„Gdybyś tylko wiedziała...”- niezwykły list matki oskarżonej o rozpieszczanie dziecka

Agata Komorowska na swoim blogu opisuje bycie matką 15-letniego Aleksa, 10-letniego Krystiana z zespołem Downa, 5-letniej adoptowanej Ady i 15-letniego Michała, dla którego Agata jest rodziną zastępczą. Autorka książki „Anioły mówią szeptem”. Jej blog znajdziesz na: Agatakomorowska.pl Sylwia Niemczyk: Wydałaś niedawno książkę o aniołach, ale przecież to o Tobie czytelniczki Twojego bloga mówią: anioł. Agata Komorowska: To miłe, ale do anioła mi daleko. Chociaż z drugiej strony… Myślę, że każdy z nas może być dla kogoś aniołem. Być może, jeśli komuś moje doświadczenia dodały otuchy albo pomogły podjąć jakąś życiową decyzję, to dla niego byłam właśnie aniołem. Masz kogoś konkretnego na myśli? – Mam na myśli np. tę moją czytelniczkę, która napisała, że dzięki mnie zaczęła się starać o adopcję dziecka. Albo inną, która odważyła się założyć rodzinę zastępczą, bo stwierdziła, że skoro ja, po depresji i rozwodzie, jakoś sobie radzę z czwórką dzieci, z których w dodatku jedno ma zespół Downa, a dwojga innych nie urodziłam sama – to ona też sobie jakoś poradzi. Na blogu piszesz, że jesteś wdzięczna za całą swoją czwórkę. – Głęboko wierzę, że poprzez każde z moich dzieci Bóg chciał mi coś pokazać. Tak było np. z Krystianem, który urodził się z zespołem Downa. Pamiętam, jak kilkanaście lat temu na basenie często spotykałam rodzinę z dzieckiem z zespołem Downa. Zastanawiałam się, po co oni je tam ciągną: i jemu to nie pomoże, i oni się umęczą. Miałam stereotypowe wyobrażenie życia z niepełnosprawnym dzieckiem – po czym bum! Po paru latach sama urodziłam takie dziecko i przekonałam się, że życie z nim może być wspaniałe. Jednak w swoim głośnym liście „W imieniu dzieci skazanych na życie” przyznajesz, że nie wiesz, co byś zrobiła, gdybyś wtedy, gdy byłaś w ciąży, wiedziała, że nosisz...

Anastasia Aligiannis z Sydney zauważyła, podobnie jak wiele innych mam, że po urodzeniu dziecka jej życie wywróciło się do góry nogami. Przede wszystkim zdała sobie sprawę, że odkąd została matką, stała się niewidzialna. Postanowiła sprawdzić, czy jej mąż, rodzina i przyjaciele widzą w niej kogoś więcej niż matkę dwójki dzieci. "Jako matka stałam się niewidzialna..." "Pewnego dnia zaczęłam nosić tylko jeden kolczyk. Każdy, kto mnie zna, wie, że dla mnie to nie jest typowe zachowanie. Okazało się jednak, że przez siedem miesięcy nikt nie zauważył, że brakuje mi jednego kolczyka. Siedem miesięcy kontaktów z różnymi ludźmi i nikt nie spojrzał mi prosto w twarz, nikt nie zauważył. To tylko umocniło mnie w przekonaniu, że jako matka dwójki dzieci poniżej 2. roku życia , która całe dnie siedzi w domu i nic nie robi, stałam się niewidzialna. Niewidzialna nie tylko dla społeczeństwa (obcy mogli nie zauważyć lub zastanawiać się, dlaczego mam tylko jeden kolczyk), ale także dla mojej rodziny, przyjaciół i może, jeśli mam być naprawdę szczera, nawet dla mnie. Podczas rozmów telefonicznych z rodziną i przyjaciółmi słyszę pytania o dzieci, o męża, taka kolej rzeczy. Bardzo rzadko ktoś pyta, jak ja się czuję" – napisała Anastasia na Facebooku. Mamo, jesteś niezastąpiona! Anastasia zakończyła swój wpis słowami: "Piszę ten post, żebyś wiedziała, że jeśli czujesz się dziś przytłoczona, niewidzialna albo jakbyś się nie liczyła, tak naprawdę się liczysz. Jesteś tak ważna, prawdopodobnie twoja rodzina istnieje dzięki tobie. Dalej rób swoje, a jeśli nikt ci tego nie powie, wiedz, że jesteś niezastąpiona, choć nikt nie widzi, jak się poświęcasz". Trudno nie zgodzić się z tymi słowami. Nikt nie widzi twoich łez, twojego wysiłku i twoich poświęceń. Jednak gdyby nie ty, twoja rodzina mogłaby nie istnieć... Jak myślicie, gdybyście zrobiły test...

Mama, która miała problem ze swoją 5-letnią córeczką, postanowiła podzielić się uwagami z innymi kobietami. Nie chciała, by ktokolwiek poznał jej imię, więc pozostała anonimowa. Napisała jednak mądry list, o dostrzeganiu u własnego dziecka wad, próbie ich zwalczania i o bezwarunkowej miłości pomimo przeszkód. Przeczytajcie! Zaczęłam się za nią wstydzić! "To był dzień, kiedy zrozumiałam, że moje dziecko ciężko polubić . Dzień, który zmienił moje postrzeganie siebie jako matki. Zaczęłam się wstydzić za swoją córeczkę, patrzeć na jej wady i na samą siebie, która jest odpowiedzialna za to, jaka ona jest. Tego dnia spotkaliśmy się z przyjaciółmi w naszym domu. Moja 5-letnia córka bawiła się z 4-letnią koleżanką w berka. W pewnym  momencie moje dziecko położyło się na ziemi płacząc i krzycząc : "nie mogę cię  złapać, zwolnij bo nie będę się z tobą bawić!". Popatrzyłam na dziecko przyjaciółki, zawsze uśmiechnięte i zgodne, a potem na swoje i wtedy zrozumiałam. Moje dziecko ciężko polubić! To nie był tylko 1 dzień, to były spostrzeżenia, które długo we mnie dojrzewały . Przypomniały mi się sceny płaczu w sklepie, krzyki na spacerze . Zrozumiałam, że jest niemiła i roszczeniowa. Nie dzieląca się z innymi zabawkami, manipulująca, myśląca tylko o sobie. Zawsze mówiąca wszystkim co myśli w danej chwili, jeżeli coś jej się nie podoba - na pewno o tym usłyszysz. Kiedy gdzieś idziecie, czujesz się jak na polu minowym- nigdy nie wiesz, jak się zachowa.  Trudne dziecko, ale widzę jego mocne strony To jest trudne dla matki, która lubi kontakt z ludźmi. Lubi gdy ludzie wokół są szczęśliwi. Jest hojna i współczująca, a jej dziecko takie nie jest.  Choć ludzie mówią – kiedyś jej to minie, wyrośnie z tego lub będzie jej lepiej w przyszłości, na razie moją córkę można nazwać "trudnym dzieckiem". Nie chcę jej...