Chcesz odmienić swoje życie, ale wciąż tkwisz w miejscu? To dobrze!

Do wszystkiego muszę się zawsze dobrze przygotować, dlatego też do urodzenia dziecka przykładałam się jak do zdawania egzaminu maturalnego. Od samego początku – dzięki dogłębnemu zbadaniu tematu - wiedziałam już, że co jak co, ale najważniejsza w wychowywaniu dzieci jest ... rutyna. Konsekwentna, prozaiczna, sztywna jak drut rutyna.  Nie było to najłatwiejsze odkrycie, bo do tego momentu byłam raczej tą spontaniczną osóbką, która robiła plany na bieżąco i najbardziej szczyciła się tym, że może je zmieniać z minuty na minutę. Ale hej! Co to dla mnie, skoro w macierzyństwo weszłam z silnym postanowieniem, że będę książkowo idealną, ze wszech miar perfekcyjną, nowoczesną matką ?  Życie wg grafiku Skoro wszędzie piszą, że niemowlęta i małe dzieci do prawidłowego rozwoju i poczucia bezpieczeństwa potrzebują rutyny, to kto to zapewni mojemu dziecku, jeśli nie ja? Pestka! I rzeczywiście, największym zaskoczeniem okazało się to, że wyjątkowo łatwo było mi stanąć na straży rodzicielskiego grafiku i bezwzględnie pilnować, by nie było żadnych odstępstw od reguły: - jedzenie co 3-4 godziny. To okazało się łatwe nawet w przypadku karmienia piersią , które co prawda miało odbywać się na żądanie, ale moja pierworodna najwyraźniej przeczuwając, co ją czeka w przypadku niesubordynacji, postanowiła od razu wdrażać się do życia wg planu i żądała jedzenia co 3-4 godziny właśnie, z regularnością szwajcarskiego zegarka;   - drzemka o określonej porze. Pierwsza się dostosowała, drugi się buntował. Byłam sfrustrowana, dopóki nie odkryłam, że przy drugim dziecku to ja po prostu zapomniałam o tym, że niemowlęta muszą spać w ciągu dnia i stwarzałam mało przyjazne drzemce warunki; - kąpiel zawsze o 19.00, temperatura powietrza odpowiednia, wody także, gotowość bojowa: pełna; - spanie zawsze od 19.30. Pierś, łóżeczko, głaskanie po...

Laura Grace Weldon jest mamą, która udowodniła, że za wszelką cenę będzie walczyć o swoje dzieci. Tak było w tym przypadku. Po porodzie była wykończona i obolała , potrzebowała czasu dla siebie i swojej rodziny. Co się stało, gdy ktoś naruszył je prywatność? Przeczytajcie je historię. Co się stanie, jeśli odwiedzisz noworodka bez zgody jego mamy? "Jestem oddana mojej wielopokoleniowej rodzinie. Moja teściowa i mój szwagier mieszkali z nami przez 10 lat, moje dzieci same robią prezenty dla bliskich, a ja organizuję większość świąt. Ale nauczyłam się ostrzegać innych, żeby chociaż przez pierwszy tydzień po narodzinach dziecka dali nam spokój. Stałam się jeszcze bardziej waleczna, kiedy babcia mojego męża zignorowała moją prośbę o zostawienie nas samych. [...] Kiedy przyjechała babcia mojego męża, moje postanowienie nieco przygasło. Kiedy pochyliła się, żeby pocałować policzek naszego maleństwa, jej delikatne zmarszczki poruszyły coś we mnie, w moim sercu... Patrzyła na swojego potomka, chłopca, który dorośnie w świecie poza jej czasem. Moja delikatność odeszła, kiedy ona nagle wzięła go z moich ramion, jak złodziejka. Jej wyperfumowane nadgarstki zaczęły go kołysać. Od razu zaczął płakać, ale ona nie chciała mi go oddać. Powiedziała, że zna się na dzieciach. Nie byłam tego taka pewna. Natychmiast zmrużył oczka. Wciskała go w swoje ramię, jego drogocenną buzię w jej sweter, który, nie żartuję, wyszywany był jakimiś świecidełkami, wbijającymi się w skórę mojego maluszka. Podbiegłam, żeby go złapać, ale zanim zdążyłam, ona odwróciła się i zaczęła go podrzucać do góry i na dół, spacerując z nim po pokoju. Dopiero teraz zaczął płakać tak naprawdę. Darł się. Ten płacz poruszył każdą cząstkę mojego matczynego ciała. Zobacz także:   18 sposobów, by niemowlę przestało płakać Włosy stanęły mi dęba. Otwarłam usta,...

Próbujemy was przekonać, że każda mama jest piękna. Pokazujemy kobiety, które udowadniają, że nie trzeba mieć doskonałego ciała, żeby czuć się wspaniale. "Noście z dumą pociążowe rozstępy!" – apelowała jedna z mam, o których pisaliśmy. Tym razem przeczytajcie, co o swoim pociążowym ciele pisze Elisabeth, mama 3 chłopców.  "Okazuje się, że jednak nie lubię mojego ciała po ciąży" Kiedy urodził się mój pierwszy syn, popełniłam błąd: zabrałam do szpitala spodnie, w których chodziłam przed ciążą, żeby wrócić w nich do domu. Ledwo co wcisnęłam w nie uda, nie było mowy o zapięciu guzika, byłam zdruzgotana. Nie wiem, co wtedy myślałam. Przytyłam w ciąży ponad 20 kilogramów, które nie zniknęły w jakiś magiczny sposób, gdy tylko urodziłam. Po dwóch kolejnych porodach wciąż nie mogę założyć tych spodni. Myślałam, że dodatkowe kilogramy nie będą mi przeszkadzać. Okazało się jednak, że moje ciało po ciąży mi przeszkadza. Nasza kultura uczy nas, że powinniśmy wychwalać pociążowe ciało, jednak to prawo jest zarezerwowane wyłącznie dla kobiet, których ciała po ciąży wyglądają doskonale. Mamy publikują półnagie zdjęcia, pokazują sflaczały brzuszek, rozstępy , dodatkowy tłuszczyk. Te zdjęcia szybko stają się hitami sieci. Ludzie piszą, jak "prawdziwe" i jak "piękne" są takie kobiety. Mają racje: te matki są wspaniałe. Są silne, pewne siebie, błyszczą w swojej pociążowej chwale. Jako matki, kobiety, które dały życie, powinnyśmy czcić dodatkowe kilogramy, zdając sobie sprawę, że być może nigdy nie wrócimy do wagi sprzed ciąży. W pewnym projekcie fotograficznym biorą udział kobiety w samej bieliźnie, ze swoimi dziećmi, żeby pokazać, że niewyretuszowane macierzyństwo jest piękne. Mówią nam, że ciało po ciąży jest silne. Jest wspaniałe. Jest piękne. Ale to nie pomaga mi wcisnąć się w stare jeansy. [...]...