Wyjechaliśmy nad morze ze znajomymi. My, tzn. ja, mąż i nasza 5-letnia córka. Znajomi to małżeństwo z 7-letnim synem. Ten Kubuś przy naszej Julce to taka niemota, że aż strach. I to wszystko przez jego rodziców!
Zaznaczę, że Kubuś to zdrowy chłopak. W dodatku wygląda nie na 7, a na 9 lat. Ale jego rodzice widocznie uważają, że zatrzymał się w rozwoju na etapie 2-latka. Bo jak można inaczej pomyśleć, wiedząc, że to dziecko samo nie jest w stanie zjeść zupy? Mama karmi go łyżką! Żeby na pewno się najadł i przypadkiem nie zachlapał koszulki… To dziecko nie jest w stanie samo zjeść również naleśników czy kotletów, jeśli mama najpierw mu ich nie pokroi.
Jak ta pierdoła pójdzie do szkoły?
Ojciec Kuby próbuje trochę hamować żonę, ale sam odpuszcza.
Znamy Tomka od lat. Mój mąż chodzi z nim na strzelnicę i siłownię. Uwaga: przy Kubusiu nie mają prawa poruszać tematu przemocy. Pistolet, amunicja, strzelnica – to są słowa, przy których rzekomo dostaje „małpiego rozumu”. Nie wiem jak on, ale jego mama, Sylwia – na pewno.
Nie wolno też oceniać dzieci. Kiedy Kubuś i Julka bawili się na placu zabaw i okazało się, że chłopak boi się drabinki, po której nasza mała przeszła raz-dwa… Dostało nam się od Sylwii, tylko dlatego, że powiedzieliśmy do Julii: „Brawo!”.
W parku linowym był jeszcze większy cyrk. Kubuś zrezygnował po pierwszej minucie. Z płaczem. Julka bawiła się świetnie. Czy muszę dodawać, że zabroniono wypowiadać słowa: „park linowy” w obecności Kubusia? Właśnie tak było!
Mnie nawet nie chodzi o jakieś stereotypy, że jak chłopiec to nie ma prawa płakać i zawsze musi pokonywać wszelkie trudności. Chodzi wyłącznie o wiek tego dziecka. Które nawet nie chodzi samo do toalety… Zawsze z mamą albo tatą.
Kiedy pojawił się pomysł, że Kubuś przyjdzie do Julki, gdy jego rodzice pojadą do swoich rodziców na jeden dzień… wpadłam w panikę. Czy oni uważają, że będę go podcierać? Karmić go zupą, kroić mu kotleciki? Znosić jego ciągłe frustracje i płacze? Skakać wokół niego jak przy księciu? W dodatku on jest ciągle taki naburmuszony i zarozumiały. „Celebrycki”, jak to określa z dumą Sylwia.
Ludzie! Powiedzcie, że nie robicie z dzieci kluch, które niczego od siebie nie wymagają i wszystkiego się boją…
Marta O.
Piszemy też o:
Czy dzieci na weselach powinny być traktowane na równi z dorosłymi gośćmi? Nasza czytelniczka opisała skandaliczną sytuację, do jakiej doszło na weselu jej znajomych. A może pomijanie dzieci podczas ustalania liczby posiłków to już norma? Podzielcie się swoimi opiniami – piszcie do nas na adres redakcja@mamotoja.pl . Mój synek na weselu nie dostał jedzenia (list) „To skandal, że dzieci na weselach traktuje się jak zło konieczne albo wcale się ich nie zauważa. Ludzie, przecież dziecko to nie powietrze, potrzebuje jeść i pić! No i usiąść jak człowiek. Dzieci to pełnoprawni goście, nie jakieś przybłędy. Moi znajomi uznali jednak, że dzieci na ich weselu będą niewidzialne. Pojechaliśmy we trójkę, ja, mąż i nasz synek. Najpierw piękny ślub, potem wystawne wesele. Mnóstwo gości, zaciszne, reprezentacyjne miejsce. Ania i Krzysiek, nasi przyjaciele, musieli wydać masę pieniędzy na całą organizację, może dlatego postanowili oszczędzić na dzieciach? Nie rozumiem tego zupełnie, zwłaszcza że maluszków nie było wiele. Może z dziesięcioro. Niby były zaproszone, ale żadne nie dostało swojego talerza. To zbulwersowało mnie najbardziej, bardziej jeszcze niż brak miejsc do siedzenia – rodzice musieli kombinować, wymieniać się dziećmi na kolanach albo sadzać je na podłodze. Ale żeby zostawić dzieci głodne?! Ani zupy, ani nawet deseru im nie dali. Jeśli rodzice się podzielili, to dzieci coś tam uszczknęły, a jeśli nie – maluchy głodowały cały wieczór! Nikt o nich nie pomyślał, nic nie przygotował. W zeszłym roku byłam na weselu, gdzie rozstawiono specjalny stół dla dzieci, maluchy miały nawet swoje menu... Ja nie wiem, może teraz ludzi stać na mniej, a może po prostu zwyczaje się zmieniają. Mnie to mocno zniesmaczyło, mam teraz uraz do tych znajomych. Mam nadzieję, że jak urodzi im się dziecko,...
