Prawdziwe historie: celiakia stała na mojej drodze do zajścia w ciążę

Dzień 23 sierpnia 2010 r. zapamiętam na długo – to właśnie wtedy zrobiłam test ciążowy , który pokazał dwie kreski. Ucieszyłam się bardzo, mimo że z mężem dopiero myśleliśmy o drugim dziecku . Jednak ono samo wybrało sobie termin przyjścia na świat. Jednak radości towarzyszył też smutek – dwa tygodnie wcześniej ginekolog wykryła u mnie torbiel na jajniku i jakiegoś guza na tarczycy. Na szczęście szybko okazało się, że guz na jajniku wchłonął się, a wyniki badań hormonu tarczycy miałam w porządku; musiałam być tylko pod kontrolą endokrynologa. Mogłam więc w pełni cieszyć się ciążą.  Wiadomość o chorobie taty zwaliła mnie z nóg Co prawda od początku męczyły mnie mdłości i zamiast tyć chudłam, jednak pocieszałam się, że w końcu to minie. Tak też się stało – skończyłam I trymestr i dolegliwości ustąpiły. Zaczęłam myśleć, jak to będzie, gdy pojawi się nowy członek rodziny. Tak mijały sobie kolejne miesiące, aż nadszedł 18 luty 2011 r.. Mój tata trafił do szpitala z bólem brzucha. To był piątek, w sobotę tata był operowany, a to co usłyszeliśmy po operacji, zwaliło nas z nóg. Okazało się, że tata ma guza trzustki , który niestety nie nadaje się już do usunięcia, były też przerzuty. Pozostało mu kilka miesięcy życia...  Ta choroba to przeze mnie?! To, co działo się później, pamiętam jak przez mgłę. Byłam w takim szoku, że nie mogłam się uspokoić. Obwiniałam się o tę chorobę . A dlaczego? Może to wyda się głupie, ale gdy byłam w pierwszej ciąży, tata również poważnie zachorował. Tak więc, gdy teraz usłyszałam tę diagnozę, stwierdziłam, że to moja ciąża przynosi pecha . Teraz myśląc o tym, wiem, że to było głupie myślenie, ale wtedy krzyczałam tylko, że nie chcę być już w ciąży.  Następne dni były bardzo ciężkie. Z jednej strony musiałam dbać o siebie i...

We wrześniu 2011 roku wzięliśmy ślub i po dwóch miesiącach zaczęliśmy starania o dzidziusia . W styczniu 2012 r. zobaczyłam na dwóch testach upragnione dwie kreski. Szybko zaczęłam plamić, więc szukałam ginekologa, który przyjmie mnie jeszcze tego samego dnia. W gabinecie pani ginekolog powiedziała że to prawdopodobnie ciąża ponieważ macica jest rozpulchniona. Bardzo z mężem się cieszyliśmy. Niestety 6 stycznia trafiłam do szpitala ponieważ dostałam krwawienia i bardzo bolał mnie brzuch . W szpitalu pobrano krew na wykrycie hormonów ciążowych i powiedziano mi, że jestem we wczesnej ciąży. Następnego dnia również pobrano krew, lecz niestety hormony bardzo spadły co świadczyło o tym, że nie ma ciąży . Bardzo to przeżyliśmy, ale nic nie mogliśmy zrobić. Podczas wypisu w szpitalu powiedziano nam, że możemy wznowić starania dopiero po trzech miesiącach, czyli dopiero w kwietniu.   Mijały miesiące a ja nie mogłam zajść w upragnioną ciążę Miesiące mijały a ja nadal nie byłam w ciąży . W lipcu pojechałam do mamy ze łzami w oczach i gdy jej powiedziałam że nie mogę zajść w ciąże to zapisała mnie na wizytę do profesora, który przyjmuje w Poznaniu (100 km od mojego miejsca zamieszkania). Termin wizyty miałam za dwa tygodnie. Profesor mnie zbadał i wystawił skierowanie do szpitala na zabieg laparoskopii, który miałam wykonywany w sierpniu. Miesiąc po zabiegu znów ujrzałam dwie kreski na teście. Polecamy: Hurra! nareszcie dwie kreski na teście   Radość z dwóch kresek na teście trwała tak krótko… Wtedy udało mi się też zapisać do najlepszego ginekologa w mieście, który potwierdził ciąże podczas badania USG. Niestety w 12 tyg. ciąży nie było słychać bicia serca. Lekarz kazał codziennie pobierać mi krew, by zbadać zawartość hormonów. Po trzech dniach pojechałam ze skierowaniem do szpitala na usunięcie martwej...

Nadszedł dzień, który był wyznaczony jako termin porodu . Lekarz prowadzący moją ciążę powiedział, żebym przyjechała do szpitala na kontrolę, nawet jeżeli nie będę miała skurczy.   Zjedliśmy z mężem śniadanie, na wszelki wypadek (gdybym musiała zostać w szpitalu) zabrałam ze sobą wszystkie badania , które robiłam podczas ciąży, oraz torbę z rzeczami.  Czekałam 4 godziny Na izbie przyjęć wyjaśniłam pielęgniarce, że miałam zgłosić się na kontrolę . Wzięła ode mnie wszystkie i kazała czekać na wezwanie. Czekałam... cztery godziny. Po tym czasie młoda dziewczyna, chyba studentka, zaprosiła mnie do gabinetu. Zostałam wstępnie zbadana, zrobiono mi m.in. badanie KTG. Pół godziny leżenia, przekręcania się z boku na bok, budzenia dzidziusia, który akurat w tym czasie sobie spał.  Po tych badaniach zjawił się mój lekarz. Zrobił mi badanie USG ; okazało się, że mój maluszek jest sporych rozmiarów. Uznał, że skoro jestem już w szpitalu, a maleństwo jest dobrze rozwinięte, będę miała cesarskie cięcie .  Czekałam 12 godzin Niestety zjadłam rano śniadanie, więc trzeba było odłożyć. I tak sobie czekałam. Czekałam. Myślałam nawet, że o mnie zapomnieli, ale po 12 godzinach czekania przyszła moja kolej. Przed operacją musiałam jeszcze odpowiedzieć na kilka pytań, m.in. na co jestem uczulona. Po wywiadzie przewieziono mnie na salę, gdzie czekała już miła pani anestezjolog. Przygotowywała mnie do znieczulenia zewnątrzoponowego . W między czasie na salę weszły pielęgniarki i położne, które miały po porodzie zająć się dzieckiem. Jedna z nich zaczęła opowiadać koleżankom, jak to jej znajoma rodziła dziecko, a ono zaraz po porodzie zmarło. Kompletnie się mną nie przejmowały, a ja pod wpływem tej historii zaczęłam się bardzo denerwować . Bałam się, że ze mną będzie podobnie.  Czekałam na płacz dziecka...