Kiedy Michał Wiśniewski zobaczył na mojej ręce pierścionek zaręczynowy zapytał, który to będzie mój ślub. Dziś Piotr Kupicha pyta mnie, „To dziecko to z mężem?”. Tak to już jest, że każdy mierzy Cię swoją miarką. Ja się nie mierzę, ja się ważę. I to obsesyjnie. Po 3 razy dziennie. To już prawie 9 miesiąc! Więc mogę się ważyć, kiedy mi się żywnie podoba, prawda? I niech nikt się nie waży mnie powstrzymać, nawet jak mu się to nie podoba! Jestem groźnym typem.
Jestem też typem łasym na komplementy, przyznaję. Dostaję ich w ciąży dużo; tym, którzy je wygłaszają, przyznaję rację. Największy komplement: „Ty w ogóle nie wyglądasz jakbyś była w ciąży. Wyglądasz normalnie”. Fakt: nigdy nie byłam bardziej sobą. Ciąża uwypukliła najsilniejsze cechy mojego charakteru.
Wykorzystuję moją ciążę, robię to. Z pracy ekipa odwozi mnie pod sam dom, moje materiały zgrywane są bez kolejki, a wywiad z Małgorzatą Sochą robię jako pierwsza, mimo sznureczka do niej. Wszyscy się boją, że ich zjedzą myszy. Albo poczucie winy. Gdybyście próbowali postawić się kobietom w ciąży, rewolucjom nie byłoby końca. My ciężarne, starłybyśmy Was na proch!
Ale jestem też wykorzystywana. Kiedy w 5 osób zapakowaliśmy się do 4 – osobowego auta, zostało ustalone, że „w razie zatrzymania przez policję – rodzę”. Kierowca był moim Mężem (faktycznie był), pasażerka okazała się być matką dziecka, pozostali – najbliższą rodziną, a ja surogatką, która daje napęd tej maszynie. Stałam się kobietą lekkiego i bezstresowego choć nielegalnego prowadzenia.
To już prawie 9 miesiąc… Chwilami jestem niezdolna do życia w teraźniejszości, nachodzą mnie refleksje, zadaję sobie banalne pytania, ożywiona uczuciami, które wcale banalne nie są: „do kogo On będzie podobny?”, „czy będzie miał włosy?”, „czy będzie spał i jadł bezproblemowo?’, „czy nie zaatakują nas kolki?”. „ A co jeśli nie będzie lubił kosza?!” – zastanawia się Mój Mąż, fan i obsesjonat NBA.
ON: SYN, BOHATER mojej ciąży jest najbardziej interesujący. ON – źródło nowych myśli. Każdy wózek napotkany na ulicy jest bodźcem do nich. Myślimy o Nim intensywnie, choć wciąż magiczne i zagadkowe wydaję się, że pojawi się już za 4 tygodnie. Planujemy te ostatnie 4 weekendy we dwoje: gdzie pójdziemy, gdzie pojedziemy (samolot odpada, nie mogę podnosić rąk do góry, nie poddaję się – są jeszcze pociągi), co zjemy? Ostatnie 4 tygodnie znanego nam życia. Za chwilę oboje będziemy w odmiennym stanie. Mówi się, że źródło wszystkich zniewoleń tkwi w przywiązaniu, można więc powiedzieć, że w końcu będziemy wolni. 4 tygodnie… Pojawia się też strach. Strach przed szczęściem nie do zniesienia. Ja wierzę w cuda i wiem, że to będzie cudowne Dziecko! Wiem też, że nie ma niecierpliwości rozkoszniejszej niż czekanie na Nie.
27 kwietnia 2014 W dniu urodzin w ramach prezentu zrobiłam test. Nie miałam odwagi patrzeć. Dwie kreski wyczytałam w Jego oczach. Szok, przerażenie i milion myśli. Nowa praca, walka o awans, mieszkamy razem dopiero od 3 miesięcy. Znamy się od roku. To nie możliwe... Płacz i zgrzytanie zębów. Życie legło w gruzach. Gdyby wśród moich dobrych znajomych zrobić ankietę, czego bym nie chciała najbardziej na świecie, odpowiedzieliby jednogłośnie: dziecka! Uspokaja mnie myśl, że zdarzają się pomyłki , złe testy, wczesne poronienia. Koniec świata. A czerwone od płaczu oczy trzeba zamalować do pracy. 7 maja 2014 HCG potwierdza ciążę. USG również. Lekarz mówi: tu prawdopodobnie rozwinie się płód. I pokazuje coś na monitorze, czyli tak jakby tam jeszcze nic nie było. Znowu płacz, obwinianie całego świata. On przypomina, że nie mamy już po 20 lat, tylko 10 więcej i dzieci to nie taka tragedia . Chyba się cieszy, co mnie jeszcze bardziej irytuje. Mam ochotę cofnąć czas. 20 maja 2014 Boję się dotykać brzucha. Jakby nie należał do mnie. Boje się, że dotknę go i nagle mnie zaczaruje. Widzę oczami wyobraźni rozstępy, dodatkowe 20 kg, obwisłe piersi. Boję się, że nie pokocham tego dziecka. Śmierdzą mi perfumy w sklepie i na ludziach. 25 maja 2014 Udowadniam sobie, że nie nadaję się na matkę. Na argument, że jestem za młoda, On się tylko śmieje. Kolejne USG . Serduszko bije jak szalone 148 uderzeń na minutę, a płód wygląda jak chomik . Nie płakałam ze wzruszenia. Ale też i nie płakałam z nieszczęśliwości. Po USG poszliśmy na lody. 1 czerwca 2014 Karta ciąży założona. Formalnie i państwowo jestem w ciąży. To brzmi jakbym nie mówiła tego o sobie. Stwierdzenie "jestem w ciąży" jeszcze nie funkcjonuje w moim słowniku. Postanowiliśmy powiadomić przyszłych dziadków. Potraktowałam to jak przykry obowiązek. Nie...
