Co to znaczy idealna mama, czyli łamiemy stereotyp matki Polki

"Córka bardzo często mówi, że mnie kocha. W sumie trudno nazwać to problemem, dla mnie nie jest. Sama jej mówię, że ją kocham, nie mam oporów. Przytulam, całuję. Czasami też nakrzyczę, nie zawsze mam czas (i tu chyba pies pogrzebany, że za mało uwagi i czasu jej poświęcam). Czy wasze dzieci też często mówią wam, że was kochają? Nie wiem, może wyszukuję problem tam, gdzie go nie ma, ale może to jest efekt moich błędów?" – napisała Ola na jednym z forów internetowych. Czy rzeczywiście ma powody do zmartwień? Mów dziecku, że je kochasz Miłość ma ogromną moc. Wyrażanie jej najprostszymi słowami – kocham cię – jest czasem najtrudniejsze. Wydaje się, że miłość rodzica do dziecka jest najbardziej podstawową i najbardziej oczywistą formą miłości. Rodzice jednak nie zawsze mówią maluchowi, że go kochają. Jeśli dziś jeszcze nie powiedzieliście waszym dzieciom, że je kochacie, zróbcie to jak najszybciej. Mówienie "kocham cię" ma ogromny wpływ na dziecko. Maluch, który słyszy, że rodzic go kocha, czuje się wartościowy i ważny. Wzrasta jego samoocena, wie, że przy rodzicach jest bezpieczny i ma ich wsparcie, dzięki czemu może bez ograniczeń odkrywać świat. Okazywanie dziecku miłości to okazywanie mu szacunku i pielęgnowanie jego wrażliwości. Dziecko, które często słyszy, że jest kochane, potrafi budować trwałe relacje z ludźmi , oparte na wzajemnym szacunku i zaufaniu. Czy nie tego chcesz dla swojego dziecka? Czy miłość można przedawkować? Jak często mówić dziecku, że je kochasz? Jak najczęściej. Mówienie "kocham cię" nawet kilkanaście (kilkadziesiąt?) razy dziennie nie zrobi dziecku krzywdy, wręcz przeciwnie. Ola bała się, że przez to, że córka często wyznaje jej miłość, nie jest dość dobrą mamą . Dzieci, w przeciwieństwie do dorosłych, nie analizują swojego zachowania, są szczere, prawdziwe i nie boją się wyrażania emocji....

Nie jest mi łatwo o tym pisać, choć minęło wiele lat od narodzin córki. Bo każdemu wydaje się, że przecież młoda matka nie może, co ja piszę, nie ma prawa być smutna. Bo przecież to oznacza, że nie cieszy się z dziecka, ba, może nawet żałuje, że została mamą. Bzdura! To nie takie proste. Kiedy kilka lat temu urodziłam pierwszą córeczkę, poczułam się bardzo nieszczęśliwa . Płakałam, nie miałam na nic siły, wszystko wydawało mi się bez sensu, jakby moje życie właśnie się skończyło. Dlatego, wszystkie smutne mamy , tak dobrze was rozumiem. Wasze łzy to nie lekki spadek formy, nie maluteńka chandra , którą wystarczy przeleżeć z książką w ręku. Poporodowy smutek (tzw. baby blues ) trwa dłużej, jest znacznie bardziej intensywny i czasem, niestety, może przerodzić się w depresję. Lepiej więc nie zostawiać mu wolnej ręki i nie pozwolić się rozpasać, zawładnąć sobą (a przy okazji całym otoczeniem). Tylko jak tego dokonać, kiedy brakuje sił nawet na to, by powstrzymać łzy? Posłuchaj rad, które mi pomogły. 1. Nie wierz stereotypom Pierwszy stereotyp to wizerunek Matki Boskiej i Matki Polki, która z największym poświęceniem i oddaniem, bez słowa skargi opiekuje się dzieciątkiem. Drugi stereotyp jest uwspółcześniony i przedstawia macierzyństwo jako okres szczęśliwości, spełnienia, a jednocześnie umiejętnego pogodzenia opieki nad dzieckiem i swoich życiowych planów. Wystarczy poczytać o wszystkich aktorkach lub modelkach, które są wzorowymi matkami, nadal robią karierę, mają wspaniałe ciało, wyglądają kwitnąco... Na ich tle my – zwykłe matki wypadamy, delikatnie mówiąc, blado. Pamiętaj jednak, że oba stereotypy w świecie realnym po prostu nie istnieją! Zobacz też, jak mamy z Babyonline.pl pokazują swoje ciała po ciążach i porodach 2. Nie wypieraj swoich emocji i uczuć  Mamy wolą odsuwać od siebie myśli, że coś z ich psychiką...

Nie zawsze rozmowa z własną mamą jest łatwa. Łączy was przecież silna, emocjonalna więź. A im nam na kimś bardziej zależy, tym boleśniej odbieramy jego krytykę i... chcemy, żeby myślał podobnie do nas. Jeszcze trudniej o porozumienie, gdy znajdujemy się w nowych rolach. Dlatego po narodzinach dziecka trzeba staranniej zatroszczyć się o stosunki z mamą. Daj czas Pełnisz teraz taką samą rolę dla swojego dziecka, jak twoja mama dla ciebie! Czujesz tremę, chciałabyś się sprawdzić, nie zawsze wiesz, jak postępować? Twoja mama czuje to samo! Przecież ona także znalazła się w nowej roli – babci. Nawet jeśli ma już wnuki, to jako babcia twojego dziecka dopiero debiutuje. I tak jak ty chce być najlepsza i najukochańsza. Wiedz, że kocha Ciebie i twoje dziecko. Gdy mówi: „Ubierz mu jeszcze sweterek”, nie wymądrza się, ale martwi, że maluch zmarznie. Kiedy biegnie na każdy płacz maleństwa, nie chce go rozpuszczać, tylko serce samo dyktuje jej kroki. Jeśli trudno ci to pojąć, spróbuj sobie wyobrazić, że twoje dziecko jest już duże i zostało rodzicem. Zależy ci na wnuczku, prawda? I dlatego starasz się o niego zadbać. Nawet czasem na siłę. A skoro babcia robi to z miłości, a ty ją kochasz... No cóż, mówią, że miłość wszystko wybaczy. Poczuj się pewnie Na początku nie jesteś przekonana, czy dobrze malca ubierasz, przewijasz, kąpiesz... I dlatego do serca bierzesz każdą uwagę. Mama pyta, czy maluch nie jest głodny, a ty słyszysz: „Jesteś okropną matką, jak można tak głodzić dziecko!”. Gdy poczujesz się pewniej i przekonasz się, że masz prawo wychowywać malca według swoich zasad, to łagodniejszym okiem spojrzysz na swoją mamę. Mów... Czasem nie mówisz mamie o rzeczach, które cię denerwują (jak ciągłe podsuwanie wnukowi słodyczy) w obawie, że się obrazi. Co prawda unikasz otwartego konfliktu, ale niechęć między wami rośnie. Niby nie...