Światowy odsetek ateistów i osób niewierzących wzrasta. Coraz więcej osób decyduje się nie tylko zaprzestać praktyk religijnych, lecz także dokonać aktu apostazji. Dowiedz się, na czym to polega i jak wygląda procedura dokonania apostazji?
Spis treści:
Słowo apostazja pochodzi z języka greckiego, w którym powstało poprzez złączenie dwóch wyrazów:
ἀπό (apo), które oznacza „od”
στάσις (statis), które oznacza „postawę” lub „pozycję”.
W dosłownym tłumaczeniu apostazja oznacza odstąpienie. W pierwotnym znaczeniu terminem apostazja określano zjawisko wystąpienia z kościoła katolickiego i wstąpienie do innej wspólnoty religijnej niechrześcijańskiej lub pozostanie ateistą.
Obecnie apostazja rozumiana jest nieco szerzej i używana jest także w innych kręgach wyznaniowych. Współcześnie jest to dobrowolne, świadome i publiczne wyrzeczenie się dotychczasowej wiary.
Według słownikowej definicji SJP (Słownika Języka Polskiego) apostazja to:
„odstępstwo od wiary, od wyznawanych zasad lub przekonań.”
W Kodeksie Prawa Kanonicznego w kanonie 751. apostazja została opisana jako:
„całkowite porzucenie wiary chrześcijańskiej”.
Wniosek o apostazję może wnieść każda osoba, która ukończyła minimum 18 lat i ma pełną zdolność do czynności prawnych. Aby dokonać apostazji, należy zwrócić się do proboszcza parafii właściwej dla miejsca zamieszkania. Od 2008 roku nie ma obowiązku stawiania się z dwoma świadkami. Formalne oświadczenie woli przesłane drogą mailową bądź pocztą jest nieważne! Dostarczenie aktu apostazji należy dokonać osobiście.
Po sprawdzeniu dokumentów od strony formalnej ksiądz ma obowiązek przeprowadzić rozmowę duszpasterską. Podczas rozmowy kapłan musi się upewnić, że dokonanie apostazji ma charakter dobrowolny. W jego obowiązku będzie tego próba zmiany decyzji przyszłego apostaty oraz powiadomienie o tym, jakie są konsekwencje apostazji.
Po rozmowie ksiądz ma podpisuje akt apostazji i przybija go specjalną pieczęcią parafii. Wniosek o apostazję i odpis aktu chrztu powinny zostać wysłane do kurii diecezjalnej. Po zatwierdzeniu dokumentów w kurii ksiądz może odnotować przyjęcie apostazji w księdze ochrzczonych (na marginesie aktu chrztu). Jeśli chrzest był przyjmowany w innej placówce, to kuria ma obowiązek wysłać dokumenty również do parafii chrztu.
Niezbędny jest tak zwany wniosek o apostazję, w którym należy podać oświadczenie woli z wyjaśnieniem, dlaczego nie chce się dłużej należeć do Kościoła katolickiego.
Oświadczenie woli musi spełniać pewne wymogi formalne, w tym m.in.:
dane osobowe przyszłego apostaty,
zapewnienie o tym, że osoba dokonuje tego aktu dobrowolnie z pełną świadomością konsekwencji,
czytelne i jasne wyrażenie chęci odejścia od Wspólnoty Kościoła Katolickiego,
własnoręczny podpis osoby składającej akt apostazji.
Do wniosku należy dołączyć świadectwo chrztu. Proboszcz może także poprosić apostatę o przedstawienie dowodu osobistego do wglądu, by potwierdzić dane personalne na dokumentach.
Choć teoretycznie dokonaniu apostazji nie powinny towarzyszyć żadne opłaty, to może się zdarzyć, że proboszcz parafii zażąda „symbolicznej” opłaty.
Publiczne wyrzeczenie się wiary w Kościele Katolickim niesie ze sobą poważne konsekwencje. Na apostatę zostaje nałożona ekskomunika, której skutkami są m.in.:
niemożność sprawowania lub przyjmowania sakramentów,
zakaz sprawowania sakramentaliów,
zakaz ministerialnego udziału w obrzędach kultu – apostata nie może pełnić funkcji chrzestnego, świadka zawarcia małżeństwa czy świadka bierzmowania.
zakaz przynależenia do jakichkolwiek publicznych stowarzyszeń katolickich i organizacji kościelnych,
zakaz wykonywania urzędów i zadań w Kościele Katolickim,
pozbawienie katolickiego pogrzebu kościelnego.
Jak widać, procedura wystąpienia z Kościoła niesie ze sobą poważne skutki, dlatego przed podjęciem decyzji należy dobrze zastanowić się nad jej konsekwencjami.
