Doświadczyłam tego dwa razy. Za pierwszym razem byłam zaskoczona jak bardzo moje nowe życie różni się od tego sprzed porodu. Skończyło się życie na mieście: kawiarnie, sklepy, biblioteki już były nie dla mnie. Dłużyły mi się ciemne zimowe dni, które spędzałam sama z płaczącym noworodkiem w domu. Z trudem udawało mi się znaleźć pięć minut na prysznic i zjedzenie zupy. Od czasu do czasu ktoś przychodził w odwiedziny ale głównie byłam z synem sama, sama, sama. Za drugim razem byłam już przygotowana na wiele rzeczy związanych z pojawieniem się dziecka, jak również zmiany w moim ciele i psychice, ale uczucie samotności i tak mnie dopadło. Taka macierzyńska samotność to co innego niż depresja poporodowa, chociaż także wiąże się z uczuciem smutku, wyobcowania i pustki.
Nie zrozumcie mnie źle. Bardzo kocham moje dzieci i nie wyobrażam sobie życia bez nich, jednak dla współczesnej kobiety takie nagłe zamknięcie w domu okazuje się nieraz szokujące i trudne do przetrwania. Dowodem tego pękające od wpisów fora, na których kobiety nagle odsunięte na boczny tor życia szukają wsparcia i pomocy innych matek. W ich wypowiedziach pojawiają się słowa "osamotnienie", "pustka", "poczucie nieadekwatności", "strata", "nuda", "zamknięcie w domu". Te emocje nie przekreślają ogromu miłości, którą matka czuje do dziecka. Ono nadal jest źródłem wielkiej radości. To raczej ogrom obowiązków i odpowiedzialność, które spadają na mamę wprawiają ją w poczucie zagubienia, lęku i bezradności. Zwłaszcza wielkomiejskie mamy, przyzwyczajone do zgiełku i intensywnych wrażeń na co dzień, z trudem znoszą nagłą zmianę scenerii. Nie mogą, jak w pracy, zadzwonić do informatyka i powiedzieć, że dziecko nie działa. Kolka, płacz, czy ulewanie - muszą zmierzyć się z nim same. Właśnie to jest dla wielu matek najtrudniejsze.
Rzadko która mama ma do dyspozycji kogoś, kto byłby z nią na co dzień lub nawet kilka razy w tygodniu i choć trochę ją wsparł i odciążył. Ojciec dziecka po dwóch tygodniach urlopu wraca do pracy, a ciężar odpowiedzialności za maleńkiego człowieka spada w całości na barki matki. Kobiety często narzekają wtedy na poczucie utraty wolności i rozżalenia kierowanego właśnie do partnera, którego życie nie zmienia się aż tak bardzo w stosunku do zmian, przez które one przechodzą. Jako matce dwójki zdarzało mi się odbierać telefony od przyjaciółek "przyjdź do mnie, mała płacze od pięciu godzin, zaraz zwariuję!". Koleżanki zwierzały mi się, że nie czują się kompetentne w roli matek, że macierzyństwo – zwłaszcza na samym początku – je przerasta i mają wrażenie, że sobie nie radzą.
Żaden człowiek na świecie, choćby znał na pamięć wszystkie poradniki dotyczące rodzicielstwa, nie jest przygotowany na szok, jakim jest pojawienie się dziecka. Tego trzeba nauczyć się w praktyce. Gdybym miała przekazać komuś tylko jedną radę dotyczącą przyjęcia na świat niemowlęcia, powiedziałabym, żeby nie skupiać się na stracie i trudach, ale czerpać możliwie dużo przyjemności z obcowania z maleńkim dzieckiem, ponieważ ten okres błyskawicznie mija i już nigdy nie wraca.
