Prawdziwe historie: celiakia stała na mojej drodze do zajścia w ciążę

Dzień 23 sierpnia 2010 r. zapamiętam na długo – to właśnie wtedy zrobiłam test ciążowy , który pokazał dwie kreski. Ucieszyłam się bardzo, mimo że z mężem dopiero myśleliśmy o drugim dziecku . Jednak ono samo wybrało sobie termin przyjścia na świat. Jednak radości towarzyszył też smutek – dwa tygodnie wcześniej ginekolog wykryła u mnie torbiel na jajniku i jakiegoś guza na tarczycy. Na szczęście szybko okazało się, że guz na jajniku wchłonął się, a wyniki badań hormonu tarczycy miałam w porządku; musiałam być tylko pod kontrolą endokrynologa. Mogłam więc w pełni cieszyć się ciążą.  Wiadomość o chorobie taty zwaliła mnie z nóg Co prawda od początku męczyły mnie mdłości i zamiast tyć chudłam, jednak pocieszałam się, że w końcu to minie. Tak też się stało – skończyłam I trymestr i dolegliwości ustąpiły. Zaczęłam myśleć, jak to będzie, gdy pojawi się nowy członek rodziny. Tak mijały sobie kolejne miesiące, aż nadszedł 18 luty 2011 r.. Mój tata trafił do szpitala z bólem brzucha. To był piątek, w sobotę tata był operowany, a to co usłyszeliśmy po operacji, zwaliło nas z nóg. Okazało się, że tata ma guza trzustki , który niestety nie nadaje się już do usunięcia, były też przerzuty. Pozostało mu kilka miesięcy życia...  Ta choroba to przeze mnie?! To, co działo się później, pamiętam jak przez mgłę. Byłam w takim szoku, że nie mogłam się uspokoić. Obwiniałam się o tę chorobę . A dlaczego? Może to wyda się głupie, ale gdy byłam w pierwszej ciąży, tata również poważnie zachorował. Tak więc, gdy teraz usłyszałam tę diagnozę, stwierdziłam, że to moja ciąża przynosi pecha . Teraz myśląc o tym, wiem, że to było głupie myślenie, ale wtedy krzyczałam tylko, że nie chcę być już w ciąży.  Następne dni były bardzo ciężkie. Z jednej strony musiałam dbać o siebie i nie denerwować się, bo...

Nadszedł dzień, który był wyznaczony jako termin porodu . Lekarz prowadzący moją ciążę powiedział, żebym przyjechała do szpitala na kontrolę, nawet jeżeli nie będę miała skurczy.   Zjedliśmy z mężem śniadanie, na wszelki wypadek (gdybym musiała zostać w szpitalu) zabrałam ze sobą wszystkie badania , które robiłam podczas ciąży, oraz torbę z rzeczami.  Czekałam 4 godziny Na izbie przyjęć wyjaśniłam pielęgniarce, że miałam zgłosić się na kontrolę . Wzięła ode mnie wszystkie i kazała czekać na wezwanie. Czekałam... cztery godziny. Po tym czasie młoda dziewczyna, chyba studentka, zaprosiła mnie do gabinetu. Zostałam wstępnie zbadana, zrobiono mi m.in. badanie KTG. Pół godziny leżenia, przekręcania się z boku na bok, budzenia dzidziusia, który akurat w tym czasie sobie spał.  Po tych badaniach zjawił się mój lekarz. Zrobił mi badanie USG ; okazało się, że mój maluszek jest sporych rozmiarów. Uznał, że skoro jestem już w szpitalu, a maleństwo jest dobrze rozwinięte, będę miała cesarskie cięcie .  Czekałam 12 godzin Niestety zjadłam rano śniadanie, więc trzeba było odłożyć. I tak sobie czekałam. Czekałam. Myślałam nawet, że o mnie zapomnieli, ale po 12 godzinach czekania przyszła moja kolej. Przed operacją musiałam jeszcze odpowiedzieć na kilka pytań, m.in. na co jestem uczulona. Po wywiadzie przewieziono mnie na salę, gdzie czekała już miła pani anestezjolog. Przygotowywała mnie do znieczulenia zewnątrzoponowego . W między czasie na salę weszły pielęgniarki i położne, które miały po porodzie zająć się dzieckiem. Jedna z nich zaczęła opowiadać koleżankom, jak to jej znajoma rodziła dziecko, a ono zaraz po porodzie zmarło. Kompletnie się mną nie przejmowały, a ja pod wpływem tej historii zaczęłam się bardzo denerwować . Bałam się, że ze mną będzie podobnie.  Czekałam na płacz dziecka Podczas zabiegu...

Zaszłam w ciążę mając 24 lata. Byłam przerażona, nie wiedziałam, jak będzie wyglądać moje życie. Miałam masę obaw; nie wiedziałam, czy sprawdzę się w roli mamy.  Huśtawka nastrojów Ale im większy stawał się mój brzuch, tym mniejsze były moje wątpliwości. Gdy poczułam pierwsze kopnięcie mojego synka , wiedziałam, że wszystko będzie dobrze, że z pomocą najbliższych na pewno sobie poradzę.  Oczywiście miałam emocjonalną huśtawkę . Potrafiłam płakać bez powodu, często kłóciłam się ojcem mojego dziecka. Tych burzliwych dni było więcej niż tych pogodnych.  Gdy brzuszek był coraz bardziej widoczny, w panice szykowałam ubranka, wózek, łóżeczko; chciałam mieć wszystko dopięte na ostatni guzik. To oczywiście była lekka przesada, ale lepiej sie czułam, gdy wiedziałam, że mam już gotowy pokoik dla Jasia. Słyszałam wiele historii na temat zachcianek ciężarnych, lecz ja ich na szczęście nie miałam. Nie wiem, kto z nas dwojga bardziej się cieszył: ja czy mój partner (on głównie dlatego, że nie musiał biegać w nocy po sklepach, np. za agrestem). Może dlatego nie przytyłam za bardzo.  Jedynie porodu się bałam . Zastanawiałam się, jak to będzie wyglądało, czy będę czuła ból, czy go wytrzymam.  A miałam obejrzeć film... Wreszcie nadszedł ten wyczekiwany moment. Byłam sama w domu, planowałam obejrzeć "Epokę lodowcową". Lecz ktoś pokrzyżował mi plany, bo postanowił opuścić mój brzuszek dwa dni wcześniej. Rano poczułam ból brzucha , uznałam, że to nic nadzwyczajnego i położyłam się na chwilę. Ale brzuch zaczął mnie boleć coraz bardziej. Domyśliłam się, że właśnie zaczęłam rodzić. Jak typowa gospodyni, zaczęłam rozmrażać mięso na obiad, by mój chłopak miał przygotowany obiad, gdy ja będę rodzić. Niestety nie dałam rady. Położyłam się do łóżka, zaczęłam do niego dzwonić, ale on nie odbierał...