Publikujemy list od naszej czytelniczki. Młoda mama zmaga się z wyrzutami sumienia, bo karmi synka butelką. Samopoczucia nie poprawia jej najbliższa rodzina, w tym bratowa, która nieustannie jej dogryza i nazywa złą matką. Czy rzeczywiście mama niemowlęcia powinna czuć się tak fatalnie ze swoją decyzją o odstawieniu od piersi? Piszcie do nas na adres: redakcja@mamotoja.pl.
„Jeszcze w ciąży wiedziałam, że nie będę karmić piersią, bo nie znoszę, kiedy ktoś dotyka moich piersi. Mam jakąś fobię czy coś. Poza tym karmienie piersią mnie obrzydza. Ale starałam się, spróbowałam. I niestety nie wyszło. Nie chciałam tego robić wbrew sobie. Przecież mój maluszek od razu by wyczuł moje zdenerwowanie. Mam rację, prawda? Myślałam, że poradzę sobie z poczuciem winy, niestety moja bratowa postanowiła mnie zdołować.
Mamy dzieci prawie w tym samym wieku. Ona urodziła swojego synka 3 miesiące wcześniej i do tej pory karmi go piersią (już 7 miesięcy). Uważa się za świetną matkę, za lepszą ode mnie. Przy każdej okazji mi to powtarza. Że mój synuś będzie gruby od mieszanki albo że przez całe życie będzie chorował i miał alergie. A najgorsze - że jego iloraz inteligencji na pewno będzie niższy niż jej synka! Czy to możliwe? Nigdy nie słyszałam o czymś takim, ale w końcu mleko mamy jest najzdrowsze dla dziecka, więc zaczynam się zastanawiać, czy ona nie ma racji...
Reszta rodziny wcale nie pomaga. Teściowa krzywo na mnie patrzy i coś szepcze pod nosem, gdy karmię synka. Muszę się chować w pokoju, żeby nie musieć tego znosić! A mąż powiedział mi wczoraj, że prawdziwe kobiety mają piersi do karmienia. Czy ja jestem złą mamą, bo pozbawiłam dziecko mojego mleka?”
Zobacz też:
Z kościołem mi nie po drodze i do tej pory myślałam, że mojemu mężowi też. Nie praktykujemy, nie modlimy się, ślub wzięliśmy tylko cywilny. Co mu więc nagle strzeliło do głowy? Ochrzcić dziecko z tak niskich pobudek? Droga Redakcjo, chrzest dziecka to taki delikatny temat. Wiem po znajomych, że traktują to bardzo poważnie, rozumiem i szanuję, chociaż to zupełnie nie moja bajka. Z mężem wychowaliśmy się w katolickich rodzinach, ale sami nigdy nie byliśmy blisko kościoła. Dlatego przeżyłam szok, kiedy mój Darek oświadczył, że chce koniecznie ochrzcić naszą córeczkę. Majka ma 3 miesiące, jesteśmy w samym środku tego całego niemowlęcego zamieszania, ja się jeszcze nawet nie ogarnęłam dobrze po porodzie. A mąż nagle wyskakuje z propozycją nie do odrzucenia – wczesną jesienią robimy chrzciny! Na początku myślałam, że stroi sobie żarty. Ale Darek szybko wyprowadził mnie z błędu. Za moimi plecami dogadał się z siostrą, żeby u nich pod miastem zrobić przyjęcie w ogrodzie. Po taniości. Nie wierzyłam w to, co słyszę. Po co nam chrzest Majeczki? Co to za wymysły? Aż w końcu go przycisnęłam i wyjawił mi swoje powody. Powiem szczerze, że mi niedobrze, jak o tym myślę. Mój mąż liczy na łatwy i szybki przypływ gotówki! Ustalili wszystko z siostrą i swoją matką. Chcą zaprosić daleką rodzinę, taką przy kasie, żeby trochę grosza wpadło. Tamta ciotka ma być proszona na chrzestną. Taki cyrk. Tłumaczył mi jeszcze, że przecież nie musimy potem chodzić z Majką do kościoła, że to będzie tylko tak na raz. Że my i tak wiemy swoje, a przyjęcie i cała ta szopka w niczym nie przeszkadza. To fakt, mamy ostatnio trochę pod górkę z pieniędzmi, ale przecież nie oddam dziecka kościołowi za parę kopert! To tak jakby sprzedać córkę! Nie zgadzam się z niczym, co głoszą księża i mam teraz własne dziecko do kościoła prowadzić i...