Warto dać sobie książkowe sześć tygodni połogu na dojście do siebie i zapoznanie się z dzieckiem. Później dobrze jest organizować sobie życie z młodym człowiekiem i nie bać się próbować nowych rzeczy. Moja przyjaciółka ze zdumieniem odkryła jak spokojna staje się nagle jej trzymiesięczna córeczka, kiedy przychodzę do niej w odwiedziny ze swoją dwójką rozrabiaków, które hałasują i ją zaczepiają. To dlatego, że nawet bardzo małe dzieci lubią bodźce i bez nich zwyczajnie się nudzą.
Nie bójcie się przyznać, że czujecie się samotne. Wyraźnie proście o pomoc bliskich, choćby o chwilowe dotrzymanie towarzystwa. Umówcie się z kimś na spacer w parku, kawę w mało uczęszczanej kawiarni, odwiedźcie ciocię. Będziecie zaskoczone jak bardzo przysłuży się to wam i waszemu dziecku. Czas szybko płynie. Nawet się nie obejrzycie, a okres opieki nad swoim niemowlęciem będziecie wspominać z rozrzewnieniem.
Chciałabym się podzielić z wami historią z mojego życia. Choć ma piękne zakończenie, to na początku nie była usłana różami. Z moim chłopakiem (teraz już mężem) byliśmy parą. Poznaliśmy się za sprawą portalu internetowego. Od słowa do słowa, od smsa do smsa, wreszcie doszło do pierwszego spotkania na żywo. Oboje wpadliśmy sobie w oko. Spotykaliśmy się długi czas, aż w końcu przed weselem siostry zostaliśmy parą. Zabawa była przednia. Złapałam welon, ukochany krawat. Czyżby przeznaczenie? Byłam z nim bardzo szczęśliwa. Kiedyś byłam z rodziną w centrum handlowym, niedaleko mojego miejsca zamieszkania. Była tam taka magiczna fontanna. Można było wrzucić monetę i wypowiedzieć życzenie (taka studnia życzeń). Możecie się tylko domyślić, co było wtedy moim największym marzeniem... Czy można wierzyć w skuteczność testów? Z ukochanym czas mijał szybko. Spotykaliśmy się niemal codziennie, zazwyczaj w godzinach wieczornych (ja jeszcze studiowałam, on pracował). Nadszedł dla nas ten cudowny moment, w którym zbliżyliśmy się do siebie. Bez ściemy czy impulsu, że to znajomość na jedną noc. Znaliśmy się, wiedzieliśmy, jakie mamy oczekiwania i pragnienia względem siebie. Kochałam i czułam się kochana. Najpiękniejszy aspekt, jaki czuć może młoda kobieta. Dni mijały jak zwykle, a mi spóźniał się okres. Myślałam, może z nerwów? Dla pewności zrobiłam test ciążowy . Brałam pod uwagę, że mogłam zajść w ciążę. Wynik: negatywny. Szczęście? A może rozczarowanie? Tego nie wiem... Chciałam mieć dziecko, wiedziałam, że ukochany to ten jedyny na całe życie. Lecz chciałam żyć w harmonii z Bogiem i wiedziałam, że urodzę dziecko wtedy, kiedy Bóg nim mnie obdarzy. Mijały kolejne dni, a miesiączki, jak nie było, tak nie było. Zrobiłam kolejny test, tym razem: "pozytywny". Serce biło mi jak oszalałe, nie wiedziałam, jak to zinterpretować....
