"Dziecko, musisz nosić spodnie!" Przeczytaj przezabawny list mamy do 3-latka

Jest kilka uczuć, które świetnie zna każdy rodzic: nieskończona miłość do dziecka , strach, duma. Są momenty, w których mimo tej ogromnej miłości, przestajesz lubić swoje dziecko. To uczucie mija równie szybko, jak szybko się pojawia i wiele mam nigdy się do tego nie przyzna, ale... Odpowiedzcie sobie same na to pytanie: czy nie macie czasem wszystkiego dość? Dlaczego rodzice nie zawsze lubią swoje dzieci? 1. Budzą się o wiele za wcześnie Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce... Kiedyś myślałaś, że wstawanie o 7 to jakiś żart. Teraz gdy masz dziecko, o 7 nie możesz się doczekać pierwszej drzemki i dopicia zimnej kawy sprzed 2 godzin. 2. Wpadają w szał – najczęściej w miejscach publicznych Krzyczą, biją, płaczą. Rzucają się na podłogę. Tupią nogami. Zastygają w miejscu ze smarkami do pasa. Tego chyba nie trzeba wyjaśniać. 3. Zachowują się obrzydliwie Jak masz dobry dzień, wszystkie obrzydliwe rzeczy, które robi twoje dziecko, uważasz za urocze. Gdy wstaniesz lewą nogą... Lizanie wszystkiego wokół, bieganie po domu z niepodtartą pupą albo zasmarkaną buzią, jedzenie robaków i znalezionych na ulicy petów doprowadza cię do szału. 4. Mają wszy Gdy twój maluch idzie do przedszkola, jego życie towarzyskie staje się bardziej interesujące od twojego. Niestety, im więcej dzieci i zabaw na placu zabaw, tym większe prawdopodobieństwo złapania wszy . Jeśli znajdziesz je też na swojej głowie, twoja złość (i bezsilność!) jest jeszcze większa. 5. Marudzą przy jedzeniu Są dzieci, które zjedzą dosłownie wszystko, łącznie ze szpinakiem i solidną porcją flaków. Większość maluchów odkrywa swoje ulubione smaki i postanawia jak najszybciej cię uświadomić, co lubi jeść, a czego nie znosi. Nie zawsze w cywilizowany sposób, rzecz jasna. Możesz być najbardziej wyluzowaną mamą świata, która pozwala dziecku codziennie jeść naleśniki z...

Każdemu dziecku zdarza się czasem nie posłuchać. Ale są też dzieci, na których rodzicielskie prośby nie robią żadnego wrażenia. Rodzice uciekają się wtedy do różnych sposobów: nie tylko proszą, ale czasem też grożą, straszą, zabraniają, powtarzają wiele razy... I co? I nic. Bo aby dziecko posłuchało, trzeba nauczyć się do niego mówić . Oto, jak tego dokonać. Nie traktuj dziecka jak partnera Dziecko jest twoim partnerem jedynie w tym sensie, że należy mu się szacunek . Nie ubieraj go więc w to, czego nie lubi, nie zmuszaj do jedzenia znienawidzonej owsianki. Ale nie musisz mu skrupulatnie tłumaczyć wszystkiego, o co go prosisz. Są rzeczy, które dziecko po prostu musi zrobić , bo od tego zależy jego bezpieczeństwo, zdrowie. Mówisz np.: „Przed przejściem przez ulicę rozejrzyj się w lewo, w prawo, a potem raz jeszcze w lewo”. „Ale dlaczego, przecież nie jadą samochody. Po co mam patrzeć dwa razy w lewo? Dlaczego nie odwrotnie” – słyszysz w odpowiedzi. Wygadany pięciolatek ma często tak dużo argumentów, że w końcu opadają ci ręce. Albo wpadasz w furię, bo masz już dosyć tłumaczeń. W takich sytuacjach nie musisz bawić się w długie wyjaśnienia. Dziecko powinno wiedzieć, że są zasady, które nie podlegają żadnej dyskusji , i trzeba się do nich stosować. Mów tak, żeby dziecko usłyszało Dziecko często nie może zrobić tego, o co je prosisz, bo po prostu cię... nie słyszy! Nie ma to nic wspólnego z problemami ze słuchem. Jeśli jest zaaferowane zabawą, nie zwraca uwagi, co do niego mówisz. Jego pracujący na wysokich obrotach mózg jest zajęty czymś innym. Gdy malec się bawi, a ty chcesz, by zrobił coś innego, najpierw zawołaj go do siebie lub sama podejdź. Potem powiedz jasno, krótko i zwięźle , o co ci chodzi, np. „Idź do łazienki, umyj rączki, kolacja na stole”. Ale jeśli widzisz, że dziecko bawi się w najlepsze, już kilka minut przed...

Nasza  suczka ma męskie imię: Scooby Doo.  Nazwał ją tak mój syn, wówczas 5-latek, bo podobnie jak większość kolegów z przedszkola oszalał  na punkcie psa-detektywa.  Gdybyśmy mieli już wtedy mieli więcej zwierząt (teraz mamy), nosiłyby pewnie imiona Zack (jeden z Power Regnersów), Ben 10,  a może nawet  R2 -T2 (robot ze Star Wars)... Polecamy także: Dziewczynki kochają różowy? Sprawdzamy   Skąd się biorą przedszkolne mody? Dlaczego nagle pojawia się  zbiorowe uwielbienie dla  jakiejś postaci z kreskówki czy filmu albo właśnie tej, a nie innej zabawki ? Dlaczego nagle wszystkie dziewczynki marzą o Barbie-Syrence, różowej spódniczce  albo Pet shopach,  wszyscy chłopcy  chcą bawić się bakuganami i właśnie taką a nie inną wyścigówką? –  To zupełnie normalne – tłumaczy Beata Płażewska, psycholog dziecięcy . -  W końcu my, dorośli, także ulegamy (w mniejszym lub większym stopniu) różnym modom: przeważnie nie nosimy spodni-dzwonów i kwiatów we włosach, łączymy salon z kuchnią (albo nie mielibyśmy nic przeciwko), oglądamy "Grę o tron". Nawet jeśli  w jakiś sposób wyróżniamy się otoczenia i tak szukamy „swoich” (ludzi, którzy tak jak my nie jadają mięsa, noszą dredy albo wynoszą telewizor na śmietnik itd),  bo nawet dorosłemu człowiekowi niełatwo być outsiderem. Dziecku tym bardziej. My, Spidermaniacy Przedszkolaki podążają za modą wyjątkowo ochoczo, bo właśnie uświadomiły  sobie, że są istotami społecznymi. –   Roczny czy nawet 2-letni brzdąc zajmuje się przede wszystkim sobą. Dziecko, które trafia do przedszkola , zaczyna interesować się tym,  co dotyczy innych dzieci i chce w tym uczestniczyć.  Chce wejść w grupę, odnaleźć się w niej – wyjaśnia psycholog. Gadżety to ułatwiają, bo są punktem  zaczepienia: można od nich zacząć rozmowę („Ooo, masz Spidermana, pokaż! A mój...