Czy tak trudno zrozumieć, że państwo młodzi mają prawo decydować o swojej imprezie? Nie mamy obowiązku zapraszać ciotki Klotki z Torunia, tak samo jak wszystkich maluszków z rodziny i spoza niej. Nie chcemy wydawać pieniędzy na specjalne menu ani animacje, nie mamy ochoty na płacze i histerie. Fundujemy za to alkohol za free i zabawę do rana. To impreza dla dorosłych. Zapraszamy na wesele – bez dzieci albo wcale Szykuję się do wymarzonego ślubu w sierpniu, wesele będzie w klimatycznym pałacyku w lesie pod Warszawą. Rozesłaliśmy zaproszenia i nagle szok. Czwórka znajomych par odmówiła przyjścia, bo mają małe dzieci. A my nie chcemy dzieci na naszej imprezie, wyraźnie napisaliśmy to na zaproszeniach. Kuzynka za to się obraziła, po nieprzyjemnej rozmowie telefonicznej przestała się odzywać. Ma dwoje dzieci, nie mogła zrozumieć, że nie życzymy sobie ich na weselu. Coś już czuję, że tych oburzonych i obrażonych będzie dużo więcej. A ja się pytam, co w tym takiego dziwnego?! Organizujemy przyjęcie dla osób dorosłych, bo tak nam pasuje. Menu jest pod dorosłych, będzie dużo różnego alkoholu, zabawy dla dorosłych, tańce dla dorosłych. Nie zamierzamy kończyć przed świtem. Nie chcemy, żeby dzieciarnia plątała się gościom pod nogami, żeby goście wymykali się usypiać bąbelki albo żeby co gorsza doszło do jakiegoś wypadku. Wiadomo, jak to jest, ktoś coś wyleje, ktoś się przewróci, ktoś wypije za dużo... Serio chcecie, żeby wasze dzieci brały w tym udział? A jak wasze dzieci coś zniszczą, to weźmiecie za to odpowiedzialność? Wykładamy mnóstwo kasy na dekoracje, tort, alkohol... Widziałam taki filmik, jak dzieciarnia podjada, a potem wywraca tort weselny na podłogę. Będziecie pilnować waszych bąbelków non stop? Ludzie, nie chodzi o to, że nie lubię waszych dzieci. Jak będę chciała zrobić kinderbal, to zaproszę wszystkie, ale na razie robimy...
Miałam Ulę za rozsądną kobietę, nie wiem, co jej strzeliło do głowy. Chyba pomyliła komunię z wypadem nad jezioro. Szkoda tylko, że to ja musiałam świecić oczami przed całą rodziną. Ubrała się jak na grilla, a przecież to komunia święta! Poruszam temat ubioru na ważne uroczystości, a komunia święta mojej wnuczki to wyjątkowa okazja. Przeżywałam to bardzo jako osoba wierząca i kochająca babcia. Wypada się ubrać przyzwoicie z szacunku dla gospodarzy, innych gości, no i przede wszystkim z szacunku dla tego wydarzenia. Przecież cała rodzina patrzy, a tak rzadko się widujemy! Wszyscy się postarali, moja córka z rodziną wyglądali przepięknie, wnuczki miały odświętne sukieneczki, welony i pantofelki, moja Martyna w świetnie skrojonej garsonce, no po prostu cudo. Sama kupiłam sobie na tę okazję nową sukienkę i kapelusz. Ale jak zobaczyłam Ulkę i jej dzieci to mnie wmurowało. Proszę sobie wyobrazić, że synowa przyszła na komunię w zwykłych dżinsach i zarzuconej byle jak koszuli. Nie pierwszej młodości zresztą. Jeszcze żeby tylko siebie tak wystroiła, ale dzieci nie wyglądały lepiej. Mateuszek miał wygniecione szorty i, o zgrozo, crocsy na nogach, a Malwinka jakąś marną, dresową sukienkę. No kto to widział! Wstydu się takiego najadłam, jak nigdy w życiu! Jej mąż, a mój syn, też chyba przy niej zgłupiał do reszty, bo nawet garnituru nie włożył, tylko zwyczajną koszulę w kratę. Jakby na grilla przyszli! Czy ja się mylę, czy dzieci należy uczyć szacunku i dostosowywać ubiór do okazji? Pokazywać, co wypada, a co jest w złym guście? A czego te biedactwa się uczą? Chyba tylko olewactwa. Degrengolada i tyle. Zofia Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Mąż...
