5-miesięczny chłopiec, który przeżył 22 godziny pod gruzami – jak sobie dziś radzi?

Decyzję o dziecku odkładaliśmy z roku na rok. Zawsze było jakieś „ale”. Brak stałej pracy, wynajmowane mieszkanie, brak ślubu. Zawsze znajdowały się rzeczy, które oddalały nas od bycia rodzicami. W końcu dojrzeliśmy do tego, by mieć dziecko.  Są dwie kreseczki Dość szybko się udało. Zaledwie po 3 miesiącach starań ujrzeliśmy na teście upragnione dwie kreseczki . Na początku szok i niedowierzanie, z czasem miejsca ustąpiły ogromnej radości. Gdy lekarz potwierdził ciążę, radości nie było końca. Na pierwszym USG nie było widać serduszka małej. Przez trzy tygodnie nie mogłam sobie znaleźć miejsca. W głębi serca byłam przekonana, że moja córeczka żyje. Mimo to strach dawał o sobie znać.  Po kilku tygodniach, na kolejnym badaniu, serduszko maleństwa było widać jak na dłoni. Poczułam się jak prawdziwa mama.  Położna krzyczała na mnie  Kolejne miesiące minęły dość szybko. Kompletowanie wyprawki, urządzanie pokoiku dla dziecka i kolejne wizyty u lekarza, by zobaczyć czy wszystko jest w porządku.    Do porodu byłam nastawiona pozytywnie . Mówiłam sobie: „Nie ja pierwsza i nie ostatnia. Dam radę”. Później się dopiero okazało, że nie było to takie łatwe, jak mi się wydawało. Pierwsze lekkie skurcze, odejście wód płodowych. Po tym zaczął się mój koszmar . Ból trudny do opisania słowami. Brak jakiejkolwiek pomocy ze strony położnej, która zamiast pomagać, krzyczała na mnie. Pragnęłam tylko tego, żeby mój ból wreszcie się skończył. Po 2 godzinach i kilku parciach na świat przyszła moja córeczka. Śliczna i malutka. Poczułam ulgę i ogromną radość.   Najpiękniejszy i najgorszy dzień w życiu Ten dzień był najgorszy, bo przeżyłam ból, o jakim do tej pory nie miałam pojęcia, a najpiękniejszy, bo dostałam wymarzoną nagrodę – moją córeczkę. Dzisiaj, patrząc na to z perspektywy czasu, mogę śmiało...

Mojej dziewczynie otwarcie mówiłem, jaki jest mój stosunek do posiadania dzieci. Nieraz robiła mi z tego powodu awantury i wyrzucała mi, że boję się odpowiedzialności.  Pewnego słonecznego dnia mój świat legł w gruzach (tak wtedy myślałem). Zostałem  zwolniony z pracy i dowiedziałem się, że zostanę ojcem. Nie wiedziałem, czym się bardziej przejmować. W jednej chwili zostałem bezrobotnym ojcem. Załamałem się.    Nagle moje życie stało się puste i nudne (i to też było głupie myślenie). Koledzy się ode mnie odwrócili, co skutkowało tym, że nie miałem z kim imprezować. Zamknąłem się w czterech ścianach i nie wiedziałem, co dalej robić.  Tak przeleciało pięć miesięcy Aż pewnego dnia moje życie odwróciło się o 180 stopni. Gdy poczułem pierwszy "kopniak" mojej córki, pomyślałem sobie: „Ona jest częścią mnie. Jej życie zależy ode mnie. Jestem za Nią odpowiedzialny”. Wziąłem się za siebie. Szybko udało mi się znaleźć pracę. Mój czas wypełniały wizyty u lekarza, by ją zobaczyć, i spacery po dziecięcych sklepach w poszukiwaniu wózka, łóżeczka, ubranek, zabawek i wiele innych przydatnych mniej lub bardziej rzeczy. Wszystko po to, by mojej malutkiej księżniczce niczego nie brakowało.    Urządzanie dla niej pokoiku było dla mnie przeżyciem. Nigdy bym się nie spodziewał, że mi – człowiekowi, który lubi beztroskie życie – będzie to sprawiało taką przyjemność. Razem z dziewczyną nie mogliśmy się doczekać, kiedy zamieszka w nim nasza Myszka.  Dzień porodu Gdy nadszedł dzień porodu, czułem strach i ekscytację . Wszystkie obawy zniknęły, jak ręką odjął, gdy zobaczyłem ją pierwszy raz. Usłyszałem pierwszy płacz i dałem pierwszego całusa na powitanie. Do końca życia będzie w mojej głowie ten dzień i ta iskierka w jej oczku, która mówiła: „Kocham Cię,...

Nie lubi mówić o sobie, że jest samotną matką, woli "samodzielnie wychowującą dziecko". Samotność stygmatyzuje, nie dodaje sił. Samodzielność sprawia, że łatwiej uwierzyć w swoje możliwości. Agnieszka Baaske, mama czteroletniego Stefana, uwierzyła, choć ostatnie lata były najtrudniejsze w jej życiu. Czuje, że wygrała. Najpierw był chaos Zanim Agnieszka zaczęła mocno stąpać po ziemi, miała wrażenie jakby zawieszenia w obłokach. – Wiedziałam, że w Polsce trudno być artystą. Dlatego kończąc studia artystyczne, zakładałam nawet, że to będzie moje hobby – mówi Agnieszka. – Etat? Nie dla mnie! Przecież artystka powinna tworzyć, a nie tkwić za biurkiem! To dlatego nie była w stanie usiedzieć w jednym miejscu. Była niespokojna, ale też niepogodzona z tym, co niosła rzeczywistość. Nie wiedziała, jak połączyć te dwa światy.   Gdy zaszła w ciążę, wszystko się zmieniło. Choć na tę zmianę mniejszy wpływ miało to, że Agnieszka będzie mamą. Ogromna odpowiedzialność z tym związana, wyzwoliła złą energię w jej związku. Dzisiaj nie chce do tego wracać, ale wtedy musiała znaleźć nowy dom i przestać chodzić z głową w chmurach. Narodziny matki... Bez własnego domu, stałego wynagrodzenia, w ciąży i ze świadomością, że przyjdzie jej samodzielnie wychowywać dziecko. Agnieszka skończyła wadzić się z życiem. – Pewnego dnia przestałam płakać. Poszłam do urzędu pracy, by się zarejestrować, i dwa dni później miałam pracę. I to w moim zawodzie, jako projektantka! To się przecież nie zdarza! Wynajęła mieszkanie, czuła, że powoli wychodzi na prostą... Nie mogła tylko uwolnić się od traumatycznych wspomnień, ale starała się z całych sił, by synek nie był narażony na negatywne emocje z nimi związane. – Tłumaczyłam sobie, że nie ja pierwsza będę samotną matką, że wiele innych kobiet spotkał podobny los. Szukałam tych...