Ciąża to czas niespodzianek

Pierwsza ciąża to wielka niewiadoma. Taki odmienny stan. Ciało kobiety z miesiąca na miesiąc się zmienia, towarzyszą temu huśtawki nastrojów, zmiana temperatury ciała, a czasem niestety wymioty. Pierwsze miesiące były straszne. Najchętniej tylko spałabym. Podczas spacerów raz było mi gorąco, raz zimno.    Z upragnieniem czekałam na pierwsze ruchy dziecka . Początkowo miałam wrażenie, jakby mnie coś łaskotało od środka, ale pewnego wieczora poczułam mocniejsze uderzenie w brzuchu. To moje dzieciątko zaczęło dawać o sobie znać. To była jedna z najpiękniejszych chwil: pierwsze ruchy mojego szczęścia.  Do szpitala, na wszelki wypadek I tak mijały miesiące – brzuszek był coraz większy, dzieciątko coraz mocniej kopało. Podczas badania USG 4D lekarka powiedziała nam (bo oczywiście był ze mną mąż), że mamy zdrowego synka. Byliśmy wniebowzięci! Wszystko było w porządku, badania wychodziły dobrze. Termin porodu miałam na 5 czerwca, ale nic nie wskazywało na to, że urodzę w terminie.    W ostatnim miesiącu do ginekologa chodziłam co tydzień, aż do porodu, a że synkowi było jeszcze dobrze w brzuszku, to i w dniu planowanego porodu byłam na KTG. Podczas każdej mojej wizyty na korytarzu było wiele kobiet i tego dnia sytuacja była podobna. W oczekiwaniu na badanie, miło sobie gawędziłyśmy.    Gdy przyszła na mnie kolej, położna podłączyła mnie pod KTG i wytłumaczyła, co mam robić. Leżałam, ale nie wyczuwałam ruchów dziecka, co zaniepokoiło położną. Podeszła do mnie i prosiła, abym przekręciła się raz na jeden bok, raz na drugi. Lekarka zaczęła przesuwać główką urządzenia po brzuchu i po kilku minutach stwierdziła, że wypisze mi skierowanie do szpitala, gdyż KTG jest zawężone. Zdenerwowałam się, że ale pani doktor mnie uspokoiła i wytłumaczyła, że to typowe działanie i tak będzie bezpieczniej. Zadzwoniłam do męża, aby wziął...

Starania o dziecko planowaliśmy z mężem zaraz po ślubie. Chyba jak każda kobieta martwiłam się na zapas, że nie uda mi się zajść w ciążę. Słyszałam wiele historii o parach, które próbowały przez wiele lat. Naszły mnie też myśli, że w razie powodzenia, nie poradzę sobie z opieką nad takim maluchem. Tak się złożyło, że w rodzinie i wśród znajomych niewiele było dzieci, a nawet jeśli się pojawiały, zawsze bałam się wziąć je na ręce, aby nie wyrządzić im krzywdy – dlatego nachodziły mnie ogromne obawy czy dam radę... Wynik pozytywny Kiedy nie pojawiła się miesiączka, zrobiłam test. Okazało się, że jestem w ciąży, ale nadal nie mogłam uwierzyć, że wraz z mężem zostaniemy rodzicami! Zapisałam się do ginekologa, aby to potwierdzić. USG wykazało, że to piąty tydzień. To było bardzo przyjemne uczucie - że wiedzieliśmy o tym tylko z ukochanym i że jeszcze przez jakiś czas zostanie to tylko naszą tajemnicą. Wszystko to napawało mnie szczęściem. Skutki uboczne  Ciąża służyła mojej urodzie. Miałam promienną cerę, włosy – zawsze proste jak drut - zaczęły mi się kręcić, a nastrój był wspaniały. Niestety samopoczucie ulegało stopniowemu pogorszeniu. Poranne mdłości stały się nie tylko porannymi - trwały cały dzień. Nie pomagały migdały, picie wody, częste i lekkostrawne posiłki. Po jakimś czasie, przechodziłam koło straganu z mandarynkami i nagle okazało się, że mam na nie niesamowitą ochotę. To był mój ratunek! Od tej pory jadłam na śniadanie, obiad i kolację tylko mandarynki, ponieważ tylko one zwalczały mdłości. Może wydawało się to dziwne, ale najważniejsze, że działało. Śmiałam się, że kiedy maluch podrośnie, nie będzie mógł na nie patrzeć, bo mama zjadała je kilogramami. Niestety ten spokojny czas nie trwał długo. Nagle zaczął mnie boleć kręgosłup, to był koszmar. Kiedy przechodziłam przez pasy dla...

Zawsze cierpliwa i radosna – taką mamę pokazuje telewizja i popularne poradniki. I choć matki rzeczywiście mają w sobie mnóstwo czułości dla swoich dzieci, pojawiają się uczucia, o których wstydzą się mówić. Wiele z nich czasem krzyczy w myślach: „Mam już dość!”. Macierzyństwo miało być cudownym przeżyciem, najwspanialszym doświadczeniem, jakie Cię w życiu spotyka. I rzeczywiście czujesz się szczęśliwą mamą, a Twoje maleństwo sprawia Ci ogromną radość. Być może nigdy nie przypuszczałaś, że potrafisz kochać tak bardzo. Jesteś przekonana, że dla swojego dziecka mogłabyś zrobić dosłownie wszystko. Takie przeżycia towarzyszą niemal wszystkim matkom. Są jednak chwile, kiedy pojawiają się niepokojące myśli i uczucia dotyczące dziecka i macierzyństwa. Kobieta jest tym na ogół zdumiona, zawstydzona i przerażona, bo nikt jej nie uprzedził, że obok czułości i miłości, może przeżywać także żal, złość, urazę a nawet nienawiść. Wydaje jej się, że wszystkie inne mamy świetnie sobie radzą i tylko ona jedna nie może czasem wytrzymać ze swoim maluchem. Ale to nieprawda. „Żałowałam, że urodziłam dziecko” „Przez kilkanaście dni po porodzie wcale nie czułam się szczęśliwa. Wręcz przeciwnie. Ciągle płakałam i myślałam, że sobie nie radzę – ze sprzątaniem, praniem, prasowaniem, gotowaniem i w dodatku z opieką nad Olą. Nie wiedziałam, jak ją przewijać, jak karmić, jak nosić. Załamywało mnie to. Gdy patrzyłam, jak śpi, ogarniała mnie fala czułości, ale gdy budziła się z płaczem i nie mogłam jej uspokoić, szybko robiłam się na nią wściekła, a potem z bezsilności płakałam razem z nią. Chwilami żałowałam, że ją urodziłam.” Magda, mama 4-miesięcznej Oli. Już kilka dni po porodzie młode mamy stwierdzają: „Nie dam rady”. Takie gwałtowne załamanie następujące w tym czasie...