Wyciągnęły dziecko z wózka sklepowego, żeby je porwać: twierdziły, że to żart

Do zdarzenia doszło w ostatni wtorek, jednak wieść na temat porwania trafiła do mediów dopiero w piątek (17.06).  W każdym razie, po otrzymaniu zgłoszenia, funkcjonariusze szybko ustalili, kto może stać za porwaniem maleństwa Podawał się za ojca… „Podejrzenia padły na mężczyznę, z którym w przeszłości kobieta utrzymywała kontakty” – wyjaśnił oficer dyżurny olsztyńskiej policji, Rafał Prokopczyk. Policjantom udało się wytypować samochód, którym mógł przemieszczać się podejrzany. Zdjęcie 33-latka oraz informacje na temat jego samochodu trafiły do sąsiednich jednostek policji. Policjanci przypuszczali, że porywacz wraz z niemowlęciem jechał w stronę miejscowości Nowe Miasto Lubawskie. Trop okazał się słuszny. Mężczyzna został zatrzymany. Podawał się za ojca porwanej dziewczynki. Jednak w samochodzie, którym się poruszał… nie było śladu niemowlęcia. Ukrył 4-miesięczną dziewczynkę w mieszkaniu W czasie, gdy jeden patrol przesłuchiwał 33-latka, inni policjanci sprawdzali jego mieszkanie. Właśnie tam znaleziono poszukiwane dziecko. Dziewczynka, cała i zdrowa, wkrótce była już w objęciach swojej mamy.  Dobry stan zdrowia niemowlęcia potwierdził lekarz, który zbadał dziecko.  Mężczyzna, w którego mieszkaniu znaleziono niemowlę, został aresztowany. Grozi mu 3 lata więzienia. źródło: KMP Olsztyn Piszemy też o: Małpia ospa już w Polsce! Dzieci i ciężarne w grupie wysokiego ryzyka Katarzyna Sokołowska o późnym macierzyństwie: „Wierzę, że będę tańczyła na weselu syna” Zakonnice z "DPS-u grozy": "Wyrządzono nam krzywdę..."  

Ostatnio miało miejsce tragiczne wydarzenie: 11-letni Sebastian z Katowic został uprowadzony, gdy wracał z placu zabaw, a następnie zamordowany. W związku z tą historią reporterka Polsat News zdecydowała się sprawdzić, czy dzieci pamiętają o zasadach bezpieczeństwa, których powinny przestrzegać.  Na czym polegał eksperyment? Przedszkole Miejskie nr 10 przy ul. Lelewela oraz Przedszkole Miejskie nr 17 przy ul. Maczka w Gorzowie zgodziły się wziąć udział w eksperymencie. Jego celem było sprawdzenie czujności dzieci w stosunku do obcych ludzi. Zgodę na takie nietypowe działania wyrazili rodzice dzieci oraz wydział edukacji Urzędu Miasta Gorzów. Rodzice wytypowanych maluchów przeprowadzili z nimi wcześniej rozmowę na temat ich bezpieczeństwa, a także tego, że nie powinny zawierać znajomości z nieznajomymi osobami. Dzieci były jednak zupełnie nieświadome przeprowadzanego eksperymentu. Do dzieci bawiących się na placu zabaw podchodziła reporterka, zachęcając je, by poszły obejrzeć z nią króliczka, pieska. Proponowała maluchom też pójście na lody lub po klocki lego. „Kotki lubisz?”, „Chcesz zobaczyć mojego pieska? To dawaj szybko!” – przekonywała dzieci. ​Cały eksperyment był rejestrowany przez ukrytą kamerę. Reakcja dzieci Większość dzieci bez wahania przyjmowała propozycję i szła z kobietą w stronę wyjścia z placu zabaw. Odmówił tylko jeden chłopiec. „Okazało się, że otwartość dzieci, ciekawość świata, łatwość nawiązywania kontaktów to także zagrożenia. Trzeba o nich rozmawiać i tłumaczyć. Z dwóch placówek po krótkiej rozmowie w sumie chciało ze mną wyjść dziewięcioro na dziesięcioro dzieci. Tylko jeden chłopiec o imieniu Hubert odmówił, nie chciał ze mną rozmawiać i zdecydowanym krokiem odszedł. Ale inna dziewczynka powiedziała »To ja mogę pójść«. Chłopiec tłumaczył później, że o bezpieczeństwie rozmawiali z nim...

To chyba normalne, że uważaliśmy naszą córeczkę Agatkę za najpiękniejszą na świecie. Większość rodziców myśli podobnie o swoich pociechach. Czy to coś złego? Samo w sobie nie, ale przekonałam się, że konsekwencje wynikające z takiego podejścia mogą być opłakane.   Gdy urodziłam Agatkę, postanowiliśmy ze Zbyszkiem utrwalać nasze szczęście na fotografiach. Zrobiliśmy naszemu dziecku niezliczoną liczbę zdjęć. Mnogość ujęć, póz, fotki ustawiane, spontaniczne – pełen przekrój tego, jak nasza córcia rośnie z każdym dniem i z każdą chwilą pięknieje, ku radości swoich rodziców.    Rodzina i znajomi patrzyli na nas trochę jak na zwariowaną parę, która rekompensuje sobie jakieś bliżej niesprecyzowane kompleksy czy dokonują projekcji miłości własnej na dziecko (trafiały się takie diagnozy). Tłumaczyliśmy to zazdrością, zwłaszcza gdy takie psychologizowanie serwowały nam moje bezdzietne koleżanki i znajomi Zbyszka, którzy nie zaznali dotąd uroków rodzicielstwa. Ale już mój ojciec pozwalał sobie na prelekcje, wydawać by się mogło, czysto praktyczne.   – Kiedyś było inaczej – marudził. – Na kliszy dwadzieścia cztery albo trzydzieści dwa zdjęcia, więc należało starannie dobierać momenty na fotografowanie. A to cyfrowe cykanie w końcu wam spowszednieje. Kto znajdzie tyle czasu, żeby te wszystkie zdjęcia obejrzeć! Robicie z dziecka maskotkę, modelkę… Spasujcie trochę.   – Ale co jest złego w dziecięcych fotografiach? – pytałam obrażona. – Nie moja wina, że nie miałeś takich możliwości. Ja bym bardzo chętnie pooglądała swoje zdjęcia z różnych okresów dzieciństwa. A jest ich tyle, co kot napłakał. Miałeś tylko jedną kliszę, jak byłam mała?   Wtedy ojciec się obrażał i z tematu zdjęć schodził na kwestie wychowania.   – Wiesz dobrze, że kocham Agatkę najbardziej na świecie, ale czy wam nie przyszło do...