Bajka laureatki konkursu Mamy piszą: "W bibliotece"

Jeden gospodarz w Przymorskim Kraju miał kota. Chuliganił ten kot i psocił za całą kocią czeredę. A to kurczaka skradł i pożarł, a to mleko gospodyni wypił, to znów na piec wskoczył i suszące się kiełbasy ukradkiem porozgryzał. Słowem – szkodnik, jakiego świat nie widział, a i przechera okropna, bo nikt go nigdy na gorącym uczynku nie złapał. Przebrała się wreszcie miarka. Gospodarz kota za kark ucapił, do worka wsadził, zawiózł do lasu i tam wolno puścił. Kot umknął w paprocie i wcale nie miał zamiaru wracać. Ale samotne i głodne życie w lesie też mu się nie uśmiechało. Łaził po ścieżkach, drapał się po drzewach, aż tu nagle spotkał Liszkę-Chytruskę.  I tak dalej, i tak dalej. Zaczyna się obiecująco. Świetnie i mądrze napisane, fajnie scharakteryzowani bohaterowie, czytelne morały. Trzeba więcej?  Mało? No to jeszcze fragment baśni o niedźwiedziu Miszce: Miała babcia dwie wnuczki: Maszeńkę i Daszeńkę. Obie grzeczne, piękne i zdrowe i zaradne, ale Maszeńka była sprytniejsza i bardziej obrotna, a z Daszeńki , prosto powiedzieć, taka troszkę gapa, wiecznie zadumana i zapominalska, inaczej niż siostrzyczka. Słowem, bez Maszeńki, Daszeńka by zginęła albo na zawsze została na służbie u niedźwiedzia. Ten fragment też niezły, prawda? Ale to już koniec zachęty. Powiem wam tylko, że wszystkie baśnie są tak samo dobrze napisane. I jeszcze jedno. Nie obawiajcie się, że ulubionym postaciom może się coś złego przytrafić. We wszystkich opowieściach dobro i tak zwycięży. Wielka księga baśni rosyjskich Wydawnictwo: Papilon Czyta: Anna Seniuk audio na CD w formacie MP3     Kącik małego czytelnika - sprawdź, jakie książki dla dzieci polecają inne mamy    

Mamusiu, zobacz hipopotam. O tam! – mój trzyletni synek uwielbiał wycieczki do zoo. Prawie każdą niedzielę spędzaliśmy na podziwianiu lwów, tygrysów, żyraf i innych czworonogów. Najbardziej jednak fascynowała go zagroda z domowymi zwierzętami. Tak to już jest, kiedy dziecko wychowuje się tylko w mieście. Do dziś pamiętam, jak rok temu jadąc na wakacje , Krzyś zobaczył przez tylną szybę samochodu pasące się krowy. – Mamusiu, zobacz, zobacz. Krowa! Prawdziwa! – krzyknął tak głośno, że omal nie puściłam kierownicy. Uśmiecham się zawsze na myśl o tym wydarzeniu. I przypominam je sobie, ilekroć jesteśmy w zoo. Te niedzielne wycieczki do zwierzątek stały się naszym weekendowym rytuałem . Po jakimś czasie przyłapałam się na tym, że czekam na nie równie niecierpliwie, jak mój mały miłośnik zwierząt. Jestem wtedy szczęśliwa . Rozczula mnie widok Krzysia biegnącego do kolejnego zwierzaka albo zabierającego z domu "trochę chlebka dla ptaszków". Bo po drodze do zoo, wstępowaliśmy jeszcze do parku nakarmić kaczki i gołębie. Któregoś razu pomyślałam, żeby przygarnąć jakiegoś psa albo kota, ale szybko zrezygnowałam z tego pomysłu, bo przecież my z Krzysiem prawie cały dzień jesteśmy poza domem. A każde zwierzę potrzebuje przytulenia, pogłaskania i wyprowadzenia na spacer. Codzienne życie samotnej mamy W tygodniu, nasze dni są bardzo do siebie podobne . Wstajemy rano, zjadamy razem śniadanie, ubieramy się i odprowadzam Krzysia do przedszkola. Lubię te chwile, kiedy jestem sama z synkiem i możemy porozmawiać o tym, co będzie w przedszkolu albo o tym, dlaczego ptaki śpiewają, a z drzew opadają liście. To są takie krótkie chwile w ciągu dnia, które należą tylko do nas. Potem jadę do pracy, do banku. Małego z przedszkola odbiera moja mama, a ponieważ moi rodzice zamieszkali niedaleko od nas, zabiera go do siebie. Tam Krzyś zjada obiad, a potem czytają...

Zawsze żyłem w przekonaniu, że szpitalny korytarz ma w sobie coś złowrogiego. Jego pomalowane na jasno ściany, charakterystyczny zapach środków dezynfekujących, ludzie w białych kitlach... To wszystko budowało w mojej głowie niepokojący obraz. A może to strach ludzi, kumulujący się tutaj latami? Obawa przed "złą wiadomością"? Może każdy pacjent zostawia tu okruch swojego lęku, który utrzymuje się w powietrzu i osiada na kolejnych chorych? Tak, to musi być to. Porażająca moc słów Spojrzałem na Monikę, jakbym w jej napiętej twarzy chciał znaleźć odpowiedź. Malowały się na niej emocje, których nie umiałem nazwać. Poczułem kolejną falę bezsilności . A jednak musiałem coś zrobić. – Kochanie, nie martw się na zapas. To świetny specjalista, rewelacyjny szpital... Na pewno nam pomogą – objąłem ją ramieniem. Mój skarb. Jej sylwetka pozostawała jednak sztywna, jakby gotowa do ataku bądź ucieczki. – Wiem. Ale czuję, że... – zatrzymała na chwilę w sobie ostatnie słowa. Widziałem, że się nad czymś zastanawia. – Powiedz mi, o czym myślisz? – przyciągnąłem ją mocno do siebie. – Przecież mnie możesz powiedzieć, co? – trąciłem jasny kosmyk na jej czole. Ona patrzyła w ścianę. Nieruchomo. Po dłuższej chwili, kiedy straciłem już nadzieję na jakąkolwiek reakcję, doszedł mnie ledwie słyszalny szept . – Myślę... że to się bardziej skomplikuje, niż kiedykolwiek moglibyśmy przypuszczać – dokończyła powoli i wtuliła się mocno w moje ramię. Nie rozumiałem, co miała na myśli. Zastanawiam się do dziś, na ile sama miała świadomość nadchodzących wydarzeń. Wkrótce jednak miałem się przekonać o porażającej mocy jej słów. Słodki ciężar Monika i ja pobraliśmy się cztery lata temu. Już wtedy na świecie był Piotruś – najwspanialszy dar od losu, jaki mogliśmy sobie wymarzyć. Wtedy byłem przekonany, że jesteśmy...