Ta niesamowita historia wydarzyła się dwa lata temu w Australii. Okropny wypadek, jakiemu uległ mały Rowan, o mało nie pozbawił go życia. Rodzice nie mogli pogodzić się z prognozami lekarzy, ale wola życia zaskoczyła jednych i drugich. Wszystko zaczęło się, gdy Rowan wypadł z toru motocyklowego na swoich pierwszych w życiu zawodach.
Chłopiec jest posiadaczem licencji motocyklowej. Regularnie trenował, aby wystartować w zawodach motocyklowych. Podczas pierwszego konkursu już na pierwszym ostrym zakręcie z niewyjaśnionych powodów wypadł z toru i wylądował 20 metrów dalej w wodzie i korzeniach namorzynów. Wypadek widzieli rodzice, ale nie wiedzieli, że to ich syn wypadł z toru. To oni jako pierwsi udzielali pierwszej pomocy własnemu dziecku. Wtedy słyszeli od innych: „jest nieprzytomny, ale powinien szybko odzyskać świadomość”.
Zabłoconego Rowana wsadzono do karetki. W drodze do szpitala ratownicy musieli go intubować. Później rodzice odkryli, że to wtedy ich syn w skali stosowanej do oceny przytomności uzyskał najgorszą możliwą punktację – 3 punkty na 15 możliwych. Gdy zdarzy się nagły wypadek dziecku, żaden rodzic nie jest gotowy na to, aby usłyszeć to, co wtedy mówili ratownicy w karetce: „źle to wygląda”.
W szpitalu chłopiec w trybie pilnym przeszedł operację – trzeba mu było usunąć kawałek czaszki, gdyż w jego głowie gwałtownie rosło ciśnienie. Doszło do dużego krwotoku do mózgu. Dziecko przeszło też udar mózgu i przez całe tygodnie nie wybudzało się ze śpiączki. Lekarze ostrzegali: „Rowan może już się z niej nie wybudzić. Wiele obszarów jego mózgu ucierpiało w wypadku, w wyniku krwotoku i udaru. Jeśli odzyska przytomność, może już nigdy się nie poruszać, chodzić, jeść”.
10 dni później chłopiec zaczął odzyskiwać przytomność. Niestety w ranę na głowie wdała się infekcja, a dziecko nie było w stanie poinformować o tym, że dzieje się coś złego. Wtedy Rowan po raz drugi o mało nie stracił życia. Jednak dwa tygodnie później całkowicie odzyskał przytomność.
Rozpoczęła się intensywna rehabilitacja chłopca. Wkrótce jednak okazało się, że Rowan stracił wzrok i już go nie odzyska. Dwa lata po wypadku chłopiec nadal nie widzi, ale jest pełen życia. Chodzi, mówi, wrócił do swojej szkoły i kolegów. Uczy się alfabetu Braille’a i samodzielnego poruszania się z pomocą laski dla niewidomych, planuje też przyszłość. Chce zostać nauczycielem Braille’a, planuje trenować bieganie i wystartować na Paraolimpiadzie.
Źródło: kidspot.com.au
Piszemy też o:
Są we wszystkich możliwych kolorach i wzorach - gumowe kulki czekające w automatach na dzieci. Wystarczy, że maluch wrzuci monetę i wyskakuje kauczukowa piłeczka. Najprostsza zabawka świata. Ale ostrożnie! Nadzór 24 h Historia Toby'ego powinna być przestrogą dla wszystkich dzieci i rodziców. Chłopiec był naprawdę w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Kilkulatek bawił się w obecności swojej mamy. Zanim kobieta zdążyła zauważyć, chłopiec włożył sobie coś do ust . Po chwili zaczął się dusić. Przerażeni rodzice natychmiast wezwali kartkę pogotowia. W tym samym czasie ratownik instruował ich przez telefon jak pomóc dziecku, które traciło przytomność i traciło oddech. Pomoc nadjechała błyskawicznie, w ciągu 6 minut ratownicy byli już przy chłopcu. Toby był cały siny. Rozpoczęto reanimację . Na szczęście lekarzowi udało się otworzyć dziecku usta i wyciągnąć przedmiot, który blokował dostęp powietrza. Była to gumowa kuleczka , którą możemy spotkać w automatach w większości sklepów. " Właśnie przeżyłem najgorsze 24 godziny mojego życia . Mój syn Toby wczoraj prawie umarł. Mówią, że nie da się pilnować dzieci 24 godziny na dobę i 7 dni w tygodniu" - napisała na Facebooka przerażona kobieta. "Nigdy nie sądziłam, że ta piłka może stać się przyczyną nieszczęścia. Nie chcę nigdy więcej widzieć żadnej z takich piłek" - ostrzega i apeluje do innych rodziców, by bacznie przyglądali się swoim pociechom w trakcie zabawy. Zabawki w niechlubnej czołówce Rodzice powinni dokładnie sprawdzać, czym bawią się ich dzieci - niedawno Komisja Europejska wydała raport o niebezpiecznych produktach . Niestety zabawki stanowią największą grupę takich przedmiotów (29 proc.). Wysoko na liście znalazł się fidget spinner , popularna, niewielka, mieszczącej się w dłoni zabawka, mająca łagodzić stres. Okazało się, że jej baterie bardzo...
