2-miesięczne dziecko skatowane przez rodziców. Połamali mu rączki

Historia Izabeli z Pszczyny wstrząsnęła całą Polską. Teraz program „Uwaga! TVN” dotarł do nagrań sugerujących, że lekarze nie wykonali aborcji w celu ratowania życia matki, ponieważ bali się konsekwencji prawnych i tego, że zostanie im zarzucona nieuzasadniona terminacja płodu w związku z zaostrzeniem ustawy antyaborcyjnej. Izabela z Pszczyny była w 22. tygodniu ciąży. Do tego czasu można mówić jedynie o wywołaniu poronienia. Dopiero od 23. tygodnia ciąży mówimy o wywołaniu porodu, bez względu na to, czy dziecko przeżyje. Brak pomocy w odpowiednim czasie Lekarze zwlekali wiele godzin z uznaniem, że stan kobiety zagraża jej życiu. Ona sama alarmowała w SMS-ach do swoich bliskich, że jej stan jest zły, jednak lekarze nie reagują ze względu na zaostrzenie ustawy antyaborcyjnej. O  godz. 8.55 kobieta trafiła do szpitala. O godz.   11.34 z wyników badań ciężarnej wynikało, że ma: podwyższone CRP praz stan zapalny. O  godz. 22.56 Izabela pisała do swoich bliskich: „Moje życie zagrożone, a ja mam czekać”. Około godz. 1 w nocy pacjentka miała wysoką gorączkę i bardzo niskie ciśnienie. Został podany paracetamol. O godz. 4.20 kobieta dostała nospę i relanium. O godz. 4.30 został podany lek przeciwzapalny. Około godz. 6 rano lekarze doszli do wniosku, że życie kobiety jest zagrożone. Było to 18 godzin po pierwszych objawach wstrząsu septycznego . Kobieta była już umierająca. „Iza wysłała nam takie informacje, wszystkim po kolei, odnośnie tego, że dzięki właśnie ustawie ona musi czekać na to, aż serce dziecka przestanie bić. To nie jest tak, że ona sobie sama to nadinterpretowała. Ona musiała dostać taką informację od lekarzy” – wyznała szwagierka pani Izabeli. „Tutaj rzeczywiście jest tak, że było kilkanaście godzin pobytu pacjentki w szpitalu. Od pełnego dobrostanu pacjentka przeszła w stan zagrożenia życia i doszło do zgonu. Być...

Matce 5-letniego Marcina, który poniósł śmierć w wyniku wypadnięcia z okna, zarzuca się narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu syna oraz nieumyślnego spowodowania jego śmierci. Grozi jej kara więzienia od trzech miesięcy nawet do pięciu lat. Taki wypadek mógł zdarzyć się w każdym domu. Ciężkie obrażenia chłopca Marcin tego feralnego dnia miał bawić się z jednym ze starszych braci. Przybywali oni w domu wraz z matką. Mimo tego, że w oknach ich mieszkania są klamki zamykane na kluczyk, dziecko wypadło z jednego z nich i doznało złamania kości czaszki oraz stłuczenia płuc i śledziony . Leżące pod budynkiem dziecko zauważyli strażnicy miejscy, którzy udzielili mu pierwszej pomocy i wezwali karetkę. Niestety mimo wysiłków lekarzy po 5 dniach chłopiec zmarł. Matka w chwili wypadku nie była pod wpływem alkoholu. Po wypadku szybko została objęta pomocą psychologiczną i z tego względu z przesłuchaniem i postawieniem zarzutów czekano. Wystarczy chwila roztargnienia Kobieta podczas przesłuchania twierdziła, że kluczyk do okiennych klamek zawsze zostawia na haczyku, do którego dostępu nie mają dzieci. Nie przyznała się też do zarzucanych jej czynów. Jednak eksperyment przeprowadzony w mieszkaniu wykazał, że gdyby kluczyk faktycznie był na haczyku, o którym mówiła kobieta, dzieci nie miałyby do niego dostępu nawet po wejściu na krzesło czy taboret. Dlatego wyciągnięto wnioski, że kluczyk jednak nie był zabezpieczony na haczyku, a więc dzieci musiały mieć do niego dostęp, mógł być wręcz w zamku klamki okna. Być może było tak, że rzeczywiście zawsze kluczyk wisiał na niedostępnym dla dzieci haczyku, ale tego akurat dnia na nim się nie znajdował, bo któraś z dorosłych osób zapomniała go tam odwiesić. To może przydarzyć się każdemu, wystarczy chwila nieuwagi, dekoncentracji czy pośpiech. Jednak...

Kiedy w sklepie spotkałam sąsiadkę, powiedziałam jej „dzień dobry” i byłam pewna, że jak zawsze przystaniemy na chwilę i wymienimy się nowinkami, ale… pani Wanda mnie zignorowała. Zwykle odpowiadała na moje pozdrowienie, a teraz weszła między półki i demonstracyjnie odwróciła się do mnie plecami. Zrobiło mi się przykro. I przyznam, że stchórzyłam – zamiast podejść do niej i poprosić o wyjaśnienie, o co właściwie chodzi, poszłam w drugą stronę.    Wróciłam do domu, powłócząc nogami, jak bardzo zmęczony człowiek. Weszłam do kuchni, położyłam zakupy na stole i ciężko usiadłam na stołku. Spojrzałam na siatki – były w nich tylko podstawowe produkty: chleb, masło, mleko… Z bólem serca pomyślałam, że brakuje nutelli i chipsów. Nigdy nie jadłam takich świństw i zawsze krzyczałam na Sebastiana, że je kupuje, bo drogie i w dodatku niezdrowe, a teraz… Tak wiele bym dała, żeby usłyszeć trzask rozrywanej torebki chipsów, poczuć ich drażniący zapach…    – Nie przed obiadem! – powiedziałabym natychmiast.    – Tylko kilka, mamo! Obiad przecież też zjem! – usłyszałabym od syna.    No pewnie, że zjadłby. Wiadomo, uwielbiał rósł. Zresztą potrzebował kalorii i już jakiś rok wcześniej z wiecznego niejadka, zmienił się w głodomora. Ale to się nie stanie… Sebastian nie wejdzie do kuchni i nie pocałuje mnie w policzek na powitanie, i już nigdy nic do mnie nie powie…    Pomyślałam o sąsiadce, która mnie tak jawnie zignorowała w sklepie. „A więc paskudne plotki rozsiewane przez moją teściową dotarły już do mojego bloku” – wszystko stało się dla mnie jasne. Westchnęłam, a w oczach pojawiły się łzy.  Moja teściowa nie była jedyną osobą, która oskarżała mnie o śmierć mojego syna. Sama także zastanawiałam się wielokrotnie, czy dobrze wtedy postąpiłam. Do końca życia będę miała wątpliwości… I...