Sezon weselny w pełni i pewnie dostajecie mnóstwo podobnych listów, ale postanowiłam napisać, bo to, co zobaczyłam na weselu kuzynki, przechodzi ludzkie pojęcie! Nigdy nie byłam zbyt pruderyjna, lubię się bawić, lubię klimat polskich wesel, no ale, ludzie kochani – to nie miejsce dla malutkich dzieci!
Kuzynka i jej mąż zaprosili chyba ze sto osób, nie zakazali przyprowadzania dzieci, więc zebrała się spora gromadka. Były dzieci szkolne, kilkulatki i co najgorsze – niemowlęta. Po co? Nie mam pojęcia, szczególnie że ich rodzice po paru głębszych zupełnie tracili rozum. Przodowali tatusiowie, ale matki wcale nie były lepsze. Patrzyłam z zażenowaniem...
Widziałam mężczyznę – na klatce piersiowej profesjonalnie obwiązana chusta, a w niej maleństwo z taką bardzo smutną minką. Tatuś roześmiany, rozgadany, niby fajnie, że zaopiekował się dzieckiem, ale proszę wyobrazić sobie mój szok, gdy ten sam tatuś sięgnął po kieliszek z wódką! Potem jeszcze po następny i następny... Tylko czekałam, aż mu ta wódka skapnie po brodzie na główkę maluszka!
No i te bezmyślne matki... Tak przykro było patrzeć na zataczające się kobiety, rozchichrane, wesolutkie, a obok siedzące sztywno maluchy... Zdezorientowane i przestraszone, bo mamusia dziwnie się zachowuje. Co za trauma i krzywda dla tych biedactw. Aż mnie korciło, żeby podejść i potrząsnąć jedną z drugą, może by wytrzeźwiały i zajęły się dziećmi.
Czy ktoś mi to wytłumaczy? Po co zabierać na wesele małe dziecko, skoro idzie się tam tylko po to, żeby się nachlać?!
Agata
Zobacz też:
Ta mała była z mamą, która nie kryła dumy z tego, jak prezentuje się jej córka. Sama bardzo elegancka i zgrabna. Miałaby też bardzo piękną twarz, gdyby nie nienaturalnie wydęte usta, prawdopodobnie „zrobione” za ciężkie pieniądze. Towarzyszący im mężczyzna wyglądał zupełnie zwyczajnie, żeby nie powiedzieć pospolicie. Wszystko to sprawiało, że cała trójka przyciągała wzrok chyba wszystkich gości. Może wszystko byłoby inaczej? Kiedy byłam mała, rodzice też zabierali mnie na wesela. Oczywiście za każdym razem „występowałam” w najlepszej sukience i czułam się jak księżniczka… Wczoraj nie mogłam się powstrzymać przed obejrzeniem zdjęć z tamtych czasów. I chciało mi się płakać. Z fotografii patrzyło na mnie co prawda uśmiechnięte, ale zaniedbane dziecko. Poczochrane, uchwycone w komicznych pozach podczas tańca… Co by było, gdyby moja mama miała czas, ochotę i pieniądze, by od najmłodszych lat pokazywać mi, na czym polega prawdziwy szyk? Może byłabym bardziej pewna siebie? Może naturalnie przychodziłoby mi teraz dbanie o siebie? Jestem zwyczajna jak kiełbasa Jasne, wygląd się nie liczy, a szczęśliwe dziecko to brudne dziecko… Patrząc na to w ten sposób, należy przyznać, że miałam bardzo szczęśliwe dzieciństwo. Kąpiel raz w tygodniu (no, mycie nóg w misce – częściej, zwłaszcza latem). Żadnych wizyt u dentysty. U fryzjera jako dziecko byłam może raz w życiu. W podstawówce moja kolekcja kosmetyków z mydła w kostce i szamponu powiększyła się o odżywkę do włosów (najtańszą) i śmierdzący płyn z apteki na pryszcze. Makijaż miałam na sobie pierwszy raz na studniówce – umalowała mnie sąsiadka, oczywiście swoimi kosmetykami. Na studiach kupiłam sobie pierwszy naprawdę dobry biustonosz. Po czym uznałam, że szkoda pieniędzy, bo spiera się i niszczy tak samo jak najtańszy...
