Konflikt w mojej rodzinie ciągnie się już od ładnych paru lat. A właściwie od momentu, gdy poznałam Adama, mojego przyszłego męża. Moja mama od początku była nastwiona na „nie” – bo jakiś taki niezbyt przystojny, za dużo mówi, nie ma samochodu, a do tego jest aktorem i co to w ogóle za praca! Potrafiła powiedzieć mu wprost, żeby wziął się za jakąś porządną robotę, bo jej córka zasługuje na dom z basenem, a nie mieszkanie w kawalerce.
Myślałam, że w końcu jednak mama zrozumie, że Adam to miłość mojego życia i nie zostawię go tylko dlatego, że jej się nie podoba. Adam też się nie poddawał. Proponował jej pomoc w ogródku, dawał kwiaty, nigdy złego słowa jej nie powiedział. Prawdziwy dżentelmen. Ale mama się uparła i już! Po ślubie ani razu nas nie odwiedziła, bo jak stwierdziła, „brzydzi się niemodnej, starej kawalerki swojego niby-zięcia”.
W końcu zaszłam w ciążę i urodził się nasz ukochany Bartuś. Byłam pewna, że mama zmięknie, zakocha się we wnuczku i przekona się do Adama. Tym bardziej że on naprawdę bardzo się stara, jest tatą na medal, nawet znalazł dodatkową pracę, żeby niczego nam nie zabrakło.
Pojechałam do mamy z Bartusiem, gdy mały miał miesiąc. Jechałam z nadzieją, że teraz mama poczuje się babcią i stanie się wreszcie częścią naszej rodziny. Och, jak bardzo się zawiodłam! Najpierw zerkała tylko na małego kątem oka, jakby była na niego obrażona. A kiedy w końcu przekonałam ją, żeby wzięła go na chwilę na ręce, zrobiła to tak, jakby się brzydziła! Czułam się strasznie, zupełnie nie tego się spodziewałam. Mama popatrzyła na Bartka z jakimś takim niesmakiem i szybko oddała mi go. Powiedziała, że to cały Adam, że widać to po nosie i ustach. Dodała jeszcze, że liczyła, że mój syn będzie raczej podobny do mnie albo chociaż do niej, ale skoro wdał się w ojca, to ona nie będzie się nim zajmować. Wstałam, wzięłam synka i wyszłam. Płakałam całą drogę powrotną do domu. Jak ona mogła?! Nie będę już prosić mojej mamy o żadną pomoc ani zapraszać jej do nas. Niech się najpierw ogarnie.
Ola
Zobacz też:
– No cóż, może następnym razem się uda. Do trzech razy sztuka – teściowa westchnęła wymownie i wyszła z sali, stukając obcasami o posadzkę. Na swoją drugą, dopiero co urodzoną wnuczkę spojrzała tylko raz, z wyraźnym niesmakiem . Nawet jej nie dotknęła… Aż mnie zmroziło. Wiedziałam, co prawda, że w rodzinie Kuby liczą się tylko chłopcy. I mimo że od pierwszego USG mówiliśmy jego rodzicom, iż na świat przyjdzie nasza druga córka – do ostatniej chwili liczyli jednak na pomyłkę lekarzy i na to, że urodzę syna. No, ale takie zachowanie – tego było już za wiele! Co ta dziewczyneczka, słodko śpiąca jak aniołek, tym ludziom zawiniła, że tak ją potraktowali? Za kogo się uważali? Na dodatek świadkiem tego upokorzenia była moja siostra… Ze wstydu odwróciłam zaczerwienioną twarz do okna, licząc na to, że Lidka niczego nie zauważy. Niestety, przed bystrym okiem mojej siostry niewiele można było ukryć. Przyjrzała mi się bacznie i powiedziała: – A tę starą wiedźmę co dzisiaj ugryzło? Taka wielka pani, a nie wie, że jak się przychodzi do szpitala, do noworodka, to się nie denerwuje mamy i mówi same miłe rzeczy o maleństwie? – Ona tak zawsze… – odpowiedziałam cicho, kątem oka patrząc na słodko śpiącą Andżelikę – Nie mów, że do tej pory tego nie zauważyłaś. Ja już się przyzwyczaiłam. Natalka też – dodałam, nie potrafiąc ukryć łez, które nieoczekiwanie napłynęły mi do oczu. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać, co czuje moja starsza córeczka przez to, że ma takich a nie innych dziadków! Nigdy nie przepadałam za swoją teściową Z wzajemnością zresztą. Ta okropna baba, dyrektorka miejscowego liceum, od pierwszej chwili, odkąd zaczęłam spotykać się z Kubą, dawała mi do zrozumienia, że nie jestem wystarczająco dobra dla jej syna. – To kim twój tata jest? Listonoszem? – pytała na przykład...
