Bajka laureatki konkursu Mamy piszą: „Pszczółka przyjaciółka"

Mojej Jagódce. Każdy las wydaje się podobny do pozostałych. Na świecie jest ich mnóstwo: liściaste, iglaste, mieszane i wiele innych. Pełno w nich zieleni i krętych ścieżek, wśród których bardzo łatwo się pogubić. Pełno zakamarków i kryjówek, w których łatwo się skryć. Pewien las był jednak nadzwyczajny. Na pierwszy rzut oka nie wyróżniał się niczym specjalnym, te same drzewa, krzewy, paprocie, owoce i zwierzęta. Kiedy z kolei zajrzeć w jego głąb, okazywało się, że dzieją się tam rzeczy niesamowite. Wystarczyło wytężyć wzrok i słuch, by poznać tajemnice leśnego królestwa. Nie każdemu było to dane. To dzieciom najczęściej udawało się zobaczyć i usłyszeć różne dziwy pod koronami drzew. Udało się to właśnie jednemu z nich: dziewczynce zupełnie niewielkich rozmiarów, która miała ogromne serce, pełne dobroci i szczerych intencji, i która nie sądziła, że pewnego zwyczajnego dnia w środku lata dane jej będzie przeżyć tak niesamowitą przygodę. Na imię jej było Jagódka i od zawsze ciągnęło ją w stronę lasu. – Hej! Hej, hej dziecino obudź się! Zaczyna padać – do uszu Jagódki powoli zaczęły docierać dziwne, dość piskliwe głosy, dobiegające nie wiadomo skąd.                                             – Zostaw ją w spokoju. Popatrz tylko, jak słodko śpi. Tak uroczo wygląda… ­– westchnął cichutko pojedynczy głos. – Ale przecież musimy ją obudzić! Zaraz przemoknie do reszty, biedne maleństwo – odparł stanowczo drugi, wyraźnie zatroskany.  – Biedne to jesteście wy. Przecież ta mała przywędrowała tu tylko po to, żeby nas zerwać, a zaraz potem ze smakiem zjeść! – stwierdził...

Przeczytaj opowiadanie Agnieszki Majewskiej, która wysłała nam opowiadanie w majowej edycji konkursu "Mamy piszą" i została 1 z 3 osób wyróżnionych, do której trafi także zestaw kosmetyków L'biotica. „Powrót do domu” Pewnego dnia w samym środku lasu nad zielonym jeziorem siedziała mała dziewczynka i płakała. Słone łzy wpadały do wody: kropelka, po kropelce. Nad wodę wychylił szczypce czerwony rak. - Dlaczego płaczesz mała dziewczynko? Twoje łzy sprawiają, że woda robi się słona. A my, raki, nie lubimy pływać w słonej wodzie. - Witaj, czerwony raku. Płaczę, bo zgubiłam drogę do domu. Czy znasz może drogę do mojego domu? - Ja znam tylko to jezioro. Nie znam drogi do twojego domu, ale możesz zapytać szarego wilka, który pije wodę z mojego jeziora. On zna las bardzo dobrze, może on zna drogę do twojego domu. Mała dziewczynka podziękowała czerwonemu rakowi  za pomoc. Nad wodę przybiegł szary wilk. Gdy pił wodę mała dziewczynka spytała: - Witaj, szary wilku. Czy znasz może drogę do mojego domu? - Witaj, mała dziewczynko. Ja znam tylko ten las. Nie znam drogi do twojego domu, ale pójść za mną. Pójdziemy na skraj lasu, gdzie zawsze skubie trawę brązowy zając. Może ona zna drogę do twojego domu. Mała dziewczynka wskoczyła na plecy szarego wilka. Bardzo szybko znaleźli się na skraju lasu,  gdzie brązowy zając skubał trawę. Mała dziewczynka podziękowała szaremu wilkowi za pomoc i spytała brązowego zająca: - Witaj, brązowy zającu. Czy znasz może drogę do mojego domu? - Witaj, mała dziewczynko. Ja znam tylko to pole. Nie znam drogi do twojego domu, ale możesz pójść za mną. Pójdziemy na łąkę, gdzie nad kwiatami lata żółty motyl. Może on zna drogę do twojego domu. Mała dziewczynka pobiegła za kicającym brązowym zającem. Bardzo szybko dotarli do łąki. Mała dziewczynka podziękowała brązowemu zającowi za...

Przeczytaj opowiadanie Anny Wiśniewskiej-Tonkiel, która wysłała nam opowiadanie w kwietniowej edycji konkursu "Mamy piszą" i została 1 z 3 laureatek w konkursie. "Moje beztroskie życie i przyjaciel lisek" Dla mojej córki Leny, najpiękniejszego skarbu, jaki mogłam sobie wymarzyć w całym swoim życiu! Pierwszy promyczek słońca zawitał przez okno do mojej sypialni. Jaki piękny ten promyczek. Mieni się tak jaskrawym odcieniem. Jaki to kolor biały czy żółty? Sama nie wiem, ale cieszy mnie, głaszcze mój policzek i jest mi tak cieplutko. Jak miło i błogo. Poleżę jeszcze, bo takie to przyjemne. Nagle widzę, że ktoś podchodzi do mnie. Dziwnie wygląda, nieco zaspane oczy patrzą na mnie i coś mówią. Hihi co to za język, nie znam go. Śmieszne uśmiecha się i mówi tym syczącym głosem. No dobra, uśmiechnę się też, bo mnie to bawi. Reakcja po drugiej stronie jest jeszcze bardziej dziwna. Taki pisk i radość. Ciekawe, dlaczego? Może dlatego, że się uśmiecham? Chyba tak. No cóż, będę tak robić, bo wówczas jest zabawa. A teraz bierze mnie na kolanko i otula ramionkami. Coś śpiewa i czasami płacze. Jest mi dobrze, ale nagle czuję, że coś jest nie tak. Jakoś mokro i zimno się robi… Oj, niefajne to uczucie… Na dodatek coś mnie w brzuszku kręci… Co się dzieje?! No dobra mam dosyć chcę, żeby było mi cieplutko, jak po przebudzeniu - co mam zrobić? Może ta dziwna osoba, która tak przy mnie jest cały czas na to coś poradzi. Rozpłaczę się, zobaczymy, co zrobi. I nagle coś zaczyna się dziać, rozbiera mnie i jest lepiej z każdą minutą. Te całuski i takie fajne uczucie. O dobrze, mam już sucho, ale jeszcze ten brzuszek… Jeszcze popłaczę, zobaczę, co będzie dalej… Znowu podchodzi do mnie znajoma twarz i trzyma coś z białym płynem. Znam to! To jest dobre, chcę dostać!!! Bardzo!!! Dostaję. Ale miłe uczucie, cieplutki płyn dostaje...