10 rzeczy, które świadczą o złym wychowaniu dzieci – na pewno?

To przerażające nagranie pokazuje, jak trudno jest dostrzec topiące się dziecko . Basen pełen radośnie bawiących się dzieci. Niestety nie wszystkich. Jedno z nich tonie! Pamiętajcie, że utonięcie to cichy zabójca! Dziecko może utopić się, mając ludzi w zasięgu swojej ręki. Na szczęście w tym filmie (będącym autentycznym nagraniem) z basenu publicznego, tonący chłopiec został zauważony przez ratownika, który doskonale wiedział co robić. Nikt inny nie zwrócił uwagi na topiące się dziecko! Cała akcja trwa nie więcej niż 20 sekund! Mamy fałszywe wyobrażenie utonięcia Tonące dziecko nie krzyczy i nie wymachuje rękoma, jak najczęściej widzimy na filmach.  Przeważnie tonięcie przebiega w ciszy i względnym spokoju.  Nigdy nie spuszczaj z oczu dziecka w wodzie. Bardzo często dzieci toną niewiele dalej niż 20-30 metrów od stojących obok nich rodziców!  Nagła cisza powinna być powodem do niepokoju. Jak wygląda dziecko, gdy się topi? głowa dziecka mocno zanurzona, czasem przechylona do tyłu z otwartymi ustami prawie na poziomie tafli wody,  nieobecny szklany wzrok lub zamknięte oczy,  włosy opadające na twarz, chaotyczne ruchy, często przypominające wspinanie się po niewidocznej drabinie. Zobacz też: Dziecko utonęło we własnym łóżku. Uważaj na suche utonięcia!

Moja historia zaczyna się dość standardowo, jak u wielu małżeństw, które postanowiło powiększyć rodzinę. Podjęcie decyzji, starania i wreszcie te upragnione dwie kreski na teście ciążowym . Od samego początku bałam się tej przyszłości, chociaż z drugiej strony tak bardzo jej pragnęłam.  Było mnóstwo obaw, czy sobie poradzimy, tym bardziej, że moi rodzice, jak i męża mieszkają daleko od nas. Wiedziałam, że liczyć będziemy mogli tylko na siebie , że nie będzie tej pomocnej ręki, która w trudnych chwilach pomoże i wesprze.  Tymczasem mijał dzień za dniem, tydzień za tygodniem, a moje obawy topniały, jak śnieg na wiosnę. Dziwne to było, ale im bliżej  rozwiązania tym nabierałam większego spokoju. I w końcu nadszedł ten dzień, trochę z zaskoczenia, bo do porodu miałam jeszcze dwa tygodnie .  Czuję skurcze, odeszły mi wody płodowe O godzinie 6.00 rano męża obudził budzik do pracy, a mnie dziwne pobolewanie brzucha , takie nieznane mi do tej pory. Nie powiedziałam nic mężowi, żeby się nie denerwował i czasem nie został ze mną w domu, wiedziałam że będzie panikował. Podejrzewałam też, że wyciekają mi powoli wody płodowe , ale odczekałam aż mąż wyszedł do pracy i wtedy poszłam sprawdzić.  Jakaś ciecz była, ale skąd mogłam wiedzieć, co to jest, przecież to była moja pierwsza ciąża .  Na zegarku była 6:30, więc za wcześnie na wstawanie, położyłam się dalej spać. Skurcze budziły mnie co 8-10 minut, "spałam" tak do 10:00, po czym stwierdziłam, że trzeba jednak przygotować się na wyjazd do szpitala .  Wykapałam się, ogoliłam nogi, umyłam włosy i doszłam do wniosku, że jeśli miałabym dziś urodzić, to pewnie zaraz przyjedzie nasza rodzina zobaczyć córeczkę, więc.....należałoby jeszcze trochę w domu ogarnąć. Zrobiłam szybko, co trzeba i chciałam już jechać, sama siebie w ostatniej chwili powstrzymałam przed...

Najbardziej pamiętam moją pierwszą ciążę i poród. To była ciąża z powikłaniami; miałam anemię, białko w moczu, zapalenie pęcherza, krwawienia itp. Od samego początku brałam leki na podtrzymanie ciąży, często leżałam w szpitalu. Nie było tak różowo, jak wyobrażałam sobie, zanim zaszłam w ciążę.  Na porodówkę Pewnego dnia, w 8. miesiącu ciąży, poczułam się źle . Byłam śpiąca i bardzo zmęczona. Podczas kolacji poczułam dziwne uczucie w brzuchu, jakby mnie coś ukuło, kilka sekund później odeszły mi wody płodowe .  Zrobiło się nerwowo, bo było za wcześnie na poród . Nie miałam przygotowanej torby do szpitala, więc zaczęłam wszystko w biegu pakować. W końcu ruszyliśmy, droga mi się bardzo dłużyła. Skurcze były coraz silniejsze, z bólu wyrwałam uchwyt nad drzwiami!  Akcja porodowa W końcu dotarliśmy. Wzięli mnie na salę porodową. Pięć godzin wcześniej odeszły mi wody płodowe i poczułam skurcze, myślałam, że lada moment urodzę. Niestety to był dopiero początek. Minuty, godziny mijały i nic. Ósma godzina. Chodzenie, skakanie na piłce – nic nie pomaga. Zaczął się nowy dzień. Kolejne godziny bólu i strachu.    W końcu o 15.00 sprawy nabrały tempa – poczułam, że rodzę. Ból się nasilił, ale ja już nie miałam sił... po tylu godzinach. Ale musiałam wziąć się w garść.    Sam moment rozwiązania pamiętam jak przez mgłę. Krótkie odpoczynki pomiędzy jednym parciem a drugim. Przestałam panować nad ciałem. W pewnym momencie kopnęłam w twarz panią ordynator. Niechcący. Spadły jej okulary z twarzy. „Zdarza się” – usłyszałam. Po chwili, o 15.25, przyszedł na świat mój najstarszy syn. Ważył trochę ponad dwa kilo i był wcześniakiem.  To była najcudowniejsza chwila w moim życiu. Bardzo szybko zapomniałam o bólu i strachu. Zobacz także: Miałam mieć cesarkę, a prawie urodziłam...