Kiedy spotykają się mamy, czy to na placu zabaw, czy na kawce w pracy, zaczynają się dyskusje i ploteczki. Rozmowa, która ma być odprężająca, czasem jednak przemienia się w kłótnie, obrażanie się, a nawet płacz. Dlaczego tak się dzieje?
Jedna karmi piersią, drugiej nie udało się utrzymać laktacji. Chwalenie się, że zajście w ciążę było dla nas banalnie łatwe, podczas gdy nasza rozmówczyni stara się o dziecko od 5 lat, nie jest dobrym pomysłem na pogłębianie znajomości. Co więc robić, by nie sprawiać sobie przykrości? Nie, unikanie rozmów wcale nie będzie dobrym pomysłem. Wystarczy po prostu odrobina empatii, zrozumienia, a nie wydawania radykalnych opinii odnośnie tematów związanych z macierzyństwem. Proste? :-)
No cóż, więcej kobiet powiedziało by jednak – to była droga przez mękę! Często ten pierwszy łyk mleka okupiony jest strachem, bólem, niepewnością i poczuciem porażki.
To kolejny trudny temat, bo większość dzieci ma z tym problem. Niewyspana mama to ... zła mama! Lepiej nie poruszać z nią tego tematu, bo może okazać się to punktem zapalnym.
Być może nie miał on do czynienia z tymi "dużymi" kupami, skoro jest aż tak chętny. A mój unika tego jak ognia? I co, mam się rozwieść?
No nie, żartujesz? Mówisz to kobiecie, która na oko ma 20 kg do zrzucenia? Tu nie wymagana jest empatia, tylko spostrzegawczość! Nie ma nic gorszego, niż poruszenie kwestii wagi wśród zaokrąglonych kobiet.
No tak, a ja nie lubię po prostu plaży ... i basenu ... i krótkich bluzeczek... Najchętniej chodzę w spodniach i bluzach. A tak w ogóle to lubię swoje rozstępy, przypominają mi o cudzie narodzin mojego dziecka!
Hmm... Moje dziecko nie je tego co zielone, ani czarne, tak w ogóle to nie je zup i surówek, mięso czasami, a słodycze... uwielbia. Twoje zjada ryby? Marzenie... Czy jestem w związku z tym złą mamą, skoro nie potrafię przekonać swojego maleństwa do zdrowych potraw?
No tak, a my ... nie. Zabrakło nam czasu, chęci, dziecko było chore, itp. Jest na pewno tysiąc wytłumaczeń dlaczego jeszcze nie i na pewno nie chcemy się z tego nikomu tłumaczyć!
Jeżeli nigdy nie krwawiły Ci sutki, być może możesz tak powiedzieć. Ale pamiętaj, takich ja Ty, nie jest wiele.
Na moje dziecko zabrakło skali. Moje od urodzenia walczy z niedowagą. Każde dziecko dziedziczy po rodzicach inne geny. Trudno, żeby dziecko, którego rodzice sami byli mikrusami w dzieciństwie nagle wydali na świat giganta! Pamiętaj o tym.
Te tematy wymagają wyczucia, zrozumienia i chęci wzajemnego wspierania się, a nie oceniania! Nie ma nic gorszego niż przechwalające się matki, to potrafi zniszczyć każdą przyjaźń!
Przeczytaj także: 5 rad dla taty, jak rozmawiać z dzieckiem!
Kobiety każdego dnia wypowiadają około ośmiu tysięcy słów. A mężczyźni? Aż o połowę mniej! Dla dobra wszystkich... tak powinno zostać. Mówienie przynosi nam ulgę Po pracy wsiadłam do samochodu i zaczęłam jak zwykle relacjonować mężowi cały dzień. Takie tam: kto, co dzisiaj powiedział, jaką fajną torebkę miała koleżanka, że jutro muszę być wcześniej w biurze i dlaczego. Mąż przytakiwał, uśmiechał się, chrząkał, no generalnie był bardziej zajęty prowadzeniem auta niż konwersacji. Mnie to jednak nie przeszkadzało. Bo po pierwsze, nie zawsze mówię tylko po to, żeby ktoś w odpowiedzi snuł długie wywody „na temat". Czasem wystarczy mi tylko kiwnięcie głową czy stwierdzenie: „wiem", „rozumiem". Po drugie, po prostu lubię mówić . Jeśli nie mogę pogadać, to czuję się fatalnie. Słowa to dla mnie wentyl bezpieczeństwa . Po trzecie, rozmowa jest jak znak rozpoznawczy: mówię, więc nawiązuję kontakt, kontaktuję się czyli tworzę relację , a relacja to coś bardzo poważnego, bo rodzi więzi i uczucia . Czyli ktoś, do kogo mówię, powinien czuć się wyróżniony :) Bo to znaczy, że mi na nim zależy, że czuję do niego zaufanie , sympatię... A jeśli uparcie milczę? Biada temu, kto wywołał we mnie słowną niemoc! Sprawdź: Jesteś pewna siebie czy pełna niepokoju? – test Mówienie daje poczucie, że wszystko jest OK Gdyby tylko rozumiał to mój mąż. Tymczasem on raz moje gadanie traktuje jak cicho włączone radio (zwłaszcza, kiedy jedziemy samochodem), innym razem jak bzyczenie natrętnej muchy (szczególnie, gdy powtarzam piąty raz, żeby wreszcie pozmywał). Oczywiście często mnie słucha, ale muszę najpierw sprzątnąć z zasięgu jego wzroku wszystkie gazety i wyłączyć telewizor oraz komputer, a to niestety nie jest takie łatwe. Ostatnio nawet mu zarzuciłam, że „w ogóle ze sobą nie rozmawiamy"....