Dość sporym mitem jest to, że po dokonaniu aktu apostazji nie można zawrzeć ślubu kościelnego. Jak okazuje się – można.
Po dokonaniu apostazji można wziąć ślub kościelny. Jest to wówczas tzw. ślub jednostronny. Jeśli jeden z narzeczonych jest wyznawcą Kościoła katolickiego. Takie zadanie jest możliwe, jednak dość trudne do wykonania.
W celu uzyskania ślubu jednostronnego w Kościele katolickim należy postarać się o dyspensę od biskupa. Apostata musi złożyć stosowny dokument, w którym zobowiąże się do niezakłócania praktyki wiary narzeczonego oraz pozwoli na wychowanie dzieci według religii chrześcijańskiej.
Według prawa kanonicznego akt dokonania apostazji nie wpływa na ważność przyjętych sakramentów.
Dość często osoby pozostające w małżeństwie zastanawiają się, czy apostazja unieważnia ślub kościelny, jednak nie. W celu jego unieważnienia należy wystąpić o procedurę nieważności sakramentu. Podobnie sprawa wygląda w przypadku bierzmowania.
Nieco inaczej sprawa wygląda w przypadku chrztu. Zgodnie z art. 849 niezniszczalny charakter, jaki ma sakrament chrztu świętego, pozostaje niezłomny. Chrzest jest ważny zawsze – nawet po akcie dokonania apostazji.
Apostata może w każdej chwili powrócić do Kościoła katolickiego i ponownie przyjąć wiarę chrześcijańską. Po powrocie do pełnej wspólnoty Kościoła katolickiego taka osoba znów może zostać świadkiem bierzmowania czy rodzicem chrzestnym.
Dość często osoby, które zdecydowały się na akt wystąpienia z kościoła katolickiego, w obliczu zagrożenia życia proszą kapłana o rozgrzeszenie. W takiej sytuacji zakaz przyjmowania sakramentów może zostać zawieszony, a apostata może otrzymać sakramentalne rozgrzeszenie i otrzymać namaszczenie chorych. W takim przypadku cofane jest także pozbawienie pogrzebu kościelnego. Osoba nawrócona po śmierci może zostać pożegnana zgodnie z wiarą chrześcijańską.
Oficjalne dane dot. apostazji w Polsce powinien przedstawiać Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego. Niestety od 2010 roku Instytut zaprzestał publikowania danych przedstawiających apostazje w Polsce.
Na głównej stronie serwisu można przeczytać, że:
„W związku ze stosunkowa niewielką skalą zjawiska, ISKK nie kontynuował prac badawczych aktów apostazji w Polsce.”
Polegając na ostatnio opublikowanych danych, można stwierdzić, że:
W latach 2006-2009 w sprawie wystąpień z Kościoła katolickiego zgłosiło się 1057 osób (dane łączne z trzech lat).
W 2010 roku liczba apostatów w Polsce wyniosła 459.
Osobiście wzięłam rozbrat z religią i kościołem katolickim – do tego stopnia, że nawet nie ochrzciłam syna. Tymczasem jako matka chrzestna byłam skazana na wysłuchiwanie kolejnych modlitw, recytowanych mi do słuchawki przez niespełna dziesięciolatkę, która guzik rozumie z tego, co deklamuje, ale deklamuje. Znosiłam to dzielnie, dyskretnie przewracając oczami. Komunia czy wybory Miss Universe? Kolejny punkt na komunijnej liście paranoi: strój. Mówimy o mszy, że przypomnę, a kwestia tego, w co ubierze się dziecko, urastała do rangi wyboru kreacji na ślub . Bo może inna alba, inny wianek, nie takie zupełnie płaskie buty… W co ubierze się matka dziecka było niemal tak samo ważną kwestią jak ubranie matki panny młodej. Ja też nie mogłam przyjść po prostu w czymś ładnym, eleganckim, o wygodzie już nie wspomnę, bo nikogo ona nie obchodziła. – Nie możesz być ubrana na jasno, bo się zlejesz z Julką na zdjęciach. Ale szafirowa kiecka też odpada, przecież będziesz dominować. Nie możesz mi przyćmić dziecka! Zrobiłam szybki przegląd szafy i w końcu znalazłam coś, co zyskało uznanie w oczach mojej przyjaciółki i nie było w kolorze zarezerwowanym przez nią samą, jej mamę, babcię ze strony ojca, inne ciotki… Nie rozumiałam tego. Góra dwugodzinna msza w kościele, a potem uroczysty obiad. Koniec. Czemu przypominało to wybory Miss Universe? Zredukowano mnie do straszaka i skarbonki A już zupełne szaleństwo objawiło się przy prezentach. Dotąd byłam po prostu ciotką, która miała trwać przy swojej córce chrzestnej. Z powodu komunijnej histerii zostałam sprowadzona do roli „prezentodawczyni”. – Julka, jak będziesz niegrzeczna, to ciocia nie kupi ci prezentu na komunię! Kiedy usłyszałam to pierwszy raz, zdębiałam. Nie wiedziałam, jak zareagować. Wydawało mi się oczywiste, że matka chrzestna...
