Bo tacy jesteśmy – pełni sprzeczności, ale czy jest w tym coś złego? Autorka "Hansa i Matyldy", Yokococo, mówi, że nie, pozwalając dzieciom być i dobrym, i złym.
Tytułowi "Hans i Matylda" to dwa koty. Już od pierwszej strony nie mamy wątpliwości, kto tu jest czarnym, a kto białym charakterem. Matylda to ta dobra i grzeczna. Hans... Cóż, niezły z niego rozrabiaka. Gdy Matylda spokojnie czyta książkę, Hans buszuje w śmietniku. Gdy ona sprząta w kuchni, on bazgrze po elewacji domu. A wszystko to przedstawiono w kolorystyce, która podpowiada, z kim mamy do czynienia. Bo świat Matyldy to kolory, jasność, dzień, Hansa zaś to szarość, czerń, ciemność, noc – oba światy zestawione dla kontrastu obok siebie.
Kiedy wiemy już kogo lubimy, a kogo nie, historia nabiera rumieńców. Otóż Hans wpada na pomysł uwolnienia zwierząt z zoo. Nie najlepszy, prawda? Niby tak, ale dlaczego, czytając o planach Hansa, myślimy o nim ciepło (ręce do góry, komu przyszło to kiedyś do głowy, by wypuścić tygrysa z klatki)? Ba, przyłapujemy się nawet na tym, że mu dopingujemy. A co robi Matylda? Matylda pomaga policji rozwiązać zagadkę (bo "Hans i Matylda" to opowieść kryminalna dla dzieci) i wskazuje miejsce pobytu Hansa. Niby obywatelska postawa, ale nam, dorosłym, ciśnie się na usta "To donos!". Tylko, drodzy rodzice, nie pozwólcie im się wydostać, niech wasze dzieci same ocenią, czy zachowanie Matyldy jest dobre, czy złe, zwłaszcza że to nie koniec historii. Nie zdradzę pointy, ale zapewniam, że będzie się jeszcze działo – czeka was bowiem nieoczekiwany zwrot akcji (jak na dobry kryminał przystało), który sprawi, że zweryfikujecie swoją opinię i o Matyldzie, i o Hansie. Plus ilustracje, wyraziste, narysowane mocną kreską. Idealne dla najmłodszych.
Książkę doceniło brytyjskie pismo dla rodziców "Junior", przyznając autorce prestiżową nagrodę Junior Design Awards 2012 w kategorii "Najbardziej obiecujący talent".
Akurat tę książkę polecam gorąco, bo Alicja Długołęcka wie, o czym pisze. Napisała ją zresztą przy pomocy Majki i Maćka. Żadna historia – jak wspomina autorka – nie jest zmyślona, a rozmowy są autentyczne. Dzieciom trzeba wyjaśniać po prostu. Seks nie gryzie, miłość przeżywają i trzylatki, i siedemdziesięciolatki. Mówić trzeba prosto, bez niepotrzebnych uśmieszków, bez porozumiewawczego mrugania okiem, historyjek o kapuście i bocianie. Warto mieć przygotowaną koncepcję rozmowy, bo wcześniej czy później do niej dojdzie. Lepiej byłoby wcześniej, bo koledzy tego tak dobrze nie zrobią. Jeśli się zostanie wywołany do tablicy, to szczęście dla nas, trudniej, gdy samemu się chce podjąć temat. Wtedy należy wykorzystać konkretną sytuację, wyczuć atmosferę. A temat należy podjąć, bo nie wszystkie dzieci będą miały odwagę zapytać. One również żyją w określonej kulturze, obyczajowości, że nie powiem pruderii dotyczącej seksu, intymności, wreszcie miłości. Książka przeznaczona jest dla dzieci między pierwszą a trzecią, a nawet czwartą klasą. Wszystko zależy od tego, w jakim tempie dziecko dojrzewa. Można również kupić książkę, ale nie tak bez okazji, i wręczyć ją dziecku,na przykład z komentarzem, że dość długo jej szukałam, a w końcu udało mi się kupić. Najlepiej jednak przeczytać razem z córką lub synem. Bo dzieci, wbrew naszym wyobrażeniom dużo słyszą, a jeszcze więcej widzą i rozumieją. Czasami, a nawet często, nie zdajemy sobie z tego sprawy. I pośpieszmy się, żeby nie zrobił tego internet, a w nim strony pornograficzne. Wcześniej czy później jakiś wyedukowany kolega pokaże im te strony. Takie mamy medialne czasy. Pudelkowo-plotkowe. A zatem zacznijmy od kupienia książki Alicji Długołęckiej. Następny krok będzie łatwiejszy. Wiem, o czym piszę, w końcu jako babcia sama kiedyś...