Pamiętam nasz pierwszy telewizor. Miałam trzy, może cztery latka i siedziałam na dywanie, jak zaczarowana wpatrując się w magiczne, czarno-białe obrazki. Czasem oglądałam sama, czasem na kolanach taty, wciąż zauroczona nowymi historiami, które w czarodziejski sposób trafiały wprost do naszego salonu. Później, jakoś pod koniec podstawówki powtarzałam wszystkim, że kiedyś sama będę pracować w telewizji. Rodzice uśmiechali się pod nosem i mówili, że zostanę prawniczką, tak jak oni. Moi rówieśnicy pukali się w czoła, a za moimi plecami gadali, że zadzieram nosa. Ale ja wiedziałam swoje i robiłam wszystko, żeby spełnić marzenia. Sięgałam odważnie po swoje marzenia Kiedy moje nastoletnie przyjaciółki uganiały się za chłopakami, ja zakuwałam angielskie słówka lub biegłam na lekcje pianina. Gdy na studiach inni spędzali weekendy na zabawie, ja załatwiłam sobie staż w lokalnej telewizji. Oczywiście zaczynałam od samego dna, byłam dziewczyną na posyłki – sekretarką, sprzątaczką i telefonistką w jednym. Ale po pewnym czasie udało mi się podsunąć ówczesnemu dyrektorowi programowemu kilka pomysłów na program i w ten sposób dostałam awans. Zaczęłam wyszukiwać informacje do wiadomości, a później sama je poprowadziłam. Praca wciągnęła mnie bez reszty – studia ledwo udało mi się skończyć i to z miernym wynikiem, ale nikogo to nie interesowało. Liczył się fakt, że byłam ambitna i medialna, jak mawiał mój przełożony. Parłam do przodu jak burza. Tuż po dwudziestych siódmych urodzinach dostałam kolejny awans i podwyżkę, zaraz po trzydziestce – szef zaproponował mi własny program. – Poprowadzisz coś w rodzaju wywiadów na żywo. Kobiety – politycy od kuchni. Będziecie się spotykać na luzie, rozmawiać, gotować na oczach widzów, a w międzyczasie omawiać najistotniejsze problemy polityczne, trochę plotkować o życiu prywatnym...
Kamila Szczawińska: znana polska modelka, pracowała dla największych projektantów świata. 6 lat temu wycofała się z modelingu ze względów zdrowotnych i rodzinnych. w 2013 r. wróciła do pracy i dziś bierze udział we wszystkich pokazach polskich projektantów (np. Paprocki&Brzozowski, Maciej Zień). Współpracuje z Fundacją Viva, która pomaga bezdomnym zwierzętom, jest ambasadorką akcji społecznej „Czytam sobie”, bierze udział w akcjach charytatywnych i kampaniach dla kobiet , m.in. „Projekt Test: Pokolenie Minus”. Często słyszysz hasło: „Ty i dwójka dzieci? Nie wyglądasz na mamę”? Bardzo często i za każdym razem tak samo doprowadza mnie do szału. Po pierwsze dlatego, że kto powiedział, jak ma wyglądać matka dwójki dzieci? Po drugie dlatego, że zwykle po tym pierwszym haśle słyszę drugie: „Ależ ty masz szczęście”, tymczasem mój wygląd to nie kwestia szczęścia, ale ciężkiej pracy. Kalina miała miesiąc, kiedy ja zaczęłam codziennie wieczorami robić brzuszki przed telewizorem. Teraz, kiedy już Julek i Kalina chodzą do przedszkola, mam treningi 4-5 razy w tygodniu: latin aero albo pole dance, czyli taniec na rurze. Do tego prawie codziennie biegam. Masz na to czas przy dwójce dzieci i pracy? Często słyszę od kobiet, że one nie mają czasu na to, żeby o siebie zadbać. Nie rozumiem tego. Według mnie tu nie chodzi o czas czy pieniądze, ale mobilizację i dyscyplinę. Robienie brzuszków przed telewizorem, kiedy dzieci już śpią, jest darmowe. To są naprawdę tylko wymówki. Myślisz, że gdybyś nie była zawodową modelką, też znalazłabyś w sobie tę mobilizację? Kiedy urodziłam dzieci wcale nie wiedziałam, czy będę jeszcze kiedykolwiek pracować jako modelka, ale ćwiczyłam dla samej siebie. Chciałam dobrze wyglądać, mieć jędrną skórę, nie mieć fałdy na...