Moje przeczucia niestety się sprawdziły. Problemy Kai rosły razem z nią. Nie potrafiła odnaleźć się wśród rówieśników. Nie miała przyjaciół, w szkole siedziała sama w ławce. Dzieci uważały ją za dzikuskę i odmieńca, więc się z niej wyśmiewały i wytykały palcami. Reagowała najpierw płaczem, a potem, gdy to nie wystarczało, agresją. Nie było tygodnia, by nie wzywano mnie lub męża do szkoły. „Pani córka uderzyła koleżankę! Popchnęła kolegę! To niedopuszczalne! Nie będziemy tolerować takiego zachowania w naszej szkole” – słyszeliśmy od wychowawczyni. Oboje z Arturem próbowaliśmy się dowiedzieć od Kai, dlaczego to zrobiła, ale nie potrafiła odpowiedzieć. Myślę, że nawet jej to nie obchodziło. Tamte niby poszkodowane dzieci były wygadane, bezczelne i potrafiły kłamać jak z nut. A Kaja? Na wszelkie pytania odpowiadała… milczeniem. Nie potrafiła się bronić. Po prostu stała i słuchała oskarżeń. Choć więc to ona była ofiarą, wina za konflikty w szkole spadała na nią. Mieliśmy opinię rodziców, którzy nie potrafią zapanować nad własnym dzieckiem. Pedagog szkolny przeprowadził z nami chyba z dziesięć rozmów na temat wychowywania dzieci. Był bardzo przekonujący, więc uwierzyliśmy z mężem, że zachowanie Kai wynika wyłącznie z naszych błędów wychowawczych. Od tamtego czasu godzinami analizowaliśmy, co zrobiliśmy źle, i staraliśmy się to naprawić. Ale choć stawaliśmy na głowie, zachowanie Kai się nie zmieniało. Wciąż była osamotniona Gdy córka skończyła czwartą klasę, postanowiliśmy przenieść ją do innej szkoły. Mieliśmy już dość tego ciągłego obwiniania i nas, i jej za całe zło, które się tam dzieje. Chcieliśmy zacząć wszystko od początku. W nowej placówce od razu opowiedzieliśmy pani pedagog o problemach Kai. Była zdziwiona i oburzona, że jej poprzednik nie wysłał Kai do poradni psychologicznej....
Kiedy Kubuś przyszedł na świat, mój ojciec po prostu oszalał na punkcie wnuka. Było to dla mnie sporym zaskoczeniem, bo wcześniej nie przepadał za dziećmi. Ze swojego dzieciństwa pamiętam go raczej jako Wielkiego Nieobecnego. Przeważnie był w pracy, wychodził z domu, gdy jeszcze spałem, i wracał, kiedy już leżałem w łóżku. Pamiętam tatę głównie z weekendów, kiedy siedział w fotelu przed telewizorem i odpoczywał. Nie było mowy, aby pograł ze mną w piłkę albo poszedł na sanki… Dlatego pewnie nie miałem z nim nigdy dobrego kontaktu. Darzyłem go szacunkiem, ale daleko nam było do kumpelskich relacji, jakie mają moi koledzy ze swoimi ojcami. Przyznaję, czasami nawet czułem ukłucie zazdrości Jak już wspominałem, dla mojego synka okazał się najczulszym i najbardziej kochającym dziadkiem. W jego domu Kubie wszystko było wolno, on sam poświęcał wnukowi każdą chwilę… Przyznaję, że gdzieś w głębi czułem nawet zazdrość, bo ja nie miałem nawet ułamka tej uwagi, którą poświęcał mojemu dziecku. Na przykład, jak Kuba skończył cztery lata, ojciec kupił sobie i jemu rower, i zaczął zabierać wnuka na wycieczki po okolicy. Przez całą zimę tworzył w swojej szopie dla Kuby wielki wóz drabiniasty, aby chłopiec miał się czym bawić na wsi w ogrodzie. Strugał mu krowy i konie. – Jest lepszym dziadkiem niż ojcem… Wreszcie dojrzał do tego, aby bawić się z dzieckiem – nawet moja mama to widziała. Ale zabawa zabawą, a głupota głupotą. Wnukowi przecież nie można pozwalać na wszystko! Ta sytuacja pewnie nigdy by nie miała miejsca, gdyby nie zabrakło na tym świecie mojej mamy… Ona w życiu by nie pozwoliła na coś takiego! Ubiegłej zimy wysłaliśmy dwunastoletniego Kubę do dziadka na wieś, na całe ferie. Uznaliśmy, że wnuk aż się do tego wyrywa, a starszemu panu dobrze zrobi jego...
