„Mam dość dzieci sąsiadów, ich wrzasków i baseników. Czy te upały wypaliły rodzicom szare komórki?!” [LIST DO REDAKCJI]

Rano, aż do pierwszej kawy jestem nieprzytomna. Najlepiej się do mnie nie odzywać, bo i tak nic nie przyswajam… Biorę prysznic, ubieram się, wstawiam mleko i czajnik z wodą na gaz, a potem czekam na gwizdek. Muszę go natychmiast wyłączyć, żeby dzieciaki jeszcze pospały, zanim ja się naprawdę obudzę.   Patrycja ma pięć lat i jest strasznym śpiochem. Wyciągam ją z łóżka nieprzytomną, dopiero w łazience otwiera oczy i natychmiast zaczyna marudzić, że nie chce do przedszkola, że ją boli brzuszek albo gardło, i tak się maże, maże, dopóki nie wyjdziemy z domu. Nieraz jestem cała spocona, zanim ją ubiorę, jakoś uruchomię i doprowadzę do pionu. Na szczęście Boguś to dobry i spokojny chłopaczek. Z nim nie ma żadnego kłopotu. Alimenty, które dostaję, to jakiś żart Wiem, że takie małe dzieci powinny pospać dłużej, ale co ja mam zrobić, kiedy pracę zaczynam od siódmej, a mój zakład znajduje się na krańcach miasta? Zanim tam dojadę, muszę Patrycję odtransportować do przedszkola, a Bogusia do żłobka. Jedno i drugie w dwóch różnych punktach, ale i tak dziękuję losowi, że mi się udało i że przyjęli dzieci, bo inaczej nie wiem, co by było. Zadecydowało to, że jestem samotną matką i że nie prosiłam na wejściu o żadne zniżki w opłatach ani dofinansowania. Płacę, ile każą, no ale żeby płacić, trzeba zarabiać!   Na Patrycję mam alimenty, tylko bardzo małe, bo jej tata zarabia grosze, przynajmniej tak zeznaje w sądzie i takie przedstawia zaświadczenia. Ma zresztą inną rodzinę i tam też są dzieci, więc postanowiłam, że nie będę tym innym dzieciom od ust odejmować, żeby nakarmić swoje. Jak go poznałam, już był żonaty, ale mi wmówił, że to była pomyłka i że go z żoną nic nie łączy. Potem się okazało, że łączy i to bardzo, bo Patrycja i jego legalna córka przyszły na świat prawie w tym samym terminie…   Patrycja...

Marlena to moja siostra. Młodsza i nieodpowiedzialna. Wyszła za mąż tuż po maturze, zaledwie po pół roku znajomości i mniej więcej po roku się rozwiodła. Miała wtedy 21 lat.   – To była totalna pomyłka, fatalne zauroczenie. Ten facet kompletnie nie nadawał się do życia. Było, minęło, nie ma o czym gadać – mówiła, gdy pytałam ją o powód rozstania.    W tym nieudanym związku udane było chyba tylko jedno: dziecko. Kubuś był naprawdę słodkim chłopcem i szybko stał się ulubieńcem całej rodziny. Zwłaszcza babci. To właściwie ona zajmowała się wnukiem, bo mojej siostrze po zakończeniu urlopu macierzyńskiego zwyczajna rola matki przestała odpowiadać. Zamiast po pracy wracać do domu i opiekować się synkiem, wolała chodzić do klubów, spotykać się ze znajomymi. Nie podobało mi się to.   – Marlena, ogarnij się! Nie głupio ci tak wykorzystywać mamę? Przecież ona nie jest już najmłodsza! Nie ma siły siedzieć od rana do nocy z maluchem! – zżymałam się.   Ale siostra tylko machała ręką.   – Przestań się wtrącać! To nie twoja sprawa! A poza tym wcale jej nie wykorzystuję! Sama każe mi wychodzić wieczorami. W przeciwieństwie do ciebie rozumie, że jestem jeszcze młoda i muszę się wyszaleć – odpowiadała.    Gdy to słyszałam, wszystko się we mnie ze złości gotowało. Zastanawiałam się, jak ona może być taką egoistką! Półtora roku temu mama nagle zmarła. Na zawał. Bardzo przeżyłam jej śmierć. Siostra odczuła stratę jeszcze bardziej boleśnie. Z dnia na dzień straciła nie tylko ukochaną osobę, ale też opiekunkę do dziecka. Kubuś miał co prawda już 4 lata i chodził do przedszkola, ale przez resztę dnia trzeba było się nim zająć. Do Marleny szybko dotarło, że musi zapomnieć o rozrywkowym życiu. I wydawało się, że się z tym pogodziła.   – Wiem, że do niedawna ostro szalałam –...

Nigdy nie miałam dobrego kontaktu z córką. Eliza ma trudny charakter. Już jako dziecko często się buntowała. A czas jej dorastania najchętniej wymazałabym z pamięci. Przeciwstawiała mi się na każdym kroku, uciekała z domu, chodziła na wagary. Koszmar! Wychowywałam ją sama, bo mąż odszedł od nas, gdy Eliza była mała. Czasem myślę, że to dlatego tak dała mi popalić, zwyczajnie zabrakło jej twardej ręki ojca.    Największe problemy zaczęły się, gdy córka poszła do gimnazjum. Wtedy już zupełnie nie potrafiłam się z nią dogadać, żadne metody wychowawcze nie pomagały, nawet rozmowy z psychologiem uznała za głupie. Weszła mi na głowę, a ja początkowo tego nie zauważyłam, tak bardzo chciałam, żeby była szczęśliwa. Z czasem sytuacja mnie przerosła. Eliza rządziła mną, po prostu robiła, co chciała, a ja nie miałam wpływu na jej zachowanie. Wciąż wyrzucałam sobie, że jestem złą matką, ale nie umiałam tego zmienić. Nie wiedziałam – jak.    Jakoś tak w połowie drugiej klasy Eliza wdała się w złe towarzystwo. Wtedy też poznała tego swojego „chłopaka”. Zwykły osiedlowy cwaniak, który ani uczyć się nie chciał, ani żadną pracą się nie zhańbił. Był starszy od Elizy i czułam, że sprowadza ją na złą drogę. Po spotkaniach z nim wracała jakaś inna, pobudzona, zamykała się w swoim pokoju. Zrobiła się krnąbrna i opryskliwa. Zaczęła też nosić jakieś dziwne ciuchy.   – Zostaw mnie w spokoju! To nie twoja sprawa – zbywała mnie, gdy pytałam o tego jej Patryka.   – Usiądź, porozmawiajmy... – prosiłam.    – Weź, przestań! – odburkiwała.    – Eliza! Mamy tylko siebie. Kto cię lepiej zrozumie niż ja – tłumaczyłam.   – Odczep się! Jestem prawie dorosła! – krzyczała na odchodne.    I tak kończyły się zwykle nasze rozmowy. „Jestem prawie dorosła” – ten argument...