Kiedy Monika zaszła w ciążę, wiedziała, że po porodzie może być ciężko. Była przygotowana na zmęczenie, brak snu, kłopoty z karmieniem piersią. Ale Monika nie spodziewała się, że nie będzie miała sił zwlec się z łóżka… Kiedy synek zaczynał płakać, płakała razem z nim: z bezsilności, rozpaczy – i wyrzutów sumienia. Bo przecież, gdy zostałaś mamą, nie powinnaś być taka nieszczęśliwa Depresja poporodowa może pojawić się nagle Do ostatniego dnia ciąży Monika czuła się świetnie. Leżenie w łóżku? Nie miała na to czasu: kończyła studia i przygotowywała dom na przyjęcie dziecka. Najbliższe miesiące miała zaplanowane w każdym szczególe. Poród w prywatnej klinice, oczywiście z mężem, po dwóch dniach wyjście do domu i rodzinna sielanka. – Jasiek urodził się bez żadnych komplikacji: piękny, duży, zdrowy. Moje rany poporodowe goiły się szybko. Położne śmiały się, że jestem jak działo przeciwpancerne: odporna na ból i zmęczenie. Mój synek cały czas był ze mną. Dwa dni po porodzie wypisali nas ze szpitala. Przyjechałam do domu. I dokładnie, gdy przekroczyłam próg, wszystko się zaczęło – opowiada. ”Smutek po porodzie? Jest jak lawina” – Powinnam być szczęśliwa. Ale nie byłam. Wmawiałam sobie, że to tylko baby blues albo zmęczenie. Ale depresja pogłębiała się z każdym dniem. Najpierw przyszedł lęk o to, że nie poradzę sobie z opieką nad noworodkiem. Potem pojawiły się zawroty głowy i nudności. Wstawałam rano i zaczynałam płakać. Nagle, ja dotąd zawsze silna i aktywna, leżałam jak odwłok, obolała i nieszczęśliwa. Ciągnęły mnie szwy, piersi pękały od nadmiaru mleka, a w głowie chaos i przerażenie – mówi Monika. Ginekolog przekonywał, że to zwykła poporodowa gra hormonów. I rzeczywiście, kiedy Monika zaczęła kurację hormonalną, smutek na kilka dni zelżał, ale jadłowstręt i mdłości jeszcze...
Lynsey Bell to 33-latka, która przeszła już szczęśliwie przez 3 porody. Niestety już w czasie ostatniego porodu, miała komplikacje i lekarze odradzali jej ponowne zajście w ciążę. Stwierdzono bowiem u niej groźne schorzenie, czyli stan przedrzucawkowy , który jest niezwykle niebezpieczny dla ciężarnej i jej dziecka. Objawia się on nadciśnieniem tętniczym, oraz białkomoczem. Obecnie uznaje się taki stan za wiodącą przyczynę śmiertelności matek. "Nikt nie brał mojego strachu na poważnie" Gdy Lynsey dowiedziała się, że jest w ciąży, była przerażona. Ciąża początkowo rozwijała się prawidłowo, wszystkie badania krwi, moczu oraz ciśnienia, były w normie. Dopiero około 28.tygodnia wyniki zaczęły się pogarszać, rosły i malały na zmianę. Okazało się też wtedy, że dziecko jest zbyt małe jak na swój wiek. Przeczytaj: Komu grozi rzucawka ciążowa? - Położna kazała mi jednak nie panikować, odesłała mnie do domu i kazała poczekać do 32. tygodnia ciąży.- tłumaczy Lynsey. - Próbowałam być spokojna, ale czytałam, że zbyt małe dziecko może być sygnałem zbliżającego się stanu przedrzucawkowego. Nikt jednak nie brał mojego strachu na poważnie" - wspomina Lynsey. "Mówiłam mężowi, że synek przesyła nam buziaki" - W 32. tyg. moje wyniki ciśnienia krwi były coraz gorsze, a dziecko nadal nie rosło. Kupiłam więc sobie do domu urządzenie do pomiaru krwi, bym była spokojniejsza. W 33. tyg moje wyniki skoczyły nagle do góry, więc natychmiast pojechałam do szpitala. Błagałam o pomoc i o to, by wyjęli już ze mnie dziecko. Położna kazała mi jechać do domu i leżeć z nogami do góry. Po kilku dniach na badaniu USG dziecko jeszcze brykało w brzuszku mamusi. Mówiłam do męża, że przesyła nam buziaki. - mówi ze łzami w oczach pogrążona w smutku kobieta. Dostałam kolejne leki do regulowania ciśnienia krwi i następnego dnia...