Wybrałam dla mojego syna najlepsze kolonie, jakie zorganizowano w naszym miasteczku. Adaś pojechał na obóz sportowy, miał profesjonalnych trenerów, mnóstwo zajęć i dobre jedzenie. Wszystko sprawdziłam. To był jego pierwszy samodzielny wyjazd, więc bardzo się denerwowałam. Przed wyjazdem dokładnie obejrzałam autokar, a wcześniej upewniłam się, czy ma obowiązkowe badanie techniczne i ważne ubezpieczenie OC. Niczego nie pominęłam. Kontrola wypadła idealnie, a kiedy przed odjazdem dzieci przywitał nas uśmiechnięty kierowca, na oko 30-latek, byłam już całkowicie spokojna. Dzieciaki świetnie się bawiły, Adaś wrócił rozpromieniony. Właśnie wczoraj przyjechał i wszystko byłoby w porządku, gdyby nie szok, jaki przeżyłam na parkingu. Kiedy autokar z dziećmi podjechał, ze środka wysiadł podstarzały kierowca, zgarbiony, w okularach. Ani śladu po tamtym uśmiechniętym młodziku, który wiózł dzieci na obóz! Powiem szczerze, że aż mnie coś zakłuło w środku. Nie zdawałam sobie sprawy, że przez całą drogę powrotną syn był w niebezpieczeństwie. Przecież refleks i sprawność kierowcy po 70-tce nie mogą się równać sprawności 30-latka! Kto w ogóle na to pozwolił? Moim zdaniem nie powinno się zatrudniać kierowców po 40-tce do przewożenia dzieci. W tym wieku zaczyna już siadać wzrok, spada koncentracja, może wystąpić zawał... Aż boję się myśleć! Na szczęście nic złego się nie stało, ale tak mną to wstrząsnęło, że poskarżyłam się organizatorom. Apeluję do wszystkich rodziców, żeby nie pozwalali wozić swoich dzieci staruszkom! Karolina Przypominamy, że dane techniczne pojazdu, który ma wieźć dzieci na kolonie, można sprawdzić na stronie www.bezpiecznyautobus.gov.pl . Dowiesz się tam, czy autokar ma obowiązkowe badanie techniczne, ważne ubezpieczenie OC, jaka jest dopuszczalna liczba miejsc, a także czy nie jest...
Wakacje wszystkim kojarzą się z czasem rozbestwienia dzieci i tego, że te maluchy mogą robić dosłownie wszystko. No bo są wakacje! Jedzenie słodyczy i fast food’ów, siedzenie do nocy i każda rzecz, o jakiej dziecko zamarzy. Jedynym argumentem są oczywiście... wakacje. W wakacje też obowiązują zasady! Całkowicie się z tym nie zgadzam. Jestem mamą 8-letniego Franka. Moje dziecko jest naprawdę grzeczne, miłe, dobrze ułożone. Ale dlatego, że od lat dbam o to, żeby takie właśnie było. Nie oznacza to, że Franek „nie ma nic z życia”. Ja po prostu wprowadziłam do naszego domu pewne zasady, których każdy musi się trzymać – Franek też. I przyznam szczerze: z bólem serca patrzę na te wszystkie dzieci, które w wakacje zapychają się do granic możliwości watą cukrową, goframi z bitą śmietaną, lodami. Sama nie jem takich rzeczy i zwyczajnie nie chcę, żeby moje dziecko psuło sobie zdrowie. Dbam za to o to, żeby mój syn regularnie jadł dużo warzyw (wiem, że kiedyś mi za to podziękuję). Jeśli moje dziecko na co dzień nie je słodyczy – nie widzę powodu, by nagle (i w nieograniczonych ilościach!) miało zacząć je jeść w wakacje. Bo co? Bo jest wolne? Owszem, Franek korzysta z tego i ma dużo frajdy np. z jedzenia sezonowych owoców, które wszyscy uwielbiamy. To samo dotyczy wstawania i kładzenia się spać. Skoro zawsze chodzi spać o 20, dlaczego miałoby się to zmienić w wakacje? Obserwuję dzieci mojej siostry, u której panuje zasada „w wakacje można wszystko”. No więc te dzieci chodzą spać po północy, wstają o godzinie 13! Chore. I moim zdaniem bardzo niewychowawcze. Nie chcę, żeby Franek po późnym, wakacyjnym chodzeniu spać później przez miesiąc przestawiał się na poranne pobudki, gdy rozpocznie się rok szkolny. Myślę, że taki „szok związany ze...
