Gdy dowiedziałaś się, że jesteś w ciąży, oboje z partnerem wiedzieliście, że wasze życie wywróci się do góry nogami, zmienią się priorytety i że od teraz najważniejszą osobą w waszej rodzinie będzie maleństwo, które nosisz pod sercem. A kiedy dziecko się urodziło, cały wasz świat zaczął kręcić się wokół niego. I mimo że ma ono już kilka miesięcy, ty nadal nie wyobrażasz sobie, byś mogła odstąpić od niego choćby na krok. Twój partner natomiast coraz częściej zaczyna przebąkiwać o wieczornych wyjściach, zwłaszcza teraz, kiedy jest karnawał i dostajecie coraz więcej propozycji wyjścia na bal, dyskotekę, imprezę w klubie czy "domówkę". Irytuje się, gdy odrzucasz kolejne zaproszenie znajomych i decydujesz za was oboje. Ty natomiast rozżalona krzyczysz, że rodzina nie jest dla niego ważna i że woli się bawić, niż spędzić czas z dzieckiem. I awantura gotowa. Co zrobić, by karnawał był czasem radości, a nie kłótni? Zacznij od ustalenia, gdzie leży problem.
Jako młoda mama pragniesz każdą chwilę spędzać z dzieckiem, nie chcesz przecież przegapić żadnego ważnego momentu w jego rozwoju. Musisz być przy tym, jak twoje dziecko pierwszy raz się uśmiechnie, zrobi swój pierwszy kroczek, wypowie pierwsze słowo. To naturalne, że masz silną potrzebę bycia blisko dziecka, zwłaszcza jeśli brzdąc jest jeszcze bardzo mały i jest twoim pierwszym dzieckiem. Życie towarzyskie schodzi wtedy na dalszy plan, a spotkania ze znajomymi odkładasz na bliżej nieokreślone „kiedyś”. To, że twój partner namawia cię, żeby od czasu do czasu wyjść gdzieś tylko we dwoje, wcale nie musi oznaczać, że nie kocha dziecka.
Mężczyzna po narodzinach dziecka czasem czuje się odrzucony. Bo jego kobieta, która do tej pory całą swoją uwagę poświęcała wyłącznie jemu, całkiem przestała go zauważać. Zwróć uwagę, czy aby na pewno nie odstawiłaś swojego partnera na boczny tor, kiedy pojawiło się dziecko. Twój ukochany również potrzebuje uwagi i bliskości, a namawiając cię na karnawałowe wyjście, po prostu chce spędzić trochę czasu z tylko tobą tak, jak dawniej. Ty i twój partner jesteście przecież nie tylko mamą i tatą, lecz także parą i powinniście dbać o wasz związek. Pamiętaj, że całkowity brak intymności nie wpłynie korzystnie na wasze relacje, a ciągłe napięcia między wami odczuje również dziecko. Co jednak zrobić, gdy on wciąż nalega na wieczorne wyjścia?
Zobacz także: Czy młoda mama może pozwolić sobie na randki?
Poporodowy kryzys małżeński to szok Mała, pomarszczona buzia z ciemnymi, błyszczącymi oczkami – czy może być coś piękniejszego? Dla rodziców noworodka z pewnością nie. Dziecko tworzy rodzinę. Jego pojawienie się powoduje, że życie partnerów staje się pełniejsze. Ale stres i zmęczenie związane z opieką nad niemowlęciem często wywołują pierwszy małżeński kryzys. Nawet jeśli przed narodzinami dziecka byliście najszczęśliwszą i najlepiej dobraną parą pod słońcem, teraz mogą czekać was ciężkie chwile . Niewyspanie i ciągły brak czasu dla siebie może spowodować, że w związku pojawią się zgrzyty. Do tego poczucie odpowiedzialności za drugiego człowieka może przerastać wasze siły, szczególnie, kiedy owym drugim człowiekiem jest bezbronna, bezzębna istotka. Mąż + żona + noworodek = kryzys Mama, która spędziła z noworodkiem w szpitalu więcej czasu, czuje się pewniej, niż tata w roli rodzica. Poucza męża: „Nie poradzisz sobie z kąpielą, lepiej zrobię to sama", "Źle zakładasz pieluszkę, ja ściskam troszkę mocniej", „Idź do kuchni, bo ono się ciebie boi". Zauroczona dzieckiem nie zauważa, że jej partner czuje się odtrącony i zlekceważony. Sprawdź, jak powinien wyglądać debiut w roli taty Nieporozumienia pojawiają się także w sypialni. Burza hormonów, jaką odczuwa mama po porodzie może sprawić, że jej popęd seksualny będzie większy niż dotychczas, zaś niepewny w nowej roli ojciec, w obawie, że sprawi swojej partnerce ból, może czuć skrępowanie przed pieszczotami. Młoda mama, z obolałym po porodzie ciałem, czuje się nieatrakcyjna dla swojego partnera, któremu jej piersi, zamiast z miłosnymi porywami, kojarzą się teraz z karmieniem noworodka. Oczywiście zdarza się też odwrotna sytuacja: przejęta macierzyńskimi obowiązkami kobieta może całkowicie zlekceważyć sferę seksualną związku....
