Dramat rodziny: przez pomyłkę lekarzy odebrano jej dziecko

W niedzielne popołudnie we Włoszech w niewielkiej miejscowości Borgo Montello, w prowincji Latina, doszło do niebezpiecznej sytuacji. Rodzice byli tak zajęci kłótnią, że nie zwracali uwagi na swoją dwumiesięczną córeczkę zamkniętą w aucie. Kłótnia rodziców We Włoszech trwają upały, a temperatura często przewyższa 30 stopni. Tego dnia rodzice zaparkowali samochód niedaleko baru, weszli do środka z dzieckiem. Po jakimś czasie wyszli i wsiedli do auta. Po chwili jednak rodzice wysiedli z pojazdu i zaczęli się kłócić, dziecko było w środku. Jak podaje portal Il Messaggero – „przyczyną sporu miała być zazdrość”. 38-letnia kobieta i 40-letni mężczyzna swoją córeczkę zostawili w szczelnie zamkniętym aucie, bez klimatyzacji, w pełnym słońcu. Podczas kłótni nie reagowali na jej płacz. „Kiedy oni się tak na siebie darli, obok ich auta przechodziło mnóstwo osób, które na pewno widziały dziecko” – powiedziała w rozmowie z lokalną telewizją Tgr Lazio pani Giulia, sprzedawczyni z bazaru obok miejsca zdarzenia. To właśnie ona zareagowała na krzyk dziewczynki i zaalarmowała służby. Sama również podeszła do auta i wyciągnęła z niego dziecko. Dziewczynka mogła umrzeć! Dziewczynka została przetransportowana przez pogotowie do szpitala Santa Maria Goretti. „Dziewczynka, przytomna, reagująca na bodźce, została przyjęta na oddział pediatryczny z objawami zbyt długiego przebywania na słońcu” – brzmi komunikat z prokuratury w Latinie, która ustaliła także, że kłótnia rodziców dziewczynki trwała co najmniej 30 minut. W poniedziałek oświadczenie na temat całej sytuacji wydał Alessio D’Amato, przedstawiciel służby dla regionu Lacjum: „Istniało ryzyko, że dziecko może umrzeć ze względu na wysoką temperaturę, w jakiej przebywało. Lekarze przekazali jednak, że czuje...

– No cóż, może następnym razem się uda. Do trzech razy sztuka – teściowa westchnęła wymownie i wyszła z sali, stukając obcasami o posadzkę. Na swoją drugą, dopiero co urodzoną wnuczkę spojrzała tylko raz, z wyraźnym niesmakiem . Nawet jej nie dotknęła… Aż mnie zmroziło. Wiedziałam, co prawda, że w rodzinie Kuby liczą się tylko chłopcy. I mimo że od pierwszego USG mówiliśmy jego rodzicom, iż na świat przyjdzie nasza druga córka – do ostatniej chwili liczyli jednak na pomyłkę lekarzy i na to, że urodzę syna. No, ale takie zachowanie – tego było już za wiele! Co ta dziewczyneczka, słodko śpiąca jak aniołek, tym ludziom zawiniła, że tak ją potraktowali? Za kogo się uważali? Na dodatek świadkiem tego upokorzenia była moja siostra… Ze wstydu odwróciłam zaczerwienioną twarz do okna, licząc na to, że Lidka niczego nie zauważy. Niestety, przed bystrym okiem mojej siostry niewiele można było ukryć. Przyjrzała mi się bacznie i powiedziała: – A tę starą wiedźmę co dzisiaj ugryzło? Taka wielka pani, a nie wie, że jak się przychodzi do szpitala, do noworodka, to się nie denerwuje mamy i mówi same miłe rzeczy o maleństwie? – Ona tak zawsze… – odpowiedziałam cicho, kątem oka patrząc na słodko śpiącą Andżelikę – Nie mów, że do tej pory tego nie zauważyłaś. Ja już się przyzwyczaiłam. Natalka też – dodałam, nie potrafiąc ukryć łez, które nieoczekiwanie napłynęły mi do oczu. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać, co czuje moja starsza córeczka przez to, że ma takich a nie innych dziadków! Nigdy nie przepadałam za swoją teściową Z wzajemnością zresztą. Ta okropna baba, dyrektorka miejscowego liceum, od pierwszej chwili, odkąd zaczęłam spotykać się z Kubą, dawała mi do zrozumienia, że nie jestem wystarczająco dobra dla jej syna. – To kim twój tata jest? Listonoszem? – pytała na przykład...

Z żoną rozstałem się siedem lat temu. Po dziewięciu latach małżeństwa Mariola uznała, że nic nas już nie łączy i odmówiła prób ratowania związku. Nie chciała nawet separacji. Żadnych okresów przejściowych i czasu do namysłu. Przyznam, że choć byłem zdruzgotany, to niezaskoczony takim obrotem sprawy. Od jakiegoś czasu czułem, że coraz bardziej oddalamy się od siebie. Pasję do gór i romantyczną miłość wymieniliśmy na kredyt mieszkaniowy, dziecko i obowiązki. Ja marzyłem o licznej rodzinie, żona wolała się rozwijać, zarzucając mi, że przy tak niskich zarobkach mam problem z utrzymaniem i jednego dziecka. Nie zgadzałem się z nią, ale zdawałem sobie sprawę z tego, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Mariola zawsze miała oczekiwania finansowe, którym trudno było sprostać.   Rozwód dostaliśmy niemal od ręki i równie sprawnie podzieliliśmy prawa opieki nad synkiem oraz majątek. Zostawiłem żonie mieszkanie i wychowanie Łukaszka, uznając, że na tym etapie rozwoju mama jest mu bardziej potrzebna od ojca. I to był mój błąd. Każdego dnia żałuję, że na pytanie sędziego czy chciałbym, aby syn został ze mną, odpowiedziałem przecząco. Dostałem szansę, jaką rzadko otrzymuje się w polskich sądach, i niestety ją zmarnowałem. Nie myślałem jednak, że kiedykolwiek będę miał z tego powodu kłopoty. Początkowo nic nie zapowiadało kryzysu Właściwie nasze życie zmieniło się jedynie o tyle, że nie przebywałem na co dzień w domu i nie musiałem spełniać zachcianek żony. Poza tym robiłem wszystko, co do mnie należało: woziłem Łukaszka do szkoły, na zajęcia pozalekcyjne, do dziadków i lekarza, jeśli zaszła taka potrzeba. Co dwa tygodnie zabierałem go do siebie, czyli do mojej skromnie urządzonej kawalerki, i spędzałem z nim tyle czasu, ile tego potrzebował.    Oprócz wpłacanych regularnie alimentów kupowałem mu ubrania, smakołyki...