Tego ojca zdecydowanie poniosły nerwy!

Dziecko krzyczy, płacze, rzuca się na podłogę… Taka reakcja kilkulatka, który nie dostał tego, co akurat wypatrzył sobie w sklepie, zwykle wpędza nas w spore zakłopotanie. Bywa, że nawet kosztowną zachciankę spełniamy niemal bez wahania , byle tylko dziecko się uspokoiło. To zła taktyka! Dziecięca awantura w sklepie - bądź stanowcza, nie ulegaj Ustępując dziecku dla świętego spokoju, uczysz je, że wrzaski i tupanie są skutecznymi metodami na wymuszenie czegoś . To sprawia, że potem żądaniom często nie ma końca. Co więcej, usatysfakcjonowane kolejną wygraną dziecko te same metody zaczyna stosować także wobec innych, np. kolegów z przedszkola. A że rówieśnikom takie zachowanie zwykle się nie podoba, pociecha może się poczuć odrzucona. Zachowaj spokój wobec dziecięcej histerii w sklepie Nie strofuj histeryzującego dziecka ani z nim nie dyskutuj. Ono w tym momencie jest tak pobudzone, że żaden argument i tak do niego nie trafi. Najlepiej weź dziecko na ręce (gdy się wyrywa, mocno je przytul) i postaraj się przeczekać atak złości . Możesz spróbować odwrócić jego uwagę od spornej kwestii, opowiadając np., w co będziecie się bawić po powrocie do domu. Mów cicho, nie staraj się pociechy przekrzyczeć. Jest spora szansa, że twój spokój udzieli się maluchowi i sytuacja zostanie szybko opanowana. A jeśli nie? Wtedy po prostu wyprowadź dziecko ze sklepu i zakończ zakupy. Zobacz też: Do trzech razy sztu(cz)ka! - 12 trików, które ułatwiają życie rodzicom   Porozmawiaj z dzieckiem o zajściu w sklepie Kiedy największe emocje już opadną, jeszcze raz wyjaśnij dziecku, że nie lubisz krzyku. Cztero-, pięciolatka warto przy tej okazji zacząć wprowadzać w świat domowych finansów („Są jeszcze inne wydatki, więc tę maskotkę kupimy kiedy indziej”). To uświadomi dziecku, że nie może mieć wszystkiego , czego tylko zapragnie, i musi...

 Zakupy z dzieckiem są trudne i niego, i dla nas, rodziców.   Przerażająco wysokie wąwozy wypchanych regałów, las ludzkich nóg,  koszmarne dźwięki z megafonów, a do tego nadjeżdżające znienacka wózki-giganty... Mniej więcej tak się czuje dwulatek w supermarkecie. My też nie mamy lekko: dziecko marudzi, niecierpliwi się,  bywa, że urządza przedstawienie, a my  - zgrzani i zmęczeni - marzymy o tym, by mieć co najmniej dwie dodatkowe ręce. Byłoby cudownie, gdyby na czas dużych zakupów można było zostawić dziecko  pod opieką babci czy niani.  Co robić, jeśli jednak nie możemy sobie pozwolić na taki luksus? Jak reagować, gdy zbuntowany dwulatek zaczyna się awanturować?  Ustal z dzieckiem, co mu wolno w sklepie  Ono naprawdę nie musi tego wiedzieć. Nie mów "Bądź grzeczny" to dla niego nic nie znaczy. Mów konkretnie: np. "Nie biegaj."    Spróbuj się z dzieckiem dogadać Ustalcie, że po sprawnie i szybko zrobionych zakupach sprawicie  sobie jakąś przyjemność, np.  obejrzycie zwierzątka w sklepie zoologicznym.  Nie pakuj się w kłopoty Bierz pod uwagę możliwości dziecka: ono naprawdę nudzi się w sklepie i naprawdę jest zmęczone, gdy zakupy trwają zbyt długo.  Jeśli wiesz, że  twój dwulatek fatalnie znosi długie rajdy między sklepowymi regałami,  staraj się skrócić zakupy do minimum.   Staraj się nie zabierać go do sklepu, gdy jest zmęczony, rozdrażniony albo głodny. Jeśli to możliwe, wybieraj pory, gdy w sklepie nie ma tłumu (a więc przedpołudnia w dni powszednie). Zadbaj o komfort dziecka Jeśli na dworze jest chłodno, pamiętaj, by po wejściu do sklepu zdjąć dziecku czapkę i rozpiąć kurtkę. Zapobiegaj awanturom w sklepie Gdy dziecko zaczyna rozrabiać, np. wspinać się regał w supermarkecie , zastanów się dlaczego to robi. Nudzi się? Chce dotknąć czerwonego kubka na najwyższej półce? Zwrócić na siebie...

Gdy Zosia miała trzy latka, przeszła dość poważną chorobę. Straciła apetyt i karmienie jej odbywało się przy użyciu różnych „zabawiaczy”. Po pewnym czasie apetyt wrócił, ale Zosia podczas jedzenia bawi się, kręci, odchodzi od stołu, a my biegamy za nią z łyżeczką albo opowiadamy zajmujące historie. Wiem, że popełniliśmy błąd, ale nie umiemy znaleźć wyjścia z tej sytuacji. To tym trudniejsze, że babcia, która nam pomaga, uważa, że najważniejsze jest to, by dziecko było prawidłowo odżywione. Jak nakłonić córeczkę, żeby jadła sama, bez pomocy zabawek i bajek? Co zrobić, gdy, jak już czasem bywało, Zosia nie będzie chciała w ogóle jeść? Maria z Wrocławia Warto spróbować jeść, przynajmniej niektóre posiłki, razem z dzieckiem. Kiedy tylko będzie to możliwe, proszę usiąść do stołu całą rodziną. Wtedy Zosia zobaczy, że każdy je sam i nie robi wtedy niczego innego. Jeśli nie będzie chciała jeść tego, co Pani dla niej przygotuje, czekając na zabawę, proszę po prostu sprzątnąć talerzyk, mówiąc: „Chyba nie byłaś dziś głodna, bo ja i tata skończyliśmy już śniadanie”. Proszę się nie martwić, że dziecko (mając tak troskliwych rodziców) zagłodzi się, nie jedząc jednego posiłku. Trudno się dziwić, dziewczynka przyzwyczajona do wesołej zabawy podczas jedzenia sama z niej nie zrezygnuje. To Państwo muszą się uzbroić w cierpliwość, gdy po raz kolejny będzie oczekiwała takich „atrakcji” przy stole oraz postarać się przekonać babcię, że rezygnacja z nich wyjdzie małej na dobre. Prawidłowe odżywianie to nie tylko odpowiednia ilość i jakość posiłków, ale też ich forma. A to oznacza, że jemy w tym czasie, nie czytamy gazety ani nie bawimy się zabawkami. Proszę mi wierzyć, że po jakimś czasie Zosia sama poprosi o jedzenie, gdy poczuje głód. Nie należy jej o tym zbyt natarczywie przypominać ani podawać...