Gdy ma się dwoje dzieci, karmienie piersią wygląda właśnie tak?

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} span.s3 {font: 12.0px Helvetica} ol.ol1 {list-style-type: decimal} 1. Dwoje dzieci - dwa charaktery  Marzena z Białegostoku: Każde z 4 moich dzieci jest inne. Nawet, jeżeli pierwsze dziecko jest bardzo spokojne, nie ma szans, że drugie będzie takie samo. Może będzie spokojne, ale np. będzie bardzo dużo mówić. Np. moi dwaj synowie to całkowite przeciwieństwa: najmłodszy syn to dynamit, a jego starszy brat jest aż za spokojny. Co dziecko, to charakter.  2. Karmienie piersią tak samo bolesne, jak przy pierwszym dziecku Magda z Łodzi: Przy pierwszej córce długo używałam kapturków , bo przy karmieniu bardzo bolały mnie piersi. Myślałam, że z drugim dzieckiem będzie inaczej, bo już się przyzwyczaiłam, ale między moimi dziewczynkami jest 5 lat różnicy i całą akcję z karmieniem trzeba było zaczynać od zera. Kapturki znów wróciły, chociaż przy drugiej córce używałam ich trochę krócej.  3. Przy drugim dziecku 4 razy mniej czasu  Justyna z Milanówka: Po pierwszym dziecku bardzo szybko wróciłam do pracy, bo taką miałam sytuację życiową. Co prawda ledwo starczało nam na nianię i wiecznie wymienialiśmy się z mężem małą ale bardzo nie chciałam, żeby Wiktoria była sama, dlatego zdecydowaliśmy się na drugie dziecko. Okazało się, że tych obowiązków zrobiło się nagle 4 razy więcej. Nie żałuję, chociaż dalej przerzucamy się opieką nad dziećmi i w ogóle nie mamy dla siebie czasu. Przynajmniej na razie. 4. Urlop macierzyński z dwójką dzieci to żaden urlop Wanda z Augustowa: Pamiętam, jak przy pierwszym dziecku ucinałam sobie drzemki razem z synem. Kiedy pojawia...

Dwoje dzieci to podwójne obowiązki i mogłoby się wydawać, że życie z dwójka dzieci jest znacznie trudniejsze niż bycie mama jedynaka. Jednak doświadczenie zdobyte przy pierwszym dziecku jest jak koło ratunkowe, które pomaga nie popaść w macierzyńskie doły. Przeżycie pierwszego roku z dwójką dzieci, to spore wyzwanie, ale i ogromna lekcja, która nauczyła mnie:   Wszystko, co złe i trudne szybko przemija (za chwilę nie będę nawet o tym pamiętać). Każdy niełatwy etap w rozwoju mojego pierwszego dziecka (bezsenność, płacz, ząbkowanie) wydawał mi się nie mieć końca. Miałam wrażenie, że to nigdy nie minie, a ja popadnę w obłęd. Nie raz płakałam w poduszkę z braku sił spowodowanych niekończącymi się bezsennymi nocami czy wiecznym płaczem mojego dziecka. Teraz patrząc na to z perspektywy czasu (i kolejnych dzieci), wiem, że były to tylko kolejne etapy w życiu małego człowieka, które jak szybko się pojawiły, tak minęły. Przy drugim dziecku, kiedy np. nie chciało samo zasypiać, nie panikowałam, wiedząc, że to tylko taki moment w jego życiu, który minie (w końcu do 18 urodzin nie będzie spać ze mną w łóżku).   Nie zrobię wszystkiego, co powinnam i nie obwiniam się za to. Bywają momenty, kiedy każde z moich dzieci chce czegoś ode mnie dokładnie w tej samej chwili. Do mnie należy wybór, które z dzieci będzie musiało poczekać. Mimo że zajmując się danym dzieckiem, drugie wtedy patrzy na mnie z wyrzutem i łzami spływającymi po policzkach, nie czyni to ze mnie złej matki.   Każde dziecko jest inne i nie ma sensu ich porównywać. Jedno z moich dzieci nigdy nie poznało smaku smoczka (z czego byłam dumna), kolejne zaś nie było w stanie odkleić się od niego. Jedno zaczęło chodzić przed ukończeniem roku, drugie długo z tym zwlekało. Nie wyrywałam włosów z głowy w obawie, że moje dziecko nigdy nie zrezygnuje wykorzystywania rąk przy chodzeniu i na...

Już wiesz, że opieka nad dzieckiem wymaga ograniczeń, zaznałaś nieprzespanych nocy. Zdajesz sobie sprawę, że kolejny maluch oznacza nową porcję tych utrudnień. Do tego dochodzą obawy o pracę i finanse rodziny. Ale z drugiej strony tak bardzo pragniesz jeszcze jednego dziecka i nigdy nie myślałaś o poprzestaniu na modelu 2+1. Masz obawy? Nie wiesz, czy już teraz? A może odsuwasz od siebie tę myśl? To naprawdę ważna decyzja Ona musi być twoja i szczera. Niedobrze jest decydować o kolejnym potomku tylko pod wpływem namów rodziny czy nacisków męża, nie warto też jako głównego argumentu podnosić: no bo chyba już powinnam. W dzisiejszym świecie ścieżek życiowych jest wiele. Kobieta nie musi realizować się tylko poprzez rodzinę. Nie jest już tak, że to społeczeństwo, kultura decydują za ciebie. Musisz to zrobić sama. Powinnaś czuć, że tego naprawdę chcesz Być może teraz wszyscy cię namawiają, ale pamiętaj, że potem to na ciebie spadnie większość obowiązków i odpowiedzialność za nowe życie. Być może czujesz, że nie ma nic cudowniejszego od trzymania w ramionach słodkiego, ślicznego i naprawdę wyczekanego maleństwa... A może jest w tobie zbyt dużo lęku? To sygnał, żeby jeszcze poczekać. Może lepiej wychować szczęśliwego jedynaka? To nieprawda, że dziecko musi mieć rodzeństwo, że jedynactwo jest krzywdzące. Wśród jedynaków jest tyle samo szczęśliwych osób, co wśród ludzi mających rodzeństwo! I podobnie – są szczęśliwe rodziny zarówno z jednym, jak i z kilkorgiem dzieci. Kolejne dziecko nie może być ratunkiem dla małżeństwa Dziecko faktycznie cementuje związek, pogłębia uczucie między kobietą a mężczyzną – pod warunkiem, że wasze relacje przed jego narodzeniem były dobre, oparte na zaufaniu i zrozumieniu. Jeżeli tego brakuje, to najsłodsze nawet maleństwo nie sprawi cudu. Drugie łatwiej? Kolejne dziecko nie jest oczywiście...