostaną rodzicami! Później powiedzieli, że to był ich najszczęśliwszy dzień w życiu. W samą porę... ja rodzę! Rafał pojawił się w szpitalu w momencie, kiedy skurcze były już co minutę i nieziemsko bolały, ale dzielnie trwał przy mnie i sam zawiózł mnie na porodówkę , mocno trzymając się wózka. Jego mina nie zmieniła się nawet wtedy, gdy weszłam na porodowe łóżko i krzyczałam coraz głośniej z bólu. Zaciskał zęby i starał się panować nad emocjami. Był cały spocony i drżał. Gdy mnie przytulał, czułam jak bardzo się denerwuje, jak szybko wali mu serducho. Położna dała mi znać, że mogę przeć . W oczach Rafała pojawiły się łzy, były oznaką jego bezsilności, żalu, że nie jest w stanie mi pomóc. Ale pomagał mi, choć wtedy tego nie wiedział. Jego obecność była dla mnie bardzo ważna i do tej pory mu o tym przypominam. Trzymał mnie mocno za rękę i...
Rozstałam się z mężem , kiedy Natalia miała zaledwie cztery latka. Rafał poznał inną kobietę, zakochał się i od nas odszedł. To takie proste, prawda? To znaczy odszedł ode mnie, tak przynajmniej wtedy zakładał. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Szybko okazało się, że tak naprawdę zostałam z dzieckiem sama . Na początku jeszcze przez jakiś czas odwiedzał córkę, dawał jej jakieś prezenty, a mnie pieniądze na utrzymanie Natalki. Z czasem te wizyty stawały się rzadsze, krótsze. Po paru latach od rozwodu odwiedziny Rafała były niczym święto. Pieniądze nadal dostawałam regularnie, ale co z tego, skoro Natalia ciągle pytała: " Kiedy przyjdzie tata? ". Czułam się bezradna, bo nie umiałam jej odpowiedzieć. W końcu przestała pytać, a tata stał się dla niej jedynie tajemniczym darczyńcą, który co miesiąc przesyłał nam pieniądze. Jak zrekompensować córce brak ojca? Jak tylko mogłam starałam się zrekompensować córce brak ojca . Czułam straszny żal do losu. "To niesprawiedliwe, że inne dzieci mają pełne, szczęśliwe rodziny, a taka wspaniała, mądra dziewczynka jak Natka musi wychowywać się tylko z matką" – myślałam. I właśnie dlatego chciałam, by poza nim, z niczego nie musiała rezygnować. Pieniędzy miałyśmy dosyć od Rafała. Nie wiem, skąd je miał, ale szczodrze się nimi dzielił. Zrezygnowałam z pracy , mieszkałam w domu po rodzicach. Żyłam z zasiłku i z tego, co dostawałam od byłego męża. Chciałam dać całą siebie Natalce, żeby czuła, że jest kimś najważniejszym w moim życiu. Ani przez sekundę nie pomyślałam wtedy, że ją rozpieszczam lub robię krzywdę, nie pozwalając się usamodzielnić. No cóż, na początku lat 90. nie było poradników i programów, jak wychować szczęśliwe dziecko . Robiłam tylko to, co kazało mi serce. Posłałam Natalkę do renomowanego liceum, a potem cieszyłam się, jak...
Marzenia o dziecku pojawiły się u nas zaraz po ślubie, jednak, by zacząć je realizować musieliśmy poczekać aż 5 lat. Tyle zajęło nam poukładanie sobie życia, kupno mieszkania, znalezienie stałej pracy i chyba przekonanie samych siebie, że jesteśmy już gotowi temu wyzwaniu sprostać. Zaopatrzyłam się więc w internecie w pokaźny zapas testów owulacyjnych oraz ciążowych i zaczęliśmy działać. Szybko się jednak przekonaliśmy, że nie zawsze chcieć = móc. Sprawdź: Kiedy test ciążowy powie ci prawdę? Starania o dziecko Na samym początku obiecaliśmy sobie, że podejdziemy do tego na luzie, ale jak to mówią „obiecanki cacanki”... Po każdym stosunku leżałam z nogami do góry przez pół godziny, bo naczytałam się, że to ułatwia plemnikom dotarcie do komórki jajowej :) Chciałam zajść w ciążę jak najszybciej i nie potrafiłam odpuścić. Co miesiąc robiłam po kilkanaście testów, najpierw testy owulacyjne , żeby wiedzieć, że to na pewno ten moment, bo miesiączki miałam bardzo nieregularne, a potem ciążowe. Tak bardzo pragnęłam zobaczyć te dwie kreski i w końcu je zobaczyłam, dwie bladziuchne czerwone upragnione kreseczki. Byłam wtedy sama w domu, mąż już zdążył wyjść do pracy. Musiałam cieszyć się w samotności, bo nie chciałam takiej wiadomości przekazywać mu przez telefon. Pojechałam więc do pracy i siedziałam tam, jak na bombie, odliczając tylko godziny do wyjścia. Mieć taką informację i nie móc się z nikim podzielić to była dla mnie wielka katorga. Przeczytaj: Jak powiedzieć facetowi o ciąży Wiadomość o ciąży Gdy tylko wróciliśmy z pracy od razu powiedziałam mężowi o ciąży. Zapytał czy jestem pewna i zaproponował, żebym może zrobiła jeszcze jeden test ciążowy dla pewności. Poszłam więc do łazienki i kiedy zobaczyłam, co zrobiłam wcześniej, moja radość rozpadła się na kawałki. Robiąc test rano,...