Odkąd wyszłam za mąż pragnęłam dziecka podświadomie, ale to praca przez długi czas była najważniejsza. Czas uciekał, a ja powoli dojrzewałam do myśli o rodzicielstwie. Starania o dziecko trwały prawie rok – 13 listopada 2012 roku zrobiłam test ciążowy . Jak tylko zobaczyłam dwie kreski, cieszyliśmy się z mężem ogromnie. Dni mijały – czułam się dobrze, dziecko rozwijało się prawidłowo. Mieliśmy parę kryzysowych sytuacji, musiałam leżeć, ale dotrwaliśmy do końca. Całą ciążę bałam się porodu Bałam się bólu i tego, co nie znane. Marzyłam, by mąż był ze mną w tym najważniejszym dniu. Ale nie udało mi się go nakłonić do uczestnictwa w narodzinach Antosia. Było mi przykro , ale uszanowałam jego decyzję i codziennie powtarzałam sobie, że dam radę! Nie chciałam naciskać i wyjść na największą zołzę. Nastał w końcu 12 lipca 2013 – nowy rozdział w moim życiu. Rano zakupy z mężem. Gdzieś tam z tyłu głowy pojawiła się myśl, że może to dzisiaj, może jutro. Zacznie się ten poród czy nie? Jest ostatni dzień 39. tygodnia ciąży . Walizka dla mnie i dla synka stoi spakowana w korytarzu. Czuję lekkie bóle w brzuchu. Mały wierci się niemiłosiernie. Lekarka nie ma dyżuru Wieczorem mamy oglądać film. Czuję, że coś się dzieje , ale nadal nic nie boli. Rezygnuję z filmu, położę się, spróbuję zasnąć i mi przejdzie. Zamykam oczy, liczę barany – raz, dwa, trzy, ale nie mogę usnąć. Liczę skurczę – zero regularności, pojawiają się co 8, 10, 5, 5, a potem 20 minut. Leżę sobie i gadam – Synku mój mały, nie kręć się tak strasznie, bo wyjdziesz przez brzuch. Syn odpowiada, serwując mi kopniaka w żebro. Mija godzina, skurcze się rozkręcają , biorę ciepłą kąpiel, ale boli mocniej. Dzwonię do mojej pani doktor, słyszę, że możemy jechać do szpitala, jeśli w domu nie czuję się pewnie. Ale mam rodzić w sobotę po...
Pierwszy test ciążowy . Serce zaczyna bić szybciej, wpatruje się w okienko testu i... jest! Najpierw jedna czerwona kreska, a obok niej druga, delikatnie różowa. Skaczę z radości. Biegnę do męża, ale ten nie widzi drugiej kreski. Drugi test ciążowy , cztery dni później. Znowu jedna kreska, czerwona. Ale ja czuję, że to niemożliwe. Przecież wiem, czuję, że jestem w ciąży. Jem łyżeczką musztardę! Trzeci test ciążowy. Jest druga kreska - tym razem czerwona. Cieszymy się razem z mężem. Idziemy do lekarza, on potwierdza ciążę. Nie potrafię opisać naszej radości - tak długo się staraliśmy o dziecko! Musimy przygotować naszą córeczkę - dwulatkę - na nadejście siostrzyczki lub braciszka, ale mamy czas, prawie 9 miesięcy. Kim jesteś maleństwo? Musztardę jem z każdym posiłkiem. Z Olą w ciąży - starszą córeczką - też tak miałam. Mija tydzień euforii, a ja czuję, że powinnam iść do lekarza . Miałam rację, muszę leżeć, muszę uważać na dzidziusia, muszę odpoczywać. Jak to odpoczywać, gdy energii mam tyle, co po kilku kawach. Kolejna wizyta u ginekologa . Jest dobrze, już się unormowało, nie ma zagrożenia. Uff, kamień z serca. W nagrodę słyszę serduszko mojego dzidziusia. Puk, puk, puk... Mijają dni, tygodnie, rośniemy - ja i dziecko. Całą rodzinę rozpiera energia, powoli szykujemy się do tego najważniejszego dnia. Czuję ruchy i kopniaki dziecka , ale nie tylko ja. "Kim jesteś? Alicją, a może Witkiem?" - lekarz odpowie mi na to pytanie. Kolejna wizyta u lekarza i rzeczywiście słyszę: "O jaki duży chłopak! Syn!". Ola będzie miała braciszka. Cieszę się bardzo, choć tak samo cieszyłabym się, gdyby usłyszała, że będzie dziewczynka. Byle dziecko było zdrowe . Mężuś na pewno się ucieszy; będzie miał synka, syneczka, synusia... A był przekonany, że to będzie dziewczynka. Ta musztarda go zmyliła. Jak przygotować...