Agnieszka pracuje z nami od lat, jest wspaniałą, ciepłą osobą, więc wszystkie w redakcji bardzo ją lubimy. Kiedy zaszła w ciążę, my – mamy z doświadczeniem, dawałyśmy jej mnóstwo rad, kibicowałyśmy, wspierałyśmy podczas emocjonalnej burzy (wiadomo, ciąża to nie bułka z masłem). I bardzo wyczekiwałyśmy Matyldy. Niespodzianka Termin porodu został wyznaczony na 5 marca, ale każda mama wie, że dzieci mają swoje plany. Kiedy w sobotę o 7 rano zadzwonił mój telefon i zobaczyłam, że to Aga, już wiedziałam, co się święci. Agnieszka pojechała do szpitala, a tam okazało się, że jest prawdziwy wysyp porodów i nie ma miejsc. Na szczęście malutka w brzuchu miała się świetnie i z akcją porodową można było jeszcze poczekać. Poszukiwania szpitala Czas mijał, a wolnych miejsc nadal na porodówce nie było. Dlatego rozpoczęły się poszukiwania innego szpitala. Agnieszka trafiła do szpitala klinicznego, gdzie ze spokojem monitorowano postępy porodu. Matyldzie jednak przestało się spieszyć na świat, więc w niedzielę Aga dostała oksytocynę. Mała nadal trzymała się swojego zdania na temat porodu – rozstanie z brzuchem mamy niespecjalnie się jej widać podobało. Lekarze postanowili wykonać cesarkę . I tak o godzinie 16:22 Matylda pojawiła się na świecie. Kibicowałyśmy cały czas Przez cały czas oczekiwania na Matyldę kibicowałyśmy Agnieszce z całych sił – dzwoniłyśmy, pisałyśmy do siebie, wspierały, pocieszały. Aga musiała wykazać się dużą cierpliwością. Cóż... cierpliwość to cecha, która przy dziecku jest niezbędna. Teraz obie dziewczyny odpoczywają, uczą się siebie, poznają się nawzajem. A my bardzo się cieszymy z powiększenia naszej redakcyjnej rodziny i troszkę Agnieszce zazdrościmy. Bo przed nią piękny czas. Dziś w redakcji wszystkie wspominamy swoje porody, pierwsze chwile z naszymi dziećmi, wzruszenia,...
Typ pierwszy, postawa w stylu "nie ma dziecka" . Jego materiał genetyczny zapodział się gdzieś na świecie i odtworzył, ale on nie bardzo sobie przypomina sytuację i nie widzi potrzeby wspierania kogoś, kogo nie planował lub planował, ale nie kojarzył z jakiego rodzaju odpowiedzialnością się to wiąże. Niby niedojrzały i niezorganizowany, jednak niezwykle precyzyjny w różnego rodzaju formach ukrywania dochodu . Jeździ autem matki, je z talerza przyjaciółki, śpi pod kołdrą brata. Zazwyczaj nie jest zainteresowany kontaktem z dzieckiem. Typ drugi, zainteresowany bezpłatnym kontaktem – niezwykle popularny w przyrodzie. Niby jest, a wiecznie się spóźnia, zapomina, jest w niedoczasie z założenia. Alimenty zapłaci "jutro". To bardzo szerokie pojęcie, które z całą pewnością nie nastąpi w tym miesiącu. Przed dzieckiem kreuje się na króla. Wszystko wie, każe się podziwiać. Powoduje u dziecka dysonans poznawczy. Matka reaguje złością, a dziecko jeszcze nie wie, co z tym zrobić. Z wiekiem "typ" stwierdza, że matka nastawia dziecko przeciw ojcu. Zobacz też: Jak napisać pozew o alimenty? Czy mogłabym napisać więcej takich charakterystyk? Oczywiście. Ba, na dodatek mogłabym napisać również o matkach , które udają, że kochają dzieci. Wiecznie ich zapominają, nie dbają o nie i jak każdy alimenciarz – nie płacą . Na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego 18 września odbędzie się konferencja „Alimenty w XXI wieku – stan prawny a rzeczywistość” wpierana takim filmem. Polecam film i temat pod rozwagę tym, którzy czasem mają wyrzuty sumienia.