Byłoby świetnie, gdyby wszyscy rozumieli się w pół słowa i mieli sobie do powiedzenia wyłącznie miłe rzeczy. Nic z tego. Dzieci kłócą się o zabawki, o słodycze. Dorośli o teściową, która jak zwykle wiedziała lepiej. O pieniądze (że znowu ich brakuje). Rodzice kłócą się o wychowanie dziecka... Ta lista mogłaby być bardzo długa. Czasem trzeba się pokłócić Czy kłótni da się w ogóle uniknąć? Właściwie tak – jesteśmy dorośli, wiec możemy udawać, że wszystko jest OK. Tylko że to nie jest dobry pomysł. – Zamiatanie emocji pod dywan nie przynosi nic dobrego. Złość na partnera rośnie tak długo, aż w końcu przestaje się w nas mieścić, a wtedy może wybuchnąć z ogromną siłą. Lepiej więc sprzeczać się na bieżąco – ostrzega psycholożka Beata Płażewska. To lepsze także dla dzieci, które niczym czułe urządzenia wyczuwają napięcie między rodzicami. A więc zdrowo się czasem pokłócić. Ale czy koniecznie przy dziecku? – Lepiej nie, bo kłótnia rodziców jest dla malca jak trzęsienie ziemi. Mama i tata są dla niego najważniejsi. Jeśli się kłócą, malec traci grunt pod nogami – mówi psycholożka. Oczywiście kłótnia kłótni nierówna. Sprzeczka zakończona przeprosinami i pogodzeniem się to nie tragedia, trzeba wystrzegać się awantur. Oto na co absolutnie nie wolno sobie pozwalać przy malcu. Krzyki. Dziecko się ich po prostu boi. Gdy dorośli się kłócą, dzieci na ogół milkną. Właśnie dlatego, że są przerażone. Trzaskanie drzwiami, rzucanie talerzami. Dzieci potwornie boją się gwałtownych ruchów, głośnych dźwięków i wszelkich przejawów agresji. Obrażanie, szydzenie, przyklejanie etykietek. To także forma agresji. Groźby. W czasie kłótni ludzie mówią rzeczy, których wcale nie myślą. Dziecko rozumie je dosłownie. Jeśli powiesz partnerowi: „Wyrzucę ci te klamoty przez okno!”, ono...
Dziecko boleśnie odczuwa rozpad małżeństwa rodziców i, nawet po ich definitywnym rozstaniu, w głębi ducha wierzy, że mama i tata jeszcze się pogodzą. Niezależnie od wieku, dzieci nie potrafią pogodzić się z nieodwracalnością rozwodu. Dlatego, kiedy w domu pojawia się nowy partner mamy lub podczas sobotniego spotkania tata opowiada o nowej narzeczonej, niezabliźniona rana w dziecięcej duszy otwiera się na nowo. Nie oznacza to, że rodzice dziecka powinni czekać z nowym związkiem do pełnoletności malucha – smutna, samotna mama wcale nie jest dla dziecka lepszym towarzyszem, niż ta, zakochana w nowym partnerze. Rywal, czy sojusznik Po rozpadzie Twojego małżeństwa dziecko i Ty stanowiliście nierozłączną parę. Ono było dla Ciebie najważniejsze, z nim spędzałaś najwięcej czasu i to ono razem z Tobą decydowało o domowych sprawach. Pojawienie się nowego domownika może zachwiać nieco pozycję Twojej pociechy w domowej hierarchii, dlatego jego osoba witana jest z nieufnością. Malec, dla którego mama do tej pory stanowiła niepodzielną własność, teraz czuje nadchodzące zagrożenie. Uczucia i uwaga mamy, dotąd skupione na malcu, teraz będą podzielone między dziecko a jego dorosłego konkurenta. To dla tego pierwszego może okazać się trudne do przyjęcia. Dziecko może czuć się zazdrosne, opuszczone i niekochane przez Ciebie. Daje ujście swoim emocjom poprzez agresywne zachowanie, szczególnie w stosunku do "obcego", ale też i wobec "zdrajczyni" – jak o Was myśli szkrab. Aby obłaskawić nastawionego wrogo malca, Twój partner może sięgać po popularne sztuczki: od zwykłego lizusostwa aż do przekupstwa. Możesz przymknąć oko na te działania pod warunkiem, że Twój partner, w staraniach o sympatię dziecka, nie przekracza granicy własnych chęci i szczerości. Maluch z łatwością wyczuje fałsz i zniechęci się do nowego domownika. Porozmawiaj z dzieckiem...
