To naturalne, że rodzice chcą chronić swoje dzieci przed bólem i cierpieniem. Są jednak takie problemy, które dziecko powinno rozwiązać samo. Słowa "Zrobię to za ciebie" albo "Ja o to zadbam" są komunikatem, że dziecko sobie samo nie poradzi.
Ile razy w ciągu dnia słyszysz "Mamo, nudzi mi się"? Prawdopodobnie rzucasz wtedy wszystko i wymyślasz swojemu dziecku zajęcie. Kiedy maluch narzeka i jest znudzony, pozwól mu samemu znaleźć zabawę. Nuda powinna pobudzać kreatywność, nie odbieraj tego swojemu dziecku.
Niezależnie od tego, czego dotyczy wybór (smak lodów czy zajęcia dodatkowe), wybranie jednej opcji oznacza porzucenie innych. Czasem to przerażające, ale dla dziecka to świetna nauka. Samodzielne podejmowanie decyzji pozwala dzieciom ocenić, na czym tak naprawdę im zależy. Jeśli wybór okaże się "zły", to lekcja radzenia sobie z porażką i znalezienia innego rozwiązania następnym razem.
Jeśli ktoś wygrywa, ktoś inny musi przegrać. Naucz dziecko, że zarówno wygrana, jak i przegrana, są tymczasowe. Jeśli za wszelką cenę będziesz chronić malca przed przegraną, zacznie myśleć, że lepiej oszukiwać albo w ogóle nie uczestniczyć w żadnych grach czy zawodach. Kiedy pozwalasz dziecku przegrywać, uczysz go radzenia sobie z porażką i próbowania po raz kolejny.
Gdy dziecko zapomni o zadaniu domowym albo ważnym projekcie, będzie to dla niego prawdziwą lekcją. Maluch zobaczy, że świat nie kończy się na obowiązkach, jednak następnym razem lepiej się przygotuje, żeby uniknąć takich błędów w przyszłości.
Kłótnie to część każdej relacji, także dziecięcej przyjaźni. Nauka rozwiązywania konfliktów dzięki kompromisom, przyznaniu się do błędu albo wybaczeniu i zapomnieniu przyda się maluchowi w dorosłym życiu.
Czasem najlepszą rzeczą jest pozwolić dziecku powalczyć z jakąś trudnością. Dzięki temu, maluch uwierzy w swoje umiejętności i będzie bardziej pewny siebie. Jeśli mu się nie uda, trudno. W końcu człowiek uczy się na błędach!
Jak to wygląda w waszych domach? Pozwalacie dzieciom podejmować decyzje i radzić sobie samodzielnie z tego typu problemami?
Czytaj także: Co zrobić, żeby dziecko odnosiło sukcesy?
źródło: psychologytoday.com
Staszek ma trzy i pół roku i ogromne trudności z akceptacją tego, że przegrał w grze. Kiedy nie wygra, robi dziką awanturę. Rozwala klocki, zabiera części gier i do tego płacze. Jak nauczyć go przegrywać? – pyta Wioleta. Trzyipółlatki jeszcze nie mają dostatecznie wykształconej gotowości do tego, aby godzić się z porażką. Co nie znaczy, że nie warto już uczyć dziecko tego, jak znosić niepowodzeń czy nie poddawać się. To ważne umiejętności. Jeszcze za mały na przegraną Gotowość do znoszenia przegranej pojawia się dopiero w połowie okresu przedszkolnego, tak więc Staś jest jeszcze zbyt młody, aby ze spokojem przyjmować, że coś mu się nie udało. Ponadto tak małe dzieci wierzą, że uda im się wszystko, nie potrafią realnie oszacować swoich zdolności i umiejętności. Dlatego właśnie w tej chwili warto uczyć dziecko, jak zachować się po przegranej. Nauka właściwego zachowania po przegranej Niech maluch wie, że – mimo doznanej przykrości – warto podać rękę, uśmiechnąć się, powiedzieć, że następnym razem się uda. Najlepiej samemu to pokazać, tzn. przegrać kilka razy i po swojej porażce zachować się w sposób właściwy (czasem nawet przesadnie podkreślając to, że mimo smutku podajemy rękę i gratulujemy zwycięzcy). Potem, gdy Staś przegra, poprosić go o taką samą reakcję. I znowu dać dziecku wygrać kilka czy kilkanaście razy i po własnej przegranej zachowywać się w taki sposób, jakiego oczekujemy od dziecka. ZOBACZ TEŻ: Test kompetencji dla trzylatka – do druku