Mam 34 lata. Dwa lata temu urodziłam swoje pierwsze dziecko. Córeczkę. Wymarzoną, ukochaną, wytęsknioną. Chciałam się nią opiekować jak najdłużej. Nie zamierzałam wracać za szybko do pracy. Kariera, stanowisko… To się już dla mnie nie liczyło. Ważna była tylko Agatka. Postanowiliśmy z mężem, że po urlopie macierzyńskim pójdę na wychowawczy. Maciek świetnie wtedy zarabiał i był w stanie nas utrzymać. Ale kilka miesięcy temu los spłatał nam figla. Firma męża zamknęła przedstawicielstwo w Polsce. Maciek znalazł się na bruku. Co prawda szybko znalazł nową pracę, ale gorzej płatną niż poprzednia. Stało się jasne, że będę musiała zmienić plany. Bo przecież samą miłością dziecka się nie nakarmi. Zwłaszcza jak ma się na głowie kredyt mieszkaniowy we frankach. Zaczęliśmy się zastanawiać, komu powierzyć opiekę nad naszą córeczką. Żłobek nie wchodził w grę, bo Agatka była jeszcze za mała. Zresztą nawet bym jej chyba tam nie oddała. Córeczka jest bardzo wrażliwa, a do tego dość chorowita – szybko łapie najróżniejsze infekcje. A wiadomo, jak to w żłobkach jest. Wystarczy że jedno dziecko jest zakatarzone, a następnego dnia chorują już wszystkie. W efekcie zamiast pracować, biegałabym z Agatką po lekarzach. Do wyboru mieliśmy więc dwie opcje: niania lub babcia. Moja mama nie wchodzi w grę. Mieszka prawie sto kilometrów od nas, wciąż jeszcze pracuje. Do tego zajmuje się ciężko chorym dziadkiem. Pozostała więc niania lub teściowa. I w tym właśnie problem! Zacznę od tego, że mama mojego męża to naprawdę fantastyczna kobieta. Sympatyczna, wesoła, tolerancyjna. W niczym nie przypomina złośliwych i wścibskich teściowych z dowcipów. W wielu sprawach świetnie się rozumiemy i dogadujemy. Ale jest jeden problem. Niestety mamy zupełnie odmienne zdanie na temat wychowywania dzieci. Kiedy urodziła się Agatka,...
Mieszkanie na piętrze willi urządzone było ze smakiem, niczego w nim nie brakowało. – Masz doskonały gust – chwalili znajomi, zakładając, że to moja zasługa. Uśmiechałam się i dziękowałam, chociaż aż mnie skręcało z bezsilnej złości. Nie wybierałam mebli, ozdób ani dywanu, nie miałam na to szans. Gustowne wnętrze było dziełem Małgorzaty, mojej teściowej. – Wprowadzicie się na piętro, nie ma sensu pakować pieniędzy w wynajem mieszkania – zdecydowała, jak tylko dowiedziała się o zaręczynach. Ucieszyłam się, bo dom teściów był duży i stał w uroczym ogrodzie, zawsze marzyłam o czymś takim. Adrian studził mój zapał. Marudził, że nie chce mieszkać z rodzicami, a szczególnie z matką. – Jest strasznie apodyktyczna, do wszystkiego się wtrąca – ostrzegał. Trudno mi było w to uwierzyć. Małgorzata nie wpisywała się w stereotyp teściowej zazdrosnej o synka i prymat w domu. Elegancka, zadbana, miała mnóstwo spraw, pracowała i lubiła podróże. Takie osoby nie muszą żyć cudzym życiem, wystarczająco zadowala ich własne. Nie miałabym nic przeciw temu, żeby za trzydzieści lat wyglądać i czuć się tak jak ona. – Jest bardzo fajna, bez problemu się dogadamy, zobaczysz – starałam się nie podzielać obaw Adriana. – Nie wiesz, o czym mówisz. Będziemy mieszkać u rodziców, a to oznacza konieczność dostosowania się do wymagań. W domu rządzi matka, nami też będzie. – Przyznaj się, masz złe wspomnienia ze szczenięcych lat? – spytałam wesoło. – Trzymała cię żelazną ręką? – Żebyś wiedziała. – Nie sadzę, żeby nadal chciała cię wychowywać, jesteśmy razem prawie dwa lata i nigdy nie zauważyłam, żeby dyktowała ci, co masz robić, a czego nie. – Oby ten stan utrzymał się jak najdłużej – mruknął Adrian. Nie wyglądał na przekonanego, ale...
