„Brakowało mi nawet siły, aby się ubrać...” – zrozumcie to!

Skąd to wysokie ciśnienie w czasie ciąży? Nagły skok ciśnienia nie powinien być groźny, a jednak. Do szpitala trafiłam w 26. tygodniu ciąży . Byłam przerażona. Na izbie przyjęć - podczas badania - usłyszałam od lekarki pełniącej dyżur: "Chciałabym utrzymać tę ciążę chociaż do 32. tygodnia, ale nie wiem czy nam się uda. Proszę być dobrej myśli". Następnie zabrano mnie na obserwację, starając się zbić ciśnienie . Lekarze prosili, abym się nie denerwowała, bo to może doprowadzić do przedwczesnego porodu . Łatwo powiedzieć! W końcu ciśnienie się unormowało. Można było mnie przewieźć na oddział patologii ciąży. Tam niestety codziennie wieczorem ciśnienie wzrastało. Podawano mi leki na jego zbicie, ale po tygodniu przestały działać. Czułam się coraz gorzej . Nerki przestawały pracować, moje serce też coraz gorzej sobie radziło.  W święta Wielkanocne moja rodzina zamiast cieszyć się rodzinną atmosferą, czekała na rozwój sytuacji. Wszyscy zastanawiali się, co będzie z dzieckiem i ze mną . Czy damy radę? Jest coraz gorzej; trzeba zrobić cesarskie cięcie Mój stan zdrowia pogarszał się. Tuż po świętach lekarze poinformowali mnie, że nie mogą dłużej podtrzymywać ciąży . Czasem tak bywa, że niektórym dzieciom lepiej jest poza brzuchem matki. Pytałam, jakie szanse ma moje dziecko? Lekarz nie chciał dać mi jednoznacznej odpowiedzi. Wymijająco odrzekł, że w moim stanie cesarka jest koniecznością , że muszą ratować moje życie. Zaczęłam płakać. Moje dziecko, moje maleństwo, które noszę pod sercem... W szpitalu nie mieli inkubatora , więc przewieziono nas do innego szpitala. Najpierw położono mnie na salę obserwacji, dopiero około 2.00 w nocy przeniesiono mnie na oddział patologii ciąży . Byłam zmęczona, głodna i przerażona. Liczyłam, że w tym szpitalu znajdą lepsze rozwiązanie niż cesarka. Niestety....

Chyba każda z nas to przeżyła: obserwujemy inną mamę i zastanawiamy się, jak to możliwe, że zachowuje spokój w sytuacji, w której my ciskałybyśmy gromy lub wyrywały włosy ze zmartwienia. Czy ona posiadła tajemną wiedzę? Miło byłoby czasem mniej się przejmować, nie denerwować drobiazgami, na luzie przejść przez kolejny dzień macierzyństwa. Zobacz, jak one to robią i sama wrzuć na luz, kiedy czujesz, że nie wyrabiasz na zakrętach. 1. Nie przejmują się innymi Można oszaleć mając wokół siebie tylu "życzliwych" ludzi, z których każdy ma dla nas jakąś złotą radę: jak ubrać, jak nosić, jak nakarmić, jak dyscyplinować (auć!). I jak tu się nie przejmować, kiedy czujemy się ciągle oceniane ? Przeżywamy przez pół dnia krytyczne uwagi innych, a radość życia ulatuje w siną dal.  Dla wyluzowanej mamy ważniejsze od opinii pani w parku czy pana w sklepie jest to, jak sama ocenia daną sytuację i co czuje w tym momencie jej dziecko. Informacje o tym, jak ubierać czy karmić czerpie ze źródeł, które sama wybiera, inne jej nie interesują. Zapewne tylko socjopaci kompletnie nic sobie nie robią z opinii innych, ale niektórym z nas jest po prostu łatwiej nie przejmować się uwagami otoczenia. Warto zrozumieć, że martwienie się uwagą sfrustrowanej kobiety w autobusie to strata czasu. Lepiej pójść na spacer z dzieckiem, trzymając jego cieplutką w dłoń w swojej i cieszyć się chwilą .  2. Znają różne triki Zbyt dużo energii marnujemy na zamartwianie się, czy zdążymy gdzieś na czas, czy dziecko ma wyprasowaną bluzkę, czy wszystkie kredki są zawsze zatemperowane, a zabawki co miesiąc zdezynfekowane...  Te bardziej wyluzowane z nas wydają się mieć więcej czasu, prawda? Nie, ich doba nie jest z gumy , po prostu korzystają ze skrótów, stosują "magiczne" sztuczki, by ułatwić sobie życie: ubranie przygotowane wieczorem, bajka dla...

Jestem najszczęśliwszą osiemnastoletnią dziewczyną na świecie! Mam kochających rodziców, dom..., a także wspaniałego męża i roczną córeczkę! – opowiada Daria Dawiec, mama Lenki. Chodziłam do pierwszej klasy liceum i byłam zwykłą rozemocjonowaną nastolatką: jak mogłam, to imprezowałam, czasami kłóciłam się z rodzicami i byłam przekonana, że w najbliższej przyszłości podbiję świat... O ciąży dowiedziałam się dopiero, gdy byłam w 3. miesiącu. Jakim cudem nie domyśliłam się jej wcześniej? Otóż miałam dość regularne plamienia, które po prostu uznawałam za okres. Kiedy jednak lekarka powiedziała mi o dziecku, mój świat się zawalił, jakby wszystko rozpadło się na maleńkie kawałeczki. Nie wyobrażałam sobie swojego dalszego życia. Co ze szkołą, z marzeniami? Widziałam łzy w oczach mamy, ale gdy wróciłyśmy do domu, przytuliła mnie i powiedziała, że damy sobie radę. Tato zaczął krzyczeć, ale po chwili przeprosił i również pocieszał. A mój chłopak, Wojtek? Ucieszył się i powiedział, że oczywiście będzie z nami i nigdy nas nie zostawi. Przeczytaj też o nastoletnich mamach - bohaterkach Teen Mom Poland, programu MTV Już cię kocham! Kiedy pierwszy raz zobaczyłam na USG małą istotkę, którą miałam pod sercem, od razu ją pokochałam. Pomyślałam: DAM RADĘ! Już w tym momencie zrozumiałam, że będę gotowa zrobić dla niej wszystko i zawsze! Potem były te najbardziej niezwykłe momenty: poczułam pierwsze ruchy dziecka , kopniaki... Moja miłość rosła z dnia na dzień, razem z moim maleństwem! Wszyscy się odwrócili Mijały miesiące. Z pozoru nic wielkiego się nie działo. Ale mieszkamy w małej wiosce, więc w końcu plotki całkiem szybko się rozniosły. Kiedy tylko gdzieś szłam, czułam czyjś wzrok na swoim brzuchu. Wielokrotnie słyszałam od „życzliwych”, że ja i Wojtek na pewno nie damy sobie rady z wychowywaniem...