Czy tak trudno zrozumieć, że państwo młodzi mają prawo decydować o swojej imprezie? Nie mamy obowiązku zapraszać ciotki Klotki z Torunia, tak samo jak wszystkich maluszków z rodziny i spoza niej. Nie chcemy wydawać pieniędzy na specjalne menu ani animacje, nie mamy ochoty na płacze i histerie. Fundujemy za to alkohol za free i zabawę do rana. To impreza dla dorosłych. Zapraszamy na wesele – bez dzieci albo wcale Szykuję się do wymarzonego ślubu w sierpniu, wesele będzie w klimatycznym pałacyku w lesie pod Warszawą. Rozesłaliśmy zaproszenia i nagle szok. Czwórka znajomych par odmówiła przyjścia, bo mają małe dzieci. A my nie chcemy dzieci na naszej imprezie, wyraźnie napisaliśmy to na zaproszeniach. Kuzynka za to się obraziła, po nieprzyjemnej rozmowie telefonicznej przestała się odzywać. Ma dwoje dzieci, nie mogła zrozumieć, że nie życzymy sobie ich na weselu. Coś już czuję, że tych oburzonych i obrażonych będzie dużo więcej. A ja się pytam, co w tym takiego dziwnego?! Organizujemy przyjęcie dla osób dorosłych, bo tak nam pasuje. Menu jest pod dorosłych, będzie dużo różnego alkoholu, zabawy dla dorosłych, tańce dla dorosłych. Nie zamierzamy kończyć przed świtem. Nie chcemy, żeby dzieciarnia plątała się gościom pod nogami, żeby goście wymykali się usypiać bąbelki albo żeby co gorsza doszło do jakiegoś wypadku. Wiadomo, jak to jest, ktoś coś wyleje, ktoś się przewróci, ktoś wypije za dużo... Serio chcecie, żeby wasze dzieci brały w tym udział? A jak wasze dzieci coś zniszczą, to weźmiecie za to odpowiedzialność? Wykładamy mnóstwo kasy na dekoracje, tort, alkohol... Widziałam taki filmik, jak dzieciarnia podjada, a potem wywraca tort weselny na podłogę. Będziecie pilnować waszych bąbelków non stop? Ludzie, nie chodzi o to, że nie lubię waszych dzieci. Jak będę chciała zrobić kinderbal, to zaproszę wszystkie, ale na razie robimy...
Z Grażyną znałyśmy się jeszcze z piaskownicy. A potem to samo przedszkole, podstawówka, liceum. Kiedy po raz pierwszy pojechałyśmy razem na kolonie – wmawiałyśmy innym dzieciom, że jesteśmy bliźniaczkami. Wkładałyśmy takie same ubrania, tak samo się czesałyśmy. Obie byłyśmy jedynaczkami, więc tak naprawdę Grażyna była dla mnie jak siostra. Po maturze ja poszłam na studia, Grażyna do szkoły policealnej, ale dalej trzymałyśmy się razem. Jacka, mojego męża, poznałyśmy razem na wakacjach. Był kumplem mojego kolegi z roku. Podobał się nam obu, ale wybrał mnie. Grażyna nie miała żalu, jeszcze tego samego lata zaczęła chodzić z Karolem. Zawsze była kochliwa. Związek z Karolem przetrwał do jesieni. Potem był Marcin, Tomek, Piotr i wielu innych, których imion nie zdążyłam zapamiętać. Gdy Jacek mi się oświadczył, od razu powiedziałam „tak”. I pobiegłam o tym powiedzieć Grażynie. Nie było wątpliwości, że zostanie moją świadkową, więc od razu zaczęła obmyślać szczegóły wieczoru panieńskiego. To była szalona impreza. Grażyna i moje kumpele nieźle mnie wkręciły. Gdy miałam już trochę w czubie, zaczęły mi wmawiać, że zaraz przyjdzie zamówiony striptizer. Byłam pewna, że to żart, gdy nagle zadzwonił domofon. – Halo. Tu Dario z agencji, byłem umówiony. Proszę otworzyć! Zatkałam ręką usta. – Wy oszalałyście? On tu jest, na dole. Przecież sąsiedzi zobaczą i w ogóle. Zróbcie coś, żeby sobie poszedł, błagał – piszczałam, a dziewczyny tarzały się ze śmiechu. Okazało się, że na dole stał Patryk, kolega aktualnego chłopaka Grażyny. – No dzięki, bardzo dobrze sobie poradziłeś – odprawiła go w końcu łaskawie moja świadkowa. Ze ślubu nie pamiętam zbyt wiele. Szłam przez kościół, uśmiechali się do mnie ludzie, później ksiądz coś mówił, a potem musiałam coś powiedzieć ja. I nagle nie...
