Do tej pory karmiłam wyłącznie piersią. Postanowiliśmy z mężem, że będę odciągać pokarm, żeby i on mógł karmić małego, przynajmniej raz w ciągu nocy. Po dwóch tygodniach mąż uznał, że skoro pracuje – nie zamierza zarywać nocy. Że to jakaś paranoja. W związku z tym nie karmię butelką, ale... jestem u kresu wytrzymałości.
Jeszcze pod koniec lata poszliśmy ze Stasiem do pediatry. Już wtedy byłam zmęczona i sfrustrowana. Mówiąc w gabinecie o tym, że nie mogę przespać bez przerwy nawet 2 godzin – płakałam. Liczyłam, że lekarka coś mi doradzi. I doradziła… Kiedy jej słuchałam, myślałam, że mam omamy, ale ona naprawdę to mówiła: że być może Staś budzi się, bo mamy w domu Wi-Fi.
Mąż, który był wtedy ze mną, nie wytrzymał i powiedział, że wszyscy mają Wi-Fi, ale nie słyszał, by jakiekolwiek dziecko budziło się aż tyle razy w ciągu nocy. Wtedy lekarka zmieniła temat i zapytała, kim jestem z zawodu. Odpowiedziałam, że skończyłam filologię polską i pracuję w wydawnictwie. Ona na to: „Humanistka… Czarno to widzę. Myślała pani o wizycie u psychiatry?”.
Być może powinnam skorzystać z jej rady. Nie wiem, czy to, że sobie nie radzę, wynika z tego, że bardziej jestem wykończona fizycznie czy psychicznie…
Mąż był tą wizytą cholernie rozczarowany. Też myślał, że dowiemy się czegoś sensownego. Że przestanie mieć w domu niewyspane zombie i dziecko, które bije rekordy w liczbie nocnych pobudek.
Po rozmowie ze znajomymi uznał, że najlepsze dla nas wszystkich będzie, kiedy odstawię Stasia od piersi. Że inaczej zwariujemy. I że to bez sensu, byśmy oboje budzili się do małego, bo „sorry, muszę być przytomny w pracy”.
Już nawet nie proszę go o to, by w nocy mi pomógł. Nawet w weekendy. Nie wiem, czy ten żal, który do niego czuję, kiedyś minie. Boję się, że nigdy nie będę mogła mu zaufać, polegać na nim. Nie sądziłam, że będzie w stanie tak boleśnie sprowadzić mnie na ziemię, że w życiu nie ma co liczyć nawet na najbliższych…
Śpię z małym w pokoju, w jednym łóżku, w pozycji, która umożliwia jak najszybsze podanie piersi. Staś nie budzi się głodny – często wcale nie ssie mleka, uspokaja się kiedy przystawię go do piersi… Widocznie bardzo tego potrzebuje. Zaraz zasypia, a ja wyję w poduszkę, żeby nie rozbudził go mój szloch.
„Co ty nie wiedziałaś, że faceci to egoiści? Mały też, on po prostu zrobił sobie z ciebie smoczek. Właśnie zaczynasz wychowywać nowy męski pępek świata” – usłyszałam od przyjaciółki. Ani ona, ani mąż nie rozumieją, dlaczego uparłam się, żeby karmić synka przynajmniej rok… I dałabym radę, gdybym czuła wsparcie męża. On jednak uważa, że wyczerpał propozycje zdroworozsądkowych pomysłów na rozwiązanie problemu. I nie rozumie, dlaczego nie śpię w dzień, kiedy Staś ma drzemkę. A ja nie mogę, nie umiem… Najczęściej leżę obok synka i płaczę. Dziś wyjątkowo piszę ten list, z nadzieją, że kiedy wyrzucę z siebie ten ogromny żal do męża i ból związany z tym, że nikt mnie nie rozumie – poczuję ulgę. Już połowa zimy… Oby do kwietnia.
Agnieszka B.
Zobacz także:
Na angielskojęzycznym forum parentingowym „Mumsnet” pojawił się wpis kobiety, która chciała podzielić się swoimi doświadczeniami dotyczącymi planowania ciąży i omawiania tego tematu z partnerem. Poszukując wiedzy na temat sposobów łagodzenia bólu porodowego, kobieta trafiła na informację o porodzie w wodzie. Taki sposób przyjścia na świat ich dziecka postanowiła przedyskutować z partnerem. Im więcej bólu, tym lepiej „Mój mąż jest przekonany, że narodziny na lądzie działają od tysięcy lat i nie widzi powodów, dla których miałabym chcieć czegoś innego” – napisała. „Ponieważ znalazłam badania, które wykazały, że poród w wodzie może zmniejszyć ból i ogólnie pozytywnie wpłynąć na samopoczucie matki, wróciłam do tematu. On z kolei uważa, że im więcej bólu doświadczasz w czasie porodu, tym silniejsza więź z dzieckiem ” – uzupełniła. Mężczyzna argumentował, że znalazł statystyki dotyczące porodów przez cesarskie cięcie, które wskazywały na zwiększone ryzyko powstania stresu pourazowego po takim sposobie narodzin dziecka. Stwierdził również, że wolałby znaleźć surogatkę , która urodzi dziecko normalnie, niż wybrać poród w wodzie, i że nie wybaczy swojej partnerce, jeśli ta wybierze poród w wodzie. I ty chcesz mieć z nim dziecko? Internautki nie omieszkały dosadnie skomentować wyznania kobiety. „Nie ma waginy, nie ma głosu”, „Od kiedy surogatka jest bardziej naturalnym rozwiązaniem niż poród w wodzie?", „I ty dalej chcesz mieć z nim dzieci?” – pisały. Krytyka była słuszna, bo poród w wodzie to także poród naturalny. Zarówno matka, jak i dziecko, odnoszą z tej formy narodzin takie same korzyści jak z porodu naturalnego poza basenem. Ale różnica w odczuwaniu bólu może być dla kobiety bardzo duża. Lekarze twierdzą, że poród w wodzie nie tylko boli mniej , ale ułatwia też tkankom naturalne rozciąganie się,...
