Definicji słowa „parafia” można doszukać się zarówno w słownikach języka polskiego, jak i Prawie Kanonicznym. Czy wytłumaczenia tego pojęcia różnią się od siebie? Przekonaj się, czytając poniższy tekst.
Spis treści:
Słowo parafia pochodzi z łacińskiego paroecia, co oznacza miejsce sąsiednie. Jest to podstawowa jednostka organizacyjna Kościoła.
Do elementów konstytutywnych każdej parafii zaliczane są:
określona wspólnota wiernych,
kierownictwo prezbitera – zazwyczaj jest to proboszcz, który jest zwierzchnikiem parafii, Proboszcz mianowany jest przez biskupa diecezjalnego. Obejmuje on pasterską pieczę nad członkami wspólnoty. W tym zadaniu powinni pomagać inni księża wikariusze.
relację przynależności do Kościoła – określana jest poprzez posłuszeństwo zwierzchnika parafii wobec biskupa diecezjalnego.
Centralnym ośrodkiem życia parafii jest kościół parafialny.
Dokładną definicję tego, co to jest parafia, możemy znaleźć w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 roku.
Według kan. 515 § 1 „Parafia jest określoną wspólnotą wiernych, utworzoną na sposób stały w Kościele partykularnym, nad którą pasterską pieczę, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi.”
Co więcej, znajdziemy w nim także podział parafii (kan. 518) na:
parafie terytorialne – parafia, która obejmuje wiernych wyznań chrześcijańskich zebranych na danym terytorium,
parafie personalne – parafia, która została utworzona z racji języka, obrządku bądź narodowości wiernych.
Powstanie instytucji parafii wiąże się z rozwojem terenów wiejskich i rozprzestrzenieniem chrześcijaństwa. Wraz ze wzrostem wiernych na terenach wiejskich zaczęły powstawać tzw. parafie wiejskie. Zazwyczaj obejmowały one kilka bądź kilkanaście wsi. Takie tereny wiejskie były własnością ziemską jednego właściciela, który na ogół był świecki.
Każda parafia wymagała od posiadaczy ziem tzw. dziesięciny, co było obowiązkowym świadczeniem pieniężnym bądź rzeczowym. Prawo to wynikało z soboru laterańskiego w 1215 roku. Nieskładanie dziesięciny było traktowane jako grzech ciężki.
Z początku granice pomiędzy parafiami nie były jasno określone. Sytuację zmienił dopiero sobór trydencki, który rozkazał zwierzchnikom Kościoła jasne wyznaczenie granic parafii.
Od czasów soboru trydenckiego obowiązywała także prezenta, czyli kanoniczne prawo przedstawiania kandydata na najwyższy urząd kościelny w parafii (proboszcza). W średniowiecznej Polsce prawo do prezenty miał każdy władca ziem lub właściciel wsi (kolator).
Z czasem w katolickich parafiach powstawały tzw. konfraternie, czyli bractwa religijne. Ich zadaniem była działalność dobroczynna i pomoc członkom wspólnoty wiernych. Najczęściej konfraternie zajmowały się nawet zarządzaniem majątkiem parafii.
Głównym zadaniem każdej parafii jest misja nauczycielska Kościoła. Zgodnie z nakazem Chrystusa Kościół powinien pełnić posłannictwo nauczania. Dokładne wytyczne dotyczące tego, jakie zadania mają parafie zawiera Kodeks Prawa Kanonicznego. Według niego proboszcz w ciągu całego roku poprzez homilię powinien przestawiać normy życia chrześcijańskiego i głosić tajemnicę wiary.
Parafie powinny wychodzić ze słowem Bożym nie tylko do wierzących, lecz także tych, którzy wyznają inną wiarę bądź są niepraktykujący/niewierzący (kan. 771 § 1 i § 2).
Zgodne z kan. 773 Prawa Kanonicznego parafia wraz z jej zwierzchnikiem powinna dołożyć starań, aby katecheza była „pierwszorzędną częścią wychowania wiernych”.
Hierarchia Kościoła jest bardzo wyraźnie ustalona i to właśnie ona określa, pod co podlega parafia.
Grupa kilku parafii tworzy dekanat, czyli wikariat rejonowy. Jego zwierzchnikiem jest dziekan. Dekanaty są częściami diecezji na czele których stoi biskup. Diecezje podlegają pod metropolię, którą kieruje metropolita. Metropolie zaś są podległe Konferencji Episkopatu, która zrzesza wszystkich biskupów kraju.
Na czele Kościoła i wszystkich biskupów jest papież.
Według oficjalnych danych przedstawionych na stronie internetowej Konferencji Episkopatu Polski, w naszym kraju istnieje obecnie 10 114 parafii.
