„Czerwony kapturek” – bajka do słuchania od Wytwórni Muzycznej MTJ

Niektóre mamy wracają do pracy chętnie, lubią to, co robią i spełniają się zawodowo także wtedy, gdy mają dzieci. Inne mamy nie mają wyboru, nawet gdyby chciały dłużej posiedzieć w domu z maluszkiem. Łączy je jedno – każda mama dokłada wszelkich starań, żeby maluch miał jak najlepszą opiekę w czasie jej nieobecności. I nie lubi, gdy zadaje jej się nieodpowiednie pytania. 1. Kto ci pilnuje dzieci, kiedy jesteś w pracy? Pytanie, które zakłada, że mama jest jedyną osobą, która może zająć się dzieckiem, a gdy pojawia się gdzieś bez niego, jest to podejrzane. A co z tatą, z babcią , z klubem malucha, nianią? Zostawianie malucha pod opieką kogoś innego nie jest niczym złym . Oczywiście zanim zajmie się nim ktoś obcy, należy upewnić się co do jego kompetencji i referencji i bacznie obserwować zachowanie dziecka, ale nie ma powodu, by  wpadać w paranoję. Na takie pytanie najlepiej odpowiedzieć konkretnie i nie wdawać się w niepotrzebne dyskusje . Jeśli nie chcesz o tym rozmawiać, wystarczy uciąć temat krótkim: „moje dziecko ma dobrą opiekę”. Przeczytaj też o sposobach na relaks dla mamy 2. Pozwalasz babci wtrącać się w wychowanie? Jeśli dzieckiem zajmuje się babcia i nieopatrznie pochwalisz się tym rozwiązaniem, na pewno znajdzie się ktoś, kto wie więcej o wychowaniu dzieci i międzypokoleniowych zagrożeniach w rodzinie. Możesz usłyszeć, że babcia na pewno rozpieści dziecko , utuczy je słodyczami i spełni wszystkie jego zachcianki. Możesz też spodziewać się ostrzeżeń, żebyś uważała, bo babcia nie tylko będzie wtrącać się w wychowanie, ale pewnie i wiele innych rodzinnych spraw. Często faktycznie babcie są bardziej ustępliwie niż mamy – ale te kwestie na pewno przedyskutowaliście , zanim zdecydowaliście się na takie rozwiązanie. Co do wtrącania się, no cóż – jeśli babcia po prostu udziela dobrych (czasem „dobrych”) rad i...

Chyba każdy z nas chce wychować swoje dziecko na człowieka emocjonalnie dojrzałego, z wysoką samoświadomością, a przede wszystkim szczęśliwego . Pytanie tylko, jak to osiągnąć? Rodzice starają się, jak mogą. Natomiast dr Kenneth Barish z Cornell University twierdzi, że jest to prostsze, niż mogłoby się wydawać. Zdaniem specjalistki wystarczy codziennie stosować zasadę dziesięciu minut. Tylko ty i ja Zdaniem Barish zaledwie dziesięciu minut codziennie przed snem wystarczy, by znacząco wzmocnić więź emocjonalną z dzieckiem. Nie chodzi tylko o podsumowanie dnia i streszczenie problemów. Czas ten rodzice powinni poświęcić na rozmowę o emocjach. To powinna być okazja do tego, by dziecko mogło spokojnie przedstawić swoje argumenty, wytłumaczyć np. dlaczego w ciągu dnia się zdenerwowało lub co je martwi, zadać nurtujące je pytania i co ważniejsze, uzyskać na nie odpowiedzi czy pomoc, której potrzebuje. Dzięki temu nasza pociecha ma szansę nauczyć się radzenia sobie z trudnymi emocjami , a także zrozumieć, że nie ma nic złego w ich przeżywaniu. To czas, by się przytulić, a także pochwalić malucha, czy mu podziękować. Mały człowiek dzięki temu nawykowi czuje, że my rodzice zawsze jesteśmy blisko . Ma także szansę szybciej nauczyć się żyć w zgodzie se swoimi uczuciami i emocjami, a w przyszłości z pewnością będzie lepiej radzić sobie z cierpieniem, złością, czy porażką. Mów, słuchaj i zrozum Zasada dziesięciu minut może brzmi prosto i banalnie, ale w praktyce nie zawsze to wychodzi. Dzieci próbują zrozumieć świat. Pomagamy im w tym, jak umiemy, ale czasem mamy dość albo wolimy unikać prawdy. Denerwujemy się, gdy pytania są zbyt dociekliwe. Unikamy szczerego mówienia o uczuciach. Potem dziwimy się, że relacja z dzieckiem nie jest dość bliska. Co więcej, często odmawiamy także dzieciom prawa do wyraźnego mówienia o bólu, złości , smutku. Nie dajemy...

Do autorki bajki trafił zestaw kosmetyków do pielęgnacji włosów  BIOWAX Botanic . Dla moich niesfornych dzieciaczków: Nicoli i Szymona, aby pamiętali, że nawet w niepozornej rzeczy tkwić może wielka magia, trzeba ją tylko odkryć… Zabawę czas zacząć! Tego ranka Nicola i Szymon obudzili się bardzo wcześnie. Wcześniej, niż zwykle. Wiatr za oknem wyginał konary drzew, a siąpiący deszcz spływał długimi sznureczkami po szybach. - Brr, ale zimno! – chłopiec wydął wargi i z rozmachem cisnął poduszką w kierunku siostry. Nie trafił, ale dziewczynka i tak posłała mu spojrzenie pełne piorunów. Szymon, jakby tego nie widząc, kontynuował: - I co my dziś będziemy robić? Na podwórku mokro, błoto… I ten wiatr … chyba już wszystkie liście zerwał z kasztanowca przed domem… - Może zakradniemy się na strych? – z entuzjazmem w głosie powiedziała Nicola. - A babcia? Na pewno nas nakryje! I znowu będzie szlaban na telewizję! - Oj tam! Ja się nie boję! Będziemy bardzo cicho… No chodź! Nie mów, że się boisz! Ostatnie słowa dziewczynki chyba poskutkowały… Szymon wciągnął na siebie pasiasty golf, założył brązowe spodnie, nogi wsunął w tenisówki i już był gotowy do penetracji zakazanego rejonu domu. - Chodź! No pospiesz się, póki babcia jeszcze śpi! – ponaglał Nicolę, która z namaszczeniem zakładała rajstopy. Babcia nie będzie spała do południa! Ostrożnie, aby nie zbudzić domowników, sykając zębami przy każdym skrzypnięciu deski, rodzeństwo poczęło wspinać się po schodach na strych. Na zewnątrz hulał wiatr. Uderzając gałęziami w szyby potęgował uczucie niesamowitości. Po kilu minutach i pokonaniu kilkudziesięciu stopni byli na miejscu. - Zabrałeś latarkę? – zaniepokoiła się Nicola – troszkę tu ciemno! - Zapomniałem, ale nie wracam! Jakoś damy radę… Przeciskając się pomiędzy...