Jeśli zastanawiasz się, czy ospa jest zaraźliwa, to owszem, jest to choroba, którą można się łatwo zarazić. Źródłem zakażenia jest najczęściej drugi człowiek, jednak to nie jedyny sposób, w jaki przenosi się wirus. Ospą wietrzną, potocznie nazywaną „wiatrówką”, można zarazić się też przez ruch powietrza. Czy ospę można przejść tylko raz, a noworodki są całkowicie chronione przed tą chorobą? Poniżej znajdziesz też odpowiedzi na te i inne popularne pytania na temat ospy u dziecka . Spis treści: Jak można zarazić się ospą? Ospa: kiedy dziecko zaraża? Ospa: jak długo chory zaraża? Mity o ospie wietrznej Ospa wietrzna - jak można się zarazić? Wirus ospy przenosi się drogą kropelkową, a także wraz z ruchem powietrza (na odległość kilku lub nawet kilkudziesięciu metrów). Stąd właśnie wywodzi się nazwa „ospa wietrzna” (przenosi się wraz z wiatrem). Zarażenie się ospą jest także możliwe poprzez kontakt bezpośredni, np. z przedmiotami, ręcznikami i innymi rzeczami, które miały styczność z płynem wydostającym się z pęcherzyków skórnych osoby zakażonej. Ospą wietrzną można także zarazić się od osoby chorej na półpasiec, ponieważ za obie te choroby odpowiada ten sam wirus. Ospa wietrzna to powszechna choroba wieku dziecięcego, więc najczęściej zakażają się nią dzieci od innych dzieci. Zwykle chorują dzieci w wieku od 5 do 9 lat. Zachorować mogą także osoby dorosłe ( ospa u dorosłych jest bardziej niebezpieczna niż w przypadku dzieci). Wirus ospy (varicella zoster virus, czyli VZV) pozostaje w zwojach nerwowych w postaci utajonej i może ujawnić się w okresach obniżonej odporności i dać o sobie znać pod postacią np. półpaśca . Każdego roku w Polsce ospą wietrzną zaraża się około 200 tys....
Przywiązanie do ziemi, która przechodzi na gospodarzy z dziada pradziada. Konflikty z dziedzicami i między sąsiadami. Wielkie namiętności, tęsknota, niedosyt uczuć. Nienawiść i okrucieństwo, które często jest wynikiem doznawanych krzywd. Bieda, która łacniej przekuwa człowieka, niźli żelazo . I bogactwo, które wcale nie gwarantuje szczęścia (czego przykładem jest los Macieja Boryny). To tylko niektóre zagadnienia poruszane w dziele Reymonta. Spis treści: Chłopi – plan wydarzeń Chłopi – streszczenie krótkie Chłopi – streszczenie szczegółowe Geneza i gatunek utworu Chłopi Chłopi – opis bohaterów Chłopi – plan wydarzeń Władysław Reymont podzielił swoją powieść na 4 części, z których każda opowiada o jednej porze roku. Ze względu na to, że życie mieszkańców nierozerwalnie łączy się z rytmem otaczającej przyrody, plan wydarzeń Chłopów podajemy z podziałem na części, zatytułowane przez Reymonta kolejno: Jesień, Zima, Wiosna, Lato. Tom I – Jesień: 1. Spotkanie księdza ze starą Agatą. 2. Zbieranie kartofli. 3. Plany małżeńskie Macieja wobec Jagny. 4. Obiad u Borynów i konflikt Antka z ojcem. 5. Jarmark w Tymowie. 6. Zaręczyny Jagny z Boryną. 7. Wieczorne obieranie kapusty u Borynów. 8. Bójka Antka Boryny z ojcem. 9. Wesele Jagny i Macieja. 10. Śmierć Kuby. Tom II – Zima: 1. Bieda w domu Antka i Hanny. 2. Bójka Antka z Mateuszem w tartaku. 3. Uroczysta Wigilia u Borynów. 4. Rozmowy o wyrębie lasu. 5. Zabawa w karczmie. 6. Niestosowny taniec Antka z Jagną. 7. Przyłapanie Jagny i Antka w stogu przez Macieja. 8. Ucieczka Jagny do matki. 9. Spotkanie Macieja z Hanką. 10. Powrót Jagny do Macieja. 11. Bójka z drwalami i...
