Dzieci bywają nieznośne – takie ich prawo. Ale nawet gdy doprowadzą rodzica do białej gorączki, dawanie klapsów nie ma wiele sensu. Lekcja, którą zapamięta dziecko to „mama była tak wściekła, że mnie uderzyła”, zamiast „nie mogę się zachowywać niegrzecznie, bo spotka mnie kara”. Badania mówią wręcz, że bicie dziecka przynosi więcej szkody niż pożytku – wzmaga agresję, może prowadzić do zaburzeń psychicznych i niespołecznych zachowań. Nie wspominając o tym, że jest prawnie zabronione w naszym kraju.
Karę można wymierzyć dziecku w inny sposób. Nie ma to nic wspólnego z bezstresowym wychowaniem ani przyzwalaniem na każde zachowanie dziecka. To sprawdzone rodzicielskie sposoby na przywrócenie spokoju.
Gdy dziecko zaczyna zachowywać się w sposób, na który się nie godzisz, odetnij je od sytuacji. Jeżeli np. sypie dzieciom piaskiem w oczy, odciągnij je na bok i stanowczym, spokojnym tonem każ mu się uspokoić. Nerwy rodzica raczej dodatkowo nakręcą dziecko. Możecie posiedzieć razem, dopóki nie będzie gotowe wrócić do zabawy.
Ostrzeż dziecko, że spotka je kara, jeżeli nie zrobi tego, o co je prosisz. Musisz być bardzo konsekwentna. Zapowiedz dziecku, że np. jeżeli nie posprząta zabawek w pokoju, odwołasz planowaną wizytę u koleżanki. Daj dziecku konkretną ilość czasu na wykonanie zadania (np. 10 minut albo „zanim policzę do 10”), a jeżeli go nie wykona, dotrzymaj słowa i ukarz je w taki sposób, jak zapowiadałaś.
To dobry sposób na kłótnie rodzeństwa. Jeżeli bardzo kłócą się o konkretną rzecz lub używają jej w niebezpieczny sposób, po prostu im ją zabierz. Powiedz dokładnie, dlaczego i na ile czasu konfiskujesz zabawkę i dopilnuj, żeby dzieci wykorzystały go na omówienie, dlaczego spotkała je kara.
Czasami my, rodzice potrafimy pogorszyć sytuację. Wiadomo, że niełatwo jest uspokoić histeryzujące dziecko, ale nasze nerwy tylko dolewają oliwy do ognia. Kiedy czujesz, że nad sobą nie panujesz - po prostu odejdź. Powiedz dziecku, że nie podoba ci się jego zachowanie i wyjdź do drugiego pokoju. To będzie dla niego jasny sygnał, że robi coś nie tak, a dla ciebie moment na zebranie myśli i uspokojenie się.
Oczywiście nie w momencie, gdy wrzeszczy i wali pięściami w podłogę. Odczekaj, aż się trochę uspokoi i wspólnie ustalcie przyczynę jego złości. Małe dzieci nie panują jeszcze nad swoimi emocjami, a takie rozmowy pomogą znaleźć akceptowalne ujście dla złości, agresji, pasji.
Czytaj też:
1. Noworodki nie mają rzepek kolanowych W każdym razie nie takie, jak starsze dzieci czy dorośli. Pod skórą mają chrząstkę, która wygląda, jak miniaturowa rzepka. Ale nie martw się, właściwe rzepki uformują się z czasem. 2. li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} ol.ol1 {list-style-type: decimal} Noworodkom zdarza się przestać oddychać, gdy śpią. Trwa to tylko parę chwil i jest całkowicie normalne. Jest na to specjalna nazwa - oddychanie okresowe. Stresujące dla rodziców przerwy w oddychaniu biorą się stąd, że noworodek oddycha znacznie szybciej niż małe dziecko czy dorosły. Po serii szybkich oddechów robi sobie coś w rodzaju odpoczynku. Z tego też z czasem wyrośnie 3. Noworodki nie widzą dalej niż na odległość 30 cm. Tyle im wystarcza, żeby zobaczyć twarz mamy lub taty. Z czasem wzrok im się wyostrza i ok. 1. roku życia ich widzenie nie różni się specjalnie od widzenia osoby dorosłej. li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} ol.ol1 {list-style-type: decimal} 4. Noworodki nie potrzebują wody aż do 6. miesiąca życia! Do tego czasu za całe nawodnienie wystarcza im mleko - z piersi lub butelki. 5. li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} ol.ol1 {list-style-type: decimal} Noworodki nie przepadają za solą. Co więcej, do ok. 4. miesiąca życia nie potrafią rozpoznać jej smaku. Na szczęście, nie jest im ona do niczego potrzebna na tym etapie życia....
