Plastusiowy pamiętnik – recenzja audiobooka

Ważne prezenty i zabawy z ciotecznym rodzeństwem Dla mojego synka w święta najważniejsze są (co tu kryć?) prezenty oraz to, że spotka się z ciotecznym rodzeństwem i wraz z nim ogołoci choinkę z cukierków . Dla jego małej kuzynki to, że może się ubrać jak królewna. Dla teściowej – strona duchowa. Dla mnie chyba to, co kiedyś najbardziej mnie drażniło – że będzie tak jak zawsze: mama przesadzi z przygotowaniami, wujek opowie tę samą co rok wcześniej anegdotę, ktoś poplami obrus barszczem , dzieci będą rozrabiać, dorośli prędzej czy później zaczną politykować… Dzięki temu wiem, że wszystko jest jak należy, a świat kręci się we właściwą stronę. Nie ma uniwersalnego sposobu na to, by święta były udane, bo każdy z nas lubi spędzać je inaczej. Zawsze jednak ważne jest to, by nie robić niczego wbrew sobie, nie oczekiwać niemożliwego (np. tego, że wszystko wypadnie idealnie) i skupić się na tym, co daje radość. Zapytałam kilka zaprzyjaźnionych mam, co w ich przypadku sprawia, że święta są świętami. Oto co powiedziały.   Pozwoliłam sobie pomóc Moje pierwsze święta z dzieckiem były jak wyczerpujący obóz kondycyjny. Wyciągnęłam wnioski i kolejne były już inne. Izabela Czuban, mama Wojtka (dwa i pół roku) i Jagody (sześć miesięcy) Chciałam, aby pierwsza wigilia Wojtka była piękna jak z bajki. Wpadłam w jakiś obłęd: biegałam po sklepach, gotowałam, sprzątałam (wciąż od nowa, bo mały zaczynał raczkować i rujnował mój wysiłek). Podczas kolacji byłam wykończona i marzyłam tylko o tym, żeby pójść do łóżka. A Wojtuś? W ogóle nie dotrwał do kolacji! Kolejne święta były już inne, bo pozwoliłam sobie pomóc, a raczej – wyręczyć. Przeprowadziliśmy się właśnie do nowego domu, zaprosiliśmy rodzinę. Tym razem nie próbowałam jednak robić wszystkiego sama, zwłaszcza że byłam w...

  Ona – dziennikarka radiowa i telewizyjna, on – lektor języka angielskiego. Kiedy ich spytać, czy trudno wychowywać adoptowane dzieci, nie rozumieją pytania. Przecież dzieci w ogóle wychowuje się trudno... Bardzo długo nie chcieli mieć dzieci. Nie, żeby wcale, ale zawsze było, że jeszcze nie teraz. – Myślałam, że nie nadaję się na matkę. Nie chodziło o mnie, ja już swoje przeżyłam, przebalowałam. Bałam się, że jakiemuś dziecku zmarnuję życie – opowiada Jolanta Krysowata, reportażystka Polskiego Radia Wrocław, prezenterka programu telewizyjnego Polsatu „Nasze dzieci”, szczęśliwa (choć czasem umęczona) matka Misia i Tosi. Kreska, bo tak nazywają ją nawet przygodni znajomi, i Bogodar zawsze mieli taki pomysł na życie: jedno sobie urodzimy, drugie adoptujemy. Kolejność nie miała znaczenia. Czas płynął, 10 lat konkubinatu minęło jak z bicza strzelił, skończyli budowany niemal chałupniczym sposobem wymarzony dom we wsi pod Wrocławiem. „Kurczę, jest gniazdo, trzeba by znieść jajko” – myśleli. I jeszcze o tym, że powinni jakoś zapłacić za swoje szczęście, za miłość, która przetrwała 10 lat nienaruszona, nietknięta. „Trzeba dzielić się szczęściem, bo odejdzie” – myśleli. Jedno sobie urodzimy, drugie adoptujemy... W dowolnej kolejności, ale jeszcze nie teraz. I wtedy umarła Mrówka! To nie był żaden wybór, Misiek po prostu był nasz – Mrówka była moją przyjaciółką od zawsze – opowiada Kreska. – W dorosłym życiu ona mieszkała w Warszawie, ja we Wrocławiu. Nie widywałyśmy się często, ale byłyśmy dla siebie i to wystarczyło. A potem Mrówka zachorowała na raka. Umierała trzy miesiące i ja przy tym byłam. Myślałam wtedy, że nic nie ma sensu, a potem, że jeśli nie można uratować konkretnego życia, trzeba dać je komuś innemu. Innemu życiu trzeba dać...

  W dyskusji biorą udział: Agnieszka Sznyk-Basałyga, mama Oliwiera (rok i 10 miesięcy), jej Mama, Bożena Sznyk, urzędnik służby cywilnej w kancelarii premiera, oraz: Paulina Holtz, mama Antoniny (2 lata) i Marceliny (pół roku), aktorka, jej mama, Joanna Żółkowska, aktorka. Bożena dokładnie pamięta, jak bardzo brakowało jej swobody, kiedy to jej córka była mała. Dlatego każdą wolną chwilę spędza z wnukiem Oliwierem. - Podziwiam ją za wielką cierpliwość i umiejętność empatii. Ja nie jestem aż tak doskonała – mówi Agnieszka. Niewolnica Isaura W 1984 roku, kiedy w każdy wtorkowy wieczór ulice pustoszały, a dziewczynki z podstawówki łkały, gdy okrutny Leoncio znęcał się nad piękną Isaurą, Agnieszka była już w łóżku. Jak co dzień. Punktualnie o 20 telewizor przestawał istnieć. Takie panowały zasady. Zawsze, bez wyjątku. – To był jeden z punktów zapalnych. Wszyscy w szkole oglądali "Niewolnicę Isaurę", tylko nie ja, a życie bez niej nie miało sensu. Teraz wydaje mi się to absurdalnie śmieszne, ale wtedy byłam bardzo nieszczęśliwa. To był totalny obciach. Koleżanki musiały mi opowiadać o przygodach niewolnicy i okrutnym plantatorze bawełny – śmieje się Agnieszka. To samo było ze zdobywcą trzech Złotych Globów "Szogunem" z Richardem Chamberlainem. Szlaban. I czytanie pod kołdrą, bo Agnieszka i tak nie spała. – Ja mam więcej dystansu. Może to reakcja na moje przygody z serialami? A może wynik czasów, w których żyjemy? – zastanawia się Agnieszka. – Przejmuję się wychowaniem Oliwka, ale nie jest dla mnie sprawą życia i śmierci, czy zaśnie o ósmej czy dwie godziny później. – Gdy wnuczek zostaje u mnie na noc, z bolącym sercem, ale jednak, nie zaganiam go do łóżka o 20. Nauczyłam się tego od córki – dodaje babcia Bożena. I obiecuje, że kupi córce na Dzień Dziecka i...