Gdy kilka miesięcy temu mój sześcioletni synek Olek oświadczył, że po wakacjach chce iść do szkoły, nie potraktowałam tego poważnie. Myślałam, że to tylko chwilowa zachcianka spowodowana jakimiś rozmowami z panią i kolegami w przedszkolu. I że szybko o niej zapomni. Jednak on wciąż wracał do tematu. – Do przedszkola chodzą maluchy. Ja już jestem duży – powtarzał. Ale ja wcale nie byłam o tym przekonana. Uważałam, że synek jeszcze nie dorósł do roli pierwszoklasisty. Kiedy więc przyszedł czas na podjęcie decyzji, czy posłać go do szkoły już teraz, czy poczekać jeszcze rok, byłam za tym drugim rozwiązaniem. Nie chciałam skracać mu beztroskiego dzieciństwa. Żywiołem sześciolatka jest przecież ruch, bieganie, skakanie, zabawa, a nie siedzenie w ławce przez 45 minut. Niestety, reszta rodziny, czyli mój mąż Maciek, teściowie, a nawet moja mama mnie przegłosowali. Twierdzili, że nie ma na co czekać, że Oluś czyta, pisze i liczy dużo lepiej niż inne dzieci w jego wieku, jest inteligentny, niezwykle uzdolniony manualnie, spostrzegawczy, ma bardzo dobrą pamięć. I że w przedszkolu będzie się tylko nudził i cofał w rozwoju. Tak naciskali, że w końcu się zgodziłam Zwłaszcza że trudno mi było zbić te argumenty, bo synek rzeczywiście jest małym geniuszem, a mężowi jakimś cudem udało się go zapisać do szkoły świetnie ponoć przygotowanej do pracy z tak małymi dziećmi. Wiem, bo sprawdzałam opinie w internecie. Przez dłuższy czas wydawało mi się, że podjęłam słuszną decyzję. Ale ostatnio ogarnęły mnie wątpliwości. Wszystko zaczęło się, gdy po raz pierwszy poszłam z synkiem na dzień otwarty w szkole. Chciałam żeby oswoił się z nowym miejscem, pokazać mu, gdzie się będzie uczył. Gdy weszliśmy na spotkanie, dość szybko zorientowałam się, że zdecydowana większość dzieci w klasie to siedmiolatki. Sześciolatków było...
Mówi się, że gdy Pan Bóg rozdawał rozum, niektórzy znaleźli się na końcu kolejki. Nie wydaje mi się, żeby to mnie dotyczyło, na pewno do czołówki się nie załapałam, ale gdzieś tam w solidnym środku… Za to jeśli Pan Bóg obdzielał nas porcjami rodzinnego szczęścia, o, to na pewno wzięłam jedną z ostatnich. Pierwszy mąż był moją wielką miłością. Zakochałam się od pierwszego wejrzenia w jego niebieskich oczach i chłopięcym uśmiechu, zresztą do końca rozbrajał mnie swoim urokiem. Nawet wtedy, gdy aż nazbyt dobrze wiedziałam, że za tym wdziękiem kryje się upojenie alkoholowe. To wódka czyniła go miłym, ciekawym, rozmownym facetem , na trzeźwo był raczej nie do zniesienia – zamknięty w sobie, obcy, daleki, zimny. Najgorsze, że od początku miałam tego świadomość i, co tu dużo mówić, tak bardzo mi to nie przeszkadzało. Przeciwnie, pierwszy okres naszej znajomości to było jedno wspólne balowanie. Mój mąż nie był daleki i zimny, bo był wiecznie pijany. Ja też. Byliśmy młodzi, mieliśmy wolne zawody, i to takie, w których alkohol piło się na porządku dziennym (i nocnym). Wyzwalał kreatywność, eliminował stres, dodawał pewności siebie i odwagi. Piliśmy wszyscy, wydawaliśmy się sobie bardzo artystyczni, nowocześni, niekonwencjonalni. Karnawał miał trwać wiecznie, ale oczywiście tak nie było. Zaszłam w ciążę, więc otrzeźwiałam. Przestałam uczestniczyć w nocnych balangach, zaczęłam dostrzegać powagę sytuacji. Ale wtedy jeszcze nie było tak źle. Andrzej się cieszył, że zostanie ojcem, i bardzo swój nałóg kontrolował. Rzecz jasna o nałogu w ogóle nie było mowy, całe to picie to przecież tylko zabawa, z której w każdej chwili można wyjść, pożegnać się, zamknąć drzwi, zacząć nowe życie. Urodził nam się syn. Klapki z oczu opadły mi ostatecznie, gdy raz zostawiłam dziecko pod opieką Andrzeja. Szczęśliwie na krótko....