Z nieśmiałych dzieci nie muszą wyrosnąć nieśmiali dorośli. Zamiast więc szukać lekarstwa na nieśmiałość, pomóż swojemu maluchowi poczuć się pewnie wśród innych ludzi. Człowiekowi pełnemu zahamowań trudno dziś odnieść zawodowy sukces. Liczy się przebojowość i pewność siebie. Tylko rozpychając się łokciami można dostać się do dobrej szkoły, znaleźć ciekawą pracę, a potem utrzymać się na stanowisku czy zdobyć awans. Zrozumiałe więc, że rodzice martwią się, widząc jak ich pociecha samotnie przygląda się radosnej zabawie innych dzieci. Spokojnie, to minie Nie ma nic dziwnego w tym, że dwu-, trzy- a nawet czterolatek wykazuje oznaki nieśmiałości. Na tym etapie rozwoju jest ona zupełnie naturalna i nie powinna zbytnio martwić rodziców. Większość dzieci „wyrośnie” z niej zanim pójdzie do szkoły. Nie dziw się, że Twoje dziecko woli bawić się samo lub najwyżej obok kolegi nie nawiązując z nim jednak kontaktu – to zupełnie typowe dla przedszkolaków i młodszych dzieci. Podobnie jak rola obserwatora, którą często przyjmują maluchy. Nie powinnaś się też martwić, że twój energiczny w domu smyk, w przedszkolu staje się nieśmiały i wstydliwy. Przecież przedszkole to obce miejsce, w którym wszystko wygląda inaczej niż w domu. Maluchy w różny sposób przystosowują się do tego i tylko nieliczne wybierają bycie w centrum uwagi. Z czasem nawet te, które przez kilka pierwszych miesięcy wolały bawić się samotnie w kąciku, wychodzą z cienia i nawiązują znajomości. Nieśmiałe „z natury” Jednak u około 20 proc. najmłodszych nieśmiałość jest raczej wrodzona niż rozwojowa, a to oznacza, że nigdy nie da się jej całkiem przezwyciężyć. By stwierdzić, czy Twoje dziecko jest nieśmiałe „z natury” czy też zachowuje się typowo dla swojego wieku, spróbuj sięgnąć pamięcią wstecz, gdy Twoja pociecha była...
Mogę dziś iść do przedszkola w piżamie? Nie. Kupisz mi tę zabawkę? Nie. Mogę zjeść lody przed obiadem? Nie. Nie ukrywajmy – rodzice często mówią dzieciom "nie". W większości przypadków rodzice słusznie nie zgadzają się na pomysły czy sugestie dziecka. W końcu rolą rodzica jest uczyć , uświadamiać i chronić. Rodzicielskie "nie" zawiera w sobie wszystkie te elementy wychowania dziecka. Rodzice boją się wypowiedzenia słowa "tak" i wynikających z tego konsekwencji – utraty kontroli nad dzieckiem, rozpieszczenia , narażenia bezpieczeństwa malucha. Są jednak sposoby, by powiedzieć "tak" w mądry sposób. Jaki? Zamiast mówienia "nie" powiedz "tak, ale..." i wytłumacz, jakie będą konsekwencje podjęcia takiej decyzji. Dlaczego warto to zrobić? Nauka podejmowania decyzji Odpowiedź "tak, ale" lub "tak, pod warunkiem..." to najlepszy sposób, żeby nauczyć malucha samodzielnego podejmowania decyzji. Pokazujesz mu różne opcje i dajesz mu wybór. Uczysz go, że może mieć to, o co prosi, ale wtedy będzie musiał zrezygnować z czegoś innego. W niektórych sytuacjach, po rozmowie z tobą, malec sam dojdzie do wniosku, że wcale nie chce robić tego, o co cię prosił (np. nie chce ogolić pieska, bo pieskowi byłoby wtedy zimno i mógłby sprawić mu tym ból, a nikt nie lubi, kiedy go coś boli). Konsekwencje Maluch nie tylko samodzielnie podejmie decyzję, polegając na twoich wskazówkach, ale będzie musiał liczyć się z konsekwencjami tego wyboru. Jeśli zdecyduje, że chce tę konkretną zabawkę zamiast ulubionej gazety, którą zbiera od kilku miesięcy, powinnaś uszanować jego decyzję. Wzmocnienie więzi Rodzic powinien być nie tylko rodzicem, ale także przyjacielem i partnerem w dyskusji. Traktowanie dziecka jak równego sobie umacnia więź. Warto być dla dziecka kimś więcej niż mamą,...