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 13.0px} li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font-kerning: none} span.s2 {font: 12.0px Helvetica} Jeśli dziecko po 12. miesiącu życia nie wypowiedziało jeszcze pierwszego słowa, przede wszystkim upewnij się, czy dobrze słyszy. Zaburzenia słuchu to najczęstsza przyczyna powolnego rozwoju mowy. Wcześnie wykryte, łatwiej skorygować. Najprostszy test słuchu, który mogą przeprowadzić rodzice to obserwacja, czy dziecko reaguje na dźwięki. Udaj się do laryngologa, jeśli: dziecko nie reaguje na swoje imię lub polecenia wypowiadane do niego dziecko nie odwraca główki w kierunku źródła dźwięku nie reaguje na głośne dźwięki w pobliżu nie interesuje się historyjkami, które mu opowiadasz ani książeczkami, które mu czytasz nie powtarza po Tobie sylab, nie próbuje z Tobą rozmawiać (po swojemu) nie gaworzy Mów do mnie, mamo Jeżeli masz już pewność, że dziecko dobrze słyszy, możesz stymulować jego rozwój mowy. Nie chodzi o to, aby je ‚popędzać’. Raczej wspomóc naturalną umiejętność, która i tak by się rozwinęła. Dobrze, aby dziecko potrafiło się komunikować, zanim pójdzie do przedszkola . Większość 3-latków potrafi wypowiadać proste zdania, a niektóre posługują się już piękną polszczyzną. Dzieci, które mają z tym trudności, często czują się wykluczone. Bywa, że z tego powodu zaczynają zachowywać się agresywnie. Mogą też stawiać opór przed chodzeniem do przedszkola. Jak stymulować rozwój mowy Zapomnij o edukacyjnych płytach i bajkach. Mowa to żywy organizm i dziecko musi ją ćwiczyć z żywym człowiekiem. Czyli z Tobą,...
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 13.0px} span.s1 {font-kerning: none} Wiem, o czym mówię, ponieważ sama mam tak oryginalne imię (Adela), że swoją imienniczkę spotkałam dopiero jako dorosła kobieta. Latami myślałam o zmianie imienia , ponieważ pierwszą reakcją ludzi, gdy się przedstawiałam, było „ojej, ale nietypowo!”. Dzisiaj już się do tego przyzwyczaiłam, ale jako dziecko i nastolatka wcale nie chciałam być nietypowa. Chciałam przynależeć , być jak inne dzieci. A moje imię było pierwszym, bardzo wyraźnym sygnałem, że nie jestem. Między innymi dlatego nie bardzo je lubiłam. Sprawa tego imienia ciągnęła się za mną przez całą szkołę podstawową, liceum, aż po studia. To naprawdę zbyt wiele lat, żeby przyzwyczajać się do własnego imienia. Być może dzisiaj Pakitom, Himisławom czy Inezkom jest łatwiej, ponieważ obecnie wielu rodziców decyduje się nadać swoim dzieciom imiona spoza pierwszej setki rankingu. Prawdopodobnie na tle licznych Alanów, Oliwii, Fabianów i Tytusów nie wypadają wcale tak niezwykle. Imię dla dziecka: oryginalne, ale nie za bardzo Przy wyborze imion dla własnych dzieci bardzo szczegółowo analizowałam każdą propozycję. Nie chciałam, żeby nazywali się, jak pół podwórka, ale też zdecydowanie nie chciałam im zgotować takiego losu, jaki sama przeżyłam. Synowi nadałam stare, ale dość popularne obecnie imię - powiedzmy, że plasuje się w pierwszej dwudziestce rankingu. Córka nazywa się również po staremu, ale z pewnością spotka parę imienniczek jeszcze zanim pójdzie na studia. Jak zdecydować, czy imię dla dziecka nie jest zbyt oryginalne Dobrym testem na to, czy imię nie jest zbyt odważne, jest...