Wiedzę na temat polskich symboli narodowych najlepiej podawać dzieciom w formie zabawy. Maluchy raczej nie będą zainteresowane miniwykładem na temat patriotyzmu, ojczyzny, czy symboliki narodowej, ale kolorowanki, układanki, legendy, książki dla dzieci o tematyce patriotycznej czy wspólna nauka hymnu to zupełnie co innego! Jakie są polskie symbole narodowe? Pokaż dziecku, jakie są symbole narodowe Rzeczpospolitej Polskiej, a także opowiedz, skąd się wzięły, gdzie się pojawiają, jak dokładnie wyglądają i jakie jest ich znaczenie: Godło Polski – to biały orzeł w koronie na czerwonym tle. Wizerunek ten pojawia się również na pieczęciach państwowych i monetach. Flaga – barwami naszego kraju jest biel i czerwień. Flaga Polski to dwa równoległe pasy – czerwony znajduje się na dole, a biały na górze flagi. Od roku 2004 flaga ma swoje święto – jest to 2 maja. Kolor biały na fladze symbolizuje nieskazitelność, czystość i dobro polskiego narodu, natomiast czerwień jest symbolem potęgi i dostojności. Hymn – hymn Polski to „Mazurek Dąbrowskiego”, do którego słowa napisał Józef Wybicki. To pieśń patriotyczna, która początkowo była pieśnią Legionów Polskich we Włoszech i śpiewano ją ku pokrzepieniu serc. Hymnem państwowym „Mazurek Dąbrowskiego” stał się 26 lutego 1927 roku. Koniecznie poznajcie też inne piosenki patriotyczne . Zabawy utrwalające wiedzę na temat symboli narodowych: Zabawa „Moje godło” – wydrukowany obrazek przedstawiający godło Polski potnij na 6, 8 lub 10 elementów. Poproś dziecko, by ułożyło z nich godło Polski. Zabawa „znajdź flagę” . Ułóż na dywanie obrazki z flagami różnych państw. Zadaniem dziecka jest znalezienie wśród nich flagi Polski. Słuchanie hymnu Polski ....
Pewnie, jak każda młoda mama, nie możesz się już doczekać, kiedy twój malec zrobi pierwszy samodzielny krok. Cierpliwości, sam wybierze odpowiedni moment. Póki co zadbaj o to, by miał jak najwięcej okazji do raczkowania . Bowiem bieganie na czworakach to dużo więcej niż etap poprzedzający chodzenie. Dlaczego jest tak bardzo ważne? Czy raczkowanie zapobiega ADHD? Według amerykańskiego pedagoga Paula Dennisona najrozmaitsze problemy, od dysleksji czy nadpobudliwości po kłopoty z koncentracją albo łapaniem piłki, to wynik złego współdziałania półkul mózgowych: lewej – logicznej i prawej – twórczej, odpowiadającej za emocje. Połączenia między półkulami tworzą się m.in. gdy dziecko raczkuje i właśnie dlatego ma ono tak ogromne znaczenie. Malec niby tylko biega sobie to tu, to tam, świetnie się przy tym bawiąc. Tymczasem w jego mózgu powstaje sprawny system „międzypółkulowych tras szybkiego ruchu”, którymi wszelkie bodźce, również te, które nie są związane z ruchem, mogą mknąć w obie strony z zawrotną prędkością. Tak wyposażony człowiek uczy się szybciej i z mniejszym wysiłkiem. Jak raczkowanie wpływa na połączenia w mózgu? Każdą ze stron ciała kontroluje inna półkula: lewą – prawa, prawą – lewa. Żeby dziecko mogło dotrzeć tam, gdzie chce, obie części jego mózgu muszą ze sobą ściśle współpracować. A nie byłoby to możliwe bez wymiany informacji. Co więcej, podczas tej współpracy muszą zachować pewną niezależność. Raczkujące dziecko nie kica przecież jak mały zajączek (ręka z ręką, noga z nogą), ani nie truchta dostojnie jak wielbłąd (prawa ręka z prawą nogą, lewa ręka z lewą nogą). Maluch podczas raczkowania porusza się tzw. ruchem krzyżowym naprzemiennym (np. prawa ręka – lewa noga – lewa ręka – prawa noga). Czy zmuszać dziecko do biegania na czworakach?...
Pierwsza wizyta u pediatry jest bardzo ważna i nie powinno się z nią zwlekać. W czasie jej trwania lekarz zbada niemowlę, sprawdzi, czy dobrze się dziecko rozwija, porozmawia z rodzicami o ewentualnych problemach i zakwalifikuje malucha do szczepienia. Spis treści: Kiedy iść na pierwszą wizytę u pediatry z noworodkiem? Jak dokładnie wygląda pierwsza wizyta u pediatry? Co zabrać na pierwszą wizytę u pediatry z noworodkiem? O co może zapytać cię pediatra? Pierwsza wizyta u pediatry pytania – o co pytać? Na co szczepi się dziecko podczas pierwszej wizyty? Jakie skierowania może dostać dziecko podczas pierwszej wizyty u pediatry? Zmiana pediatry Kiedy iść na pierwszą wizytę u pediatry z noworodkiem? Pierwsza wizyta u pediatry powinna się odbyć najpóźniej, gdy dziecko skończy 6 tygodni. Warto zaplanować ją wcześniej. Zapisanie dziecka do przychodni i wybranie lekarza jest jedną z pierwszych formalności, które należy wykonać po porodzie. Aby to zrobić, nie musisz mieć PESEL-u dziecka ani dowodu ubezpieczenia – w Polsce każde dziecko bez wyjątku ma prawo do leczenia w państwowych przychodniach i szpitalach. Jak dokładnie wygląda pierwsza wizyta u pediatry? Pierwsza wizyta u pediatry powinna trwać przynajmniej kilkanaście minut. W tym czasie lekarz dokładnie obejrzy dziecko: zmierzy je i zważy, sprawdzi obwód klatki piersiowej i głowy, obecność odruchów noworodkowych, wielkość ciemiączka – wszystkie te dane naniesie do książeczki zdrowia dziecka oraz do karty pacjenta w przychodni. Dzięki systematycznym obserwacjom będzie można z biegiem czasu stwierdzić, czy dziecko rozwija się harmonijnie. Lekarz powinien też uważnie wysłuchać twoich pytań i wątpliwości. Nie zapomnij zabrać ze sobą książeczki zdrowia dziecka! Zabieraj książeczkę z...
