15-letnia Marysia jest zdana sama na siebie. Chociaż MOPS informuje, że zna sytuację i „rodzina” otrzymała pełne wsparcie. Tylko że Marysia z ojcem od dawna nie ma kontaktu, a matka często wyjeżdża do pracy za granicę, pozostawiając córkę samą. Gdy zajmuje się dzieckiem, to stosuje wobec niego przemoc psychiczną – obwinia córkę za wszystkie swoje życiowe niepowodzenia. Dziewczynka nie chce mieć z nią kontaktu. I jest jeszcze ojczym.
Jak wynika z relacji rodziny, jak i samej dziewczynki, ojczym regularnie ją molestował. Dotykał jej bez jej zgody, poklepywał po pupie, podszczypywał, robił liczne aluzje do innych części ciała. Wysyłał jej SMS-y o podtekście seksualnym. Marysia bała się ojczyma. „Każdy jego dotyk odbierała jako napaść seksualną”, powiedział dziennikarzowi Radia Tok FM Michałowi Janczurze lekarz, który miał to usłyszeć od samej Marysi. Dziewczynka powiedziała matce o zachowaniu ojczyma. Ta jednak stanęła po stronie byłego partnera i zabroniła jej mówić o tym komukolwiek. Zdaniem matki, jej córka wszystko wymyśliła, bo… jest zazdrosna o byłego partnera.
Niedługo później, w kwietniu, dziewczynka podjęła pierwszą próbę samobójczą. Po krótkim pobycie w szpitalu psychiatrycznym wróciła do domu, w to samo miejsce, w którym próbowała się zabić.
Babcia mieszka w tzw. domku holenderskim. Jest ciasno i nie ma warunków, w dwóch przyczepach kempingowych mieszka aż jedenaście osób. A mimo to dziewczyna czuje się tam bezpieczniej. Jednak trwa to zaledwie miesiąc. 18 czerwca do domu babci Marysi wtargnął ojczym. Chciał się zemścić na dziewczynce. Obwiniał ją za to, że udostępniła koleżance SMS-y zawierające wulgarne treści erotyczne opisujące akty seksualne między nim a dziewczynką. Według relacji świadków koleżanka Marysi miała je opublikować w mediach społecznościowych. Doszło do szarpaniny. Przerażona Marysia wie już, że na dorosłym nie można ufać – zawsze zawodzą. Po raz kolejny próbuje odebrać sobie życie. Na szczęście w porę reaguje ciocia dziewczynki, która wzywa pogotowie.
Po drugiej próbie samobójczej Marysi zawiadomienie do prokuratury złożyła ciocia, jak i lekarz z pogotowia ratunkowego, który uratował dziewczynkę. Jak można przeczytać w dokumentacji, opinia lekarza jest jednoznaczna: „Z mojego doświadczenia zawodowego wynika, że osoba z taką konstelacją psychiczną jest o krok od skutecznego popełnienia samobójstwa”.
Trwa śledztwo. Nikt nie usłyszał zarzutów. Rzecznik Praw Dziecka milczy.
Mamy nadzieję, że sprawa dziewczynki znajdzie swój finał. I apelujemy: reaguj na przemoc – możesz komuś uratować życie.
Imię dziewczynki zostało zmienione.
Źródło: tokfm.pl
Piszemy też o:
W 2020 roku nastąpił wzrost liczby samobójstw wśród osób poniżej 18. roku życia - samobójstwo popełniło 116 dzieci. Statystyki przerażają, ponieważ coraz młodsze dzieci odbierają sobie życie. Najmłodsze z nich miało zaledwie 8 lat. Według specjalistów ten wzrost związany jest między innymi z funkcjonowaniem osób dorosłych. Wpływ miała także pandemia koronawirusa, która spowodowała dużą izolację społeczną wśród dzieci. Powody samobójstw wśród dzieci Przyczynami samobójstw u dzieci i młodzieży często są problemy natury psychicznej: depresja u dzieci choroba afektywna dwubiegunowa schizofrenia zaburzenia odżywiania . Nie są to jednak jedyne powody. Samobójstwa najmłodszych spowodowane są również brakiem wsparcia, poczuciem osamotnienia, traumatycznymi przeżyciami. Przerażające statystyki dot. samobójstw wśród dzieci Przez dwa lata była względna stabilizacja w tej kwestii, natomiast w 2020 roku nastąpił ponowny wzrost liczby samobójstw wśród dzieci: 2020 r. - 116 dzieci odebrało sobie życie 2019 r. - na swoje życie targnęło się 98 dzieci (4 w grupie 7–12 lat i 94 w grupie 13–18 lat) 2018 r. - 97 samobójstw wśród dzieci (5 w grupie 7–12 lat i 92 w grupie 13–18 lat) 2017 r. - liczba samobójstw wynosiła 116. Dorośli winni samobójstw wśród dzieci? Prof. Piotra Gałeckiego, konsultant krajowy w dziedzinie psychiatrii, jest zdania, że wzrost liczby samobójstw wśród dzieci wiąże się z tym, w jaki sposób funkcjonuje dorosłe społeczeństwo: „Są to naczynia połączone. Zdolność radzenia sobie dzieci jest powiązana ze wsparciem psychicznym ze strony rodziców, dorosłych. Niestety brak wsparcia zarówno dla dzieci, jak i dorosłych będących w sytuacji kryzysu psychicznego przyczynia się do takich wzrostów” - powiedział specjalista w rozmowie z „Rzeczpospolitą”. Życie online niszczy psychikę...
Każdego roku, gdy tylko zaczyna się lato, dochodzi do tragicznych w skutkach nieumyślnych pozostawień dzieci w autach. Zjawisko ma nawet swoją nazwę – jest to syndrom zapomnianego dziecka . I choć większość internautów komentuje takie doniesienia stwierdzeniami „jak mógł to zrobić?!”, „jak mogła zapomnieć własnym dziecku?”, to taki wypadek może zdarzyć się naprawdę każdemu. Nie każdy poradzi sobie z poczuciem winy Jedna z najbardziej dramatycznych historii pochodzi z USA, z Chesterfield. Z policją skontaktowała się rodzina dziecka i mężczyzny informując, że 37-latek poinformował o swoich planach samobójczych po tym, jak znalazł w swoim aucie martwego synka. Policja niezwłocznie udała się pod wskazany adres. Na podjeździe znalazła otwarty samochód, a w nim pusty fotelik dziecięcy. Zwłoki 18-miesięcznego chłopca znajdowały się w domu. Mężczyzna zdążył popełnić samobójstwo w lesie za domem. Zastrzelił się. Jak podejrzewa policja (śledztwo jest w toku), dziecko zostało w samochodzie na trzy godziny. Dopiero po tym czasie ojciec przypomniał sobie o dziecku. Temperatura powietrza tego dnia wynosiła 26 stopni. Nie krytykuj, wspieraj Przerażeniem napawają komentarze, które pojawiają się pod doniesieniami o śmierci dziecka pozostawionego w samochodzie. Komentujący rzadko wykazują się współczuciem, krytykują, mają rodzica czy opiekuna za niespełna rozumu. Tymczasem to nie brak miłości do dziecka, niska inteligencja czy złe intencje kierują rodzicami, którzy w ten sposób tracą dzieci. Każda taka sytuacja jest wypadkiem, nieumyślnym działaniem, które ma opłakane skutki. Utrata dziecka jest traumą dla rodzica, który niechcący przyczynił się do śmierci syna czy córki. Taki człowiek wymaga wsparcia, a nie krytyki, co najdobitniej pokazuje przykład ojca, który w takiej sytuacji popełnił samobójstwo. Źródło:...
Kiedy nasz czternastoletni syn wyjechał ze swoją klasą na zieloną szkołę, wykorzystałam te kilka dni do zrobienia porządków w domu. Nie martwiłam się wcale tym, że Jasiek nie dzwoni, bo to dla niego zupełnie normalne. Nastoletni chłopcy na co dzień niechętnie rozmawiają z rodzicami, to już taki wiek. A kiedy na jakiś czas wyrwą się spod kurateli dorosłych, zupełnie zapominają o domu. Wiedziałam zresztą, że mojemu dziecku na pewno nie dzieje się krzywda. W zeszłym roku był na zielonej szkole w tym samym pensjonacie i wrócił zachwycony. Kiedy więc pojechałam po niego na dworzec kolejowy, byłam pewna, że zobaczę zadowoloną minę. Tymczasem Jasiek wysiadł z pociągu dziwnie ponury. Co gorsza, jego wychowawczyni wyglądała tak, jakby była obrażona na cały świat. Widząc to, nawet do niej zagadałam życzliwie. – Pani Moniko, czy coś się stało? Zaniepokojona podejrzewałam bowiem, że może któreś z dzieci z klasy Jaśka coś przeskrobało na wyjeździe. Albo, nie daj Boże, podpadł jej właśnie mój syn. Ale wychowawczyni zapewniła mnie, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, tylko zwyczajnie źle się czuje, bo jest zmęczona po tym wyjeździe. W sumie nie dziwiłam się jej. Tydzień z gromadą nastolatków, 24 godziny na dobę… To, że Jasiek w samochodzie nie był rozmowny, wcale mnie nie zdziwiło. Nigdy nie należał do wesołków. – Chcesz coś zjeść? – zapytałam go, kiedy dotarliśmy do domu. – Nie jestem głodny – odburknął tak, że aż mąż podniósł wzrok znad gazety, ale widząc, jak syn chowa głowę w ramiona i człapie do swojego pokoju, odpuścił sobie komentarz. Pewnie doszedł do tego samego wniosku co ja, że Jasiek jest rozdrażniony ze zmęczenia, i tyle. Rany boskie, mów! Nasz syn chciał się zabić?! Tymczasem minął może kwadrans, a syn wyszedł i usiadł w przedpokoju na niewielkim...
